Aristophanes, Thesmophoriazusae, Prologue, iambics

ἦ που νέοσ γ’ ὢν ἦσθ’ ὑβριστὴσ ὦ γέρον. ὦ δαιμόνιε τοῦτον μὲν ἐά χαίρειν, σὺ δὲ Ἀγάθωνά μοι δεῦρ’ ἐκκάλεσον πάσῃ τέχνῃ. μηδὲν ἱκέτευ’· αὐτὸσ γὰρ ἔξεισιν τάχα. καὶ γὰρ μελοποιεῖν ἄρχεται· χειμῶνοσ οὖν ὄντοσ κατακάμπτειν τὰσ στροφὰσ οὐ ῥᾴδιον, ἢν μὴ προίῃ θύρασι πρὸσ τὸν ἥλιον. τί οὖν ἐγὼ δρῶ; περίμεν’, ὡσ ἐξερχεται. ὦ Ζεῦ τί δρᾶσαι διανοεῖ με τήμερον; νὴ τοὺσ θεοὺσ ἐγὼ πυθέσθαι βούλομαι τί τὸ πρᾶγμα τουτί. τί στένεισ; τί δυσφορεῖσ; οὐ χρῆν σε κρύπτειν ὄντα κηδεστὴν ἐμόν. ἔστιν κακόν μοι μέγα τι προπεφυραμένον. ποῖόν τι; τῇδε θἠμέρᾳ κριθήσεται εἴτ’ ἔστ’ ἔτι ζῶν εἴτ’ ἀπόλωλ’ Εὐριπίδησ. καὶ πῶσ; ἐπεὶ νῦν γ’ οὔτε τὰ δικαστήρια μέλλει δικάζειν οὔτε βουλῆσ ἐσθ’ ἕδρα, ἐπεὶ τρίτη ’στὶ Θεσμοφορίων ἡ μέση. τοῦτ’ αὐτὸ γὰρ τοι κἀπολεῖν με προσδοκῶ. αἱ γὰρ γυναῖκεσ ἐπιβεβουλεύκασί μοι κἀν Θεσμοφόροιν μέλλουσι περί μου τήμερον ἐκκλησιάζειν ἐπ’ ὀλέθρῳ. τιὴ τί δή; ὁτιὴ τραγῳδῶ καὶ κακῶσ αὐτὰσ λέγω. νὴ τὸν Ποσειδῶ καὶ δίκαιά <γ’> ἂν πάθοισ. ἀτὰρ τίν’ ἐκ τούτων σὺ μηχανὴν ἔχεισ; Ἀγάθωνα πεῖσαι τὸν τραγῳδοδιδάσκαλον ἐσ Θεσμοφόροιν ἐλθεῖν. τί δράσοντ’; εἰπέ μοι. ἐκκλησιάσοντ’ ἐν ταῖσ γυναιξὶ κἂν δέῃ λέξονθ’ ὑπὲρ ἐμοῦ. πότερα φανερῶσ ἢ λάθρᾳ; λάθρᾳ, στολὴν γυναικὸσ ἠμφιεσμένον. τὸ πρᾶγμα κομψὸν καὶ σφόδρ’ ἐκ τοῦ σοῦ τρόπου· τοῦ γὰρ τεχνάζειν ἡμέτεροσ ὁ πυραμοῦσ. σίγα. τί δ’ ἔστιν; Ἁγάθων ἐξέρχεται. καὶ ποῖόσ ἐστιν; οὗτοσ οὑκκυκλούμενοσ. ἀλλ’ ἢ τυφλὸσ μέν εἰμ’· ἐγὼ γὰρ οὐχ ὁρῶ ἄνδρ’ οὐδέν’ ἐνθάδ’ ὄντα, Κυρήνην δ’ ὁρῶ. σίγα· μελῳδεῖν γὰρ παρασκευάζεται. μύρμηκοσ ἀτραπούσ, ἢ τί διαμινύρεται;