헬라어 문장 검색 - ΑριστίΑρσΡηετ́1́05́

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἀξιοπιστίασ.)

Ἀξιοπιστία δὲ γίνεται διχῶσ, κατὰ γνώμην καὶ κατὰ σχῆμα. κατὰ μὲν γνώμην οὕτωσ, ὅταν τισ προσυνίστησι τὰ ἑαυτοῦ δίκαια, ὡσ ἀληθῆ ὄντα καὶ ῥᾴδια δειχθῆναι, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστοκράτουσ, πάνυ μικρὸν ὑπείληφά μοι τὸν λόγον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ ῥᾴδιον εἶναι περὶ τοῦ παρὰ τοῦτον εἰρῆσθαι τὸν νόμον τὸ ψήφισμα. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τὸ τὰ ζητούμενα τῶν ἀποδεδειγμένων καὶ ὁμολογουμένων προσποιεῖσθαι εἶναι περιφανέστερα, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστοκράτουσ ἀποδείξασ τὸ παράνομον, ὑπολειπομένου ἐξετασθῆναι τοῦ ἀσυμφόρου, ἀξιοπίστωσ προσλαβὼν προσεποιήσατο ἔτι καὶ τοῦ παρανόμου φανερώτερον τὸ ἀσύμφορον, τὸ ζητούμενον τοῦ ἀποδεδειγμένου ἐν οἷσ λέγει, οὕτω γὰρ σφόδρα ἐναντίον τοῖσ νόμοισ τὸ ψήφισμα, μᾶλλον ἀσύμφορόν ἐστιν ἢ παράνομον.

ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ τοῖσ ὁρ́κοισ καὶ ταῖσ ἀραῖσ χρῆσθαι, οἱο͂ν καλῶ δὲ ἐναντίον ὑμῶν τοὺσ θεοὺσ πάντασ καὶ πάσασ ὅσοι τὴν χώραν ἔχουσι τὴν Ἀττικήν, καὶ τὸν Ἀπόλλω τὸν Πύθιον, ὃσ πατρῷόσ ἐστι τῇ πόλει, καὶ ἐπεύχομαι πᾶσι τούτοισ, εἰ μὲν ἀληθῆ πρὸσ ὑμᾶσ εἴποιμι καὶ εἶπον καὶ τότ’ εὐθὺσ ἐν τῷ δήμῳ εὐτυχίαν μοι δοῦναι καὶ σωτηρίαν·

εἰ δὲ πρὸσ ἔχθραν ἢ φιλονεικίασ ἰδίασ ἕνεκα, πάντων ἀγαθῶν ἀνόνητόν με ποιῆσαι. καὶ πάλιν πρῶτον μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ θεοῖσ εὔχομαι πᾶσι καὶ πάσαισ ὅσην εὔνοιαν ἔχων ἐγὼ διατελῶ τῇ τε πόλει καὶ πᾶσιν ὑμῖν, τοσαύτην ὑπάρξαι μοι παρ’ ὑμῶν εἰσ τουτονὶ τὸν ἀγῶνα. καὶ ἐν τῷ κατὰ Κόνωνοσ, καὶ εἰ μὲν εὐορκῶ, πολλά μοι γένοιτο ἀγαθὰ καὶ μηδέποτε αὖτισ τοιοῦτον μηδὲν πάθοιμι· εἰ δὲ ἐπιορκῶ, ἐξώλησ ἀπολοίμην αὐτόσ τε καὶ εἴ τί μοί ἐστιν ἢ μέλλει ἔσεσθαι. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅταν τισ τὰσ κρίσεισ τῶν ταῦτα ἀκουόντων ἐφ’ οἷσ ἂν λέγῃ προσλαμβάνῃ, ὡσ καὶ παρ’ ἐκείνοισ ὁμολογουμένων τῶν πραγμάτων, ὅταν λέγῃ ἐν τῷ κατὰ Ἀριστογείτονοσ, κεκρίσθαι δὲ τοῦτο τὸ πρᾶγμα πάλαι ἐπὶ τῆσ ἑκάστου φύσεωσ οἴκοθεν.

καὶ πάλιν, οἱ μὲν δικάζοντεσ ὑμεῖσ ἥκετε μᾶλλον ἡμῶν τῶν κατηγόρων εἰδότεσ καὶ ὀφείλοντα τῷ δημοσίῳ τοῦτον, καὶ ἐγγεγραμμένον ἐν ἀκροπόλει, καὶ οὐκ ἐξὸν αὐτῷ λέγειν, ὥστε ἕκαστον ὑμῶν κατηγόρου τάξιν ἔχειν καὶ τὰ δίκαια εἰδέναι, μὴ μαθεῖν δεῖσθαι. καὶ εἰ μὲν ἴστε με τοιοῦτον· οὐ γὰρ ἄλλοθί που βεβίωκα. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ἰσχυρίζεσθαι τοῖσ πράγμασιν, ὅταν λέγῃσ, εὖ τοίνυν ἴστε, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὅτι ἐξηπάτησθε, καὶ δι’ ἅ γε εἰκότωσ τοῦτο πεπόνθατε, ἀκούσατέ μου.

καὶ ἐν τῷ τῆσ παραπρεσβείασ εὐθὺσ ἀπισχυρίσατο, τὸ μὲν ἐξελέγχειν πολλὰ καὶ δεινὰ πεποιηκότα τοῦτον καὶ τῆσ ἐσχάτησ τιμωρίασ ὄντα ἄξιον θαρρῶ καὶ πάνυ πιστεύω. καὶ ἐν τῷ κατὰ Στεφάνου, ἐπιδείξω δὲ ὑμῖν τουτονὶ Στέφανον καὶ μεμαρτυρηκότα ψευδῆ καὶ δι’ αἰσχροκέρδειαν τοῦτο πεποιηκότα καὶ κατήγορον αὐτὸν αὑτοῦ γιγνόμενον· τοσαύτη περιφάνεια τοῦ πράγματόσ ἐστιν. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τοῦτο, ὅταν ὧν πλεῖστον δοκεῖν ἀφεστηκέναι βούλεται, καὶ σφόδρα διαβάλλῃ ταῦτα ὡσ δεινὰ καὶ χαλεπά, οἱο͂ν αἰτιασάμενοσ γάρ με ἃ καὶ λέγειν ἄν τισ ὀκνήσειεν εὖ φρονῶν, τὸν πατέρα ὡσ ἀπέκτονα ἐγὼ τὸν ἐμαυτοῦ.

καὶ ἐν τῷ κατὰ Μειδίου, τῷ γὰρ ἀθλίῳ καὶ ταλαιπώρῳ καὶ δεινῆσ καὶ χαλεπῆσ συμβάσησ αἰτίασ. καὶ πάλιν, οὔτε θεοὺσ οὔτε ὁσίαν ἐποιήσατο ἐμποδὼν τοιούτῳ λόγῳ, οὐδ’ ὤκνησεν, οὐδὲ πρὸσ οὓσ ἔλεγεν αὐτοὺσ ᾐσχύνθη. ἀξιόπιστον δὲ καὶ τὸ τιμᾶσθαι προλαμβάνοντα καὶ ζημίασ ὁρίζειν καθ’ ἑαυτοῦ ἐφ’ οἷσ ἂν διεξίῃ, οἱο͂ν ἐγὼ πλέων ἐθελοντὴσ πάσχειν ὁτιοῦν ἕτοιμοσ.

καὶ πάλιν ἑτέρωθι ἐν Φιλιππικοῖσ, μήτε νῦν μήτε αὖθισ ὡσ ὑγιαίνοντί μοι προσέχητε. Ἀξιοπιστία καὶ τὸ πλείω καθ’ ἑαυτοῦ νέμειν τῶν ἀληθῶν, οἱο͂ν εἰσὶ τῶν ξένων ἀτελεῖσ, δέκα θήσω, καὶ μὰ τοὺσ θεοὺσ ὅπερ εἶπον ἀρτίωσ, οὐκ οἶμαι πέντε εἶναι.

ἀλλὰ μὴν τῶν γε πολιτῶν οὐκ εἰσὶ πέντε ἢ ἕξ. οὐκοῦν ἀμφοτέρων ἑκκαίδεκα. ποιήσωμεν αὐτοὺσ εἴκοσιν, εἰ δὲ βούλεσθε, τριάκοντα. ἀξιοπιστίασ καὶ τὸ ἐνδείκνυσθαι ὡσ χαλεπὰ μὲν ὄντα περὶ ὧν ἐγχειρεῖ, διὰ δὲ τὸ λυσιτελεῖν τῇ πόλει ῥηθῆναι αὐτὰ λέγειν, κἂν αὐτόσ τι κινδυνεύῃ, ὡσ ἐπὶ κοινῷ συμφέροντι, ἂν δέῃ τι καὶ παθεῖν, προῃρημένοσ.

παράδειγμα δὲ τούτου ἐν τοῖσ συμβουλευτικοῖσ, ἐγὼ δὲ ὁρῶ μὲν ὡσ χαλεπὸν τὰ βέλτιστα λέγειν ἐστίν· ἐξηπατημένων γὰρ ὑμῶν καὶ τῶν μὲν ταυτί, τῶν δὲ ταυτὶ προῃρημένων, ἐὰν τἀναντία τισ ἐγχειρῇ λέγειν καὶ ὑμεῖσ μὴ περιμένητε μαθεῖν, χαριεῖται μὲν οὐδετέροισ, διαβεβλήσεται δὲ πρὸσ ἀμφοτέρουσ· οὐ μὴν ἀλλ’ αἱρήσομαι μᾶλλον αὐτόσ, ἂν ἄρα τοῦτο πάθω, δοκεῖν φλυαρεῖν ἢ παρ’ ἃ νομίζω βέλτιστα προέσθαι τισὶν ὑμᾶσ ἐξαπατῆσαι. ἀξιόπιστον δὲ καὶ ὅ τι ἂν ἄλλοσ εἴποι ἐναντιούμενόσ σοι τοῦτο αὐτὸ προλαβόντα εἰπεῖν, οἱο͂ν ἐν τῷ περὶ συμμοριῶν ὃ μὲν διοικεῖται ἐστίν, ὅτι δεῖ ἐναντιωθῆναι τοῖσ βασιλεῖ πολεμεῖν συμβουλεύουσιν·

ἐπεὶ δ’ ἐκεῖθεν αὐτῷ ἀντέπιπτε, μὴ πολεμῶμεν οὖν τῷ κοινῷ ἐχθρῷ καὶ βαρβάρῳ; διὰ τοῦτο ἀξιοπίστωσ προλαβὼν ὃ εἶπεν ἄν τισ ἐκεῖθεν κατὰ βασιλέωσ, τοῦτ’ αὐτὸσ λέγει, ἐγὼ νομίζω κοινὸν ἐχθρὸν ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων βασιλέα. εἶτα ἃ νῦν αὐτὸσ εἰσηγεῖται, οὐ μὴν διὰ τοῦτο παραινέσαιμ’ ἂν τοῖσ ἄλλοισ πόλεμον πρὸσ αὐτὸν αἴρεσθαι. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅσα μὴ ἔχεισ ἄλλοθεν συστῆσαι, ἐξ ἀκοῆσ ταῦτα πιστοῦσθαι, ἤκουον δ’ ἔγωγε τινῶν ὡσ οὐδὲ τοὺσ λιμένασ καὶ τὰσ ἀγορὰσ ἔτι δώσοιεν αὐτῷ καρποῦσθαι.

καὶ πάλιν, ὡσ δ’ ἐγὼ τῶν ἐν αὐτῇ τῇ χώρᾳ γεγενημένων τινὸσ ἤκουον, ἀνδρὸσ οὐδαμῶσ οἱού τε ψεύδεσθαι. ἀξιοπιστότερον δὲ τὸ εἰσ αὐτοὺσ τοὺσ ἀκούοντασ ἀναφέρειν ἔχειν, οἱο͂ν ὑμῶν ἀκηκοὼσ ἔγωγε ὑμᾶσ διδάσκειν ἔχω. καὶ πάλιν, ἃ παρ’ ὑμῶν τῶν πρεσβυτέρων αὐτὸσ ἀκήκοα. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ἐπικαταψεύδεσθαι, οἱο͂ν ἐν τῷ ὑπὲρ τοῦ στεφάνου, ἐν οἷσ λέγει τὸν Αἰσχίνην ὀψὲ Ἀθηναῖον γεγενημένον, ὀψὲ γάρ ποτε, ὀψὲ λέγω, εἶτα ἀξιοπίστωσ ἐπικατεψεύσατο, χθὲσ μὲν οὖν καὶ πρώην [εἶτα] Ἀθηναῖοσ καὶ ῥήτωρ.

καὶ πάλιν ἐν τῷ κατὰ Αἰσχίνου τὸ μὲν ἀληθὲσ [καὶ] τὸν μὲν ἀνῄρηκεν τῶν ἐπὶ τὰσ εὐθύνασ ἐλθόντων, τὸ δὲ ἑξῆσ ἐπικατεψεύσατο, οἱο͂ν τοῖσ δὲ ἀπειλεῖ περιιών. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ τὸ ὡσ ἀναμνησθέντα τι εἰπεῖν, οἱο͂ν μικροῦ γε ὃ μάλιστά μ’ ἔδει πρὸσ ὑμᾶσ εἰπεῖν παρῆλθον.

τοῦ δὲ αὐτοῦ τρόπου καὶ τὸ ὡσ ζητοῦντά τι εἰπεῖν, λάβε δὴ καὶ τὸ τῷ Χαβρίᾳ ψήφισμα ψηφισθέν. ὁρ́α δὴ καὶ σκόπει· δεῖ γὰρ αὐτὸ ἐνταῦθα εἶναί που. τὸ γὰρ μὴ ὡσ παρεσκευασμένον, ἀλλ’ ὡσ ἐπὶ καιροῦ ζητοῦντα εἰσάγειν ὅμοιόν ἐστιν αὐτοσχεδίῳ καὶ ἀξιόπιστον ποιεῖ τὸν λόγον. παρὰ πάντα δὲ ἀξιοπιστίασ τό τε ἐπισημαίνεσθαι τοῖσ εἰσαγομένοισ καὶ τὸ ὑπερβολαῖσ χρῆσθαι.

ἐπισημαίνεσθαι μέν, ὅταν λέγῃσ, ὃ τοίνυν μάλιστα πάντων οἶμαι δεῖν ὑμᾶσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, φυλάξασθαι, τοῦτ’ εἰπεῖν ἔτι βούλομαι. τοῦτό ἐστιν ἀρχόντων τῶν προειρημένων τῷ μέλλοντι εἰσάγεσθαι. ἡ δὲ ὑπερβολὴ ἐν τῷ ἑξῆσ, οἱο͂ν εἰ γάρ τισ ἅπαντα ὅσα Λεπτίνησ ἐρεῖ περὶ τοῦ νόμου, διδάσκων ὑμᾶσ, ὡσ καλῶσ κεῖται συγχωρήσει τούτοισ ἀληθῆ λέγειν αὐτόν, ἕν γε αἰσχρὸν οὐδ’ ἂν εἴ τι γένοιτο, ἀναιρεθείη, ὃ συμβήσεται διὰ τοῦ νόμου κυρίου γενομένου τῇ πόλει. ἀξιόπιστον καὶ τὸ ἐνίαισ τῶν ἀντιθέσεων ὧν δοκοῦσι καθ’ ἡμῶν λέγειν οἱ ἀντίδικοι συγχωρεῖν καὶ συγκατατίθεσθαι, ὡσ ἐν τῷ κατὰ Μειδίου ἡ μὲν ἐκεῖθεν ἀντίθεσισ, τάχα νῦν καὶ τοιαῦτα ἐρεῖ, ὡσ ἐσκεμμένα πάντα λέγω ἐγώ, εἶτα ἡ παρ’ αὐτοῦ συγχώρησισ μεθ’ ὑπερβολῆσ, ἐγὼ δέ γ’ ἐσκέφθαι μὲν ὁμολογῶ καὶ μεμελετηκέναι ὡσ ἐνῆν μάλιστα ἐμοί.

κατὰ δὲ σχῆμα γίνεται ἀξιοπιστία οὕτωσ, ὅταν τισ τοῖσ ὁμολογουμένοισ ἀντὶ τῶν ζητουμένων σχήμασι χρῆται, ὡσ ἐκεῖ, ἆρ’ ὁρᾶτε καὶ λογίζεσθε τὴν ἐπιοῦσαν ὡρ́αν τοῦ ἔτουσ, εἰσ ἣν ἔρημόν τινεσ οἰόνται δεῖν τὸν Ἑλλήσποντον ὑμῶν ποιῆσαι.

καὶ πάλιν ἀξιοπιστίασ ἕνεκα ὡσ ὁμολογούμενον τῷ σχήματι εἰσάγει, ἴστε γὰρ δή που τοῦθ’ ὅτι τῶν ὑμᾶσ ἀδικούντων ἓν ἑκάστῳ τίμημα ὑπάρχει. καὶ πάλιν, ἴστε μὲν οὖν ἴσωσ καὶ ἄνευ τοῦ παρ’ ἐμοῦ λόγου ὅτι σπουδαῖοσ Χαβρίασ ἦν ἀνήρ. ἀξιόπιστον δὲ κατὰ σχῆμα καὶ ὅταν τισ ἐπαγγελίᾳ ἐν τῷ λόγῳ χρῆται·

πάνυ γὰρ ἀξιόπιστον τὸ περὶ τῶν ζητουμένων κατεπαγγέλλεσθαι, ὡσ ἐν τῷ πρὸσ Λεπτίνην τὸ μὲν ζητούμενον εἰ θήσουσι τὸν παρεισφερόμενον νόμον, ὁ δὲ κατεπαγγέλλεται λέγων, ἐγγυώμεθα ἡμεῖσ, ἐγώ, Φορμίων, ἄλλον εἴ τινα βούληται θήσειν τὸν νόμον. καὶ πάλιν, ἐγγυώμεθα, ὑπισχνούμεθα, οἱ θεσμοθέται ταῦτα γραφόντων, ἐπὶ τούτοισ τὸ πρᾶγμα γινέσθω. ἀξιοπιστίασ δὲ καὶ ὅταν τισ συνδρομαῖσ χρῆται, ὡσ ἐν τοῖσ Φιλιππικοῖσ, οἱο͂ν εἰ δέ τῳ δοκεῖ ταῦτα καὶ δαπάνησ πολλῆσ καὶ πραγματείασ εἶναι, νῦν ἡ συνδρομὴ καὶ μάλα ὀρθῶσ δοκεῖ.

τὸ γὰρ καθ’ ἑαυτοῦ δοκοῦν τὴν πρώτην συγχωρεῖ, ἵνα τὰ ὑπὲρ αὐτοῦ εἰσάγῃ. πάνυ ἀξιόπιστον δὲ καὶ τοῦτο, ὅταν τισ παραλείψεσι χρῆται.

ἔστι μὲν οὖν καὶ περιβολὴ τὸ σχῆμα, ὅμωσ δὲ πολλοῖσ ἐφαρμόττον κατὰ χρείασ διαφόρουσ πολλάκισ ἰδιότητά τινα ἔχει ἐν τῇ ἀξιοπιστίᾳ. ὅταν γὰρ παραλείπειν τι δοκῶν μὴ παραλείπῃσ, ἐνταῦθά ἐστιν ἡ ἀξιοπιστία, ὥσπερ ἐν τῷ πρὸσ Λεπτίνην, τὰ μὲν οὖν ἄλλα, ὅσα χρήσιμον ἑαυτὸν παρέσχεν οὗτοσ ὁ ἀνὴρ καὶ αὐτὸσ καὶ οἱ πρόγονοι, εἶτα παραλείψει ἐχρήσατο παραλείψω. καὶ πάλιν, αἰσχρόσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ κακῶσ ἔχων ὁ νόμοσ, ὅμοιοσ φθόνῳ τινὶ καὶ φιλονεικίᾳ, εἶτα μηδὲν ἔτι ἔχων εἰπεῖν ἀξιοπίστωσ τῇ παραλείψει ἐχρήσατο, καὶ τὸ λοιπὸν ἐῶ. καὶ τὸ καθ’ ἑαυτοῦ δὲ λέγειν τινὰ ὃν τρόπον κατὰ τῶν ἀντιδίκων, ἀξιοπιστίαν ἐμποιεῖ τῷ λόγῳ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἀξιοπιστίασ.

(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ ἀξιοπιστίασ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION