Aristophanes, Lysistrata, Choral, antistrophe 1

ἑστιᾶν δὲ μέλλομεν ξένουσ τινὰσ Καρυστίουσ, ἄν‐ δρασ καλούσ τε κἀγαθούσ. κἄστιν <ἔτ’> ἔτνοσ τι· καὶ δελφάκιον ἦν τί μοι, καὶ τοῦτο τέθυχ’, ὡσ τὰ κρέ’ ἔδεσθ’ ἁπαλὰ καὶ καλά. ἥκετ’ οὖν εἰσ ἐμοῦ τήμερον· πρῲ δὲ χρὴ τοῦτο δρᾶν λελουμένουσ αὔ‐ τούσ τε καὶ τὰ παιδί’, εἶτ’ εἴσω βαδίζειν, μηδ’ ἐρέσθαι μηδένα, ἀλλὰ χωρεῖν ἄντικρυσ ὥσπερ οἴκαδ’ εἰσ ἑαυτῶν γεννικῶσ, ὡσ ἡ θύρα κεκλῄσεται.