Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ σφοδρότητοσ. 4:

καὶ ὅταν δὲ ἀτόπωσ τισ εἰκάζῃ, σφοδρὸν ποιεῖ τὸν λόγον, οἱο͂ν ὥσπερ σκορπίοσ ἠρκὼσ τὸ κέντρον, ᾄττων δεῦρο κἀκεῖσε, σκοπῶν τίνι κακόν τι προστριψάμενοσ εἰσ συμφορὰν καταστήσῃ. καὶ πάλιν οὔτε γὰρ μαγείρῳ μαχαίρασ οὐδέν ἐστ’ ὄφελοσ ἥτισ μὴ τέμνει, οὔτε βουλομένῳ δι’ αὑτοῦ πᾶσι κακὰ καὶ πράγματα γίνεσθαι ὁ ταῦτα ἀποδωσόμενοσ συκοφάντησ οὐδέν ἐστ’ ὄφελοσ. καὶ ἀλλαχοῦ πάλιν ἀλλὰ μανδραγόραν πεπωκόσιν ἤ τι φάρμακον ἄλλο τοιοῦτον ἐοίκαμεν ἀνθρώποισ.