Aeschylus, Eumenides, episode 2:

τούτουσ ἐν εὐχαῖσ φροιμιάζομαι θεούσ. Παλλὰσ προναία δ’ ἐν λόγοισ πρεσβεύεται· σέβω δὲ νύμφασ, ἔνθα Κωρυκὶσ πέτρα κοίλη, φίλορνισ, δαιμόνων ἀναστροφή· Βρόμιοσ ἔχει τὸν χῶρον, οὐδ’ ἀμνημονῶ, ἐξ οὗτε Βάκχαισ ἐστρατήγησεν θεόσ, λαγὼ δίκην Πενθεῖ καταρράψασ μόρον· Πλειστοῦ τε πηγὰσ καὶ Ποσειδῶνοσ κράτοσ καλοῦσα καὶ τέλειον ὕψιστον Δία, ἔπειτα μάντισ ἐσ θρόνουσ καθιζάνω. καὶ νῦν τυχεῖν με τῶν πρὶν εἰσόδων μακρῷ ἄριστα δοῖεν· κεἰ παρ’ Ἑλλήνων τινέσ, ἴτων πάλῳ λαχόντεσ, ὡσ νομίζεται. μαντεύομαι γὰρ ὡσ ἂν ἡγῆται θεόσ.