Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 228:

ὥστε καὶ ἄνθρωποσ ὁ εὐδαιμονέστατοσ ἥκιστα δεήσεται φίλου, ἀλλ’ ἢ καθ’ ὅσον ἀδύνατον εἶναι αὐτάρκη. ἀνάγκη ἄρα ἐλαχίστουσ εἶναι φίλουσ τῷ ἄριστα ζῶντι, καὶ ἀεὶ ἐλάττουσ γίνεσθαι, καὶ μὴ σπουδάζειν ὅπωσ ὦσι φίλοι, ἀλλ’ ὀλιγωρεῖν μὴ μόνον τῶν χρησίμων, ἀλλὰ καὶ εἰσ τὸ συζῆν αἱρετῶν. ἀλλὰ μὴν καὶ τότε φανερὸν ἂν εἶναι δόξειεν ὡσ οὐ χρήσεωσ ἕνεκα ὁ φίλοσ οὐδ’ ὠφελείασ, ἀλλὰ δι’ ἀρετὴν φίλοσ μόνοσ.