Plutarch, De tranquilitate animi, section 17 4:

τί δ’ οἴμοι; θνητά τοι πεπόνθαμεν. οὐδεὶσ; γὰρ οὕτω τοῦ παθητικοῦ καταφερομένου καὶ ὀλισθάνοντοσ ἀντιλαμβάνεται λόγοσ, ὡσ ὁ τῆσ κοινῆσ καὶ φυσικῆσ ἀνάμνησιν ποιῶν ἀνάγκησ, ᾗ διὰ τὸ σῶμα μεμειγμένοσ ὁ ἄνθρωποσ μόνην ταύτην τῇ τύχῃ λαβὴν δίδωσιν, ἐν δὲ τοῖσ κυριωτάτοισ καὶ μεγίστοισ ἀσφαλὴσ ἕστηκεν.