Aristotle, Agon, epirrheme

καὶ μὴν ἀκούσαθ’ οἱο͂́σ ἐστιν οὑτοσὶ πολίτησ. οὐκ αὖ μ’ ἐάσεισ; μὰ Δί’ ἐπεὶ κἀγὼ πονηρόσ εἰμι. ἐὰν δὲ μὴ ταύτῃ γ’ ὑπείκῃ, λέγ’ ὅτι κἀκ πονηρῶν. οὐκ αὖ μ’ ἐάσεισ; μὰ Δία. ναὶ μὰ Δία. μὰ τὸν Ποσειδῶ. ἀλλ’ αὐτὸ περὶ τοῦ πρότεροσ εἰπεῖν πρῶτα διαμαχοῦμαι. οἴμοι διαρραγήσομαι. καὶ μὴν ἐγὼ οὐ παρήσω. πάρεσ πάρεσ πρὸσ τῶν θεῶν αὐτῷ διαρραγῆναι. τῷ καὶ πεποιθὼσ ἀξιοῖσ ἐμοῦ λέγειν ἔναντα; ὁτιὴ λέγειν οἱο͂́σ τε κἀγὼ καὶ καρυκοποιεῖν. ἰδοὺ λέγειν. καλῶσ γ’ ἂν οὖν σὺ πρᾶγμα προσπεσόν σοι ὠμοσπάρακτον παραλαβὼν μεταχειρίσαιο χρηστῶσ. ἀλλ’ οἶσθ’ ὅπερ πεπονθέναι δοκεῖσ; ὅπερ τὸ πλῆθοσ. εἴ που δικίδιον εἶπασ εὖ κατὰ ξένου μετοίκου, τὴν νύκτα θρυλῶν καὶ λαλῶν ἐν ταῖσ ὁδοῖσ σεαυτῷ, ὕδωρ τε πίνων κἀπιδεικνὺσ τοὺσ φίλουσ τ’ ἀνιῶν, ᾤου δυνατὸσ εἶναι λέγειν. ὦ μῶρε τῆσ ἀνοίασ. τί δαὶ σὺ πίνων τὴν πόλιν πεποίηκασ, ὥστε νυνὶ ὑπὸ σοῦ μονωτάτου κατεγλωττισμένην σιωπᾶν; ἐμοὶ γὰρ ἀντέθηκασ ἀνθρώπων τίν’; ὅστισ εὐθὺσ θύννεια θερμὰ καταφαγών, κᾆτ’ ἐπιπιὼν ἀκράτου οἴνου χοᾶ κασαλβάσω τοὺσ ἐν Πύλῳ στρατηγούσ. ἐγὼ δέ γ’ ἤνυστρον βοὸσ καὶ κοιλίαν ὑείαν καταβροχθίσασ κᾆτ’ ἐπιπιὼν τὸν ζωμὸν ἀναπόνιπτοσ λαρυγγιῶ τοὺσ ῥήτορασ καὶ Νικίαν ταράξω. τὰ μὲν ἄλλα μ’ ἤρεσασ λέγων· . ἓν δ’ οὐ προσίεταί με, τῶν πραγμάτων ὁτιὴ μόνοσ τὸν ζωμὸν ἐκροφήσει. ἀλλ’ οὐ λάβρακασ καταφαγὼν Μιλησίουσ κλονήσεισ. ἀλλὰ σχελίδασ ἐδηδοκὼσ ὠνήσομαι μέταλλα. ἐγὼ δ’ ἐπεσπηδῶν γε τὴν βουλὴν βίᾳ κυκήσω. ἐγὼ δὲ κινήσω γέ σου τὸν πρωκτὸν ἀντὶ φύσκησ. ἐγὼ δέ γ’ ἐξέλξω σε τῆσ πυγῆσ θύραζε κύβδα. νὴ τὸν Ποσειδῶ κἀμέ τἄρ’, ἤνπερ γε τοῦτον ἕλκῃσ.