Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Κρατύλος 228:

(플라톤, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Κρατύλος 228:)

ἐρωτῶ δὴ τὰ μέγιστα καὶ τὰ κάλλιστα, τήν τε "ἀλήθειαν" καὶ τὸ "ψεῦδοσ" καὶ τὸ "ὂν" καὶ αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν νῦν ὁ λόγοσ ἡμῖν ἐστιν, "ὄνομα," δι’ ὅτι τὸ ὄνομα ἔχει. μαίεσθαι οὖν καλεῖσ τι; ἔγωγε, τό γε ζητεῖν. ἐοίκε τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ, λέγοντοσ ὅτι τοῦτ’ ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει ζήτημα <ὄν>, τὸ "ὄνομα. " μᾶλλον δὲ ἂν αὐτὸ γνοίησ ἐν ᾧ λέγομεν τὸ "ὀνομαστόν" · ἐνταῦθα γὰρ σαφῶσ λέγει τοῦτο εἶναι ὂν οὗ μάσμα ἐστίν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION