Aristotle, Eudemian Ethics, Book 2 214:

τὰ γὰρ ἀκούσια αἰσχρὰ καὶ κακὰ οὐ ψέγεται οὐδὲ τὰ ἀγαθὰ ἐπαινεῖται, ἀλλὰ τὰ ἑκούσια. ἔτι πάντασ ἐπαινοῦμεν καὶ ψέγομεν εἰσ τὴν προαίρεσιν βλέποντεσ μᾶλλον ἢ εἰσ τὰ ἔργα· καίτοι αἱρετώτερον ἡ ἐνέργεια τῆσ ἀρετῆσ, ὅτι πράττουσι μὲν φαῦλα καὶ ἀναγκαζόμενοι, προαιρεῖται δ’ οὐδείσ. ἔτι διὰ τὸ μὴ ῥᾴδιον εἶναι ἰδεῖν τὴν προαίρεσιν ὁποία τισ, διὰ ταῦτα ἐκ τῶν ἔργων ἀναγκαζόμεθα κρίνειν ποῖόσ τισ.