Aristophanes, Clouds, Prologue 3:

(아리스토파네스, Clouds, Prologue 3:)

ἔλαιον ἡμῖν οὐκ ἔνεστ’ ἐν τῷ λύχνῳ. οἴμοι· τί γάρ μοι τὸν πότην ἧπτεσ λύχνον; δεῦρ’ ἔλθ’ ἵνα κλάῃσ. διὰ τί δῆτα κλαύσομαι; ὅτι τῶν παχειῶν ἐνετίθεισ θρυαλλίδων. μετὰ ταῦθ’, ὅπωσ νῷν ἐγένεθ’ υἱὸσ οὑτοσί, ἐμοί τε δὴ καὶ τῇ γυναικὶ τἀγαθῇ, περὶ τοὐνόματοσ δὴ ’ντεῦθεν ἐλοιδορούμεθα· ἡ μὲν γὰρ ἵππον προσετίθει πρὸσ τοὔνομα, Ξάνθιππον ἤ Χαριππον ἢ Καλλιππίδην, ἐγὼ δὲ τοῦ πάππου ’τιθέμην Φειδωνίδην. τέωσ μὲν οὖν ἐκρινόμεθ’· εἶτα τῷ χρόνῳ κοινῇ ξυνέβημεν κἀθέμεθα Φειδιππίδην. τοῦτον τὸν υἱὸν λαμβάνουσ’ ἐκορίζετο, ὅταν σὺ μέγασ ὢν ἁρ́μ’ ἐλαύνῃσ πρὸσ πόλιν, ὥσπερ Μεγακλέησ, ξυστίδ’ ἔχων. ἐγὼ δ’ ἔφην, ὅταν μὲν οὖν τὰσ αἶγασ ἐκ τοῦ φελλέωσ, ὥσπερ ὁ πατήρ σου, διφθέραν ἐνημμένοσ. ἀλλ’ οὐκ ἐπίθετο τοῖσ ἐμοῖσ οὐδὲν λόγοισ, ἀλλ’ ἵππερόν μου κατέχεεν τῶν χρημάτων. νῦν οὖν ὅλην τὴν νύκτα φροντίζων ὁδοῦ μίαν ηὑρ͂ον ἀτραπὸν δαιμονίωσ ὑπερφυᾶ, ἣν ἢν ἀναπείσω τουτονί, σωθήσομαι. ἀλλ’ ἐξεγεῖραι πρῶτον αὐτὸν βούλομαι. πῶσ δῆτ’ ἂν ἥδιστ’ αὐτὸν ἐπεγείραιμι; πῶσ; Φειδιππίδη Φειδιππίδιον. τί ὦ πάτερ; κύσον με καὶ τὴν χεῖρα δὸσ τὴν δεξιάν. ἰδού. τί ἔστιν; εἰπέ μοι, φιλεῖσ ἐμέ; νὴ τὸν Ποσειδῶ τουτονὶ τὸν ἵππιον. μὴ ’μοί γε τοῦτον μηδαμῶσ τὸν ἵππιον· οὗτοσ γὰρ ὁ θεὸσ αἴτιόσ μοι τῶν κακῶν. ἀλλ’ εἴπερ ἐκ τῆσ καρδίασ μ’ ὄντωσ φιλεῖσ, ὦ παῖ πιθοῦ. τί οὖν πίθωμαι δῆτά σοι; ἔκστρεψον ὡσ τάχιστα τοὺσ σαυτοῦ τρόπουσ, καὶ μάνθαν’ ἐλθὼν ἃν ἐγὼ παραινέσω.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION