헬라어 문장 검색 - Διονψσ́ΔεΞομπό22́0́0́

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 22)

τῆσ μὲν οὖν αὐστηρᾶσ ἁρμονίασ τοιόσδε ὁ χαρακτήρ· ἐρείδεσθαι βούλεται τὰ ὀνόματα ἀσφαλῶσ καὶ στάσεισ λαμβάνειν ἰσχυράσ, ὥστ’ ἐκ περιφανείασ ἕκαστον ὄνομα ὁρᾶσθαι, ἀπέχειν τε ἀπ’ ἀλλήλων τὰ μόρια διαστάσεισ ἀξιολόγουσ αἰσθητοῖσ χρόνοισ διειργόμενα· τραχείαισ τε χρῆσθαι πολλαχῇ καὶ ἀντιτύποισ ταῖσ συμβολαῖσ οὐδὲν αὐτῇ διαφέρει, οἱαῖ γίνονται τῶν λογάδην συντιθεμένων ἐν οἰκοδομίαισ λίθων αἱ μὴ εὐγώνιοι καὶ μὴ συνεξεσμέναι βάσεισ, ἀργαὶ δέ τινεσ καὶ αὐτοσχέδιοι· μεγάλοισ τε καὶ διαβεβηκόσιν εἰσ πλάτοσ ὀνόμασιν ὡσ τὰ πολλὰ μηκύνεσθαι φιλεῖ· τὸ γὰρ εἰσ βραχείασ συλλαβὰσ συνάγεσθαι πολέμιον αὐτῇ, πλὴν εἴ ποτε ἀνάγκη βιάζοιτο. ἐν μὲν δὴ τοῖσ ὀνόμασι ταῦτα πειρᾶται διώκειν καὶ τούτων γλίχεται· ἐν δὲ τοῖσ κώλοισ ταῦτά τε ὁμοίωσ ἐπιτηδεύει καὶ τοὺσ ῥυθμοὺσ τοὺσ ἀξιωματικοὺσ καὶ μεγαλοπρεπεῖσ, καὶ οὔτε πάρισα βούλεται τὰ κῶλα ἀλλήλοισ εἶναι οὔτε παρόμοια οὔτε ἀνάγκῃ δουλεύοντα, ἀκόλουθα δὲ καὶ εὐγενῆ καὶ λαμπρὰ καὶ ἐλεύθερα, φύσει τ’ ἐοικέναι μᾶλλον αὐτὰ βούλεται ἢ τέχνῃ, καὶ κατὰ πάθοσ λέγεσθαι μᾶλλον ἢ κατ’ ἦθοσ. περιόδουσ δὲ συντιθέναι συναπαρτιζούσασ ἑαυταῖσ τὸν νοῦν τὰ πολλὰ μὲν οὐδὲ βούλεται· εἰ δέ ποτ’ αὐτομάτωσ ἐπὶ τοῦτο κατενεχθείη, τὸ ἀνεπιτήδευτον ἐμφαίνειν θέλει καὶ ἀφελέσ, οὔτε προσθήκαισ τισὶν ὀνομάτων, ἵνα ὁ κύκλοσ ἐκπληρωθῇ, μηδὲν ὠφελούσαισ τὸν νοῦν χρωμένη οὔτε ὅπωσ αἱ βάσεισ αὐτῶν γένοιντο θεατρικαί τινεσ ἢ γλαφυραί, σπουδὴν ἔχουσα οὐδ’ ἵνα τῷ πνεύματι τοῦ λέγοντοσ ὦσιν αὐτάρκεισ συμμετρουμένη μάλα, οὐδ’ ἄλλην τινὰ τοιαύτην ἔχουσα ἐπιτήδευσιν οὐδεμίαν. ἔτι τῆσ τοιαύτησ ἐστὶν ἁρμονίασ καὶ ταῦτα ἴδια· ἀντίρροπόσ ἐστι περὶ τὰσ πτώσεισ, ποικίλη περὶ τοὺσ σχηματισμούσ, ὀλιγοσύνδεσμοσ, ἄναρθροσ, ἐν πολλοῖσ ὑπεροπτικὴ τῆσ ἀκολουθίασ, ἥκιστ’ ἀνθηρά, μεγαλόφρων, αὐθέκαστοσ, ἀκόμψευτοσ, τὸν ἀρχαϊσμὸν καὶ τὸν πίνον ἔχουσα κάλλοσ. ταύτησ τῆσ ἁρμονίασ πολλοὶ μὲν ἐγένοντο ζηλωταὶ κατά τε ποίησιν καὶ ἱστορίαν καὶ λόγουσ πολιτικούσ, διαφέροντεσ δὲ τῶν ἄλλων ἐν μὲν ἐπικῇ ποιήσει ὅ τε Κολοφώνιοσ Ἀντίμαχοσ καὶ Ἐμπεδοκλῆσ ὁ φυσικόσ, ἐν δὲ μελοποιίᾳ Πίνδαροσ, ἐν τραγῳδίᾳ δ’ Αἰσχύλοσ, ἐν ἱστορίᾳ δὲ Θουκυδίδησ, ἐν δὲ πολιτικοῖσ λόγοισ Ἀντιφῶν. ἐνταῦθα ἡ μὲν ὑπόθεσισ ἀπῄτει πολλὰ παρασχέσθαι τῶν εἰρημένων ἑκάστου παραδείγματα, καὶ ἴσωσ οὐκ ἀηδὴσ ἂν ὁ λόγοσ ἐγένετο πολλοῖσ ὥσπερ ἄνθεσι διαποικιλλόμενοσ τοῖσ ἐαρινοῖσ· ἀλλ’ ὑπέρμετρον ἔμελλε φανήσεσθαι τὸ σύνταγμα καὶ σχολικὸν μᾶλλον ἢ παραγγελματικόν· οὐ μὲν δὴ οὐδ’ ἀνεξέλεγκτα παραλιπεῖν τὰ ῥηθέντα ἡρ́μοττεν, ὡσ δὴ φανερὰ καὶ οὐ δεόμενα μαρτυρίασ· ἔδει δέ πωσ τὸ μέτριον ἀμφοῖν λαβεῖν καὶ μήτε πλεονάσαι τοῦ καιροῦ μήτ’ ἐλλιπεῖν τῆσ πίστεωσ. τοῦτο δὴ πειράσομαι ποιῆσαι δείγματα λαβὼν ὀλίγα παρὰ τῶν ἐπιφανεστάτων ἀνδρῶν. ποιητῶν μὲν οὖν Πίνδαροσ ἀρκέσει παραληφθείσ, συγγραφέων δὲ Θουκυδίδησ· κράτιστοι γὰρ οὗτοι ποιηταὶ τῆσ αὐστηρᾶσ ἁρμονίασ. ἀρχέτω δὲ Πίνδαροσ, καὶ τούτου διθύραμβόσ τισ οὗ ἐστιν ἀρχή· δεῦτ’ ἐν χορὸν Ὀλύμπιοι ἐπί τε κλυτὰν πέμπετε χάριν θεοί, πολύβατον οἵ τ’ ἄστεοσ ὀμφαλὸν θυόεντα ἐν ταῖσ ἱεραῖσ Ἀθάναισ οἰχνεῖτε πανδαίδαλόν τ’ εὐκλέ’ ἀγοράν, ἰοδέτων λαχεῖν στεφάνων τᾶν τ’ ἐαριδρόπων ἀοιδᾶν· Διόθεν τέ με σὺν ἀγλαί̈ᾳ ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾶν δεύτερον ἐπὶ τὸν κισσοδόταν θεόν, τὸν Βρόμιον ἐριβόαν τε βροτοὶ καλέομεν, γόνον ὑπάτων νίν τε πατέρων μέλπομεν γυναικῶν τε Καδμεϊᾶν . ἐναργέα τελέων σάματ’ οὐ λανθάνει, φοινικοεάνων ὁπότ’ οἰχθέντοσ Ὡρᾶν θαλάμου εὐόδμον ἐπάγῃσιν ἐάρ φυτὰ νεκτάρεα· τότε βάλλεται, τότ’ ἐπ’ ἄμβροτον χέρσον ἐραταὶ ἰών φόβαι ῥόδα τε κόμαισι μίγνυνται ἀχεῖ τ’ ὀμφαὶ μελέων σὺν αὐλοῖσ ἀχεῖ τε Σεμέλαν ἑλικάμπυκα χοροί. ταῦθ’ ὅτι μέν ἐστιν ἰσχυρὰ καὶ στιβαρὰ καὶ ἀξιωματικὰ καὶ πολὺ τὸ αὐστηρὸν ἔχει τραχύνει τε ἀλύπωσ καὶ πικραίνει μετρίωσ τὰσ ἀκοὰσ ἀναβέβληταί τε τοῖσ χρόνοισ καὶ διαβέβηκεν ἐπὶ πολὺ ταῖσ ἁρμονίαισ καὶ οὐ τὸ θεατρικὸν δὴ τοῦτο καὶ γλαφυρὸν ἐπιδείκνυται κάλλοσ ἀλλὰ τὸ ἀρχαϊκὸν ἐκεῖνο καὶ αὐστηρόν, ἅπαντεσ ἂν εὖ οἶδ’ ὅτι μαρτυρήσειαν οἱ μετρίαν ἔχοντεσ αἴσθησιν περὶ λόγουσ. τίνι δὲ κατασκευασθέντα ἐπιτηδεύσει τοιαῦτα γέγονεν οὐ γὰρ ἄνευ γε τέχνησ καὶ λόγου τινόσ, αὐτοματισμῷ δὲ καὶ τύχῃ χρησάμενα τοῦτον εἴληφε τὸν χαρακτῆρα, ἐγὼ πειράσομαι δεικνύναι. τὸ πρῶτον αὐτῷ κῶλον ἐκ τεττάρων σύγκειται λέξεωσ μορίων, ῥήματοσ καὶ συνδέσμου καὶ δυεῖν προσηγορικῶν· τὸ μὲν οὖν ῥῆμα καὶ ὁ σύνδεσμοσ συναλοιφῇ κερασθέντα οὐκ ἀηδῆ πεποίηκε τὴν ἁρμονίαν· τὸ δὲ προσηγορικὸν τῷ συνδέσμῳ συντιθέμενον ἀποτετράχυκεν ἀξιολόγωσ τὴν ἁρμογήν· τὸ γὰρ ἐν χορὸν καὶ ἀντίτυπον καὶ οὐκ εὐεπέσ, τοῦ μὲν συνδέσμου λήγοντοσ εἰσ ἡμίφωνον στοιχεῖον τὸ ν, τοῦ δὲ προσηγορικοῦ τὴν ἀρχὴν λαμβάνοντοσ ἀφ’ ἑνὸσ τῶν ἀφώνων τοῦ χ· ἀσύμμικτα δὲ τῇ φύσει ταῦτα τὰ στοιχεῖα καὶ ἀκόλλητα· οὐ γὰρ πέφυκε κατὰ μίαν συλλαβὴν τοῦ χ προτάττεσθαι τὸ ν, ὥστε οὐδὲ συλλαβῶν ὁρ́ια γινόμενα συνάπτει τὸν ἦχον, ἀλλ’ ἀνάγκη σιωπήν τινα γενέσθαι μέσην ἀμφοῖν τὴν διορίζουσαν ἑκατέρου τῶν γραμμάτων τὰσ δυνάμεισ. τὸ μὲν δὴ πρῶτον κῶλον οὕτω τραχύνεται τῇ συνθέσει. κῶλα δέ με δέξαι λέγειν οὐχ οἷσ Ἀριστοφάνησ ἢ τῶν ἄλλων τισ μετρικῶν διεκόσμησε τὰσ ᾠδάσ, ἀλλ’ οἷσ ἡ φύσισ ἀξιοῖ διαιρεῖν τὸν λόγον καὶ ῥητόρων παῖδεσ τὰσ περιόδουσ διαιροῦσι. διαβέβηκεν ἀπὸ τοῦ προτέρου διάβασιν ἀξιόλογον καὶ περιείληφεν ἐν αὑτῷ πολλὰσ ἁρμονίασ ἀντιτύπουσ. ἄρχει μὲν γὰρ αὐτοῦ στοιχεῖον ἓν τῶν φωνηέντων τὸ ε καὶ παράκειται ἑτέρῳ φωνήεντι τῷ ι· εἰσ τοῦτο γὰρ ἔληγε τὸ πρὸ αὐτοῦ. οὐ συναλείφεται δὲ οὐδὲ ταῦτ’ ἀλλήλοισ οὐδὲ προτάττεται κατὰ μίαν συλλαβὴν τὸ ι τοῦ ε· σιωπὴ δέ τισ μεταξὺ ἀμφοῖν γίνεται διερείδουσα τῶν μορίων ἑκάτερον καὶ τὴν βάσιν αὐτοῖσ ἀποδιδοῦσα ἀσφαλῆ. ἐν δὲ τῇ κατὰ μέροσ συνθέσει τοῦ κώλου τοῖσ μὲν ἐπί τε συνδέσμοισ ἀφ’ ὧν ἄρχεται τὸ κῶλον, εἴτε ἄρα πρόθεσιν αὐτῶν δεῖ τὸ ἡγούμενον καλεῖν, τὸ προσηγορικὸν ἐπικείμενον μόριον τὸ κλυτὰν ἀντίτυπον πεποίηκε καὶ τραχεῖαν τὴν σύνθεσιν· κατὰ τί ποτε; ὅτι βούλεται μὲν εἶναι βραχεῖα ἡ πρώτη συλλαβὴ τοῦ κλυτάν, μακροτέρα δ’ ἐστὶ τῆσ βραχείασ ἐξ ἀφώνου τε καὶ ἡμιφώνου καὶ φωνήεντοσ συνεστῶσα. τὸ δὲ μὴ εἰλικρινῶσ αὐτῆσ βραχὺ καὶ ἅμα τὸ ἐν τῇ κράσει τῶν γραμμάτων δυσεκφόρητον ἀναβολήν τε ποιεῖ καὶ ἐγκοπὴν τῆσ ἁρμονίασ. εἰ γοῦν τὸ κ τισ ἀφέλοι τῆσ συλλαβῆσ καὶ ποιήσειεν ἐπί τε λυτάν, λυθήσεται καὶ τὸ βραδὺ καὶ τὸ τραχὺ τῆσ ἁρμονίασ. πάλιν τῷ κλυτὰν προσηγορικῷ τὸ πέμπετε ῥηματικὸν ἐπικείμενον οὐκ ἔχει συνῳδὸν οὐδ’ εὐκέραστον τὸν ἦχον, ἀλλ’ ἀνάγκη στηριχθῆναι τὸ ν καὶ πιεσθέντοσ ἱκανῶσ τοῦ στόματοσ τότε ἀκουστὸν γενέσθαι τὸ π· οὐ γὰρ ὑποτακτικὸν τῷ ν τὸ π. τούτου δ’ αἴτιον ὁ τοῦ στόματοσ σχηματισμὸσ οὔτε κατὰ τὸν αὐτὸν τόπον οὔτε τῷ αὐτῷ τρόπῳ τῶν γραμμάτων ἐκφέρων ἑκάτερον· τοῦ μὲν γὰρ ν περὶ τὸν οὐρανὸν γίνεται ὁ ἦχοσ καὶ τῆσ γλώττησ ἄκροισ τοῖσ ὀδοῦσι προσανισταμένησ καὶ τοῦ πνεύματοσ διὰ τῶν ῥωθώνων μεριζομένου, τοῦ δὲ π μύσαντόσ τε τοῦ στόματοσ καὶ οὐδὲν τῆσ γλώττησ συνεργούσησ τοῦ τε πνεύματοσ κατὰ τὴν ἄνοιξιν τῶν χειλῶν τὸν ψόφον λαμβάνοντοσ ἀθροῦν, ὡσ καὶ πρότερον εἴρηταί μοι· ἐν δὲ τῷ μεταλαμβάνειν τὸ στόμα σχηματισμὸν ἕτερον ἐξ ἑτέρου μήτε συγγενῆ μήτε παρόμοιον ἐμπεριλαμβάνεταί τισ χρόνοσ, σὺν ᾧ διίσταται τὸ λεῖόν τε καὶ εὐεπὲσ τῆσ ἁρμονίασ. καὶ ἅμα οὐδ’ ἡ προηγουμένη τοῦ πέμπετε συλλαβὴ μαλακὸν ἔχει τὸν ἦχον ἀλλ’ ὑποτραχύνει τὴν ἀκοὴν ἀρχομένη τε ἐξ ἀφώνου καὶ λήγουσα εἰσ ἡμίφωνον. τῷ τε χάριν τὸ θεοὶ παρακείμενον ἀνακόπτει τὸν ἦχον καὶ ποιεῖ διερεισμὸν ἀξιόλογον τῶν μορίων, τοῦ μὲν εἰσ ἡμίφωνον λήγοντοσ τὸ ν, τοῦ δὲ ἄφωνον ἔχοντοσ ἡγούμενον τὸ θ· οὐδενὸσ δὲ πέφυκε προτάττεσθαι τῶν ἀφώνων τὰ ἡμίφωνα. . ἀπὸ φωνήεντοσ τοῦ ε λαμβάνον τὴν ἀρχὴν διέσπακε τῷ μεταξὺ χρόνῳ τὸν ἦχον οὐκ ὄντι ὀλίγῳ. · τραχεῖα κἀνταῦθα καὶ ἀντίτυποσ ἡ συζυγία· ἡμιφώνῳ γὰρ ἄφωνον συνάπτεται τῷ ν τὸ τ καὶ διαβέβηκεν ἀξιόλογον διάβασιν ὁ μεταξὺ τοῦ τε προσηγορικοῦ τοῦ πανδαίδαλον καὶ τῆσ συναλοιφῆσ τῆσ συναπτομένησ αὐτῷ χρόνοσ· μακραὶ μὲν γὰρ ἀμφότεραι, μείζων δὲ οὐκ ὀλίγῳ τῆσ μετρίασ ἡ συναλείφουσα τὰ δύο συλλαβή, ἐξ ἀφώνου τε καὶ δυεῖν συνεστῶσα φωνηέντων· εἰ γοῦν τισ αὐτῆσ ἀφέλοι τὸ τ καὶ ποιήσειε πανδαίδαλον εὐκλέ’ ἀγοράν, εἰσ τὸ δίκαιον ἐλθοῦσα μέτρον εὐεπεστάτην ποιήσει τὴν ἁρμονίαν. . παράκειται γὰρ ἡμίφωνα δύο ἀλλήλοισ τὸ ν καὶ τὸ λ, φυσικὴν οὐκ ἔχοντα συζυγίαν τῷ μήτε κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ τόπουσ μήτε καθ’ ὁμοίουσ σχηματισμοὺσ τοῦ στόματοσ ἐκφέρεσθαι. "στεφάνων τᾶν τ’ ἐαριδρόπων· μακραὶ γὰρ καὶ δεῦρο συγκρούονται συλλαβαὶ τὸ δίκαιον ὑπεραίρουσαι μέτρον, ἥ τε λήγουσα τοῦ στεφάνων μορίου δυσὶ περιλαμβάνουσα ἡμιφώνοισ φωνῆεν γράμμα φύσει μακρὸν καὶ ἡ συναπτομένη ταύτῃ τρισὶ μηκυνομένη γράμμασιν ἀφώνῳ καὶ φωνήεντι μακρῶσ λεγομένῳ καὶ ἡμιφώνῳ· διερεισμόσ τε οὖν γέγονε τοῖσ μήκεσι τῶν συλλαβῶν καὶ ἀντιτυπία τῇ παραθέσει τῶν γραμμάτων, οὐκ ἔχοντοσ τοῦ τ συνῳδὸν τῷ ν τὸν ἦχον, ὃ καὶ πρότερον εἴρηκα. παράκειται δὲ καὶ τῷ ἀοιδᾶν εἰσ τὸ ν λήγοντι ἀπὸ τοῦ δ ἀρχόμενον ἀφώνου τὸ Διόθεν τε καὶ τῷ σὺν ἀγλαί̈ᾳ εἰσ τὸ ι λήγοντι τὸ ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾶν ἀρχόμενον ἀπὸ τοῦ ι. πολλά τισ ἂν εὑρ́οι τοιαῦτα ὅλην τὴν ᾠδὴν σκοπῶν. ἵνα δὲ καὶ περὶ τῶν λοιπῶν εἰπεῖν ἐγγένηταί μοι, Πινδάρου μὲν ἅλισ ἔστω, Θουκυδίδου δὲ λαμβανέσθω λέξισ ἡ ἐκ τοῦ προοιμίου ἥδε· Θουκυδίδησ Ἀθηναῖοσ ξυνέγραψε τὸν πόλεμον τῶν Πελοποννησίων καὶ Ἀθηναίων ὡσ ἐπολέμησαν πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀρξάμενοσ εὐθὺσ καθισταμένου καὶ ἐλπίσασ μέγαν τε ἔσεσθαι καὶ ἀξιολογώτατον τῶν προγεγενημένων, τεκμαιρόμενοσ ὅτι ἀκμάζοντέσ τε ᾖσαν ἐσ αὐτὸν ἀμφότεροι παρασκευῇ τῇ πάσῃ, καὶ τὸ ἄλλο Ἑλληνικὸν ὁρῶν ξυνιστάμενον πρὸσ ἑκατέρουσ, τὸ μὲν εὐθύσ, τὸ δὲ καὶ διανοούμενον. κίνησισ γὰρ αὕτη μεγίστη δὴ τοῖσ Ἕλλησιν ἐγένετο καὶ μέρει τινὶ τῶν βαρβάρων, ὡσ δ’ εἰπεῖν καὶ ἐπὶ πλεῖστον ἀνθρώπων. τὰ γὰρ πρὸ αὐτῶν καὶ τὰ ἔτι παλαιότερα σαφῶσ μὲν εὑρεῖν διὰ χρόνου πλῆθοσ ἀδύνατα ἦν· ἐκ δὲ τεκμηρίων, ὧν ἐπὶ μακρότατον σκοποῦντί μοι πιστεῦσαι ξυμβαίνει, οὐ μεγάλα νομίζω γενέσθαι οὔτε κατὰ τοὺσ πολέμουσ οὔτε ἐσ τἆλλα. φαίνεται γὰρ ἡ νῦν Ἑλλὰσ καλουμένη οὐ πάλαι βεβαίωσ οἰκουμένη, ἀλλὰ μεταναστάσεισ τε οὖσαι τὰ πρότερα καὶ ῥᾳδίωσ ἕκαστοι τὴν ἑαυτῶν ἀπολείποντεσ βιαζόμενοι ὑπό τινων ἀεὶ πλειόνων. τῆσ γὰρ ἐμπορίασ οὐκ οὔσησ οὐδ’ ἐπιμιγνύντεσ ἀδεῶσ ἀλλήλοισ οὔτε κατὰ γῆν οὔτε διὰ θαλάσσησ, νεμόμενοί τε τὰ ἑαυτῶν ἕκαστοι ὅσον ἀποζῆν καὶ περιουσίαν χρημάτων οὐκ ἔχοντεσ οὐδὲ γῆν φυτεύοντεσ, ἄδηλον ὂν ὁπότε τισ ἐπελθὼν καὶ ἀτειχίστων ἅμα ὄντων ἄλλοσ ἀφαιρήσεται, τῆσ τε καθ’ ἡμέραν ἀναγκαίου τροφῆσ πανταχοῦ ἂν ἡγούμενοι ἐπικρατεῖν οὐ χαλεπῶσ ἀνίσταντο. . τίνα δ’ ἐστὶ τὰ θεωρήματα οἷσ χρησάμενοσ ἁνὴρ οὗτοσ ἀπηνῆ καὶ αὐστηρὰν πεποίηκε τὴν ἁρμονίαν, δι’ ὀλίγων σημανῶ· ῥᾴδιον γὰρ ἔσται μικρὰ μεγάλων εἶναι δείγματα τοῖσ μὴ χαλεπῶσ ἐπὶ τὴν τοῦ ὁμοίου τε καὶ ἀκολούθου μεταβαίνουσιν θεωρίαν. αὐτίκα ἐν ἀρχῇ τῷ Ἀθηναῖοσ προσηγορικῷ τὸ ξυνέγραψε ῥῆμα ἐφαρμοττόμενον διίστησιν ἀξιολόγωσ τὴν ἁρμονίαν· οὐ γὰρ προτάττεται τὸ σ τοῦ ξ κατὰ συνεκφορὰν τὴν ἐν μιᾷ συλλαβῇ γινομένην· δεῖ δὲ τοῦ σ σιωπῇ καταληφθέντοσ τότε ἀκουστὸν γενέσθαι τὸ ξ. τοῦτο δὲ τραχύτητα ἐργάζεται καὶ ἀντιτυπίαν τὸ πάθοσ. · τούτων γὰρ τῶν μορίων τῆσ λέξεωσ οὐθὲν ὅ τι οὐ σιωπῇ καταληφθῆναί τε δεῖ καὶ πιεσθῆναι πρότερον ὑπὸ τοῦ στόματοσ περὶ τὸ τελευταῖον γράμμα, ἵνα τὸ συναπτόμενον αὐτῷ τρανὴν καὶ καθαρὰν τὴν ἑαυτοῦ λάβῃ δύναμιν. ἔτι πρὸσ τούτοισ ἡ τῶν φωνηέντων παράθεσισ ἡ κατὰ τὴν τελευταίαν τοῦ κώλου τοῦδε γενομένη ἐν τῷ καὶ Ἀθηναίων διακέκρουκε τὸ συνεχὲσ τῆσ ἁρμονίασ καὶ διἕστακεν πάνυ αἰσθητὸν τὸν μεταξὺ λαβοῦσα χρόνον· ἀκέραστοι γὰρ αἱ φωναὶ τοῦ τε ι καὶ τοῦ α καὶ ἀποκόπτουσαι τὸν ἦχον· τὸ δ’ εὐεπὲσ οἱ συνεχεῖσ τε καὶ οἱ συλλεαινόμενοι ποιοῦσιν ἦχοι. μετρίωσ ἁρμόσασ ὁ ἀνὴρ ὡσ ἂν εὔφωνόν τε μάλιστα φαίνοιτο καὶ μαλακόν, τὸ μετὰ τοῦτο πάλιν ἀποτραχύνει καὶ διασπᾷ τοῖσ διαχαλάσμασι τῶν ἁρμονιῶν· , τρὶσ γὰρ ἀλλήλοισ ἑξῆσ οὐ διὰ μακροῦ παράκειται φωνήεντα συγκρούσεισ ἐργαζόμενα καὶ ἀνακοπὰσ καὶ οὐκ ἐῶντα τὴν ἀκρόασιν ἑνὸσ κώλου συνεχοῦσ λαβεῖν φαντασίαν· οὐκ ἔχει τὴν βάσιν εὔγραμμον καὶ περιφερῆ, ἀλλ’ ἀκόρυφόσ τισ φαίνεται καὶ ἀκατάστροφοσ, ὥσπερ μέροσ οὖσα τῆσ δευτέρασ ἀλλ’ οὐχὶ τέλοσ. τὸ δ’ αὐτὸ πέπονθε καὶ ἡ τρίτη περίοδοσ· , πολλὰσ ἅμα καὶ αὐτὴ περιέχουσα φωνηέντων τε πρὸσ φωνήεντα ἀντιτυπίασ καὶ ἡμιφώνων πρὸσ ἡμίφωνα καὶ ἄφωνα, ἅσπερ ἐργάζεται τὰ μὴ συνῳδὰ τῇ φύσει τραχύτητασ. ἵνα δὲ συνελὼν εἴπω, δώδεκά που περιόδων οὐσῶν ἃσ παρεθέμην, εἴ τισ αὐτὰσ συμμέτρωσ μερίζοι πρὸσ τὸ πνεῦμα, κώλων δὲ περιλαμβανομένων ἐν ταύταισ οὐκ ἐλαττόνων ἢ τριάκοντα τὰ μὲν εὐεπῶσ συγκείμενα καὶ συνεξεσμένα ταῖσ ἁρμονίαισ οὐκ ἂν εὑρ́οι τισ ἓξ ἢ ἑπτὰ τὰ πάντα κῶλα, φωνηέντων δὲ συμβολὰσ ἐν ταῖσ δώδεκα περιόδοισ ὀλίγου δεῖν τριάκοντα ἡμιφώνων τε καὶ ἀφώνων ἀντιτύπων καὶ πικρῶν καὶ δυσεκφόρων παραβολάσ, ἐξ ὧν αἵ τε ἀνακοπαὶ καὶ τὰ πολλὰ ἐγκαθίσματα τῇ λέξει γέγονε, τοσαύτασ τὸ πλῆθοσ ὥστε ὀλίγου δεῖν καθ’ ἕκαστον αὐτῆσ μόριον εἶναί τι τῶν τοιούτων. πολλὴ δὲ καὶ ἡ τῶν κώλων ἀσυμμετρία πρὸσ ἄλληλα καὶ ἡ τῶν περιόδων ἀνωμαλία καὶ ἡ τῶν σχημάτων καινότησ καὶ τὸ τῆσ ἀκολουθίασ ὑπεροπτικὸν καὶ τἆλλα ὅσα χαρακτηρικὰ τῆσ ἀκομψεύτου τε καὶ αὐστηρᾶσ ἐπελογισάμην ὄντα ἁρμονίασ. ἅπαντα γὰρ διεξιέναι πάλιν ἐπὶ τῶν παραδειγμάτων καὶ καταδαπανᾶν εἰσ ταῦτα τὸν χρόνον οὐκ ἀναγκαῖον ἡγοῦμαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 22

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 22)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION