Sense

1. inferiority ; state of being vanquished; discomfiture

Examples

• καὶ πεσεῖται Ἀσσούρ. οὐ μάχαιρα ἀνδρόσ, οὐδὲ μάχαιρα ἀνθρώπου καταφάγεται αὐτόν, καὶ φεύξεται οὐκ ἀπὸ προσώπου μαχαίρασ. οἱ δὲ νεανίσκοι ἔσονται εἰσ ἥττημα, (Septuagint, Liber Isaiae 31:8)
• εἰ δὲ τὸ παράπτωμα αὐτῶν πλοῦτοσ κόσμου καὶ τὸ ἥττημα αὐτῶν πλοῦτοσ ἐθνῶν, πόσῳ μᾶλλον τὸ πλήρωμα αὐτῶν. (PROS RWMAIOUS, chapter 11 13:1)
• ἤδη μὲν οὖν ὅλωσ ἥττημα ὑμῖν ἐστὶν ὅτι κρίματα ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν· (PROS KORINQIOUS A, chapter 6 8:1)

Similar forms

• ἡττηθεὶς (82)
• ἥττης (68)
• ἡττήθη (44)
• ἡττήθησαν (43)
• ἡττῆσθαι (29)
• ἡττημένον (22)
• ἡττηθέντα (20)
• ἡττημένοι (19)
• ἡττημένος (18)
• ἡττηθῆναι (16)
• ἡττημένων (16)
• ἥττητο (13)
• ἡττηθῇ (11)
• ἥττηται (9)
• ἡττηθείς (8)
• ἥττῃ (7)
• ἥττηνται (6)
• ἡττηθεῖσι (6)
• ἡττημένου (5)
• ἡττήθημεν (5)
• ἥττησε (4)
• ἥττηντο (4)
• ἡττηθέντι (4)
• ἡττηθῶσι (3)
• ἥττημα (3)
• ἡττήθην (3)
• ἡττήμεθα (3)
• ἡττημένῳ (2)
• ἡττημένην (2)
• ἡττηθείη (2)
• ἡττηθῇς (2)
• ἥττησαν (2)
• ἣττης (2)
• ἡττήθης (2)
• ἡττηθῶσιν (2)
• ἡττήσῃ (2)
• ἥττημαι (1)
• ἥττηντό (1)
• ἡττηθέντ (1)
• ἥττησεν (1)
• ἡττηθεῖσα (1)
• ἥττησθ (1)
• ἡττήμεθ (1)
• ἡττηθέντε (1)
• ἡττήσεται (1)
• ἡττῆται (1)
• ἡττηθὲν (1)
• ἡττήσεις (1)
• ἥττησθε (1)
• ἥττηντ (1)
• ἡττηθῶ (1)
• ἡττήσασαν (1)
• ἥττησο (1)
• ἡττημένη (1)
• ἡ̔́ττηντο (1)
• ἡττῆσαι (1)
• ἡττήσεσθε (1)
• ἣττηται (1)
• ἡττηκότες (1)
• ἥττηνταί (1)
• ἡττήσει (1)
• ἡττημένης (1)
• ἡττήσας (1)
• ἡττητέα (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.