Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἀξιοπιστίασ.

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἀξιοπιστίασ.)

Ἀξιοπιστία δὲ γίνεται διχῶσ, κατὰ γνώμην καὶ κατὰ σχῆμα. κατὰ μὲν γνώμην οὕτωσ, ὅταν τισ προσυνίστησι τὰ ἑαυτοῦ δίκαια, ὡσ ἀληθῆ ὄντα καὶ ῥᾴδια δειχθῆναι, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστοκράτουσ, πάνυ μικρὸν ὑπείληφά μοι τὸν λόγον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ ῥᾴδιον εἶναι περὶ τοῦ παρὰ τοῦτον εἰρῆσθαι τὸν νόμον τὸ ψήφισμα. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τὸ τὰ ζητούμενα τῶν ἀποδεδειγμένων καὶ ὁμολογουμένων προσποιεῖσθαι εἶναι περιφανέστερα, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστοκράτουσ ἀποδείξασ τὸ παράνομον, ὑπολειπομένου ἐξετασθῆναι τοῦ ἀσυμφόρου, ἀξιοπίστωσ προσλαβὼν προσεποιήσατο ἔτι καὶ τοῦ παρανόμου φανερώτερον τὸ ἀσύμφορον, τὸ ζητούμενον τοῦ ἀποδεδειγμένου ἐν οἷσ λέγει, οὕτω γὰρ σφόδρα ἐναντίον τοῖσ νόμοισ τὸ ψήφισμα, μᾶλλον ἀσύμφορόν ἐστιν ἢ παράνομον.

ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ τοῖσ ὁρ́κοισ καὶ ταῖσ ἀραῖσ χρῆσθαι, οἱο͂ν καλῶ δὲ ἐναντίον ὑμῶν τοὺσ θεοὺσ πάντασ καὶ πάσασ ὅσοι τὴν χώραν ἔχουσι τὴν Ἀττικήν, καὶ τὸν Ἀπόλλω τὸν Πύθιον, ὃσ πατρῷόσ ἐστι τῇ πόλει, καὶ ἐπεύχομαι πᾶσι τούτοισ, εἰ μὲν ἀληθῆ πρὸσ ὑμᾶσ εἴποιμι καὶ εἶπον καὶ τότ’ εὐθὺσ ἐν τῷ δήμῳ εὐτυχίαν μοι δοῦναι καὶ σωτηρίαν·

εἰ δὲ πρὸσ ἔχθραν ἢ φιλονεικίασ ἰδίασ ἕνεκα, πάντων ἀγαθῶν ἀνόνητόν με ποιῆσαι. καὶ πάλιν πρῶτον μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ θεοῖσ εὔχομαι πᾶσι καὶ πάσαισ ὅσην εὔνοιαν ἔχων ἐγὼ διατελῶ τῇ τε πόλει καὶ πᾶσιν ὑμῖν, τοσαύτην ὑπάρξαι μοι παρ’ ὑμῶν εἰσ τουτονὶ τὸν ἀγῶνα. καὶ ἐν τῷ κατὰ Κόνωνοσ, καὶ εἰ μὲν εὐορκῶ, πολλά μοι γένοιτο ἀγαθὰ καὶ μηδέποτε αὖτισ τοιοῦτον μηδὲν πάθοιμι· εἰ δὲ ἐπιορκῶ, ἐξώλησ ἀπολοίμην αὐτόσ τε καὶ εἴ τί μοί ἐστιν ἢ μέλλει ἔσεσθαι. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅταν τισ τὰσ κρίσεισ τῶν ταῦτα ἀκουόντων ἐφ’ οἷσ ἂν λέγῃ προσλαμβάνῃ, ὡσ καὶ παρ’ ἐκείνοισ ὁμολογουμένων τῶν πραγμάτων, ὅταν λέγῃ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστογείτονοσ, κεκρίσθαι δὲ τοῦτο τὸ πρᾶγμα πάλαι ἐπὶ τῆσ ἑκάστου φύσεωσ οἴκοθεν.

καὶ πάλιν, οἱ μὲν δικάζοντεσ ὑμεῖσ ἥκετε μᾶλλον ἡμῶν τῶν κατηγόρων εἰδότεσ καὶ ὀφείλοντα τῷ δημοσίῳ τοῦτον, καὶ ἐγγεγραμμένον ἐν ἀκροπόλει, καὶ οὐκ ἐξὸν αὐτῷ λέγειν, ὥστε ἕκαστον ὑμῶν κατηγόρου τάξιν ἔχειν καὶ τὰ δίκαια εἰδέναι, μὴ μαθεῖν δεῖσθαι. καὶ εἰ μὲν ἴστε με τοιοῦτον· οὐ γὰρ ἄλλοθί που βεβίωκα. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ἰσχυρίζεσθαι τοῖσ πράγμασιν, ὅταν λέγῃσ, εὖ τοίνυν ἴστε, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅτι ἐξηπάτησθε, καὶ δι’ ἅ γε εἰκότωσ τοῦτο πεπόνθατε, ἀκούσατέ μου.

καὶ ἐν τῷ τῆσ παραπρεσβείασ εὐθὺσ ἀπισχυρίσατο, τὸ μὲν ἐξελέγχειν πολλὰ καὶ δεινὰ πεποιηκότα τοῦτον καὶ τῆσ ἐσχάτησ τιμωρίασ ὄντα ἄξιον θαρρῶ καὶ πάνυ πιστεύω. καὶ ἐν τῷ κατὰ Στεφάνου, ἐπιδείξω δὲ ὑμῖν τουτονὶ Στέφανον καὶ μεμαρτυρηκότα ψευδῆ καὶ δι’ αἰσχροκέρδειαν τοῦτο πεποιηκότα καὶ κατήγορον αὐτὸν αὑτοῦ γιγνόμενον· τοσαύτη περιφάνεια τοῦ πράγματόσ ἐστιν. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τοῦτο, ὅταν ὧν πλεῖστον δοκεῖν ἀφεστηκέναι βούλεται, καὶ σφόδρα διαβάλλῃ ταῦτα ὡσ δεινὰ καὶ χαλεπά, οἱο͂ν αἰτιασάμενοσ γάρ με ἃ καὶ λέγειν ἄν τισ ὀκνήσειεν εὖ φρονῶν, τὸν πατέρα ὡσ ἀπέκτονα ἐγὼ τὸν ἐμαυτοῦ.

καὶ ἐν τῷ κατὰ Μειδίου, τῷ γὰρ ἀθλίῳ καὶ ταλαιπώρῳ καὶ δεινῆσ καὶ χαλεπῆσ συμβάσησ αἰτίασ. καὶ πάλιν, οὔτε θεοὺσ οὔτε ὁσίαν ἐποιήσατο ἐμποδὼν τοιούτῳ λόγῳ, οὐδ’ ὤκνησεν, οὐδὲ πρὸσ οὓσ ἔλεγεν αὐτοὺσ ᾐσχύνθη. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τὸ τιμᾶσθαι προλαμβάνοντα καὶ ζημίασ ὁρίζειν καθ’ ἑαυτοῦ ἐφ’ οἷσ ἂν διεξίῃ, οἱο͂ν ἐγὼ πλέων ἐθελοντὴσ πάσχειν ὁτιοῦν ἕτοιμοσ.

καὶ πάλιν ἑτέρωθι ἐν Φιλιππικοῖσ, μήτε νῦν μήτε αὖθισ ὡσ ὑγιαίνοντί μοι προσέχητε. Ἀξιοπιστία καὶ τὸ πλείω καθ’ ἑαυτοῦ νέμειν τῶν ἀληθῶν, οἱο͂ν εἰσὶ τῶν ξένων ἀτελεῖσ, δέκα θήσω, καὶ μὰ τοὺσ θεοὺσ ὅπερ εἶπον ἀρτίωσ, οὐκ οἶμαι πέντε εἶναι.

ἀλλὰ μὴν τῶν γε πολιτῶν οὐκ εἰσὶ πέντε ἢ ἕξ. οὐκοῦν ἀμφοτέρων ἑκκαίδεκα. ποιήσωμεν αὐτοὺσ εἴκοσιν, εἰ δὲ βούλεσθε, τριάκοντα. ἀξιοπιστίασ καὶ τὸ ἐνδείκνυσθαι ὡσ χαλεπὰ μὲν ὄντα περὶ ὧν ἐγχειρεῖ, διὰ δὲ τὸ λυσιτελεῖν τῇ πόλει ῥηθῆναι αὐτὰ λέγειν, κἂν αὐτόσ τι κινδυνεύῃ, ὡσ ἐπὶ κοινῷ συμφέροντι, ἂν δέῃ τι καὶ παθεῖν, προῃρημένοσ.

παράδειγμα δὲ τούτου ἐν τοῖσ συμβουλευτικοῖσ, ἐγὼ δὲ ὁρῶ μὲν ὡσ χαλεπὸν τὰ βέλτιστα λέγειν ἐστίν· ἐξηπατημένων γὰρ ὑμῶν καὶ τῶν μὲν ταυτί, τῶν δὲ ταυτὶ προῃρημένων, ἐὰν τἀναντία τισ ἐγχειρῇ λέγειν καὶ ὑμεῖσ μὴ περιμένητε μαθεῖν, χαριεῖται μὲν οὐδετέροισ, διαβεβλήσεται δὲ πρὸσ ἀμφοτέρουσ· οὐ μὴν ἀλλ’ αἱρήσομαι μᾶλλον αὐτόσ, ἂν ἄρα τοῦτο πάθω, δοκεῖν φλυαρεῖν ἢ παρ’ ἃ νομίζω βέλτιστα προέσθαι τισὶν ὑμᾶσ ἐξαπατῆσαι. ἀξιόπιστον δὲ καὶ ὅ τι ἂν ἄλλοσ εἴποι ἐναντιούμενόσ σοι τοῦτο αὐτὸ προλαβόντα εἰπεῖν, οἱο͂ν ἐν τῷ περὶ συμμοριῶν ὃ μὲν διοικεῖται ἐστίν, ὅτι δεῖ ἐναντιωθῆναι τοῖσ βασιλεῖ πολεμεῖν συμβουλεύουσιν·

ἐπεὶ δ’ ἐκεῖθεν αὐτῷ ἀντέπιπτε, μὴ πολεμῶμεν οὖν τῷ κοινῷ ἐχθρῷ καὶ βαρβάρῳ; διὰ τοῦτο ἀξιοπίστωσ προλαβὼν ὃ εἶπεν ἄν τισ ἐκεῖθεν κατὰ βασιλέωσ, τοῦτ’ αὐτὸσ λέγει, ἐγὼ νομίζω κοινὸν ἐχθρὸν ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων βασιλέα. εἶτα ἃ νῦν αὐτὸσ εἰσηγεῖται, οὐ μὴν διὰ τοῦτο παραινέσαιμ’ ἂν τοῖσ ἄλλοισ πόλεμον πρὸσ αὐτὸν αἴρεσθαι. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅσα μὴ ἔχεισ ἄλλοθεν συστῆσαι, ἐξ ἀκοῆσ ταῦτα πιστοῦσθαι, ἤκουον δ’ ἔγωγε τινῶν ὡσ οὐδὲ τοὺσ λιμένασ καὶ τὰσ ἀγορὰσ ἔτι δώσοιεν αὐτῷ καρποῦσθαι.

καὶ πάλιν, ὡσ δ’ ἐγὼ τῶν ἐν αὐτῇ τῇ χώρᾳ γεγενημένων τινὸσ ἤκουον, ἀνδρὸσ οὐδαμῶσ οἱού τε ψεύδεσθαι. ἀξιοπιστότερον δὲ τὸ εἰσ αὐτοὺσ τοὺσ ἀκούοντασ ἀναφέρειν ἔχειν, οἱο͂ν ὑμῶν ἀκηκοὼσ ἔγωγε ὑμᾶσ διδάσκειν ἔχω. καὶ πάλιν, ἃ παρ’ ὑμῶν τῶν πρεσβυτέρων αὐτὸσ ἀκήκοα. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ἐπικαταψεύδεσθαι, οἱο͂ν ἐν τῷ ὑπὲρ τοῦ στεφάνου, ἐν οἷσ λέγει τὸν Αἰσχίνην ὀψὲ Ἀθηναῖον γεγενημένον, ὀψὲ γάρ ποτε, ὀψὲ λέγω, εἶτα ἀξιοπίστωσ ἐπικατεψεύσατο, χθὲσ μὲν οὖν καὶ πρώην [εἶτα] Ἀθηναῖοσ καὶ ῥήτωρ.

καὶ πάλιν ἐν τῷ κατὰ Αἰσχίνου τὸ μὲν ἀληθὲσ [καὶ] τὸν μὲν ἀνῄρηκεν τῶν ἐπὶ τὰσ εὐθύνασ ἐλθόντων, τὸ δὲ ἑξῆσ ἐπικατεψεύσατο, οἱο͂ν τοῖσ δὲ ἀπειλεῖ περιιών. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ὡσ ἀναμνησθέντα τι εἰπεῖν, οἱο͂ν μικροῦ γε ὃ μάλιστά μ’ ἔδει πρὸσ ὑμᾶσ εἰπεῖν παρῆλθον.

τοῦ δὲ αὐτοῦ τρόπου καὶ τὸ ὡσ ζητοῦντά τι εἰπεῖν, λάβε δὴ καὶ τὸ τῷ Χαβρίᾳ ψήφισμα ψηφισθέν. ὁρ́α δὴ καὶ σκόπει· δεῖ γὰρ αὐτὸ ἐνταῦθα εἶναί που. τὸ γὰρ μὴ ὡσ παρεσκευασμένον, ἀλλ’ ὡσ ἐπὶ καιροῦ ζητοῦντα εἰσάγειν ὅμοιόν ἐστιν αὐτοσχεδίῳ καὶ ἀξιόπιστον ποιεῖ τὸν λόγον. παρὰ πάντα δὲ ἀξιοπιστίασ τό τε ἐπισημαίνεσθαι τοῖσ εἰσαγομένοισ καὶ τὸ ὑπερβολαῖσ χρῆσθαι.

ἐπισημαίνεσθαι μέν, ὅταν λέγῃσ, ὃ τοίνυν μάλιστα πάντων οἶμαι δεῖν ὑμᾶσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, φυλάξασθαι, τοῦτ’ εἰπεῖν ἔτι βούλομαι. τοῦτό ἐστιν ἀρχόντων τῶν προειρημένων τῷ μέλλοντι εἰσάγεσθαι. ἡ δὲ ὑπερβολὴ ἐν τῷ ἑξῆσ, οἱο͂ν εἰ γάρ τισ ἅπαντα ὅσα Λεπτίνησ ἐρεῖ περὶ τοῦ νόμου, διδάσκων ὑμᾶσ, ὡσ καλῶσ κεῖται συγχωρήσει τούτοισ ἀληθῆ λέγειν αὐτόν, ἕν γε αἰσχρὸν οὐδ’ ἂν εἴ τι γένοιτο, ἀναιρεθείη, ὃ συμβήσεται διὰ τοῦ νόμου κυρίου γενομένου τῇ πόλει. ἀξιόπιστον καὶ τὸ ἐνίαισ τῶν ἀντιθέσεων ὧν δοκοῦσι καθ’ ἡμῶν λέγειν οἱ ἀντίδικοι συγχωρεῖν καὶ συγκατατίθεσθαι, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Μειδίου ἡ μὲν ἐκεῖθεν ἀντίθεσισ, τάχα νῦν καὶ τοιαῦτα ἐρεῖ, ὡσ ἐσκεμμένα πάντα λέγω ἐγώ, εἶτα ἡ παρ’ αὐτοῦ συγχώρησισ μεθ’ ὑπερβολῆσ, ἐγὼ δέ γ’ ἐσκέφθαι μὲν ὁμολογῶ καὶ μεμελετηκέναι ὡσ ἐνῆν μάλιστα ἐμοί.

κατὰ δὲ σχῆμα γίνεται ἀξιοπιστία οὕτωσ, ὅταν τισ τοῖσ ὁμολογουμένοισ ἀντὶ τῶν ζητουμένων σχήμασι χρῆται, ὡσ ἐκεῖ, ἆρ’ ὁρᾶτε καὶ λογίζεσθε τὴν ἐπιοῦσαν ὡρ́αν τοῦ ἔτουσ, εἰσ ἣν ἔρημόν τινεσ οἰόνται δεῖν τὸν Ἑλλήσποντον ὑμῶν ποιῆσαι.

καὶ πάλιν ἀξιοπιστίασ ἕνεκα ὡσ ὁμολογούμενον τῷ σχήματι εἰσάγει, ἴστε γὰρ δή που τοῦθ’ ὅτι τῶν ὑμᾶσ ἀδικούντων ἓν ἑκάστῳ τίμημα ὑπάρχει. καὶ πάλιν, ἴστε μὲν οὖν ἴσωσ καὶ ἄνευ τοῦ παρ’ ἐμοῦ λόγου ὅτι σπουδαῖοσ Χαβρίασ ἦν ἀνήρ. ἀξιόπιστον δὲ κατὰ σχῆμα καὶ ὅταν τισ ἐπαγγελίᾳ ἐν τῷ λόγῳ χρῆται·

πάνυ γὰρ ἀξιόπιστον τὸ περὶ τῶν ζητουμένων κατεπαγγέλλεσθαι, ὡσ ἐν τῷ πρὸσ Λεπτίνην τὸ μὲν ζητούμενον εἰ θήσουσι τὸν παρεισφερόμενον νόμον, ὁ δὲ κατεπαγγέλλεται λέγων, ἐγγυώμεθα ἡμεῖσ, ἐγώ, Φορμίων, ἄλλον εἴ τινα βούληται θήσειν τὸν νόμον. καὶ πάλιν, ἐγγυώμεθα, ὑπισχνούμεθα, οἱ θεσμοθέται ταῦτα γραφόντων, ἐπὶ τούτοισ τὸ πρᾶγμα γινέσθω. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅταν τισ συνδρομαῖσ χρῆται, ὡσ ἐν τοῖσ Φιλιππικοῖσ, οἱο͂ν εἰ δέ τῳ δοκεῖ ταῦτα καὶ δαπάνησ πολλῆσ καὶ πραγματείασ εἶναι, νῦν ἡ συνδρομὴ καὶ μάλα ὀρθῶσ δοκεῖ.

τὸ γὰρ καθ’ ἑαυτοῦ δοκοῦν τὴν πρώτην συγχωρεῖ, ἵνα τὰ ὑπὲρ αὐτοῦ εἰσάγῃ. πάνυ ἀξιόπιστον δὲ καὶ τοῦτο, ὅταν τισ παραλείψεσι χρῆται.

ἔστι μὲν οὖν καὶ περιβολὴ τὸ σχῆμα, ὅμωσ δὲ πολλοῖσ ἐφαρμόττον κατὰ χρείασ διαφόρουσ πολλάκισ ἰδιότητά τινα ἔχει ἐν τῇ ἀξιοπιστίᾳ. ὅταν γὰρ παραλείπειν τι δοκῶν μὴ παραλείπῃσ, ἐνταῦθά ἐστιν ἡ ἀξιοπιστία, ὥσπερ ἐν τῷ πρὸσ Λεπτίνην, τὰ μὲν οὖν ἄλλα, ὅσα χρήσιμον ἑαυτὸν παρέσχεν οὗτοσ ὁ ἀνὴρ καὶ αὐτὸσ καὶ οἱ πρόγονοι, εἶτα παραλείψει ἐχρήσατο παραλείψω. καὶ πάλιν, αἰσχρόσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ κακῶσ ἔχων ὁ νόμοσ, ὅμοιοσ φθόνῳ τινὶ καὶ φιλονεικίᾳ, εἶτα μηδὲν ἔτι ἔχων εἰπεῖν ἀξιοπίστωσ τῇ παραλείψει ἐχρήσατο, καὶ τὸ λοιπὸν ἐῶ. καὶ τὸ καθ’ ἑαυτοῦ δὲ λέγειν τινὰ ὃν τρόπον κατὰ τῶν ἀντιδίκων, ἀξιοπιστίαν ἐμποιεῖ τῷ λόγῳ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION