Xenophon, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 4 46:

ὁ δὲ Καλλίασ, νὴ τὴν Ἥραν, ἔφη, τά τε ἄλλα ζηλῶ σε τοῦ πλούτου καὶ ὅτι οὔτε ἡ πόλισ σοι ἐπιτάττουσα ὡσ δούλῳ χρῆται οὔτε οἱ ἄνθρωποι, ἂν μὴ δανείσῃσ, ὀργίζονται. ἀλλὰ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Νικήρατοσ, μὴ ζήλου· ἐγὼ γὰρ ἥξω παρ’ αὐτοῦ δανεισάμενοσ τὸ μηδενὸσ προσδεῖσθαι, οὕτω πεπαιδευμένοσ ὑπὸ Ὁμήρου ἀριθμεῖνἕπτ’ ἀπύρουσ τρίποδασ, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,αἴθωνασ δὲ λέβητασ ἐείκοσι, δώδεκα δ’ ἵππουσσταθμῷ καὶ ἀριθμῷ, ὡσ πλείστου πλούτου ἐπιθυμῶν οὐ παύομαι· ἐξ ὧν ἴσωσ καὶ φιλοχρηματώτερόσ τισι δοκῶ εἶναι. ἔνθα δὴ ἀνεγέλασαν ἅπαντεσ, νομίζοντεσ τὰ ὄντα εἰρηκέναι αὐτόν.