Plutarch, De cupiditate divitiarum, section 4

(플루타르코스, De cupiditate divitiarum, section 4)

προστετηκότα καὶ τοῖσ ἀναλώμασιν ἐπιστένοντα καὶ μηδενὸσ εἰσ χρηματισμὸν συντελοῦντοσ αἰσχροῦ μηδ’ ἀνιαροῦ φειδόμενον, οἰκίασ δ’ ἔχοντα καὶ χώρασ καὶ ἀγέλασ καὶ ἀνδράποδα σὺν ἱματίοισ, τί φήσομεν τὸ πάθοσ εἶναι τἀνθρώπου ἢ πενίαν ψυχικήν; ἐπεὶ τήν γε χρηματικήν, ὥσ φησιν ὁ Μένανδροσ, εἷσ ἂν φίλοσ ἀπαλλάξειεν εὐεργετήσασ·

τὴν δὲ ψυχικὴν ἐκείνην οὐκ ἂν ἐμπλήσειαν ἅπαντεσ οὔτε ζῶντεσ οὔτε ἀποθανόντεσ. ὅθεν εὖ πρὸσ τούτουσ λέλεκται ὑπὸ τοῦ Σόλωνοσ πλούτου δ’ οὐδὲν τέρμα πεφασμένον ἀνθρώποισιν.

ἐπεὶ τοῖσ γε νοῦν ἔχουσιν ὁ τῆσ φύσεωσ πλοῦτοσ ὡρ́ισται καὶ τὸ τέρμα πάρεστι τῆσ χρείασ καθάπερ κέντρῳ καὶ διαστήματι περιγραφόμενον.

ἀλλὰ καὶ τοῦτο τῆσ φιλαργυρίασ ἴδιον·

ἐπιθυμία γάρ ἐστι μαχομένη πρὸσ τὴν αὑτῆσ πλήρωσιν· αἱ δ’ ἄλλαι καὶ συνεργοῦσιν οὐδεὶσ γοῦν ἀπέχεται χρήσεωσ ὄψου διὰ φιλοψίαν οὐδ’ οἴνου δι’ οἰνοφλυγίαν, ὡσ χρημάτων ἀπέχονται διὰ φιλοχρηματίαν. καίτοι πῶσ οὐ μανικὸν οὐδ’ οἰκτρὸν τὸ πάθοσ, εἴ τισ ἱματίῳ μὴ χρῆται διὰ τὸ ῥιγοῦν μηδ’ ἄρτῳ διὰ τὸ πεινῆν μηδὲ πλούτῳ διὰ τὸ φιλοπλουτεῖν;

ἀλλ’ ἐν τοῖσ Θρασωνίδου κακοῖσ ἐστιν· παρ’ ἐμοὶ γάρ ἐστιν ἔνδον, ἔξεστιν δέ μοι καὶ βούλομαι τοῦθ’ ὡσ ἂν ἐμμανέστατα ἐρῶν τισ, οὐ ποιῶ δέ·

κατακλείσασ δὲ πάντα καὶ κατασφραγισάμενοσ, καὶ παραριθμήσασ τοκισταῖσ καὶ πραγματευταῖσ, ἄλλα συνάγω καὶ διώκω· καὶ ζυγομαχῶ πρὸσ τοὺσ οἰκέτασ πρὸσ τοὺσ γεωργοὺσ πρὸσ τοὺσ χρεώστασ·

Ἄπολλον, ἀνθρώπων τιν’ ἀθλιώτερον ἑόρακασ ἢ ἐρῶντα δυσποτμώτερον;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION