Aristotle, Agon, pnigos

οἱο͂́ν σε δήσω <’ν> τῷ ξύλῳ. διώξομαί σε δειλίασ. ἡ βύρσα σου θρανεύσεται. δερῶ σε θύλακον κλοπῆσ. διαπατταλευθήσει χαμαί. περικόμματ’ ἔκ σου σκευάσω. τὰσ βλεφαρίδασ σου παρατιλῶ. τὸν πρηγορεῶνά σοὐκτεμῶ. καὶ νὴ Δί’ ἐμβαλόντεσ αὐτῷ πάτταλον μαγειρικῶσ ἐσ τὸ στόμ’, εἶτα δ’ ἔνδοθεν τὴν γλῶτταν ἐξείραντεσ αὐτοῦ σκεψόμεσθ’ εὖ κἀνδρικῶσ κεχηνότοσ τὸν πρωκτὸν εἰ χαλαζᾷ.