Aristophanes, Birds, Agon, epirrheme 1:

ἰκτῖνοσ δ’ οὖν τῶν Ἑλλήνων ἦρχεν τότε κἀβασίλευεν. τῶν Ἑλλήνων; καὶ κατέδειξέν γ’ οὗτοσ πρῶτοσ βασιλεύων προκυλινδεῖσθαι τοῖσ ἰκτίνοισ. νὴ τὸν Διόνυσον, ἐγὼ γοῦν ἐκυλινδούμην ἰκτῖνον ἰδών· κᾆθ’ ὕπτιοσ ὢν ἀναχάσκων ὀβολὸν κατεβρόχθισα· κᾆτα κενὸν τὸν θύλακον οἴκαδ’ ἀφεῖλκον. Αἰγύπτου δ’ αὖ καὶ Φοινίκησ πάσησ κόκκυξ βασιλεὺσ ἦν· χὠπόθ’ ὁ κόκκυξ εἴποι κόκκυ, τότ’ ἂν οἱ Φοίνικεσ ἅπαντεσ τοὺσ πυροὺσ ἂν καὶ τὰσ κριθὰσ ἐν τοῖσ πεδίοισ ἐθέριζον. τοῦτ’ ἄρ’ ἐκεῖν’ ἦν τοὔποσ ἀληθῶσ· κόκκυψωλοὶ πεδίονδε. ἦρχον δ’ οὕτω σφόδρα τὴν ἀρχήν, ὥστ’ εἴ τισ καὶ βασιλεύοι ἐν ταῖσ πόλεσιν τῶν Ἑλλήνων Ἀγαμέμνων ἢ Μενέλαοσ, ἐπὶ τῶν σκήπτρων ἐκάθητ’ ὄρνισ μετέχων ὅ τι δωροδοκοίη. τουτὶ τοίνυν οὐκ ᾔδη ’γώ· καὶ δῆτά μ’ ἐλάμβανε θαῦμα, ὁπότ’ ἐξέλθοι Πρίαμόσ τισ ἔχων ὄρνιν ἐν τοῖσι τραγῳδοῖσ, ὁ δ’ ἄρ’ εἱστήκει τὸν Λυσικράτη τηρῶν ὅ τι δωροδοκοίη. ὃ δὲ δεινότατόν γ’ ἐστὶν ἁπάντων, ὁ Ζεὺσ γὰρ ὁ νῦν βασιλεύων αἰετὸν ὄρνιν ἕστηκεν ἔχων ἐπὶ τῆσ κεφαλῆσ βασιλεὺσ ὤν, ἡ δ’ αὖ θυγάτηρ γλαῦχ’, ὁ δ’ Ἀπόλλων ὥσπερ θεράπων ἱέρακα. νὴ τὴν Δήμητρ’ εὖ ταῦτα λέγεισ. τίνοσ οὕνεκα ταῦτ’ ἄρ’ ἔχουσιν; ἵν’ ὅταν θύων τισ ἔπειτ’ αὐτοῖσ ἐσ τὴν χεῖρ’, ὡσ νόμοσ ἐστίν, τὰ σπλάγχνα διδῷ, τοῦ Διὸσ αὐτοὶ πρότεροι τὰ σπλάγχνα λάβωσιν. ὤμνυ τ’ οὐδεὶσ τότ’ <ἂν> ἀνθρώπων θεόν, ἀλλ’ ὄρνιθασ ἅπαντεσ· Λάμπων δ’ ὄμνυσ’ ἔτι καὶ νυνὶ τὸν χῆν’, ὅταν ἐξαπατᾷ τι. οὕτωσ ὑμᾶσ πάντεσ πρότερον μεγάλουσ ἁγίουσ τ’ ἐνόμιζον, νῦν δ’ ἀνδράποδ’ ἠλιθίουσ Μανᾶσ·