Plato, Laws, book 1 132:

ἀληθῆ μέντοι μνημονεύεισ· καὶ νῦν γ’ εἴμ’ ἕτοιμοσ, ἐπειδήπερ σφώ γε ἐθελήσειν προθύμωσ ἔφατον ἀκούειν. πῶσ δ’ οὐκ ἀκουσόμεθα; κἂν εἰ μηδενὸσ ἄλλου χάριν, ἀλλὰ τοῦ θαυμαστοῦ τε καὶ ἀτόπου, εἰ δεῖ ἑκόντα ποτὲ ἄνθρωπον εἰσ ἅπασαν φαυλότητα ἑαυτὸν ἐμβάλλειν. ψυχῆσ λέγεισ· ἦ γάρ; ναί. τί δέ; σώματοσ, ὦ ἑταῖρε, εἰσ πονηρίαν, λεπτότητά τε καὶ αἶσχοσ καὶ ἀδυναμίαν, θαυμάζοιμεν ἂν εἴ ποτέ τισ ἑκὼν ἐπὶ τὸ τοιοῦτον ἀφικνεῖται;