Plato, Laws, book 10 98:

τί δέ; ἀρετῆσ μὲν ἀνδρείαν εἶναι, δειλίαν δὲ κακίασ; πάνυ μὲν οὖν. καὶ τὰ μὲν αἰσχρὰ τούτων, τὰ δὲ καλὰ φήσομεν; ἀνάγκη. καὶ τῶν μὲν προσήκειν ἡμῖν, εἴπερ, ὁπόσα φλαῦρα, θεοῖσ δὲ οὔτε μέγα οὔτε σμικρὸν τῶν τοιούτων μετὸν ἐροῦμεν; καὶ ταῦθ’ οὕτωσ ὁμολογοῖ πᾶσ ἄν. τί δέ; ἀμέλειάν τε καὶ ἀργίαν καὶ τρυφὴν εἰσ ἀρετὴν ψυχῆσ θήσομεν, ἢ πῶσ λέγεισ; καὶ πῶσ; ἀλλ’ εἰσ τοὐναντίον; ναί.