헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Σατυρνά7́

(루키아노스, Saturnalia, letter 1)

Ἐγὼ Κρόνῳ χαίρειν. ἐγεγράφειν μὲν ἤδη σοι καὶ πρότερον δηλῶν ἐν οἷσ εἰήν καὶ ὡσ ὑπὸ πενίασ κινδυνεύοιμι μόνοσ ἄμοιροσ εἶναι τῆσ ἑορτῆσ, ἣν ἐπήγγελκασ, ἔτι καὶ τοῦτο προσθεὶσ ‐ μέμνημαι γάρ ‐ ἀλογώτατον εἶναι τοὺσ μὲν ἡμῶν ὑπερπλουτεῖν καὶ τρυφᾶν δὐ κοινωνοῦντασ ὧν ἔχουσι τοῖσ πενεστέροισ, τοὺσ δὲ λιμῷ διαφθείρεσθαι, καὶ ταῦτα Κρονίων ἐνεστώτων· ἐπεὶ δέ μοι τότε οὐδὲν ἀντεπέστειλασ, ἡγησάμην δεῖν αὖθισ ἀναμνῆσαί σε τῶν αὐτῶν. ἐχρῆν γάρ σε, ὦ ἄριστε Κρόνε, τὸ ἄνισον τοῦτο ἀφελόντα καὶ τὰ ἀγαθὰ ἐσ τὸ μέσον ἅπασι καταθέντα ἔπειτα κελεύειν ἑορτάζειν. ὡσ δὲ νῦν ἔχομεν, μύρμηξ ἢ κάμηλοσ, ὡσ ἡ παροιμία φησί. μᾶλλον δὲ τραγικὸν ὑποκριτὴν ἐννόησον θατέρῳ μὲν τοῖν ποδοῖν ἐφ̓ ὑψηλοῦ βεβηκότα, οἱοῖ́ εἰσι τραγικοὶ ἐμβάται, ὁ δ̓ ἕτεροσ ἀνυπόδητοσ ἔστω. εἰ τοίνυν βαδίζοι οὕτωσ ἔχων, ὁρᾷσ ὅτι ἀναγκαῖον αὐτῷ ἄρτι μὲν ὑψηλῷ, ἄρτι δὲ ταπεινῷ γενέσθαι, καθ̓ ὁπότερον ἂν πόδα προβαίνῃ. τοσοῦτον κἀν τῷ βίῳ ἡμῶν τὸ ἄνισον· καὶ οἱ μὲν ὑποδησάμενοι ἐμβάτασ τῆσ τύχησ χορηγούσησ ἐντραγῳδοῦσιν ἡμῖν, οἱ πολλοὶ δὲ πεζῇ καὶ χαμαὶ βαδίζομεν δυνάμενοι ἄν, εὖ ἴσθι, μὴ χεῖρον αὐτῶν ὑποκρίνεσθαι καὶ διαβαίνειν, εἴ τισ καὶ ἡμᾶσ ἐνεσκεύασε παραπλησίωσ ἐκείνοισ. καίτοι ἀκούω τῶν ποιητῶν λεγόντων ὡσ τὸ παλαιὸν οὐ τοιαῦτα ἦν τοῖσ ἀνθρώποισ τὰ πράγματα σοῦ ἔτι μοναρχοῦντοσ, ἀλλ̓ ἡ μὲν γῆ ἄσποροσ καὶ ἀνήροτοσ ἔφυεν αὐτοῖσ τὰ ἀγαθά, δεῖπνον ἕτοιμον ἑκάστῳ ἐσ κόρον, ποταμοὶ δὲ οἱ μὲν οἶνον, οἱ δὲ γάλα, εἰσὶ δὲ οἳ καὶ μέλι ἔρρεον·

τὸ δὲ μέγιστον, αὐτοὺσ ἐκείνουσ φασὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ χρυσοῦσ εἶναι, πενίαν δὲ μηδὲ τὸ παράπαν αὐτοῖσ πλησιάζειν. ἡμεῖσ δὲ αὐτοὶ μὲν οὐδὲ μόλυβδοσ ἄν εἰκότωσ δοκοίημεν, ἀλλ̓ εἴ τι καὶ τούτου ἀτιμότερον, ἡ τροφὴ δὲ μετὰ πόνων τοῖσ πλείστοισ, ἡ πενία δὲ καὶ ἀπορία καὶ ἀμηχανία καὶ τὸ οἴμοι καὶ τὸ πόθεν ἄν μοι γένοιτο καὶ ὢ τῆσ τύχησ πολλὰ τοιαῦτα παρὰ γοῦν ἡμῖν τοῖσ πένησι. καὶ ἧττον ἄν, εὖ ἴσθι, ἠνιώμεθα ἂν ἐπ̓ αὐτοῖσ, εἰ μὴ τοὺσ πλουσίουσ ἑωρῶμεν τοσαύτῃ εὐδαιμονίᾳ συνόντασ, οἳ τοσοῦτον μὲν χρυσόν, τοσοῦτον δὲ ἄργυρον ἐγκλεισάμενοι, ἐσθῆτασ δὲ ὅσασ ἔχοντεσ, ἀνδράποδα δὲ καὶ ζεύγη καὶ συνοικίασ καὶ ἀγρούσ, πάμπολλα δὲ ταῦτα ἕκαστα κεκτημένοι οὐχ ὅπωσ μετέδοσαν ἡμῖν ποτε αὐτῶν, ἀλλ̓ οὐδὲ προσβλέπειν τοὺσ πολλοὺσ ἀξιοῦσι. ταῦτα ἡμᾶσ μάλιστα ἀποπνίγει, ὦ Κρόνε, καὶ ἀφόρητον ἡγούμεθα τὸ πρᾶγμα, τὸν μὲν ἐφ̓ ἁλουργίδων κατακείμενον τοσούτοισ ἀγαθοῖσ ἐντρυφᾶν ἐρυγγάνοντα καὶ ὑπὸ τῶν συνόντων εὐδαιμονιζόμενον ἀεὶ ἑορτάζοντα, ἐμὲ δὲ καὶ τοὺσ ὁμοίουσ ὀνειροπολεῖν, εἴ ποθεν ὀβολοὶ τέτταρεσ γένοιντο, ὡσ ἔχοιμεν ἄρτων γοῦν ἢ ἀλφίτων ἐμπεπλησμένοι καθεύδειν κάρδαμον ἢ θύμον ἢ κρόμμυον ἐπιτρώγοντεσ.

ἢ τοίνυν ταῦτα, ὦ Κρόνε, ἀλλάττειν καὶ μεταποιεῖν ἐσ τὸ ἰσοδίαιτον, ἢ τὸ ὕστατον, αὐτούσ γε ἐκείνουσ κελεύειν τοὺσ πλουσίουσ μὴ μόνουσ ἀπολαύειν τῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ ἀπὸ μεδίμνων τοσούτων χρυσίου χοίνικά γε ἡμῶν πάντων κατασκεδάσαι, ἀπὸ δὲ ἱματίων ὅσα κἂν ὑπὸ σητῶν διαβρωθέντα οὐκ ἂν αὐτοὺσ ἀνιάσειε· ταῦτα γοῦν πάντωσ ἀπολλύμενα καὶ ὑπὸ τοῦ χρόνου διαφθαρησόμενα ἡμῖν δοῦναι περιβαλέσθαι μᾶλλον ἢ ἐν ταῖσ κοίταισ καὶ κίσταισ εὐρῶτι πολλῷ κατασαπῆναι. καὶ μὴν καὶ δειπνίζειν ἕκαστον ἄρτι μὲν τέτταρασ, ἄρτι δὲ πέντε τῶν πενήτων παραλαμβάνοντασ, μὴ μέντοι ἐσ τὸν νῦν τρόπον τῶν δείπνων, ἀλλ̓ ἐσ τὸ δημοτικώτερον, ὡσ ἐπ̓ ἴσησ μετέχειν ἅπαντασ καὶ μὴ τὸν μὲν ἐμφορεῖσθαι τῶν ὄψων καὶ τὸν οἰκέτην περιμένειν ἑστῶτα, ἔστ̓ ἂν ἀπαγορεύσῃ ἐσθίων, ἐφ̓ ἡμᾶσ δὲ ἐλθόντα, ἔτι παρασκευαζομένων ὡσ ἐπιβάλοιμεν τὴν χεῖρα, παραμείβεσθαι δείξαντα μόνον τὴν λοπάδα ἢ ὅσον ἐστὶ τοῦ πλακοῦντοσ τὸ λοιπόν·

μηδὲ ἐσκομισθέντοσ ὑὸσ διανέμοντα τῷ κὲν δεσπότῃ παρατιθέναι τὸ ἡμίτομον ὅλον σὺν τῇ κεφαλῇ, τοῖσ δὲ ἄλλοισ ὀστᾶ φέρειν ἐγκεκαλυμμένα. προειπεῖν δὲ καὶ τοῖσ οἰνοχόοισ μὴ περιμένειν, ἔστ̓ ἂν ἑπτάκισ αἰτήσῃ πιεῖν ἡμῶν ἕκαστοσ, ἀλλὰ ἢν ἅπαξ κελεύσῃ, αὐτίκα ἐγχέαι καὶ ἀναδοῦναι μεγάλην κύλικα ἐμπλησαμένουσ ὥσπερ τῷ δεσπότῃ· καὶ τὸν οἶνον δὲ αὐτὸν πᾶσι τοῖσ συμπόταισ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι. ἢ ποῦ γὰρ γεγράφθαι τοῦτον τὸν νόμον, τὸν μὲν ἀνθοσμίου μεθύσκεσθαι, ἐμοὶ δὲ ὑπὸ τοῦ γλεύκουσ διαρρήγνυσθαι τὴν γαστέρα; ἢν ταῦτα ἐπανορθώσῃσ καὶ μετακοσμήσῃσ, ὦ Κρόνε, βίον μὲν τὸν βίον, ἑορτὴν δὲ τὴν ἑορτὴν ἔσῃ πεποιηκώσ, εἰ δὲ μή, ἐκεῖνοι μὲν ἑορταζόντων, ἡμεῖσ δὲ καθεδούμεθα εὐχόμενοι, ἐπειδὰν λουσάμενοι ἥκωσι, τὸν παῖδα μὲν αὐτοῖσ ἀνατρέψαντα τὸν ἀμφορέα κατᾶξαι, τὸν μάγειρον δὲ τὸν ζωμὸν κνισῶσαι καὶ ἐπιλαθόμενον τὸ τάριχοσ μὲν ἐσ τὴν φακῆν ἐμβαλεῖν τῶν ἰχθύων·

τὴν κυνα δὲ παρεισπεσοῦσαν τόν τε ἀλλᾶντα ὅλον καταφαγεῖν, περὶ τἆλλα τῶν ὀψοποιῶν ἐχόντων, καὶ τοῦ πλακοῦντοσ τὸ ἥμισυ· τὸν δὲ ὗν καὶ τὸν ἔλαφον καὶ τὰ δελφάκια μεταξὺ ὀπτώμενα τὸ ὅμοιον ποιεῖν, ὅπερ Ὅμηροσ περὶ τῶν Ἡλίου βοῶν φησι· μᾶλλον δὲ μὴ ἑρ́πειν μόνον, ἀλλ̓ ἀναπηδήσαντα φεύγειν εἰσ τὸ ὄροσ αὐτοῖσ ὀβελοῖσ· καὶ τὰσ ὄρνεισ δὲ τὰσ παχείασ, καίτοι ἀπτέρουσ ἤδη οὔσασ καὶ ἐσκευασμένασ, ἀναπταμένασ οἴχεσθαι καὶ ταύτασ, ὡσ μὴ μόνοι ἀπολαύοιεν αὐτῶν. ὃ δὲ δὴ μάλιστα ἂν αὐτοὺσ ἀνιάσειε, τὸ μὲν χρυσίον μύρμηκάσ τινασ οἱούσ τοὺσ Ἰνδικοὺσ ἀνορύττοντασ ἐκ τῶν θησαυρῶν ἐκφέρειν νύκτωρ ἐσ τὸ δημόσιον·

τὴν ἐσθῆτα δὲ ὀλιγωρίᾳ τῶν ἐπιμελητῶν κοσκινηδὸν διατερυπῆσθαι ὑπὸ τῶν βελτίστων μυῶν, ὡσ σαγήνησ θυννευτικῆσ μηδὲν διαφέρειν· παῖδασ δὲ αὐτῶν τοὺσ ὡραίουσ καὶ κομήτασ, οὓσ Υἁκίνθουσ ἢ Ἀχιλλέασ ἢ Ναρκίσσουσ ὀνομάζουσι, μεταξὺ ὀρέγοντασ σφίσι τὸ ἔκπωμα φαλακροὺσ γίνεσθαι ὑπορρεούσησ τῆσ κόμησ καὶ πώγωνα φύειν ὀξύν, οἱοῖ́ εἰσιν ἐν ταῖσ κωμῳδίαισ οἱ σφηνοπώγωνεσ, καὶ τὸ παρὰ τοῖσ κροτάφοισ πάνυ λάσιον καὶ κάρτα ἐκκεντοῦν, τὸ μεταξὺ δὲ λεῖον καὶ γυμνὸν εἶναι. ταῦτα καὶ πλείω τούτων εὐξαίμεθ̓ ἄν, εἰ μὴ θέλωσι τὸ ἄγαν φίλαυτον τοῦτ̓ ἀφέντεσ ἐσ τὸ κοινὸν πλουτεῖν καὶ μεταδιδόναι ἡμῖν τῶν μετρίων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Saturnalia, letter 1

(루키아노스, Saturnalia, letter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION