Euripides, Iphigenia in Aulis, episode 2:

τοὐντεῦθεν οὖν Ἕλληνεσ ᾄξαντεσ δορί, τεύχη λαβόντεσ στενόπορ’ Αὐλίδοσ βάθρα ἥκουσι τῆσδε, ναυσὶν ἀσπίσιν θ’ ὁμοῦ ἵπποισ τε πολλοῖσ ἁρ́μασίν τ’ ἠσκημένοι. κἀμὲ στρατηγεῖν κἆτα Μενέλεω χάριν εἵλοντο, σύγγονόν γε. τἀξίωμα δὲ ἄλλοσ τισ ὤφελ’ ἀντ’ ἐμοῦ λαβεῖν τόδε. ἠθροισμένου δὲ καὶ ξυνεστῶτοσ στρατοῦ ἥμεσθ’ ἀπλοίᾳ χρώμενοι κατ’ Αὐλίδα. Κάλχασ δ’ ὁ μάντισ ἀπορίᾳ κεχρημένοισ ἀνεῖλεν Ἰφιγένειαν ἣν ἔσπειρ’ ἐγὼ Ἀρτέμιδι θῦσαι τῇ τόδ’ οἰκούσῃ πέδον, καὶ πλοῦν τ’ ἔσεσθαι καὶ κατασκαφὰσ Φρυγῶν θύσασι, μὴ θύσασι δ’ οὐκ εἶναι τάδε. κλύων δ’ ἐγὼ ταῦτ’, ὀρθίῳ κηρύγματι Ταλθύβιον εἶπον πάντ’ ἀφιέναι στρατόν, ὡσ οὔποτ’ ἂν τλὰσ θυγατέρα κτανεῖν ἐμήν. οὗ δή μ’ ἀδελφὸσ πάντα προσφέρων λόγον ἔπεισε τλῆναι δεινά. κἀν δέλτου πτυχαῖσ γράψασ ἔπεμψα πρὸσ δάμαρτα τὴν ἐμὴν πέμπειν Ἀχιλλεῖ θυγατέρ’ ὡσ γαμουμένην, τό τ’ ἀξίωμα τἀνδρὸσ ἐκγαυρούμενοσ, συμπλεῖν τ’ Ἀχαιοῖσ οὕνεκ’ οὐ θέλοι λέγων, εἰ μὴ παρ’ ἡμῶν εἶσιν ἐσ Φθίαν λέχοσ· πειθὼ γὰρ εἶχον τήνδε πρὸσ δάμαρτ’ ἐμήν, ψευδῆ συνάψασ ἀντὶ παρθένου γάμον. μόνοι δ’ Ἀχαιῶν ἴσμεν ὡσ ἔχει τάδε Κάλχασ Ὀδυσσεὺσ Μενέλεώσ θ’. ἃ δ’ οὐ καλῶσ ἔγνων τότ’, αὖθισ μεταγράφω καλῶσ πάλιν ἐσ τήνδε δέλτον, ἣν κατ’ εὐφρόνησ σκιὰν λύοντα καὶ συνδοῦντά μ’ εἰσεῖδεσ, γέρον. ἀλλ’ εἰᾶ χώρει τάσδ’ ἐπιστολὰσ λαβὼν πρὸσ Ἄργοσ. ἃ δὲ κέκευθε δέλτοσ ἐν πτυχαῖσ, λόγῳ φράσω σοι πάντα τἀγγεγραμμένα· πιστὸσ γὰρ ἀλόχῳ τοῖσ τ’ ἐμοῖσ δόμοισιν εἶ.