Aristotle, Agon, antepirrheme

(아리스토텔레스, Agon, antepirrheme)

οὔτοί μ’ ὑπερβαλεῖσθ’ ἀναιδείᾳ μὰ τὸν Ποσειδῶ, ἢ μή ποτ’ ἀγοραίου Διὸσ σπλάλχνοισι παραγενοίμην. ἔγωγε νὴ τοὺσ κονδύλουσ οὓσ πολλὰ δὴ ’πὶ πολλοῖσ ἠνεσχόμην ἐκ παιδίων, μαχαιρίδων τε πληγάσ, ὑπερβαλεῖσθαί σ’ οἰόμαι τούτοισιν, ἢ μάτην γ’ ἂν ἀπομαγδαλιὰσ σιτούμενοσ τοσοῦτοσ ἐκτραφείην. ἀπομαγδαλιὰσ ὥσπερ κύων; ὦ παμπόνηρε πῶσ οὖν κυνὸσ βορὰν σιτούμενοσ μαχεῖ σὺ κυνοκεφάλλῳ; καὶ νὴ Δί’ ἄλλα γ’ ἐστί μου κόβαλα παιδὸσ ὄντοσ. ἐξηπάτων γὰρ τοὺσ μαγείρουσ ἐπιλέγων τοιαυτί· σκέψασθε παῖδεσ· οὐχ ὁρᾶθ’; ὡρ́α νέα, χελιδών. οἱ δ’ ἔβλεπον, κἀγὼ ’ν τοσούτῳ τῶν κρεῶν ἔκλεπτον. ὦ δεξιώτατον κρέασ σοφῶσ γε προὐνοήσω· ὥσπερ ἀκαλήφασ ἐσθίων πρὸ χελιδόνων ἔκλεπτεσ. καὶ ταῦτα δρῶν ἐλάνθανόν γ’· εἰ δ’ οὖν ἴδοι τισ αὐτῶν, ἀποκρυπτόμενοσ ἐσ τὼ κοχώνα τοὺσ θεοὺσ ἀπώμνυν· ὥστ’ εἶπ’ ἀνὴρ τῶν ῥητόρων ἰδών με τοῦτο δρῶντα· οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ὁ παῖσ ὅδ’ οὐ τὸν δῆμον ἐπιτροπεύσει. εὖ γε ξυνέβαλεν αὔτ’· ἀτὰρ δῆλόν γ’ ἀφ’ οὗ ξυνέγνω· ὁτιὴ ’πιώρκεισ θ’ ἡρπακὼσ καὶ κρέασ ὁ πρωκτὸσ εἶχεν. ἐγώ σε παύσω τοῦ θράσουσ, οἶμαι δὲ μᾶλλον ἄμφω. ἔξειμι γάρ σοι λαμπρὸσ ἤδη καὶ μέγασ καθιείσ, ὁμοῦ ταράττων τήν τε γῆν καὶ τὴν θάλατταν εἰκῇ. ἐγὼ δὲ συστείλασ γε τοὺσ ἀλλᾶντασ εἶτ’ ἀφήσω κατὰ κῦμ’ ἐμαυτὸν οὔριον, κλάειν σε μακρὰ κελεύσασ. κἄγωγ’, ἐάν τι παραχαλᾷ, τὴν ἀντλίαν φυλάξω. οὔτοι μὰ τὴν Δήμητρα καταπροίξει τάλαντα πολλὰ κλέψασ Ἀθηναίων. ἄθρει καὶ τοῦ ποδὸσ παρίει· ὡσ οὗτοσ ἤδη καικίασ καὶ συκοφαντίασ πνεῖ. σὲ δ’ ἐκ Ποτειδαίασ ἔχοντ’ εὖ οἶδα δέκα τάλαντα. τί δῆτα; βούλει τῶν ταλάντων ἓν λαβὼν σιωπᾶν; ἁνὴρ ἂν ἡδέωσ λάβοι. τοὺσ τερθρίουσ παρίει·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION