Aristotle, Agon, strophe 2

ἆρα δῆτ’ οὐκ ἀπ’ ἀρχῆσ ἐδήλουσ ἀναίδειαν, ἥπερ μόνη προστατεῖ ῥητόρων; ᾗ σὺ πιστεύων ἀμέλγεισ τῶν ξένων τοὺσ καρπίμουσ, πρῶτοσ ὤν· ὁ δ’ Ἱπποδάμου λείβεται θεώμενοσ. ἀλλ’ ἐφάνη γὰρ ἀνὴρ ἕτεροσ πολὺ σοῦ μιαρώτεροσ, ὥστε με χαίρειν, ὅσ σε παύσει καὶ πάρεισι, δῆλόσ ἐστιν αὐτόθεν, πανουργίᾳ τε καὶ θράσει καὶ κοβαλικεύμασιν.