Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 138:

φύσει δὲ τοιοῦτοσ, ἀλλ’ ὁ πονηρὸσ παρὰ φύσιν. ὁ δ’ ἀγαθὸσ οὔθ’ ἅμα λοιδορεῖται ἑαυτῷ, ὥσπερ ὁ ἀκρατήσ, οὔτε ὁ ὕστεροσ τῷ πρότερον, ὥσπερ ὁ μεταμελητικόσ, οὔτε ὁ ἔμπροσθεν τῷ ὕστερον, ὥσπερ ὁ ψεύστησ. ὅλωσ τε εἰ δεῖ ὥσπερ οἱ σοφισταὶ διορίζουσιν, ὥσπερ τὸ Κορίσκοσ καὶ Κορίσκοσ σπουδαῖοσ.