Unknown, Elegy and Iambus, Volume I, Θεόγνιδος, 1386-1389

(작자 미상, 비가, Θεόγνιδος, 1386-1389)

Ὦ ἄνα, Λητοῦσ υἱέ, Διὸσ τέκοσ, οὔποτε σεῖο λήσομαι ἀρχόμενοσ οὐδ’ ἀποπαυόμενοσ, ἀλλ’ αἰεὶ πρῶτόν τε καὶ ὕστατον ἔν τε μέσοισιν ἀείσω· σὺ δέ μοι κλῦθι καὶ ἐσθλὰ δίδου. Φοῖβε ἄναξ, ὅτε μέν σε θεὰ τέκε πότνια Λητώ, φοίνικοσ ῥαδινῇσ χερσὶν ἐφαψαμένη, ἀθανάτων κάλλιστον, ἐπὶ τροχοειδέϊ λίμνῃ, πᾶσα μὲν ἐπλήσθη Δῆλοσ ἀπειρεσίη ὀδμῆσ ἀμβροσίησ, ἐγέλασσε δὲ γαῖα πελώρη γήθησεν δὲ βαθὺσ πόντοσ ἁλὸσ πολιῆσ. Ἄρτεμι θηροφόνη, θύγατερ Διόσ, ἣν Ἀγαμέμνων εἵσαθ’ ὅτ’ ἐσ Τροίην ἔπλεε νηυσὶ θοῇσ, εὐχομένῳ μοι κλῦθι, κακὰσ δ’ ἀπὸ κῆρασ ἄλαλκε· σοὶ μὲν τοῦτο, θεά, σμικρόν, ἐμοὶ δὲ μέγα. Μοῦσαι καὶ Χάριτεσ, κοῦραι Διόσ, αἵ ποτε Κάδμου ἐσ γάμον ἐλθοῦσαι καλὸν ἀείσατ’ ἔποσ· "Ὅττι καλόν, φίλον ἐστι, τὸ δ’ οὐ καλὸν οὐ φίλον ἐστίν· τοῦτ’ ἔποσ ἀθανάτων ἦλθε διὰ στομάτων. Κύρνε, σοφιζομένῳ μὲν ἐμοὶ σφρηγὶσ ἐπικείσθω τοῖσδ’ ἔπεσιν, λήσει δ’ οὔποτε κλεπτόμενα, οὐδέ τισ ἀλλάξει κάκιον τοὐσθλοῦ παρεόντοσ, ὧδε δὲ πᾶσ τισ ἐρεῖ· Θεύγνιδόσ ἐστιν ἔπη τοῦ Μεγαρέωσ πάντασ δὲ κατ’ ἀνθρώπουσ ὀνομαστοῦ, ἀστοῖσιν δ’ οὔπω πᾶσιν ἁδεῖν δύναμαι· οὐδὲν θαυμαστόν, Πολυπαΐδη· οὐδὲ γὰρ ὁ Ζεὺσ οὔθ’ ὑών πάντεσσ’ ἁνδάνει οὔτ’ ἀνέχων. σοὶ δ’ ἐγὼ εὖ φρονέων ὑποθήσομαι, οἱᾶ́ περ αὐτόσ, Κύρν’, ἀπὸ τῶν ἀγαθῶν παῖσ ἔτ’ ἐὼν ἔμαθον. πέπνυσο, μηδ’ αἰσχροῖσιν ἐπ’ ἔργμασι μηδ’ ἀδίκοισιν τιμὰσ μηδ’ ἀρετὰσ ἕλκεο μηδ’ ἄφενοσ. ταῦτα μὲν οὕτωσ ἴσθι· κακοῖσι δὲ μὴ προσομίλει ἀνδράσιν, ἀλλ’ αἰεὶ τῶν ἀγαθῶν ἔχεο· καὶ παρὰ τοῖσιν πῖνε καὶ ἔσθιε, καὶ μετὰ τοῖσιν ἵζε καὶ ἅνδανε τοῖσ, ὧν μεγάλη δύναμισ. ἐσθλῶν μὲν γὰρ ἄπ’ ἐσθλὰ μαθήσεαι· ἢν δὲ κακοῖσιν συμμίσγῃσ, ἀπολεῖσ καὶ τὸν ἐόντα νόον. ταῦτα μαθὼν ἀγαθοῖσιν ὁμίλεε, καὶ ποτε φήσεισ εὖ συμβουλεύειν τοῖσι φίλοισιν ἐμέ. Κύρνε, κύει πόλισ ἥδε, δέδοικα δὲ μὴ τέκῃ ἄνδρα εὐθυντῆρα κακῆσ ὕβριοσ ἡμετέρησ. ἀστοὶ μὲν γὰρ ἔθ’ οἵδε σαόφρονεσ, ἡγεμόνεσ δὲ τετράφαται πολλὴν ἐσ κακότητα πεσεῖν. Οὐδεμίαν πω, Κύρν’, ἀγαθοὶ πόλιν ὤλεσαν ἄνδρεσ· ἀλλ’ ὅταν ὑβρίζειν τοῖσι κακοῖσιν ἅδῃ δῆμόν τε φθείρωσι δίκασ τ’ ἀδίκοισι διδῶσιν οἰκείων κερδέων εἵνεκα καὶ κράτεοσ, ἔλπεο μὴ δηρὸν κείνην πόλιν ἀτρεμιεῖσθαι μηδ’ εἰ νῦν κεῖται πολλῇ ἐν ἡσυχίῃ, εὖτ’ ἂν τοῖσι κακοῖσι φίλ’ ἀνδράσι ταῦτα γένηται κέρδεα δημοσίῳ σὺν κακῷ ἐρχόμενα. ἐκ τῶν γὰρ στάσιέσ τε καὶ ἔμφυλοι φόνοι ἀνδρῶν μούναρχοί θ’· ἃ πόλει μήποτε τῇδε ἅδοι. Κύρνε πόλισ μὲν ἔθ’ ἥδε πόλισ, λαοὶ δὲ δὴ ἄλλοι, οἳ πρόσθ’ οὔτε δίκασ ᾔδεσαν οὔτε νόμουσ, ἀλλ’ ἀμφὶ πλευραῖσι δορὰσ αἰγῶν κατέτριβον, ἔζω δ’ ὥστ’ ἔλαφοι τῆσδ’ ἐνεμοντο πό εο σ. καὶ νῦν εἰσ’ ἀγαθοί, πολυπαΐδη· οἱ δὲ πρὶν ἐσθλοὶ νῦν δειλοί. τίσ κεν ταῦτ’ ἀνεχοιτ’ ἐσορῶν; ἀλλήλουσ δ’ ἀπατῶσιν ἐπ’ ἀλλήλοισι γελῶντεσ, οὔτε κακῶν γνώμασ εἰδότεσ οὔτ’ ἀγαθῶν. Μηδένα τῶνδε φίλον ποιεῦ, Πολυπαΐδη, ἀστῶν ἐκ θυμοῦ χρείησ εἵνεκα μηδεμιῆσ· ἀλλὰ δόκει μὲν πᾶσιν ἀπὸ γλώσσησ φίλοσ εἶναι, χρῆμα δὲ συμμείξῃσ μηδενὶ μηδ’ ὁτιοῦν σπουδαῖον· γνώσῃ γὰρ ὀϊζυρῶν φρένασ ἀνδρῶν, ὥσ σφιν ἐπ’ ἔργοισιν πίστισ ἔπ’ οὐδεμία, ἀλλὰ δόλουσ τ’ ἀπάτασ τε πολυπλοκίασ τ’ ἐφίλησαν οὕτωσ ὡσ ἄνδρεσ μηκέτι σῳζόμενοι. Μήποτε, Κύρνε, κακῷ πίσυνοσ βούλευε σὺν ἀνδρί, εὖτ’ ἂν σπουδαῖον πρῆγμ’ ἐθέλῃσ τελέσαι, ἀλλὰ μετ’ ἐσθλὸν ἰὼν βούλευ καὶ πολλὰ μογήσασ καὶ μακρὴν ποσσὶν, Κύρν’, ὁδὸν ἐκτελέσασ. Πρῆξιν μηδὲ φίλοισιν ὅλωσ ἀνακοινέο πᾶσι· παῦροί τοι πολλῶν πιστὸν ἔχουσι νόον. Παύροισιν πίσυνοσ μεγάλ’ ἀνδράσιν ἔργ’ ἐπιχείρει, μή ποτ’ ἀνήκεστον, Κύρνε, λάβῃσ ἀνίην. Πιστὸσ ἀνὴρ χρυσοῦ τε καὶ ἀργύρου ἀντερύσασθαι ἄξιοσ ἐν χαλεπῇ, Κύρνε, διχοστασίῃ. Παύρουσ εὑρήσεισ, Πολυπαΐδη, ἄνδρασ ἑταίρουσ πιστοὺσ ἐν χαλεποῖσ πρήγμασι γινομένουσ, οἵτινεσ ἂν τολμῷεν ὁμόφρονα θυμὸν ἔχοντεσ ἶσον τῶν ἀγαθῶν τῶν τε κακῶν μετέχειν. Τούτων οὐχ εὑρ́οισ διζήμενοσ, οὐδ’ ἐπὶ πάντασ ἀνθρώπουσ, οὓσ ναῦσ μὴ μία πάντασ ἄγοι, οἷσιν ἐπὶ γλώσσῃ τε καὶ ὀφθαλμοῖσιν ἔπεστιν αἰδώσ, οὐδ’ αἰσχρὸν χρῆμ’ ἔπι κέρδοσ ἄγει. Μή μ’ ἔπεσιν μὲν στέργε νόον δ’ ἔχε καὶ φρένασ ἄλλῃ, εἴ με φιλεῖσ καί σοι πιστὸσ ἔνεστι νόοσ, ἀλλὰ φίλει καθαρὸν θέμενοσ νόον, ἤ μ’ ἀποειπὼν ἔχθαιρ’ ἀμφαδίην νεῖκοσ ἀειράμενοσ. ὃσ δὲ μιῇ γλώσσῃ δίχ’ ἔχει νόον, οὗτοσ ἑταῖροσ δεινόσ, Κύρν’, ἐχθρὸσ βέλτεροσ ἢ φίλοσ ὤν. Ἤν τισ ἐπαινήσῃ σε τόσον χρόνον ὅσσον ὁρῴη νοσφισθεὶσ δ’ ἄλλῃ γλῶσσαν ἱῇσι κακήν, τοιοῦτόσ τοι ἑταῖροσ ἀνὴρ φίλοσ οὔτι μάλ’ ἐσθλόσ, ὅσ κ’ εἴπῃ λῷα φρονῇ δ’ ἕτερα. ἀλλ’ εἰή τοιοῦτοσ ἐμοὶ φίλοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον γινώσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει ἀντὶ κασιγνήτου. σὺ δέ μοι, φίλε, ταῦτ’ ἐνὶ θυμῷ φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω. Μηδείσ σ’ ἀνθρώπων πείσαι κακὸν ἄνδρα φιλῆσαι, Κύρνε· τί δ’ ἔστ’ ὄφελοσ δειλὸσ ἀνὴρ φίλοσ ὤν; οὔτ’ ἄν σ’ ἐκ χαλεποῖο πόνου ῥύσαιτο καὶ ἄτησ, οὔτε τι ἐσθλὸν ἔχων τοῦ μεταδοῦν ἐθέλοι. Δειλοὺσ εὖ ἑρ́δοντι ματαιοτάτη χάρισ ἐστίν· ἶσον καὶ σπείρειν πόντον ἁλὸσ πολιῆσ. οὔτε γὰρ ἂν πόντον σπείρων βαθὺ λήϊον ἀμῷσ, οὔτε κακοὺσ εὖ δρῶν εὖ πάλιν ἀντιλάβοισ. ἄπληστον γὰρ ἔχουσι κακοὶ νόον· ἢν δ’ ἓν ἁμάρτῃσ, τῶν πρόσθεν πάντων ἐκκέχυται φιλότησ· οἱ δ’ ἀγαθοὶ τὸ κάκιστον ἀμαυρίσκουσι παθόντεσ, μνῆμα δ’ ἔχουσ’ ἀγαθῶν καὶ χάριν ἐξοπίσω. Μήποτέ τοι κακὸν ἄνδρα φίλον ποιεῖσθαι ἑταῖρον, ἀλλ’ αἰεὶ φεύγειν ὥστε κακὸν λιμένα. Πολλοί τοι πόσιοσ καὶ βρώσιόσ εἰσιν ἑταῖροι, ἐν δὲ σπουδαίῳ πρήγματι παυρότεροι. Κιβδήλου δ’ ἀνδρὸσ γνῶναι χαλεπώτερον οὐδέν, Κύρν’, οὐδ’ εὐλαβιησ ἔσθ’ ὅτι δεῖ πλέονοσ. Χρυσοῦ κιβδήλοιο καὶ ἀργύρου ἀνσχετὸσ ἄτη, Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν ῥᾴδιον ἀνδρὶ σοφῷ· εἰ δὲ φίλου νόοσ ἀνδρὸσ ἐνὶ στήθεσσι λελήθῃ ψυδρὸσ ἐών, δόλιον δ’ ἐν φρεσὶν ἦτορ ἔχῃ, τοῦτο θεὸσ κιβδηλότατον ποίησε βροτοῖσιν, καὶ γνῶναι πάντων τοῦτ’ ἀνιηρότατον. οὐ γὰρ ἂν εἰδείησ ἀνδρὸσ νόον οὐδὲ γυναικόσ, πρὶν πειρηθείησ ὥσπερ ὑποζυγίου· οὐδέ κεν εἰκάσσαισ ὥσπερ ποτ’ ἐσ ὤνιον ἐλθών· πολλάκι γὰρ γνώμην ἐξαπατῶσ’ ἰδέαι. Μήτ’ ἀρετὴν εὔχου, Πολυπαΐδη, ἔξοχοσ εἶναι, μήτ’ ἄφενοσ· μοῦνον δ’ ἀνδρὶ γένοιτο τύχη. Οὐδὲν ἐν ἀνθρώποισι πατρὸσ καὶ μητρὸσ ἄμεινον ἔπλετο τοῖσ ὁσίη, Κύρνε, μέμηλε δίκη. Οὐδείσ, Κύρν’, ἄτησ καὶ κέρδεοσ αἴτιοσ αὐτόσ, ἀλλὰ θεοὶ τούτων δώτορεσ ἀμφοτέρων· οὐδέ τισ ἀνθρώπων ἐργάζεται ἐν φρεσὶν εἰδὼσ ἐσ τέλοσ εἴτ’ ἀγαθὸν κίνυται εἴτε κακόν. πολλάκι γὰρ δοκέων θήσειν κακὸν ἐσθλὸν ἔθηκεν καί τε δοκῶν θήσειν ἐσθλὸν ἔθηκε κακόν. οὐδέ τῳ ἀνθρώπων παραγίνεται ὅσσα θέλῃσιν· ἴσχει γὰρ χαλεπῆσ πείρατ’ ἀμηχανίησ. ἄνθρωποι δὲ μάταια νομίζομεν, εἰδοτεσ οὐδέν· θ εο ὶ δὲ κατὰ σφέτερον πάντα τελοῦσι νόον. Οὐδείσ πω ξεῖνον, Πολυπαΐδη, ἐξαπατήσασ οὐδ’ ἱκέτην θνητῶν ἀθανάτουσ ἔλαθεν. Βούλεο δ’ εὐσεβέων ὀλίγοισ σὺν χρήμασιν οἰκεῖν ἢ πλουτεῖν ἀδίκωσ χρήματα πασάμενοσ. ἐν δὲ δικαιοσύνῃ συλλήβδην πᾶσ’ ἀρετή ’στι, πᾶσ δέ τ’ ἀνὴρ ἀγαθόσ, Κύρνε, δίκαιοσ ἐών. Χρήματα μὲν δαίμων καὶ παγκάκῳ ἀνδρὶ δίδωσιν, Κύρν’· ἀρετῆσ δ’ ὀλίγοισ ἀνδράσι μοῖρ’ ἕπεται. Γ̔́βριν, Κύρνε, θεὸσ πρῶτον κακῷ ὤπασεν ἀνδρί, οὗ μέλλει χώρην μηδεμίαν θέμεναι. Τίκτει τοι κόροσ ὕβριν, ὅταν κακῷ ὄλβοσ ἕπηται ἀνθρώπῳ, καὶ ὅτῳ μὴ νόοσ ἄρτιοσ ᾖ. Μήποτέ μοι πενίην θυμοφθόρον ἀνδρὶ χολωθεὶσ μηδ’ ἀχρημοσύνην οὐλομένην πρόφερε· Ζεὺσ γάρ τοι τὸ τάλαντον ἐπιρρέπει ἄλλοτε ἄλλωσ, ἄλλοτε μὲν πλουτεῖν, ἄλλοτε μηδὲν ἔχειν. Μήποτε, Κύρν’, ἀγορᾶσθαι ἔποσ μέγα· οἶδε γὰρ οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὅτι νὺξ χἠμέρη ἀνδρὶ τελεῖ. Πολλοί τοι χρῶνται δειλαῖσ φρεσί, δαίμονι δ’ ἐσθλῷ, οἷσ τὸ κακὸν δοκέον γίγνεται εἰσ ἀγαθόν· εἰσὶν δ’ οἳ βουλῇ τ’ ἀγαθῇ καὶ δαίμονι δειλῷ μοχθίζουσι, τέλοσ δ’ ἔργμασιν οὐχ ἕπεται. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων οὔτ’ ὄλβιοσ οὔτε πενιχρὸσ οὔτε κακὸσ νόσφιν δαίμονοσ οὔτ’ ἀγαθόσ. Ἄλλ’ ἄλλῳ κακόν ἐστι, τὸ δ’ ἀτρεκὲσ ὄλβιοσ οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὁπόσουσ ἠέλιοσ καθορᾷ. Ὃν δὲ θεοὶ τιμώσ’, ὃν χὠ μωμεύμενοσ αἰνεῖ· ἀνδρὸσ δὲ σπουδὴ γίνεται οὐδεμία. Θ εο ῖσ εὔχου· θ εο ῖσ ἐστιν ἔπι κράτοσ· οὔτοι ἄτερ θεῶ ν γίνεται ἀνθρώποισ οὔτ’ ἀγάθ’ οὔτε κακά. Ἄνδρ’ ἀγαθὸν πενίη πάντων δάμνησι μάλιστα καὶ γήρωσ πολιοῦ, Κύρνε, καὶ ἠπιάλου· ἣν δὴ χρὴ φεύγοντα καὶ ἐσ βαθυκήτεα πόντον ῥιπτεῖν καὶ πετρέων, Κύρνε, κατ’ ἠλιβάτων. πᾶσ γὰρ ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένοσ οὔτε τι εἰπεῖν οὔθ’ ἑρ́ξαι δύναται, γλῶσσα δέ οἱ δέδεται. Χρὴ γὰρ ὁμῶσ ἐπὶ γῆν τε καὶ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ δίζησθαι χαλεπῆσ, Κύρνε, λύσιν πενίησ. Τεθνάμεναι, φίλε Κύρνε, πενιχρῷ βέλτερον ἀνδρὶ ἢ ζώειν χαλεπῇ τειρόμενον πενίῃ. Κριοὺσ μὲν καὶ ὄνουσ διζήμεθα, Κύρνε, καὶ ἵππουσ εὐγενέασ, καὶ τισ βούλεται ἐξ ἀγαθῶν πάσασθαι· γῆμαι δὲ κακὴν κακοῦ οὐ μελεδαίνει ἐσθλὸσ ἀνήρ, ἤν τισ χρήματα πολλὰ διδῷ· οὐδὲ γυνὴ κακοῦ ἀνδρὸσ ἀναίνεται εἶναι ἄκοιτισ πλουσίου, ἀλλ’ ἀφνεὸν βούλεται ἀντ’ ἀγαθοῦ. χρήματα γὰρ τιμῶσι· καὶ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸσ ἔγημεν καὶ κακὸσ ἐξ ἀγαθοῦ· πλοῦτοσ ἔμειξε γένοσ. οὕτω μὴ θαύμαζε γένοσ, Πολυπαΐδη, ἀστῶν μαυροῦσθαι· σὺν γὰρ μίσγεται ἐσθλὰ κακοῖσ. Αὐτὸσ ὁ τοιαύτην εἰδὼσ κακόπατριν ἐοῦσαν εἰσ οἴκουσ ἄγεται χρήμασι πείθομενοσ, εὔδοξοσ κακόδοξον, ἐπεὶ κρατερή μιν ἀνάγκη ἐντύει, ἥτ’ ἀνδρὸσ τλήμονα θῆκε νόον. Χρῆμα δ’ ὃ μὲν Διόθεν καὶ σὺν δίκῃ ἀνδρὶ γένηται καὶ καθαρῶσ, αἰεὶ παρμόνιμον τελέθει· εἰ δ’ ἀδίκωσ παρὰ καιρὸν ἀνὴρ φιλοκερδέϊ θυμῷ κτήσεται, εἴθ’ ὁρ́κῳ πὰρ τὸ δίκαιον ἑλών, αὐτίκα μέν τι φέρειν κέρδοσ δοκεῖ, ἐσ δὲ τελευτὴν αὖθισ ἔγεντο κακόν, θεῶ ν δ’ ὑπερέσχε νόοσ. ἀλλὰ τάδ’ ἀνθρώπων ἀπατᾷ νόον· οὐ γὰρ ἐπ’ αὐτοῦ τίνονται μάκαρεσ πρήγματοσ ἀμπλακίασ· ἀλλ’ ὁ μὲν αὐτὸσ ἔτεισε κακὸν χρέοσ, οὐδὲ φίλοισιν ἄτην ἐξοπίσω παισὶν ἐπεκρέμασεν· ἄλλον δ’ οὐ κατέμαρψε δίκη· θάνατοσ γὰρ ἀναιδὴσ πρόσθεν ἐπὶ βλεφάροισ ἕζετο κῆρα φέρων. Οὐδείσ τοι φεύγοντι φίλοσ καὶ πιστὸσ ἑταῖροσ· τῆσ δὲ φυγῆσ ἐστιν τοῦτ’ ἀνιηρότερον. Οἶνόν τοι πίνειν πουλὺν κακόν· ἢν δέ τισ αὐτὸν πίνῃ ἐπισταμένωσ, οὐ κακὸσ ἀλλ’ ἀγαθόσ. Θυμέ, φίλουσ κατὰ πάντασ ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθοσ, ὀργὴν συμμίσγων ἥντιν’ ἕκαστοσ ἔχει. πουλύπου ὀργὴν ἴσχε πολυπλόκου, ὃσ ποτὶ πέτρῃ τῇ προσομιλήσῃ τοῖοσ ἰδεῖν ἐφάνη· νῦν μὲν τῇδ’ ἐφέπου, τότε δ’ ἀλλοῖοσ χρόα γίνου. κρέσσων τοι σοφίη γίνεται ἀτροπίησ. Μηδὲν ἄγαν ἄσχαλλε ταρασσομένων πολιητέων, Κύρνε, μέσην δ’ ἔρχευ τὴν ὁδὸν ὥσπερ ἐγώ. Ὅστισ τοι δοκέει τὸν πλησίον ἴδμεναι οὐδέν, ἀλλ’ αὐτὸσ μοῦνοσ ποικίλα δήνἐ ἔχειν, κεῖνόσ γ’ ἄφρων ἐστὶ νόου βεβλαμμένοσ ἐσθλοῦ. ἴσωσ γὰρ πάντεσ ποικίλ’ ἐπιστάμεθα, ἀλλ’ ὁ μὲν οὐκ ἐθέλει κακοκερδείῃσιν ἕπεσθαι, τῷ δὲ δολοπλοκίαι μᾶλλον ἄπιστοι ἅδον. Πλούτου δ’ οὐδὲν τέρμα πεφασμένον ἀνθρώποισιν· οἳ γὰρ νῦν ἡμῶν πλεῖστον ἔχουσι βίον, διπλάσιον σπεύδουσι. τίσ ἂν κορέσειεν ἅπαντασ; χρήματά τοι θνητοῖσ γίνεται ἀφροσύνη· ἄτη δ’ ἐξ αὐτῆσ ἀναφαίνεται, ἣν ὁπότε Ζεὺσ πέμψῃ τειρομένοισ, ἄλλοτε ἄλλοσ ἔχει. Ἀκρόπολισ καὶ πύργοσ ἐὼν κενεόφρονι δήμῳ, Κύρν’, ὀλίγησ τιμῆσ ἔμμορεν ἐσθλὸσ ἀνήρ. Οὐδὲν ἔτι πρέπει ἧμιν ἅτ’ ἀνδράσι σῳζομένοισιν· ἀλλ’ ὡσ πάγχυ πόλει, Κύρνε, ἁλωσομένῃ. Σοὶ μὲν ἐγὼ πτέρ’ ἔδωκα, σὺν οἷσ ἐπ’ ἀπείρονα πόντον πωτήσει καὶ γῆν πᾶσαν ἀειρόμενοσ ῥηϊδίωσ· θοίνῃσ δὲ καὶ εἰλαπίνῃσι παρέσσῃ ἐν πάσαισ, πολλῶν κείμενοσ ἐν στόμασιν, καί σε σὺν αὐλίσκοισι λιγυφθόγγοισ νέοι ἄνδρεσ εὐκόσμωσ ἐρατοὶ καλά τε καὶ λιγέα ᾄσονται. καὶ ὅταν δνοφερῆσ ὑπὸ κεύθεσι γαίησ βῇσ πολυκωκύτουσ εἰσ Αἰ̈́δαο δόμουσ, οὐδέποτ’ οὐδὲ θανὼν ἀπολεῖσ κλέοσ, ἀλλὰ μελήσεισ ἄφθιτον ἀνθρώποισ αἰὲν ἔχων ὄνομα, Κύρνε, καθ’ Ἐλλάδα γῆν στρωφώμενοσ ἠδ’ ἀνὰ νήσουσ, ἰχθυόεντα περῶν πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον, οὐχ ἵππων νώτοισιν ἐφήμενοσ, ἀλλά σε πέμψει ἀγλαὰ Μουσάων δῶρα ἰοστεφάνων πᾶσιν ὅσοισι μέμηλε, καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδὴ ἔσσῃ ὁμῶσ, ὄφρ’ ᾖ γῆ τε καὶ ἠέλιοσ. αὐτὰρ ἐγὼν ὀλίγησ παρὰ σεῦ οὐ τυγχάνω αἰδοῦσ, ἀλλ’ ὥσπερ μικρὸν παῖδα λόγοισ μ’ ἀπατᾷσ. Κάλλιστον τὸ δικαιότατον, λῷστον δ’ ὑγιαίνειν, πρᾶγμα δὲ τερπνότατον τοῦ τισ ἐρᾷ τὸ τυχεῖν. Ἵπποσ ἐγὼ καλὴ καὶ ἀεθλίη, ἀλλὰ κάκιστον ἄνδρα φέρω, καί μοι τοῦτ’ ἀνιηρότατον· πολλάκι δ’ ἠμέλλησα διαρρήξασα χαλινὸν φεύγεν, ἀπωσαμένη τὸν κακὸν ἡνίοχον. Οὔ μοι πίνεται οἶνοσ, ἐπεὶ παρὰ παιδὶ τερείνῃ ἄλλοσ ἀνὴρ κατέχει πολλὸν ἐμοῦ κακίων· ψυχρόν μοι παρὰ τῇδε φίλοι πίνουσι τοκῆεσ, ὥστε κάμ’ ὑδρείῳ καί με γοῶσα φέρει, ἔνθα μέσην περὶ παῖδα βαλὼν ἀγκῶν’ ἐφίλησα δειρήν, ἡ δὲ τέρεν φθέγγετ’ ἀπὸ στόματοσ. Γνωτή τοι πενίη γε καὶ ἀλλοτρίη περ ἐοῦσα· οὔτε γὰρ εἰσ ἀγορὴν ἔρχεται οὔτε δίκασ· πάντῃ γὰρ τοὔλασσον ἔχει, πάντῃ δ’ ἐπίμυκτοσ, πάντῃ δ’ ἐχθρὴ ὁμῶσ γίνεται ἔνθα περ ᾖ. Ἴσωσ τοι τὰ μὲν ἄλλα θεοὶ θνητοῖσ ἀνθρώποισ γῆρασ τ’ οὐλόμενον καὶ νεότητ’ ἔδοσαν· τῶν πάντων δ’ ὃ κάκιστον ἐν ἀνθρώποισ θανάτου τε καὶ πασέων νούσων ἐστὶ πονηρότερον, παῖδασ ἐπεὶ θρέψαιο καὶ ἄρμενα πάντα παράσχοισ, χρήματα δ’ ἐγκαταθῇσ πόλλ’ ἀνιηρὰ παθών, τὸν πατέρ’ ἐχθαίρουσι, καταρῶνται δ’ ἀπολέσθαι, καὶ στυγέουσ’ ὥσπερ πτωχὸν ἐσερχόμενον. Εἰκόσ τοι κακὸν ἄνδρα κακῶσ τὰ δίκαια νομίζειν, μηδεμίαν κατόπισθ’ ἁζόμενον νέμεσιν· δειλῷ γάρ τ’ ἀπάλαμνα βροτῷ πάρα πόλλ’ ἀνελέσθαι πὰρ ποδόσ, ἡγεῖσθαί θ’ ὡσ καλὰ πάντα τιθεῖ. Ἀστῶν μηδενὶ πιστὸσ ἐὼν πόδα τῶνδε πρόβαινε, μήθ’ ὁρ́κῳ πίσυνοσ μήτε φιλημοσύνῃ, μηδ’ εἰ Ζῆν’ ἐθέλῃ παρέχειν βασιλῆα μέγιστον ἔγγυον ἀθανάτων πιστὰ τιθεῖν ἐθέλων. οὐ γάρ τοι πόλει ὧδε καλοψόγῳ ἁνδάνει οὐδὲν ὡσ δί’ ὅτι ζῷεν πολλοὶ ἀνολβότερον· νῦν δὲ τὰ τῶν ἀγαθῶν κακὰ γίνεται ἐσθλὰ κακοῖσιν ἀνδράσιν· ἡγέονται δ’ ἐκτραπέλοισι νόμοισ· αἰδὼσ μὲν γὰρ ὄλωλεν, ἀναιδείη δὲ καὶ ὕβρισ νικήσασα δίκην γῆν κατὰ πᾶσαν ἔχει. Οὐδὲ λέων αἰεὶ κρέα δαίνυται, ἀλλά μιν ἔμπησ καὶ κρατερόν περ ἐόνθ’ αἱρεῖ ἀμηχανίη. Κωτίλῳ ἀνθρώπῳ σιγᾶν χαλεπώτατον ἄχθοσ, φθεγγόμενοσ δ’ ἀδδὴσ οἷσι παρῇ πέλεται, ἐχθαίρουσι δὲ πάντεσ, ἀναγκαίη δ’ ἐπίμειξισ ἀνδρὸσ τοιούτου συμποσίῳ τελέθει. Οὐδεὶσ λῇ φίλοσ εἶναι ἐπὴν κακὸν ἀνδρὶ γένηται, οὐδ’ ᾧ κ’ ἐκ γαστρόσ, Κύρνε, μιᾶσ γεγόνῃ. Πικρὸσ καὶ γλυκὺσ ἴσθι καὶ ἁρπαλέοσ καὶ ἀπηνὴσ λάτρισι καὶ δμωσὶν γείτοσί τ’ ἀγχιθύροισ. Οὐ χρὴ κιγκλίξειν ἀγαθὸν βίον, ἀλλ’ ἀτρεμίζειν, τὸν δὲ κακὸν κινεῖν ἔστ’ ἄν ἐσ ὄρθ’ ἐλάσῃσ. Τοὶ κακοὶ οὐ πάντεσ κακοὶ ἐκ γαστρὸσ γεγόνασιν, ἀλλ’ ἄνδρεσσι κακοῖσ συνθέμενοι φιλίην ἔργα τε δείλ’ ἔμαθον καὶ ἔπη δύσφημα καὶ ὕβριν, ἐλπόμενοι κείνουσ πάντα λέγειν ἔτυμα. Ἐν μὲν συσσίτοισιν ἀνὴρ πεπνυμένοσ εἶναι, πάντα δέ μιν λήθειν ὡσ ἀπεόντα δοκεῖ· εἰσ δὲ φέρει τὰ γελοῖα, θύρηφι δὲ καρτερόσ ἐστι, γινώσκων ὀργὴν ἥντιν’ ἕκαστοσ ἔχει. Ἐν μὲν μαινομένοισ μάλα μαίνομαι, ἐν δὲ δικαίοισ πάντων ἀνθρώπων εἰμὶ δικαιότατοσ. Πολλοί τοι πλουτοῦσι κακοί, ἀγαθοὶ δὲ πένονται· ἀλλ’ ἡμεῖσ τούτοισ οὐ διαμειψόμεθα τῆσ ἀρετῆσ τὸν πλοῦτον, ἐπεὶ τὸ μὲν ἔμπεδον αἰεί, χρήματα δ’ ἀνθρώπων ἄλλοτε ἄλλοσ ἔχει. Κύρν’, ἀγαθὸσ μὲν ἀνὴρ γνώμην ἔχει ἔμπεδον αἰεί, τολμᾷ δ’ ἔν τε κακοῖσ κείμενοσ ἔν τ’ ἀγαθοῖσ· εἰ δὲ θεὸσ κακῷ ἀνδρὶ βίον καὶ πλοῦτον ὀπάσσῃ, ἀφραίνων κακίην οὐ δύναται κατέχειν. Μήποτ’ ἐπὶ σμικρῇ προφάσει φίλον ἄνδρ’ ἀπολέσσαι πειθόμενοσ χαλεπῇ, Κύρνε, διαιβολίῃ. Εἴ τισ ἁμαρτωλῇσι φίλων ἐπὶ παντὶ χολῷτο, οὔποτ’ ἂν ἀλλήλοισ ἄρθμιοι οὐδὲ φίλοι εἰε͂ν. ἁμαρτωλαὶ γὰρ ἐ’ ἀνθρώποισιν ἕπονται θνητοῖσ, Κύρνε· θεοὶ δ’ οὐκ ἐθέλουσι φέρειν. Χὠ βραδὺσ ὢν εὔβουλοσ ἕλεν ταχὺν ἄνδρα διώκων, Κύρνε, σὺν εὐθείῃ θεῶν δίκῃ ἀθανάτων. Ἥσυχοσ ὥσπερ ἐγὼ μέσσην ὁδὸν ἔρχεο ποσσίν, μηδ’ ἑτέροισι δίδου, Κύρνε, τὰ τῶν ἑτέρων. Οὐκ ἔστιν φεύγοντι φίλοσ καὶ πιστὸσ ἑταῖροσ· τῆσ δὲ φυγῆσ ἐστιν τοῦτ’ ἀνιηρότατον. Μήποτε φεύγοντ’ ἄνδρ’ ἐπὶ ἐλπίδι, Κύρνε, φιλήσῃσ· οὔτι γὰρ οἴκαδε βὰσ γίνεται αὐτὸσ ἔτι. Μηδὲν ἄγαν σπεύδειν· πάντων μέσ’ ἄριστα· καὶ οὕτωσ, Κύρν’, ἕξεισ ἀρετήν, ἥντε λαβεῖν χαλεπόν. Ζεύσ μοι τῶν τε φίλων δοίη τίσιν οἵ με φιλεῦσιν, τῶν τ’ ἐχθρῶν μεῖζον, Κύρνε, δυνησαμένων· χοὔτωσ ἂν δοκέοιμι μετ’ ἀνθρώπων θεὸσ εἶναι, εἴ μ’ ἀποτεισάμενον μοῖρα κίχοι θανάτου. Ἀλλὰ Ζεῦ τέλεσόν μοι Ὀλύμπιε καίριον εὐχήν, δὸσ δέ μοι ἀντὶ κακῶν καί τι παθεῖν ἀγαθόν· τεθναίην δ’ εἰ μή τι κακῶν ἄμπαυμα μεριμνέων εὑροίμην, δοίην τ’ ἀντ’ ἀνιῶν ἀνίασ. αἶσα γὰρ οὕτωσ ἐστί· τίσισ δ’ οὐ φαίνεται ἡμῖν ἀνδρῶν οἳ τἀμὰ χρήματ’ ἔχουσι βίῃ συλήσαντεσ· ἐγὼ δὲ κύων ἐπέρησα χαράδρην χειμάρρῳ ποταμῷ πάντ’ ἀποσεισάμενοσ. τῶν εἰή μέλαν αἷμα πιεῖν, ἐπί τ’ ἐσθλὸσ ὄροιτο δαίμων, ὃσ κατ’ ἐμὸν νοῦν τελέσειε τάδε. Ά͂ δειλὴ Πενίη, τί μένεισ προλιποῦσ α παρ’ ἄλλον ἄνδρ’ ἰέναι; μὴ δή μ’ οὐκ ἐθέλοντα φίλει, ἀλλ’ ἴθι καὶ δόμον ἄλλον ἐποίχεο, μηδὲ μεθ’ ἡμέων αἰεὶ δυστήνου τοῦδε βίου μέτεχε. Τόλμα, Κύρνε, κακοῖσιν, ἐπεὶ κἀσθλοῖσιν ἔχαιρεσ, εὖτέ σε καὶ τούτων μοῖρ’ ἐπέβαλλεν ἔχειν· ὡσ δέ περ ἐξ ἀγαθῶν ἔλαβεσ κακόν, ὣσ δὲ καὶ αὖτισ ἐκδῦναι πειρῶ θεοῖσιν ἐπευχόμενοσ, μηδὲ λίην ἐπίφαινε· κακὸν δέ τι, Κύρν’, ἐπιφαίνων παύρουσ κηδεμόνασ σῆσ κακότητοσ ἔχεισ. Ἀνδρόσ τοι κραδίη μινύθει μέγα πῆμα παθόντοσ, Κύρν’, ἀποτεινυμένου δ’ αὔξεται ἐξοπίσω. Εὖ κώτιλλε τὸν ἐχθρόν· ὅταν δ’ ὑποχείριοσ ἔλθῃ, τεῖσαί νιν πρόφασιν μηδεμίαν θέμενοσ. Ἴσχε νόῳ, γλώσσησ δὲ τὸ μείλιχον αἰὲν ἐπέστω· δειλῶν τοι τελέθει καρδίη ὀξυτέρη. Οὐ δύναμαι γνῶναι νόον ἀστῶν ὅντιν’ ἔχουσιν· οὔτε γὰρ εὖ ἑρ́δων ἁνδάνω οὔτε κακῶσ. μωμεῦνται δέ με πολλοί, ὁμῶσ κακοὶ ἠδὲ καὶ ἐσθλοί, μιμεῖσθαι δ’ οὐδεὶσ τῶν ἀσόφων δύναται. Μή μ’ ἀέκοντα λίην κεντῶν ὑπ’ ἄμαξαν ἔλαυνε εἰσ φιλότητα βίῃ, Κύρνε, προσελκόμενοσ. Ζεῦ φίλε, θαυμάζω σε· σὺ γὰρ πάντεσσιν ἀνάσσεισ τιμὴν αὐτὸσ ἔχων καὶ μεγάλην δύναμιν, ἀνθρώπων δ’ εὖ οἶσθα νόον καὶ θυμὸν ἑκάστου, σὸν δὲ κράτοσ πάντων ἔσθ’ ὕπατον, βασιλεῦ· πῶσ δή σευ, Κρονίδη, τολμᾷ νόοσ ἄνδρασ ἀλιτροὺσ ἐν ταὐτῇ μοίρῃ τόν τε δίκαιον ἔχειν, ἤν τ’ ἐπὶ σωφροσύνην τρεφθῇ νόοσ, ἤν τε πρὸσ ὕβριν ἀνθρώπων ἀδίκοισ ἔργμασι πειθομένων; οὐδέ τι κεκριμένον πρὸσ δαίμονόσ ἐστι βροτοῖσιν, οὐδ’ ὁδὸσ ἥν τισ ἰὼν ἀθανάτοισιν ἅδοι. ἔμπησ δ’ ὄλβον ἔχουσιν ἀπήμονα· τοὶ δ’ ἀπὸ δειλῶν ἔργων ἴσχοντεσ θυμὸν ὅμωσ πενίην μητέρ’ ἀμηχανίησ ἔλαβον, τὰ δίκαια φιλεῦντεσ, ἥτ’ ἀνδρὸσ παράγει θυμὸν ἐσ ἀμπλακίην, βλάπτουσ’ ἐν στήθεσσι φρένασ κρατερῆσ ὑπ’ ἀνάγκησ· τολμᾷ δ’ οὐκ ἐθέλων αἴσχεα πολλὰ φέρειν, χρημοσύνῃ εἴκων, ἣ δὴ κακὰ πάντα διδάσκει, ψεύδεά τ’ ἐξαπάτασ τ’ οὐλομένασ τ’ ἔριδασ ἄνδρα καὶ οὐκ ἐθέλοντα, κακὸν δέ οἱ οὐδὲν ἐοίκεν· ἡ γὰρ καὶ χαλεπὴν τίκτει ἀμηχανίην. Ἐν πενίῃ δ’ ὅ τε δειλὸσ ἀνὴρ ὅ τε πολλὸν ἀμείνων φαίνεται, εὖτ’ ἂν δὴ χρημοσύνη κατέχῃ. τοῦ μὲν γὰρ τὰ δίκαια φρονεῖ νόοσ οὗτέ περ αἰεὶ ἰθεῖα γνώμη στήθεσιν ἐμπεφύῃ· τοῦ δ’ αὖτ’ οὔτε κακοῖσ ἕπεται νόοσ οὔτ’ ἀγαθοῖσιν, τὸν δ’ ἀγαθὸν τολμᾶν χρὴ τά τε καὶ τὰ φέρειν. Αἰδεῖσθαι δὲ φίλουσ φεύγειν τ’ ὀλεσήνορασ ὁρ́κουσ ἐντρέπευ, ἀθανάτων μῆνιν ἀλευόμενοσ. Μηδὲν ἄγαν σπεύδειν· καιρὸσ δ’ ἐπὶ πᾶσιν ἄριστοσ ἔργμασιν ἀνθρώπων· πολλάκι δ’ εἰσ ἀρετὴν σπεύδει ἀνὴρ κέρδοσ διζήμενοσ, ὅντινα δαίμων πρόφρων εἰσ μεγάλην ἀμπλακίην παράγει, καί οἱ ἔθηκε δοκεῖν, ἅ μὲν ᾖ κακά, ταῦτ’ ἀγάθ’ εἶναι εὐμαρέωσ, ἃ δ’ ἂν ᾖ χρήσιμα, ταῦτα κακά. Φίλτατοσ ὢν ἥμαρτεσ· ἐγὼ δέ σοι αἴτιοσ οὐδέν, ἀλλ’ αὐτὸσ γνώμησ οὐκ ἀγαθῆσ ἔτυχεσ. Οὐδένα θησαυρὸν παισὶν κατανήσει ἀμείνω αἰδοῦσ, ἥτ’ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, Κύρν’, ἕπεται. Οὐδενὸσ ἀνθρώπων κακίων δοκεῖ εἶναι ἑταῖροσ ᾧ γνώμη θ’ ἕπεται, Κύρνε, καὶ ᾧ δύναμισ. Πίνων δ’ οὐχ οὕτωσ θωρήξομαι, οὐδέ με οἶνοσ ἐξαρεῖ, ὥστ’ εἰπεῖν δεινὸν ἔποσ περὶ σοῦ. Οὐδέν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενοσ εὑρεῖν πιστὸν ἑταῖρον, ὅτῳ μήτισ ἔνεστι δόλοσ· ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσὸσ ὑπερτερίησ ἄμμιν ἔνεστι τύποσ. Πολλά με καὶ συνιέντα παρέρχεται· ἀλλ’ ὑπ’ ἀνάγκησ σιγῶ γινῴσκων ἡμετέρην δύναμιν. Πολλοῖσ ἀνθρώπων γλώσσῃ θύραι οὐκ ἐπίκεινται ἁρμόδιαι, καί σφιν πόλλ’ ἀλάλητα μέλει· πολλάκι γὰρ τὸ κακὸν κατακείμενον ἔνδον ἄμεινον, ἔστε δ’ ἂν ἐξέλθῃ λώϊον ἦν τὸ καλόν. Πάντων μὲν μὴ φῦναι ἐπιχθονίοισιν ἄριστον μηδ’ ἐσιδεῖν αὐγὰσ ὀξέοσ ἠελίου· φύντα δ’ ὅπωσ ὤκιστα πύλασ Αἰ̈́δαο περῆσαι καὶ κεῖσθαι πολλὴν γῆν ἐπαμησάμενον. Φῦσαι καὶ θρέψαι ῥᾷον βροτὸν ἢ φρένασ ἐσθλὰσ ἐνθέμεν· οὐδείσ πω τοῦτό γ’ ἐπεφράσατο, ὅστισ σώφρον’ ἔθηκε τὸν ἄφρονα κἀκ κακοῦ ἐσθλόν. εἰ δ’ Ἀσκληπιάδαισ τοῦτό γ’ ἔδωκε θεόσ, ἰᾶσθαι κακότητα καὶ ἀτηρὰσ φρένασ ἀνδρῶν, πολλοὺσ ἂν μισθοὺσ καὶ μεγάλουσ ἔφερον· εἰ δ’ ἦν ποιητόν τε καὶ ἔνθετον ἀνδρὶ νόημα, οὔποτ’ ἂν ἐξ ἀγαθοῦ πατρὸσ ἔγεντο κακόσ, πειθόμενοσ μύθοισι σαόφροσιν. ἀλλὰ διδάσκων οὔποτε ποιήσεισ τὸν κακὸν ἀνδρ’ ἀγαθόν. Νήπιοσ, ὃσ τὸν ἐμὸν μὲν ἔχει νόον ἐν φυλακῇσιν, τῶν δ’ αὐτοῦ ἰδίων ούδεν ἐπιστρέφεται. Οὐδεὶσ γὰρ πάντ’ ἐστὶ πανόλβιοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσθλὸσ τολμᾷ ἔχων τὸ κακὸν κοὐκ ἐπίδηλοσ ὅμωσ· δειλὸσ δ’ οὔτ’ ἀγαθοῖσ τισ ἐπίσταται οὔτε κακοἰσιν θυμὸν ἔχων μίμνειν. ἀθανάτων δὲ δόσεισ παντοῖαι φνητοῖσιν ἐέρχοντ’· ἀλλ’ ἐτιτολμᾶν χρὴ δῶρ’ ἀθανάτων οἱᾶ διδοῦσιν ἔχειν. Εἴ μ’ ἐθέλεισ πλύνειν, κεφαλῆσ ἀμίαντον ἀπ’ ἄκρησ αἰεὶ λευκὸν ὕδωρ ῥεύσεται ἡμετέρησ· εὑρήσεισ δὲ με πᾶσιν ἐπ’ ἔργμασιν ὥσπερ ἄπεφθον χρυσόν, ἐρυθρὸν ἰδεῖν τριβόμενον βασάνῳ, τοῦ χροιῆσ καθύπερθε μέλασ οὐχ ἅπτεται ἰὸσ οὐδ’ εὐρώσ, αἰεὶ δ’ ἄνθοσ ἔχει καθαρόν. Ὤνθρωπ’, εἰ γνώμησ ἔλαχεσ μέροσ ὥσπερ ἀνοιησ καὶ σώφρων οὕτωσ ὥσπερ ἄφρων ἐγένου, πολλοῖσ ἂν ζηλωτὸσ ἐφαίνεο τῶνδε πολιτῶν οὕτωσ ὥσπερ νῦν οὐδενὸσ ἄξιοσ εἶ. Οὔτοι σύμφορόν ἐστι γυνὴ νέα ἀνδρὶ γέροντι· οὐ γὰρ πηδαλίῳ πείθεραι ὡσ ἄκατοσ, ὀυδ’ ἄγκυραι ἔχουσιν, ἀπορρήξασα δὲ δεσμὰ πολλάκισ ἐκ νυκτῶν ἄλλον ἔχει λιμένα. Μήπορ’ ἐπ’ ἀπρήκτοισι νόον ἔχε, μηδὲ μενοίνα χρήματα τῶν ἄνυσισ γίνεται οὐδεμία. Εὐμαρέωσ τοι χρῆμα θεοὶ δόσαν οὔτε τι δειλὸν οὔτ ἀγαθόν· χαλεπῷ δ’ ἔργματι κῦδοσ ἔπι. Ἀμφ’ ἀρετῇ τρίβου καί τοι τὰ δίκαια φίλ’ ἔστω, μηδέ σε νικάτω κέρδοσ ὅτ’ αἰσχρὸν ἐῄ. Μηδένα τῶνδ’ ἀέκοντα μένειν κατέρυκε παρ’ ἡμῖν, μηδὲ θύραζε κέλεὐ οὐκ ἐθέλοντ’ ἰέναι, μηδ’ εὕδοντ’ ἐπέγειρε, Σιμωνίδη, ὅντιν’ ἂν ἡμῶν θωρηχθέντ’ οἴνῳ μαλθακὸσ ὕπνοσ ἕλῃ, μηδὲ τὸν ἀγρυπνέοντα κέλεὐ ἀέκοντα καθεύδειν· πᾶν γὰρ ἀναγκαῖον χρῆμ’ ἀνιηρὸν ἔφυ· ιῷ πίνειν δ’ ἐθέλοντι παρασταδὸν οἰνοχοείτω. οὐ πάσασ νύκτασ γίνεται ἁβρὰ παθεῖν. αὐτὰρ ἐγώ, μέτρον γὰρ ἔχω μελιηδέοσ οἴνου, ὕπνου λυσικάκου μνήσομαι οἴκαδ’ ἰών, ἥξω δ’ ὡσ οἶνοσ χαριέστατοσ ἀνδρὶ πεπόσθαι· οὔτε τι νήφων εἶμ’ οὔτε λίην μεθύων. ὃσ δ’ ἂν ὑπερβάλλῃ πόσιοσ μέτρον, οὐκέτι κεῖνοσ τῆσ αὐτοῦ γλώσσησ καρτερὸσ οὐδὲ νόου, μυθεῖται δ’ ἀπάλαμνα τὰ νήφοσι γίνεται αἰσχρά, αἰδεῖται θ’ ἑρ́δων οὐδέν, ὅταν μεθύῃ, τὸ πρὶν ἐὼν σώφρων, τότε νήπιοσ. ἀλλὰ σὺ ταῦτα γινῴσκων μὴ πῖν’ οἶνον ὑπερβολάδην, ἀλλ’ ἢ πρὶν μεθύειν ὑπανίστασο, μηδὲ βιάσθω γαστήρ σ’ ὥστε κακὸν λάτριν ἐφημέριον, ἢ παρεὼν μὴ πῖνε. σὺ δ’ Ἔγχεε τοῦτο μάταιον κωτίλλεισ αἰεί· τοὔνεκά τοι μεθύεισ. ἡ μὲν γὰρ φέρεται φιλοτήσιοσ, ἡ δὲ πρόκειται, τὴν δὲ θεοῖσ σπένδεισ, τὴν δ’ ἐπὶ χειρὸσ ἔχεισ· ἀρνεῖσθαι δ’ οὐκ οἶδασ. ἀνίκητοσ δὲ τοι οὗτοσ, ὃσ πολλὰσ πίνων μή τι μάταιον ἐρεῖ. ὑμεῖσ δ’ εὖ μυθεῖσθε παρὰ κρητῆρι μένοντεσ, ἀλλήλων ἔριδοσ δὴν ἀπερυκόμενοι, ἐσ τὸ μέσον φωνεῦντεσ ὁμῶσ ἑνὶ καὶ συνάπασι· χοὔτωσ συμπόσιον γίνεται οὐκ ἄχαρι. Ἄφρονοσ ἀνδρὸσ ὁμῶσ καὶ σώφρονοσ οἶνοσ, ὅταν δὴ πίνῃ ὑπὲρ μέτρον, κοῦφον ἔθηκε νόον. Εν πυρὶ μὲν χρυσόν τε καὶ ἄργυρον ἴδριεσ ἄνδρεσ γινῴσκουσ’, ἀνδρὸσ δ’ οἶνοσ ἔδειξε νόον, καὶ μάλα περ πινυτοῦ, τὸν ὑπὲρ μέτρον ἤρατο πίνων, ὥστε καταισχῦναι καὶ πρὶν ἐόντα σοφόν. Οἰνοβαρέω κεφαλήν, Ὀνομάκριτε, καί με βιᾶται οἶνοσ, ἀτὰρ γνώμησ οὐκέτ’ ἐγὼ ταμίησ ἡμετέρησ, τὸ δὲ δῶμα περιτρέχει. ἀλλ’ ἄγ’ ἀναστὰσ πειρηθῶ μή πωσ καὶ πόδασ οἶνοσ ἔχει καὶ νόον ἐν στήθεσσι. δέδοικα δὲ μή τι μάταιον ἑρ́ξω θωρηχθεὶσ καὶ μέγ’ ὄνειδοσ ἔχω. Οἶνοσ πινόμενοσ πουλὺσ κακόν· ἢν δὲ τισ αὐτὸν πίνῃ ἐπισταμένωσ, οὐ κακὸν ἀλλ’ ἀγαθόν. Ἦλθεσ δή, Κλεάριστε, βαθὺν διὰ πόντον ἀνύσσασ, ἐνθάδ’ ἐπ’ οὐδὲν ἔχοντ’, ὦ τάλαν, οὐδὲν ἔχων. νηόσ τοι πλευρῇσιν ὑπὸ ζυγὰ θήσομεν ἡμεῖσ, Κλεάρισθ’, οἱ̓͂ ἔχομεν χοἰᾶ διδοῦσι θεοί· οὔτε τι τῶν ὄντων ἀποθήσομαι, οὔτε τι μεῖζον σῆσ ἕνεκα ξενίησ ἄλλοθεν οἰσόμεθα, τῶν δ’ ὄντων τἄριστα παρέξομεν. ἢν δέ τισ ἔλθῃ σεῦ φίλοσ ὤν, κατάειφ’ ὡσ φιλότητοσ ἔχεισ· ἤν δέ τισ εἰρωτᾶ τὸν ἐμὸν βίον, ὦδέ οἱ εἰπεῖν· ὡσ εὖ μὲν χαλεπῶσ, ὡσ χαλεπῶσ δὲ μάλ εὖ, ὥσθ’ ἕνα μὲν ξεῖνον πατρωϊον οὐκ ἀπολείπειν, ξείνια δὲ πλεόνεσσ’ οὐ δυνατὸσ παρέχειν. Οὔ σε μάτην, ὦ Πλοῦτε, βροτοὶ τιμῶσι μάλιστα· ἦ γὰρ ῥηϊδίωσ τὴν κακότητα φέρεισ. Καὶ γάρ τοι πλοῦτον μὲν ἔχειν ἀγαθοῖσιν ἐοίκεν, ἡ πενίη δὲ κακῷ σύμφοροσ ἀνδρὶ φέρειν. Ὤ μοι ἐγὼν ἥβησ καὶ γήραοσ οὐλομένοιο, τοῦ μὲν ἐπερχομένου, τῆσ δ’ ἀπονισομένησ. Οὐδένα <πω> προὔδωκα φίλον καὶ πιστὸν ἑταῖρον, οὐδ’ ἐν ἐμῇ ψυχῇ δούλιον οὐδὲν ἔνι. Αἰεί μοι φίλον ἦτορ ἰαίνεται, ὁππότ’ ἀκούσω αὐλῶν φθεγγομένων ἱμερόεσσαν ὄπα. Χαίρω δ’ ἐμπίνων καὶ ὑπ’ αὐλητῆροσ ἀείδων, χαίρω δ’ εὔφθογγον χερσὶ λύρην ὀχέων. Οὔποτε δουλείη κεφαλὴν ἰθεῖα πέφυκεν, ἀλλ’ αἰεὶ σκολιή, καὐχένα λοξὸν ἔχει. οὔτε γὰρ ἐκ σκίλλησ πὅδα φύεται οὐδ’ ὑάκινθοσ, οὔτε ποτ’ ἐκ δούλησ τέκνον ἐλευθέριον. Οὗτοσ ἀνήρ, φίλε Κύρνε, πέδασ χαλκεύεται αὐτῷ, εἰ μὴ ἐμὴν γνώμην ἐξαπατῶσι θεοί. Δειμαίνω μὴ τήνδε μόλιν, Πολυπαΐδη, ὕβρισ, ἥπερ Κενταύρουσ ὠμοφάγουσ, ὀλέσῃ. Χρή με παρὰ στάθμην καὶ γνώμονα τήνδε δικάσσαι, Κύρνε, δίκην, ἶσόν τ’ ἀμφοτέροισι δόμεν, Άντεσί τ’ οἰωνοῖσ τε καὶ αἰθομένοισ ἱεροῖσιν, ὄφρα μὴ ἀμπλακίησ αἰσχρὸν ὄνειδοσ ἔχω. Μηδένα πῃ κακότητι βιάζεο· τῷ δὲ δικαίῳ τῆσ εὐεργεσίησ οὐδὲν ἀρειότερον. Ἄγγελοσ ἄφθογγοσ πόλεμον πολύδακρυν ἐγείρει, Κύρν’, ἀπὸ τηλαυγέοσ φαινόμενοσ σκοπιῆσ. ἀλλ’ ἵπποισ ἔμβαλλε ταχυπτέρνοισι χαλινούσ· δῄων γάρ σφ’ ἀνδρῶν ἀντιάσειν δοκέω. οὐ πολλὴν τὸ μεσηγὺ διαπρήξουσι κέλευθον, εἰ μὴ ἐμὴν γνώμην ἐξαπατῶσι θεοί. Χρὴ τολμᾶν χαλεποῖσιν ἐν ἄλγεσι κείμενον ἄνδρα, πρόσ τε θεῶν αἰτεῖν ἔκλυσιν ἀθανάτων. Φράζεο· κίνδυνόσ τοι ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῇσ· ἄλλοτε πόλλ’ ἕξεισ, ἄλλοτε παυρότερα, ὥστε σε μήτε λίην ἀφνεὸν κτεάτεσσι γενέσθαι χρὴ μήτ’ ἐσ πολλὴν χρημοσύνην ἐλάσαι. Εἰή μοι τὰ μὲν αὐτὸν ἔχειν, τὰ δὲ πόλλ’ ἐπιδοῦναι χρήματα τῶν ἐχθρῶν τοῖσι φίλοισιν ἔχειν. Κεκλῆσθαί τ’ ἐσ δαῖτα παρέζεσθαί τε παρ’ ἐσθλὸν ἄνδρα χρεὼν σοφίην πᾶσαν ἐπιστάμενον· τοῦ συνιεῖν <θ’> ὁπόταν τι λέγῃ σοφόν, ὄφρα διδαχθῇσ καὶ τοῦτ’ εἰσ οἶκον κέρδοσ ἔχων ἀπίῃσ. Ἥβῃ τερπόμενοσ παίζω· δηρὸν γὰρ ἔνερθεν γῆσ ὀλέσασ ψυχὴν κείσομαι ὥστε λίθοσ ἄφθογγοσ, λείψω δ’ ἐρατὸν φάοσ ἠελίοιο, ἔμπησ δ’ ἐσθλὸσ ἐὼν ὄψομαι οὐδὲν ἔτι. Δόξα μὲν ἀνθρώποισι κακὸν μέγα, πεῖρα δ’ ἄριστον· πολλοὶ ἀπείρητοι δόξαν ἔχουσ’ ἀγαθῶν. Εὖ ἑρ́δων εὖ πάσχε· τί κ’ ἄγγελον ἄλλον ἰάλλοισ; τῆσ εὐεργεσίησ ῥῃδίη ἀγγελίη. Οἵ με φίλοι προδιδοῦσιν, ἐπεὶ τόν γ’ ἐχθρὸν ἀλεῦμαι ὥστε κυβερνήτησ χοιράδασ εἰναλίασ. Ῥήϊον ἐξ ἀγαθοῦ θεῖναι κακὸν ἠ κ’ κακοῦ ἐσθλόν. μή με δίδασκ’· οὔτοι τηλίκοσ εἰμὶ μαθεῖν. <Α· > Ἐχθαίρω κακὸν ἄνδρα, καλυψαμένη δὲ πάρειμι σμικρῆσ ὄρνιθοσ κοῦφον ἔχουσα νόον. <Β· > Ἐχθαίρω δὲ γυναῖκα περίδρομον, ἄνδρα τε μάργον ̔̀σ τὴν ἀλλοτρίην βούλετ’ ἄρουραν ἀροῦν. <Α· καὶ Β· > Ἀλλὰ τὰ μὲν προβέβηκεν, ἀμήχανόν ἐστι γενέσθαι ἀργά· τὰ δ’ ἐξοπίσω, τῶν φυλακὴ μελέτω. Πᾶσίν τοι κίνδυνοσ ἐπ’ ἔργμασιν, οὐδέ τισ οἶδεν πῇ σχήσειν μέλλει πρήγματοσ ἀρχομένου. ἀλλ’ ὁ μὲν εὐδοκιμεῖν πειρώμενοσ οὐ προνοήσασ εἰσ μεγάλην ἄτην καὶ χαλεπὴν ἔπεσεν, τῷ δὲ καλῶσ ποιεῦντι θεὸσ περὶ πάντα τίθησιν συντυχίην ἀγαθήν, ἔκλυσιν ἀφροσύνησ. Τολμᾶν χρὴ τὰ διδοῦσι θεοὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν, ῥηϊδίωσ δὲ φέρειν ἀμφοτέρων τὸ λάχοσ. Μήτε κακοῖσιν ἀσῶ τι λίην φρένα μήτ’ ἀγαθοῖσιν τερφθῇσ ἐξαπίνησ πρὶν τέλοσ ἄκρον ἰδεῖν. Ἄνθρωπ’, ἀλλήλοισιν ἀπόπροθεν ὦμεν ἑταῖροι· πλὴν πλούτου παντὸσ χρήματόσ ἐστι κόροσ. δὴν δὴ καὶ φίλοι εἶμεν· ἀτάρ τ’ ἄλλοισιν ὁμίλει ἀνδράσιν, οἳ τὸν σὸν μᾶλλον ἴσασι νόον. οὔ μ’ ἔλαθεσ φοιτῶν κατ’ ἀμαξιτὸν ἣν ἄρα καὶ πρὶν ἠλάστρεισ κλέπτων ἡμετέρην φιλίην. ἔρρε, θεοῖσίν τ’ ἐχθρὲ καὶ ἀνθρώποισιν ἄπιστε, ψυχρὸν ὃν ἐν κόλπῳ ποικίλον εἶχον ὄφιν. Τοιάδε καὶ Μάγνητασ ἀπώλεσεν ἔργα καὶ ὕβρισ οἱᾶ τὰ νῦν ἱερὴν τήνδε πόλιν κατέχει. Πολλῷ τοι πλέονασ λιμοῦ κόροσ ὤλεσεν ἤδη ἄνδρασ ὅσοι μοίρησ πλεῖον ἔχειν ἔθελον. Ἀρχῇ ἔρι ψεύδουσ μικρὰ χάρισ· εἰσ δὲ τελευτὴν αἰσχρὸν δὴ κέρδοσ καὶ κακὸν ἀμφότερα γίνεται. οὐδέ τι καλόν, ὅτῳ ψεῦδοσ προσαμαρτῇ ἀνδρὶ καὶ ἐξέλθῃ πρῶτον ἀπὸ στόματοσ. Οὐ χαλεπὸν ψέξαι τὸν πλησίον, οὐδὲ μὲν αὐτὸν αἰνῆσαι· δειλοῖσ ἀνδράσι ταῦτα μέλει· σιγᾶν δ’ οὐκ ἐθέλουσι κακοὶ κακὰ λεσχάζοντεσ· οἱ δ’ ἀγαθοὶ πάντων μέτρον ἴσασιν ἔχειν. Οὐδένα παμπήδην ἀγαθὸν καὶ μέτριον ἄνδρα τῶν νῦν ἀνθρώπων ἠέλιοσ καθορᾷ. Οὔτι μάλ’ ἀνθρώποισ καταθύμια πάντα τελεῖται· πολλὸν γὰρ θνητῶν κρέσσονεσ ἀθάνατοι. Πόλλ’ ἐν ἀμηχανίῃσι κυλίνδομαι ἀχνύμενοσ κῆρ· ἄκρην γὰρ πενίην οὐχ ὑπερεδράμομεν. Πᾶσ τισ πλούσιον ἄνδρα τίει, ἀτίει δὲ πενιχρόν· πᾶσιν δ’ ἀνθρώποισ αὐτὸσ ἔνεστι νόοσ. Παντοῖαι κακότητεσ ἐν ἀνθρώποισιν ἐάσιν παντοῖαι δ’ ἀρεταὶ καὶ βιότου παλάμαι. Ἀργαλέον φρονέοντα παρ’ ἄφροσι πόλλ’ ἀγορεύειν, καὶ σιγᾶν αἰεί· τοῦτο γὰρ οὐ δυνατόν. Αἰσχρόν τοι μεθύοντα παρ’ ἀνδράσι νήφοσιν εἶναι αἰσχρὸν δ’ εἰ νήφων πὰρ μεθύουσι μένει. Ἥβη καὶ νεότησ ἐπικουφίζει νόον ἀνδρόσ, πολλῶν δ’ ἐξαίρει θυμὸν ἐσ ἀμπλακίην. Ωἷτινι μὴ θυμοῦ κρέσσων νόοσ, αἰὲν ἐν ἄταισ, Κύρνε, καὶ ἐν μεγάλαισ κεῖται ἀμηχανίαισ. Βουλεύου δὶσ καὶ τρὶσ ὅ τοί κ’ ἐπὶ τὸν νόον ἔλθῃ· ἀτηρὸσ γάρ τοι λάβροσ ἀνὴρ τελέθει. Ἀνδράσι τοῖσ ἀγαθοῖσ ἕπεται γνώμη τε καὶ αἰδώσ· οἳ νῦν ἐν πολλοῖσ ἀτρεκέωσ ὀλίγοι. Ἐλπὶσ καὶ κίνδυνοσ ἐν ἀνθρώποισιν ὁμοῖα οὗτοι γὰρ χαλεποὶ δαίμονεσ ἀμφότεροι. Πολλάκι πὰρ δόξαν τε καὶ ἐλπίδα γίνεται εὖ ῥεῖν ἔργ’ ἀνδρῶν, βουλαῖσ δ’ οὐκ ἐπέγεντο τέλοσ. Οὔτοι κ’ εἰδείησ οὔτ’ εὔνοον οὔτε μὲν ἐχθρόν, εἰ μὴ σπουδαίου πρήγματοσ ἀντιτύχοισ. Πολλοὶ πὰρ κρητῆρι φίλοι γίνονται ἑταῖροι, ἐν δὲ σπουδαίῳ πρήγματι παυρότεροι. Παύρουσ κηδεμόνασ πιστοὺσ εὑρ́οισ κεν ἑταίρουσ κείμενοσ ἐν μεγάλῃ θυμὸν ἀμηχανίῃ. Ἤδη νῦν αἰδὼσ μὲν ἐν ἀνθρώποισιν ὄλωλεν, αὐτὰρ ἀναιδείη γαῖαν ἐπιστρέφεται. Ἆ δειλὴ Πενίη, τί ἐμοῖσ ἐπικειμένη ὤμοισ σῶμα καταισχύνεισ καὶ νόον ἡμέτερον, αἰσχρὰ δέ μ’ οὐκ ἐθέλοντα βίῃ καὶ δειλὰ διδάσκεισ ἐσθλὰ μετ’ ἀνθρώπων καὶ κάλ’ ἐπιστάμενον; Εὐδαίμων εἰήν καὶ θ εο ῖσ φίλοσ ἀθανάτοισιν, Κύρν’· ἀρετῆσ δ’ ἄλλησ οὐδεμιῆσ ἔραμαι. Σύν τοι, Κύρνε, παθόντι κακῶσ ἀνιώμεθα πάντεσ· ἀλλά τοι ἀλλότριον κῆδοσ ἐφημέριον. Μηδὲν ἄγαν χαλεποῖσιν ἀσῶ φρένα μηδ’ ἀγαθοῖσιν χαῖρ’, ἐπεὶ ἔστ’ ἀνδρὸσ πάντα φέρειν ἀγαθοῦ. Οὐδ’ ὀμόσαι χρὴ τοῦθ’, ὅτι μήποτε πρῆγμα τόδ’ ἔσται· θ εο ὶ γάρ τοι νεμεσῶσ’, οἷσιν ἔπεστι τέλοσ· καὶ πρῆξαι μέντοι τι. καὶ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸν ἔγεντο, καὶ κακὸν ἐξ ἀγαθοῦ· καί τε πενιχρὸσ ἀνὴρ αἶψα μάλ’ ἐπλούτησε· καὶ ὃσ μάλα πολλὰ πέπαται, ἐξαπίνησ πάντ’ οὖν ὤλεσε νυκτὶ μιῇ· καὶ σώφρων ἥμαρτε καὶ ἄφρονι πολλάκι δόξα ἕσπετο, καὶ τιμῆσ καὶ κακὸσ ὢν ἔλαχεν. Εἰ μὲν χρήματ’ ἔχοιμι, Σιμωνίδη, οἱᾶ́περ ἤθη οὐκ ἂν ἀνιώμην τοῖσ ἀγαθοῖσι συνών· νῦν δέ με γινῴσκοντα παρέρχεται, εἰμὶ δ’ ἄφωνοσ χρημοσύνῃ, πολλῶν γνοὺσ ἂν ἄμεινον ἐτέων, οὕνεκα νῦν φερόμεσθα καθ’ ἱστία λευκὰ βαλόντεσ μηλίου ἐκ πόντου νύκτα διὰ δνοφέρην· ἀντλεῖν δ’ οὐκ ἐθέλουσιν· ὑπερβάλλει δὲ θάλασσα ἀμφοτέρων τοίχων· ἦ μάλα τισ χαλεπῶσ σῴζεται οἷ ἑρ́δουσι· κυβερνήτην μὲν ἔπαυσαν ἐσθλόν, ὅτισ φυλακὴν εἶχεν ἐπισταμένωσ, χρήματα δ’ ἁρπάζουσι βίῃ· κόσμοσ δ’ ἀπόλωλεν, δασμὸσ δ’ οὐκέτ’ ἴσοσ γίνεται ἐσ τὸ μέσον· φορτηγοὶ δ’ ἄρχουσι, κακοὶ δ’ ἀγαθῶν καθύπερθεν· δειμαίνω μή πωσ ναῦν κατὰ κῦμα πίῃ. ταῦτά μοι ᾐνίχθω κεχρησμένα τοῖσ ἀγαθοῖσιν· γινώσκοι δ’ ἄν τισ καὶ κακόσ, ἂν σοφὸσ ᾖ. Πολλοὶ πλοῦτον ἔχουσιν ἀί̈δριεσ· οἱ δὲ τὰ καλὰ ζητοῦσιν χαλεπῇ τειρόμενοι πενίῃ· ἑρ́δειν δ’ ἀμφοτέροισιν ἀμηχανίη παράκειται· εἴργει γὰρ τοὺσ μὲν χρήματα, τοὺσ δὲ νόοσ. Οὐκ ἔστι θνητοῖσι πρὸσ ἀθανάτουσ μαχέσασθαι, οὐδὲ δίκην εἰπεῖν· οὐδενὶ τοῦτο θέμισ. Οὐ χρὴ πημαίνειν ὅτε μὴ πημαντέον εἰή, οὐδ’ ἑρ́δειν ὅτι μὴ λώϊον ᾖ τελέσαι. Χαίρων ἐκτελέσειασ ὁδὸν μεγάλου διὰ πόντου, καί σε Ποσειδάων χάρμα φίλοισ ἀγάγοι. Πολλούσ τοι κόροσ ἄνδρασ ἀπώλεσεν ἀφραίνοντασ· γνῶναι γὰρ χαλεπὸν μέτρον, ὅτ’ ἐσθλὰ παρῇ· Οὐ δύναμαί σοι, θυμέ, παρασχεῖν ἄρμενα πάντα· τέτλαθι· τῶν δὲ καλῶν οὔτι σὺ μοῦνοσ ἐρᾷσ. Εὖ μὲν ἔχοντοσ ἐμοῦ πολλοὶ φίλοι· ἢν δέ τι δεινὸν συγκύρσῃ, παῦροι πιστὸν ἔχουσι νόον. Πλήθει δ’ ἀνθρώπων ἀρετὴ μία γίνεται ἥδε, πλουτεῖν· τῶν δ’ ἄλλων οὐδἒν ἄρ’ ἦν ὄφελοσ, οὐδ’ εἰ σωφροσύνην μὲν ἔχοισ Ῥαδαμάνθυοσ αὐτοῦ, πλείονα δ’ εἰδείησ Σισύφου Αἰολίδεω , ὅστε καὶ ἐξ Αἴ̈δεω πολυϊδρείῃσιν ἀνῆλθεν, πείσασ Περσεφόνην αἱμύλιοισι λόγοισ, ἥτε βροτοῖσ παρέχει λήθην βλάπτουσα νόοιο, ἄλλοσ δ’ οὔπω τισ τοῦτό γ’ ἐπεφράσατο, ὅντινα δὴ θανάτοιο μέλαν νέφοσ ἀμφικαλύψῃ, ἔλθῃ δ’ ἐσ σκιερὸν χῶρον ἀποφθιμένων, κυανέασ τε πύλασ παραμείψεται, αἵτε θανόντων ψυχὰσ εἴργουσιν καίπερ ἀναινομένασ· ἀλλ’ ἄρα καὶ κεῖθεν πάλιν ἤλυθε Σίσυφοσ ἡρ́ωσ ἐσ φάοσ ἠελίου σφῇσι πολυφροσύναισ· οὐδ’ εἰ ψεύδεα μὲν ποιοῖσ ἐτύμοισιν ὁμοῖα, γλῶσσαν ἔχων ἀγαθὴν Νέστοροσ ἀντιθέου, ὠκύτεροσ δ’ εἰήσθα πόδασ ταχέων Ἁρπυιῶν καὶ παίδων Βορέω, τῶν ἄφαρ εἰσὶ πόδεσ. ἀλλὰ χρὴ πάντασ γνώμην ταύτην καταθέσθαι, ὡσ πλοῦτοσ πλείστην πᾶσιν ἔχει δύναμιν. Ἶσόν τοι πλουτοῦσιν, ὅτῳ πολὺσ ἄργυρόσ ἐστιν καὶ χρυσὸσ καὶ γῆσ πυροφόρου πεδία ἵπποι θ’ ἡμίονοί τε, καὶ ᾧ τὰ δέοντα πάρεστι γαστρί τε καὶ πλευραῖσ καὶ ποσὶν ἁβρὰ παθεῖν, ταῦτ’ ἄφενοσ θνητοῖσι· τὰ γὰρ περιώσια πάντα χρήματ’ ἔχων οὐδεὶσ ἔρχεται εἰσ Αἴ̈δεω , οὐδ’ ἂν ἄποινα διδοὺσ θάνατον φύγοι οὐδὲ βαρείασ νούσουσ οὐδὲ κακὸν γῆρασ ἐπερχόμενον. Φροντίδεσ ἀνθρώπων ἔλαχον πτέρα ποικίλ’ ἔχουσαι, μυρόμεναι ψυχῆσ εἵνεκα καὶ βιότου. Ζεῦ πάτερ, εἴθε γένοιτοθεοῖσ θίλα τοῖσ μὲν ἀλιτροῖσ ὕβριν ἁδεῖν, εἴ σφιν τοῦτο γένοιτο φίλον θυμῷ, σχέτλια <δ’> ἔργα μετὰ φρεσὶ θ’ ὅστισ ἀθηρὴσ ἐργάζοιτο θεῶν μηδὲν ὀπιζόμενοσ, αὐτὸν ἔπειτα πάλιν τεῖσαι κακά, μηδ’ ἔτ’ ὀπίσσω πατρὸσ ἀτασθαλίαι παισὶ γένοιντο κακόν· παῖδέσ θ’ οἵτ’ ἀδίκου πατρὸσ τὰ δίκαια νοεῦντεσ ποιῶσιν, Κρονίδη, σὸν χόλον ἁζόμενοι, ἐξ ἀρχῆσ τὰ δίκαια μετ’ ἀστοῖσιν φιλέοντεσ, μήτιν’ ὑπερβασίην ἀντιτίνειν πατέρων. ταῦτ’ εἰή μακάρεσσι θεοῖσ φίλα· νῦν δ’ ὁ μὲν ἑρ́δων ἐκφεύγει, τὸ κακὸν δ’ ἄλλοσ ἔπειτα φέρει. καὶ τοῦτ’, ἀθανάτων βασιλεῦ, πῶσ ἐστι δίκαιον, ἔργων ὅστισ ἀνὴρ ἐκτὸσ ἐὼν ἀδίκων μήτιν’ ὑπερβασίην παρέχων μηδ’ ὁρ́κον ἀλιτρόν, ἀλλὰ δίκαιοσ ἐών, μὴ τὰ δίκαια πάθῃ; τίσ δή κεν βροτὸσ ἄλλοσ, ὁρῶν πρὸσ τοῦτον, ἔπειτα ἅζοιτ’ ἀθανάτουσ, καί τινα θυμὸν ἔχων, ὁππότ’ ἀνὴρ ἄδικοσ καὶ ἀτάσθαλοσ, οὔτε τευ ἀνδρὸσ οὔτε τευ ἀθανάτων μῆνιν ἀλευόμενοσ, ὑβρίζῃ πλούτῳ κεκορημένοσ, οἱ δὲ δίκαιοι τρυχῶνται χαλεπῇ τειρόμενοι πενίῃ; Ταῦτα μαθών, φίλ’ ἑταῖρε, δικαίωσ χρήματα ποιοῦ, σώφρονα θυμὸν ἔχων ἐκτὸσ ἀτασθαλίησ, αἰεὶ τῶνδ’ ἐπέων μεμνημένοσ· εἰσ δὲ τελευτὴν αἰνήσεισ μύθῳ σώφρονι πειθόμενοσ. Ζεὺσ μὲν τῆσδε πόληοσ ὑπειρέχοι αἰθέρι ναίων αἰεὶ δεξιτέρην χεῖρ’ ἐπ’ ἀπημοσύνῃ, ἄλλοι τ’ ἀθάνατοι μάκαρεσ θεοί· αὐτὰρ Ἀπόλλων ὀρθώσαι γλῶσσαν καὶ νόον ἡμέτερον· φόρμιγξ δ’ αὖ φθέγγοιθ’ ἱερὸν μέλοσ ἠδὲ καὶ αὐλόσ· ἡμεῖσ δὲ σπονδαῖσ θ εο ὺσ ἀπαρεσσάμενοι πίνωμεν, χαρίεντα μετ’ ἀλλήλοισι λέγοντεσ, μηδὲν τὸν Μήδων δειδιότεσ πόλεμον. ὧδ’ εἰή κεν ἄμεινον ὁμόφρονα θυμὸν ἔχοντασ νόσφι μεριμνάων εὐφροσύνωσ διάγειν τερπομένουσ, τηλοῦ δὲ κακὰσ ἀπὸ κῆρασ ἀμῦναι, γῆράσ τ’ οὐλόμενον καὶ θανάτοιο τέλοσ. Χρὴ Μουσῶν θεράποντα καὶ ἄγγελον, εἴ τι περισσὸν εἰδείη, σοφίησ μὴ φθονερὸν τελέθειν, ἀλλὰ τὰ μὲν μῶσθαι, τὰ δὲ δεικνύναι, ἄλλα δὲ ποιεῖν· τί σφιν χρήσηται μοῦνοσ ἐπιστάμενοσ; Φοῖβε ἄναξ, αὐτὸσ μὲν ἐπύργωσασ πόλιν ἄκρην, Ἀλκαθόῳ Πέλοποσ παιδὶ χαριζόμενοσ· αὐτὸσ δὲ στρατὸν ὑβριστὴν Μήδων ἀπέρυκε τῆσδε πόλευσ, ἵνα σοι λαοὶ ἔν εὐφροσύνῃ ἦροσ ἐπερχομένου κλειτὰσ πέμπωσ’ ἑκατόμβασ, τερπόμενοι κιθάρῃ καὶ θαλίῃ ἐρατῇ παιάνων τε χοροῖσ ἰαχῇσί τε σὸν περὶ βωμόν. ἦ γὰρ ἔγωγε δέδοικ’ ἀφραδίην ἐσορῶν καὶ στάσιν Ἑλλήνων λαοφθόρον. ἀλλὰ σύ, Φοῖβε, ἵλαοσ ἡμετέρην τήνδε φύλασσε πόλιν. Ἦλθον μὲν γὰρ ἔγωγε καὶ εἰσ Σικελήν ποτε γαῖαν, ἦλθον δ’ Εὐβοίησ ἀμπελόεν πεδίον, σπάρτην τ’ Εὐρώτα δονακοτρόφου ἀγλαὸν ἄστυ, καί μ’ ἐφίλευν προφρόνωσ πάντεσ ἐπερχόμενον. ἀλλ’ οὔτισ μοι τέρψισ ἐπὶ φρένασ ἦλθεν ἐκείνων· οὕτωσ οὐδὲν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρησ. Μήποτέ μοι μελέδημα νεώτερον ἄλλο φανείη ἀντ’ ἐρατῆσ σοφίησ, ἀλλὰ τόδ’ αἰὲν ἔχων τερποίμην φόρμιγγι καὶ ὀρχηθμῷ καὶ ἀοιδῇ, καὶ μετὰ τῶν ἀγαθῶν ἐσθλὸν ἔχοιμι νόον. Μήτε τινὰ ξείνων δηλεύμενοσ ἔργμασι λυγροῖσ μήτε τιν’ ἐνδήμων, ἀλλὰ δίκαιοσ ἐών, τὴν σαυτοῦ φρένα τέρπε· δυσηλεγέων δὲ πολιτῶν ἄλλοσ τοί σε κακῶσ, ἄλλοσ ἄμεινον ἐρεῖ. Τοὺσ ἀγαθοὺσ ἄλλοσ μάλα μέμφεται, ἄλλοσ ἐπαινεῖ· τῶν δὲ κακῶν μνήμη γίνεται οὐδεμία. Ἀνθρώπων δ’ ἄψεκτοσ ἐπὶ χθονὶ γίνεται οὐδείσ· ἀλλ’ ὣσ λώϊον, εἰ μὴ πλεόνεσσι μέλοι. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων οὔτ’ ἔσσεται οὔτε πέφυκεν, ὅστισ πᾶσιν ἁδὼν δύσεται εἰσ Αἰ̈́δεω · οὐδὲ γὰρ ὃσ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσει, Ζεὺσ Κρονίδησ, θνητοῖσ πᾶσιν ἁδεῖν δύναται. Τόρνου καὶ στάθμησ καὶ γνώμονοσ ἄνδρα θεωρὸν εὐθύτερον χρὴ ἔμεν, Κύρνε, φυλασσόμενον, ᾧτινί κεν Πυθῶνι θεοῦ χρήσασ’ ἱέρεια ὀμφὴν σημήνῃ πίονοσ ἐξ ἀδύτου· οὔτε τι γὰρ προσθεὶσ οὐδέν κ’ ἔτι φάρμακον εὑρ́οισ, οὔτ’ ἀφελὼν πρὸσ θεῶ ν ἀμπλακίην προφύγοισ. Χρῆμ’ ἔπαθον θανάτου μὲν ἀεικέοσ οὔτι κάκιον, τῶν δ’ ἄλλων πάντων, Κύρν’, ἀνιηρότατον· οἵ με φίλοι προὔδωκαν. ἐγὼ δ’ ἐχθροῖσι πελασθεὶσ ἐδήσω καὶ τοὺσ ὅντιν’ ἔχουσι νόον. Βοῦσ μοι ἐπὶ γλώσσῃ κρατερῷ ποδὶ λὰξ ἐπιβαίνων ἴσχει κωτίλλειν καίπερ ἐπιστάμενον. Κύρν’, ἔμπησ δ’ ὅτι μοῖρα παθεῖν οὐκ ἔσθ’ ὑπαλύξαι· ὅττι δὲ μοῖρα παθεῖν οὔτι δέδοικα παθεῖν. Ἐσ πολυάρητον κακὸν ἥκομεν, ἔνθα μάλιστα, Κύρνε, συναμφοτέρουσ μοῖρα λάβοι θανάτου. Οἵ κ’ ἀπογηράσκοντασ ἀτιμάζωσι τοκῆασ, τούτων τοι χώρη, Κύρν’, ὀλίγη τελέθει. Μήτε τιν’ αὖξε τύραννον ἐπ’ ἐλπίδι κέρδεσιν εἴκων, μήτε κτεῖνε θεῶν ὁρ́κια συνθέμενοσ. Πῶσ ὑμῖν τέτληκεν ὑπ’ αὐλητῆροσ ἀείδειν θυμόσ, γῆσ δ’ οὖροσ φαίνεται ἐξ ἀγορῆσ ἥτε τρέφει καρποῖσιν ἐν εἰλαπίναισ ῥοφέοντασ ἀνθεῦντάσ τε κόμασ πορφυρέοισ στεφάνοισ ; ἀλλ’ ἄγε δή, σκύθα, κεῖρε κόμην, ἀπόπαυε δὲ κῶμον, πένθει δ’ εὐώδη χῶρον ἀπολλύμενον. Πίστει χρήματ’ ὄλεσσα, ἀπιστίῃ δ’ ἐσάωσα· γνώμη δ’ ἀργαλέη γίνεται ἀμφοτέρων. Πάντα τάδ’ ἐν κοράκεσσι καὶ ἐν φθόρῳ, οὐδέ τισ ἡμῖν αἴτιοσ ἀθανάτων, Κύρνε, θεῶν μακάρων. ἀλλ’ ἀνδρῶν τε βίη καὶ κέρδεα δειλὰ καὶ ὕβρισ πολλῶν ἐξ ἀγαθῶν ἐσ κακότητ’ ἔβαλεν. Δισσαί τοι πόσιοσ κῆρεσ δειλοῖσι βροτοῖσιν, δίψα τε λυσιμελὴσ καὶ μέθυσισ χαλεπή· τούτων δ’ ἂν τὸ μέσον στρωφήσομαι, οὐδέ με πείσεισ οὔτε τι μὴ πίνειν οὔτε λίην μεθύειν. Οἶνοσ ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα χαρίζεται, ἓν δ’ ἀχάριστοσ, εὖτ’ ἂν θωρήξασ μ’ ἄνδρα πρὸσ ἐχθρὸν ἄγῃ· ἀλλ’ ὅτε τἀγκαθύπερθεν ἐόνθ’ ὑπένερθε γένηται, τουτάκισ οἴκαδ’ ἴμεν παυσάμενοι πόσιοσ. Εὖ μὲν κείμενον ἄστυ κακῶσ θέμεν εὐμαρέσ ἐστιν, εὖ δὲ θέμεν τὸ κακῶσ κείμενον ἀργαλέον. Λὰξ ἐπίβα δήηῳ κενεόφρονι, τύπτε δὲ κέντρῳ ὀξέϊ, καὶ ζεύγλην δύσλοφον ἀμφιτίθει· οὐ γὰρ ἔθ’ εὑρήσεισ δῆμον φιλοδέσποτον ὧδε ἀνθρώπων ὁπόσουσ ἠέλιοσ καθορᾷ. Ζεὺσ ἄνδρ’ ἐξολέσειεν Ὀλύμπιοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον μαλθακὰ κωτίλλων ἐξαπατᾶν ἐθέλει. Ηἴδεα μὲν καὶ πρόσθεν, ἀτὰρ πολὺ λώϊα δὴ νῦν, οὕνεκα τοῖσ δειλοῖσ οὐδεμί’ ἐστὶ χάρισ. Πολλάκι δὴ πόλισ ἥδε δί’ ἡγεμόνων κακότητα ὥσπερ κεκλιμένη ναῦσ παρὰ γῆν ἔδραμεν. Τῶν δὲ φίλων εἰ μέν τισ ὁρᾷ μέ τι δειλὸν ἔχοντα, αὐχέν’ ἀποστρέψασ οὐδ’ ἐσορᾶν ἐθέλει· ἢν δέ τί μοί ποθεν ἐσθλόν, ἃ παυράκι γίνεται ἀνδρί, πολλοὺσ ἀσπασμοὺσ καὶ φιλότητασ ἔχω. Οἵ με φίλοι προδιδοῦσι καὶ οὐκ ἐθέλουσί τι δοῦναι ἀνδρῶν φαινομένων· ἀλλ’ ἐγὼ αὐτομάτη ἑσπεριή τ’ ἔξειμι καὶ ὀρθρίη αὖτισ ἔσειμι, ἦμοσ ἀλεκτρυόνων φθόγγοσ ἐγειρομένων. Πολλοῖσ ἀχρήστοισι θεὸσ διδοῖ ἀνδράσιν ὄλβον, ὅστισ μήτ’ αὐτῷ βέλτεροσ οὐδὲν ἐὼν μήτε φίλοισ. ἀρετῆσ δὲ μέγα κλέοσ οὔποτ’ ὀλεῖται· αἰχμητὴσ γὰρ ἀνὴρ γῆν τε καὶ ἄστυ σαοῖ. Ἔν μοι ἔπειτα πέσοι μέγασ οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθεν χάλκεοσ, ἀνθρώπων δεῖμα χαμαιγενέων, εἰ μὴ ἐγὼ τοῖσιν μὲν ἐπαρκέσω οἵ με φιλεῦσι, τοῖσ δ’ ἐχθροῖσ ἀνίη καὶ μέγα πῆμ’ ἔσομαι. Οἶνε, τὰ μέν σ’ αἰνῶ, τὰ δὲ μέμφομαι· οὐδέ σε πάμπαν οὔτε ποτ’ ἐχθαίρειν οὔτε φιλεῖν δύναμαι. ἐσθλὸν καὶ κακόν ἐσσι· τίσ ἄν σέ γε μωμήσαιτο, τίσ δ’ ἂν ἐπαινήσαι, μέτρον ἔχων σοφίησ; Ἥβα μοι, φίλε θυμέ· τάχ’ αὖ τινεσ ἄλλοι ἔσονται ἄνδρεσ, ἐγὼ δὲ θανὼν γαῖα μέλαιν’ ἔσομαι. Πῖν’ οἶνον, τὸν ἐμοὶ κορυφῇσ ὕπο Τηϋγέτοιο ἄμπελοι ἤνεγκαν, τὰσ ἐφύτευσ’ ὁ γέρων οὔρεοσ ἐν βήσσῃσι θεοῖσι φίλοσ Θεότιμοσ ἐκ Πλατανιστοῦντοσ ψυχρὸν ὕδωρ ἐπάγων· τοῦ πίνων ἀπὸ μὲν χαλεπὰσ σκεδάσεισ μελεδώνασ, θωρηχθεὶσ δ’ ἔσεαι πολλὸν ἐλαφρότεροσ. Εἰρήνη καὶ Πλοῦτοσ ἔχοι πόλιν, ὄφρα μετ’ ἄλλων κωμάζοιμι· κακοῦ δ’ οὐκ ἔραμαι πολέμου. Μηδὲ λίην κήρυκοσ ἀν’ οὖσ ἔχε μακρὰ βοῶντοσ· οὐ γὰρ πατρῴασ γῆσ πέρι μαρνάμεθα. Ἀλλ’ αἰσχρὸν παρεόντα καὶ ὠκυπόδων ἐπιβάντα ἵππων μὴ πόλεμον δακρυόεντ’ ἐσιδεῖν. Οἴ μοι ἀναλκείησ· ἀπὸ μὲν Κήρινθοσ ὄλωλεν, Ληλάντου δ’ ἀγαθὸν κείρεται οἰνόπεδον· οἱ δ’ ἀγαθοὶ φεύγουσι, πόλιν δὲ κακοὶ διέπουσιν. ὡσ δὴ Κυψελιδέων Ζεὺσ ὀλέσειε γένοσ. Γνώμησ δ’ οὐδὲν ἄμεινον ἀνὴρ ἔχει αὐτὸσ ἐν αὐτῷ οὐδ’ ἀγνωμοσύνησ, Κύρν’, ὀδυνηρότερον. Ζεὺσ εἰ πάντ’ ἄνδρεσσι καταθνητοῖσ χαλέπαινεν, γινῴσκων καὶ νοῦν οἱο͂ν ἕκαστοσ ἔχει αὐτὸσ ἐνὶ στήθεσσι καὶ ἔργματα τῶν τε δικαίων τῶν τ’ ἀδίκων, μέγα κεν πῆμα βροτοῖσιν ἐπῆν. Ἔστιν ὁ μὲν χείρων ὁ δ’ ἀμείνων ἔργον ἕκαστον· οὐδεὶσ δ’ ἀνθρώπων αὐτὸσ ἅπαντα σοφόσ. Ὅστισ ἀνάλωσιν τηρεῖ κατὰ χρήματα θηκῶν, κυδίστην ἀρετὴν τοῖσ συνιεῖσιν ἔχει. εἰ μὲν γὰρ κατιδεῖν βιότου τέλοσ ἦν, ὁπόσον τισ ἤμελλ’ ἐκτελέσασ εἰσ Αἰ̈́δαο περᾶν, εἰκὸσ ἂν ἦν, ὃσ μὲν πλείω χρόνον αἶσαν ἔμιμνε, φείδεσθαι μᾶλλον τοῦτον, ἵν’ εἶχε βίον· νῦν δ’ οὐκ ἔστιν. ὃ δὴ καὶ ἐμοὶ μέγα πένθοσ ὄρωρεν, καὶ δάκνομαι ψυχήν, καὶ δίχα θυμὸν ἔχω. ἐν τριόδῳ δ’ ἕστηκα· δύ̓ εἰσὶ πρόσθεν ὁδοί μοι· φροντίζω τούτων ἥντιν’ ἰώ πρότερην· ἢ μηδὲν δαπανῶν τρύχω βίον ἐν κακότητι, ἢ ζώω τερπνῶσ ἔργα τελῶν ὀλίγα. εἶδον μὲν γὰρ ἔγωγ’, ὃσ ἐφείδετο, κοὔποτε γαστρὶ σῖτον ἐλευθέριον πλούσιοσ ὢν ἐδίδου, ἀλλὰ πρὶν ἐκτελέσαι κατέβη δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, χρήματα δ’ ἀνθρώπων οὑπιτυχὼν ἔλαβεν· ὥστ’ ἐσ ἄκαιρα πονεῖν καὶ μὴ δόμεν ᾧ κε θέλῃσι. εἶδον δ’ ἄλλον, ὃσ ᾗ γαστρὶ χαριζόμενοσ χρήματα μὲν διέτριψεν, ἔφη δ’ Ὑπάγω φρένα τέρψασ· πτωχεύει δὲ φίλουσ πάντασ, ὅπου τιν’ ἴδῃ. οὕτω, Δημόκλεισ, κατὰ χρήματ’ ἄριστον ἁπάντων τὴν δαπάνην θέσθαι καὶ μελέτην ἐχέμεν. οὔτε γὰρ ἂν προκαμὼν ἄλλῳ καμάτου μεταδοίησ, οὔτ’ ἂν πτωχεύων δουλοσύνην τελέοισ· οὐδ’, εἰ γῆρασ ἵκοιο, τὰ χρήματα πάντ’ ἀποδραίη. ἐν δὲ τοιῷδε γένει χρήματ’ ἄριστον ἔχειν· ἢν μὲν γὰρ πλουτῇσ, πολλοὶ φίλοι, ἢν δὲ πένηαι, παῦροι, κοὐκέθ’ ὁμῶσ αὐτὸσ ἀνὴρ ἀγαθόσ. Φείδεσθαι μὲν ἄμεινον, ἐπε ὶ ο ὐδὲ θανὀντ’ ἀποκλαίει οὐδείσ, ἢν μὴ ὁρᾷ χρήματα λειπόμενα. Παύροισ ἀνθρώπων ἀρετὴ καὶ κάλλοσ ὀπηδεῖ· ὄλβιοσ, ὃσ τούτων ἀμφοτέρων ἔλαχεν. πάντεσ μιν τιμῶσιν· ὁμῶσ νέοι οἵ τε κατ’ αὐτὸν χώρησ εἴκουσιν τοί τε παλαιότεροι· γηράσκων <δ’> ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τισ αὐτὸν βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦσ οὔτε δίκησ ἐθέλει. Οὐ δύναμαι φωνῇ λίγ’ ἀειδέμεν ὥσπερ ἀηδών· καὶ γὰρ τὴν προτέρην νύκτ’ ἐπὶ κῶμον ἔβην. οὐδὲ τὸν αὐλητὴν προφασίζομαι· ἀλλά με γῆρυσ ἐκλείπει σοφίησ οὐκ ἐπιδευόμενον. Ἐγγύθεν αὐλητῆροσ ἀείσομαι ὧδε καταστὰσ δεξιόσ, ἀθανάτοισ θ εοῖσιν ἐπευχόμενοσ. Εἶμι παρὰ στάθμην ὀρθὴν ὁδόν, οὐδετέρωσε κλινόμενοσ· χρὴ γάρ μ’ ἄρτια πάντα νοεῖν. Πατρίδα κοσμήσω, λιπαρὴν πόλιν, οὔτ’ ἐπὶ δήμῳ τρέψασ οὔτ’ ἀδίκοισ ἀνδράσι πειθόμενοσ. Νεβρὸν ὑπὲξ ἐλάφοιο λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθὼσ ποσσὶ καταιμάρψασ αἵματοσ οὐκ ἔπιον· τειχέων δ’ ὑψηλῶν ἐπιβὰσ πόλιν οὐκ ἀλάπαξα· ζευξάμενοσ δ’ ἵππουσ ἁρ́ματοσ οὐκ ἐπέβην· πρήξασ δ’ οὐκ ἔπρηξα, καὶ οὐκ ἐτέλεσσα τελέσσασ, δρήσασ δ’ οὐκ ἔδρησ’, ἤνυσα δ’ οὐκ ἀνύσασ. Δειλοὺσ εὖ ἑρ́δοντι δύω κακά· τῶν τε γὰρ αὐτοῦ χήρευσε κτεάνων, καὶ χάρισ οὐδεμία. Εἴ τι παθὼν ἀπ’ ἐμεῦ ἀγαθὸν μέγα μὴ χάριν οἶδασ, χρῄζων ἡμετέρουσ αὖτισ ἵκοιο δόμουσ. Ἔστε μὲν αὐτὸσ ἔπινον ἀπὸ κρήνησ μελανύδρου, ἡδύ τέ μοί τι δόκει καὶ καλὸν εἶμεν ὕδωρ· νῦν δ’ ἤδη τεθόλωται, ὕδωρ δ’ ἀναμίσγεται ὕλῃ· ἄλλησ δὴ κρήνησ πίομαι ἡδυπότου. Μήποτ’ ἐπαινήσῃσ πρὶν ἂν εἰδῇσ ἄνδρα σαφηνέωσ, ὀργὴν καὶ θυμὸν καὶ τρόπον ὅντιν’ ἔχει. πολλοί τοι κίβδηλον ἐπίκλοπον ἦθοσ ἔχοντεσ κρύπτουσ’, ἐνθέμενοι ῥυθμὸν ἐφημέριον· τούτων δ’ ἐκφαίνει πάντων χρόνοσ ἦθοσ ἑκάστου. καὶ γὰρ ἐγὼ γνώμησ πολλὸν ἄρ’ ἐκτὸσ ἔβην· ἔφθην δ’ αἰνήσασ πρίν σου κατὰ πάντα δαῆναι ἤθεα· νῦν δ’ ἤδη νηῦσ ἅθ’ ἑκὰσ διέχω. Τίσ δ’ ἀρετὴ πίνοντ’ ἐπιοίνιον ἆθλον ἑλέσθαι; πολλάκι τοι νικᾷ καὶ κακὸσ ἄνδρ’ ἀγαθόν. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων, ὅτε πρῶτ’ ἐπὶ γαῖα καλύψῃ εἴσ τ’ Ἔρεβοσ καταβῇ δώματα Περσεφόνησ, τέρπεται οὔτε λύρησ οὔτ’ αὐλητῆροσ ἀκούων, οὔτε Διωνύσου δῶρ’ ἔτ’ ἀειρόμενοσ. ταῦτ’ ἐσορῶν κραδίην εὖ πείσομαι, ὄφρα τ’ ἐλαφρὰ γούνατα καὶ κεφαλὴν ἀτρεμέωσ προφέρω. Μή μοι ἀνὴρ εἰή γλώσσῃ φίλοσ, ἀλλὰ καὶ ἔργῳ· χερσίν τε σπεύδοι χρήμασί τ’ ἀμφότερα. μηδὲ παρὰ κρητῆρι λόγοισιν ἐμὴν φρένα θέλγοι, ἀλλ’ ἑρ́δων φαίνοιτ’, εἴ τι δύναιτ’, ἀγαθόσ. Ἡμεῖσ δ’ ἐν θαλίῃσι φίλον καταθώμεθα θυμόν, ὄφρα τι τερπωλῆσ ἔργ’ ἐρατεινὰ φέρῃ. αἶψα γὰρ ὥστε νόημα παρέρχεται ἀγλαὸσ ἥβη· οὐδ’ ἵππων ὁρμὴ γίνεται ὠκυτέρη, αἵτε ἄνακτα φέρουσι δορυσσόον ἐσ πόνον ἀνδρῶν λάβρωσ πυροφόρῳ τερπόμεναι πεδίῳ. Πῖν’ ὁπόταν πίνωσιν· ὅταν δέ τι θυμὸν ἀσηθῇσ, μηδεὶσ ἀνθρώπων γνῷ σε βαρυνόμενον. Ἄλλοτέ τοι πάσχων ἀνιήσεαι, ἄλλοτε δ’ ἑρ́δων χαιρήσεισ· δύναται δ’ ἄλλοτε ἄλλοσ ἀνήρ. Εἰ θείησ, Ἀκάδημε, μ’ ἐφίμερον ὕμνον ἀείδειν, ἆθλον δ’ ἐν μέσσῳ παῖσ καλὸν ἄνθοσ ἔχων σοί τ’ εἰή καὶ ἐμοὶ σοφίησ πέρι δηρισάντοιν, γνοίησ χ’ ὅσσον ὄνων κρέσσονεσ ἡμίονοι. Τῆμοσ δ’ ἠέλιοσ μὲν ἐν αἰθέρι μώνυχασ ἵππουσ ἄρτι παραλλάσσοι μέσσατον ἦμαρ ἐλῶν, δείπνου δηὖτ’ ἀλέγοιμεν ὅσου τινὰ θυμὸσ ἀνώγοι, παντοίων ἀγαθῶν γαστρὶ χαριζόμενοι, χέρνιβα δ’ αἶψα θύραζε φέροι στεφανώματα δ’ ἕσσαι εὐειδὴσ ῥαδιναῖσ χερσὶ Λάκαινα κόρη. Ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἀέθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον κάλλιστόν τε φέρειν γίνεται ἀνδρὶ σοφῷ, ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληΐ τε παντί τε δήμῳ, ὅστισ ἂν εὖ διαβὰσ ἐν προμάχοισι μένῃ. Ξυνὸν δ’ ἀνθρώποισ ὑποθήσομαι, ὄφρα τισ ἡβᾷ ἀγλαὸν ἄνθοσ ἔχων καὶ φρεσὶν ἐσθλὰ νοῇ, τῶν αὐτοῦ κτεάνων εὖ πάσχεμεν· οὐ γὰρ ἀνηβᾶν δὶσ πέλεται πρὸσ θεῶν οὐδὲ λύσισ θανάτου θνητοῖσ ἀνθρώποισι· καλὸν δ’ ἐπὶ γῆρασ ἐλέγχει οὐλόμενον, κεφαλῆσ δ’ ἅπτεται ἀκροτάτησ. Ἄ μάκαρ εὐδαίμων τε καὶ ὄλβιοσ, ὅστισ ἄπειροσ ἄθλων εἰσ Αἰ̈́δεω δῶμα μέλαν καταβῇ, πρίν τ’ ἐχθροὺσ πτῆξαι καὶ ὑπερβῆναί περ ἀνάγκῃ ἐξετάσαι τε φίλουσ ὅντιν’ ἔχουσι νόον. Αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετοσ ἱδρώσ, πτοιῶμαι δ’ ἐσορῶν ἄνθοσ ὁμηλικίησ τερπνὸν ὁμῶσ καὶ καλόν, ἐπεὶ πλέον ὤφελεν εἶναι· ἀλλ’ ὀλιγοχρόνιοσ γίνεται ὥσπερ ὄναρ ἥβη τιμήεσσα, τὸ δ’ οὐλόμενον καὶ ἄμορφον αὐτίχ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ γῆρασ ὑπερκρέμαται. Οὔποτε τοῖσ ἐχθροῖσιν ὑπὸ ζυγὸν αὐχένα θήσω δύσλοφον, οὐδ’ εἴ μοι Τμῶλοσ ἔπεστι κάρῃ. Δειλοί τοι κακότητι ματαιότεροι νόον εἰσίν, τῶν δ’ ἀγαθῶν αἰεὶ πρήξιεσ ἰθύτεραι. Ῥηϊδίη τοι πρῆξισ ἐν ἀνθρώποισ κακότητοσ, τοῦ δ’ ἀγαθοῦ χαλεπή, Κύρνε, πέλει παλάμη. Τόλμα, θυμέ, κακοῖσιν ὅμωσ ἄτλητα πεπονθώσ· δειλῶν τοι κραδίη γίνεται ὀξυτέρη. μηδὲ σύ γ’ ἀπρήκτοισιν ἐπ’ ἔργμασιν ἄλγοσ ἀέξων ὄχθει, μηδ’ ἄχθευ, μηδὲ φίλουσ ἀνία, μηδ’ ἐχθροὺσ εὔφραινε. θεῶν δ’ εἱμαρμένα δῶρα οὐκ ἂν ῥηϊδίωσ θνητὸσ ἀνὴρ προφύγοι, οὔτ’ ἂν πορφυρέησ καταδὺσ ἐσ πυθμένα λίμνησ, οὔθ’ ὅταν αὐτὸν ἔχῃ Τάρταροσ ἠερόεισ. Ἄνδρα τοίἐστ’ ἀγαθὸν χαλεπώτατον ἐξαπατῆσαι, ὡσ ἐμοὶ ἐν γνώμῃ, Κύρνε, πάλαι κέκριται. Ηἴδεα μὲν καὶ πρόσθεν, ἀτὰρ πολὺ λώϊα δὴ νῦν, οὕνεκα τοῖσ δειλοῖσ οὐδεμἴ ἐστὶ χάρισ. Ἄφρονεσ ἄνθρωποι καὶ νήπιοι, οἵτινεσ οἶνον μὴ πίνωσ’ ἄστρου Σειρίου ἀρχομένου. Δεῦρο σὺν αὐλητῆρι· παρὰ κλαίοντι γελῶντεσ πίνωμεν κείνου κήδεσι τερπόμενοι. Εὕδωμεν· φυλακὴ δὲ πόλευσ φυλάκεσσι μελήσει Ἀστυφέλησ ἐρατῆσ πατρίδοσ ἡμετέρησ. Ναὶ μὰ Δἴ, εἴ τισ τῶνδε καὶ ἐγκεκαλυμμἑνοσ εὕδει, ἡμέτερον κῶμον δέξεται ἁρπαλέωσ. Νῦν μὲν πίνοντεσ τερπώμεθα, καλὰ λέγοντεσ· ἅσσα δ’ ἔπειτ’ ἔσται, ταῦτα θεοῖσι μέλει. Σοὶ δ’ ἐγὼ οἱᾶ́ τε παιδὶ πατὴρ ὑποθήσομαι αὐτὸσ ἐσθλά· σὺ δ’ ἐν θυμῷ καὶ φρεσὶ ταῦτα βάλευ. μήποτ’ ἐπειγόμενοσ πράξῃσ κακόν, ἀλλὰ βαθείῃ τῇ φρενὶ βούλευσαι σωσιδίκῳ τε νόῳ· τῶν γὰρ μαινομένων πέτεται θυμόσ τε νόοσ τε, βουλὴ δ’ εἰσ ἀγαθὸν καὶ νόον ἐσθλὸν ἄγει. Ἀλλὰ λόγον μὲν τοῦτον ἐάσομεν, αὐτὰρ ἐμοὶ σὺ αὔλει, καὶ Μουσῶν μνησόμεθ’ ἀμφότεροι· αὗται γὰρ τάδ’ ἔδωκαν ἔχειν κεχαρισ μένα δῶρα σοὶ καὶ ἐμοί, συνέμεν δ’ ἀμφιπερικτίοσιν. Τιμαγόρα, πολλῶν ὀργὴν ἀπάτερθεν ὁρῶντι γινῴσκειν χαλεπόν, καίπερ ἐόντι σοφῷ· οἱ μὲν γὰρ κακότητα κατακρύψαντεσ ἔχουσι πλούτῳ, τοὶ δ’ ἀρετὴν οὐλομένῃ πενίῃ. Ἐν δ’ ἥβῃ πάρα μὲν ξὺν ὁμήλικι πάννυχον εὕδειν ἱμερτῶν ἔργων ἐξ ἔρον ἱέμενον, ἔστι δὲ κωμάζοντα μετ’ αὐλητῆροσ ἀείδειν. οὐδέν τοι τούτων ἄλλ’ ἔπι τερπνότερον ἀνδράσιν οὐδὲ γυναιξί. τί μοι πλοῦτόσ τε καὶ αἰδώσ; τερπωλὴ νικᾷ πάντα σὺν εὐφροσύνῃ. Ἄφρονεσ ἄνθρωποι καὶ νήπιοι, οἵτε θανόντασ κλαίουσ’, οὐδ’ ἥβησ ἄνθοσ ἀπολλύμενον. Τέρπεό μοι, φίλε θυμέ· τάχ’ αὖ τινεσ ἄλλοι ἔσονται ἄνδρεσ, ἐγὼ δὲ θανὼν γαῖα μέλαιν’ ἔσομαι. Κύρνε, φίλουσ πρὸσ πάντασ ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθοσ, συμμίσγων ὀργὴν οἱο͂σ ἕκαστοσ ἔφυ· νῦν μὲν τῷδ’ ἐφέπευ, τοτὲ δ’ ἀλλοῖοσ πέλευ ὀργήν. κρεῖσσόν τοι σοφίη καὶ μεγαλῆσ ἀρετῆσ. Πρήγματοσ ἀπρήκτου χαλεπώτατόν ἐστι τελευτὴν γνῶναι ὅπωσ μέλλει τοῦτο θεὸσ τελέσαι· ὄρφνη γὰρ τέταται, πρὸ δὲ τοῦ μέλλοντοσ ἔσεσθαι οὐ ξυνετὰ θνητοῖσ πείρατ’ ἀμηχανίησ. Οὐδένα τῶν ἐχθρῶν μωμήσομαι ἐσθλὸν ἐόντδ, οὐδὲ μὲν αἰνήσω δειλὸν ἐόντα φίλον. Κύρνε, κύει πόλισ ἥδε, δέδοικα δὲ μὴ τέκῃ ἄνδρα ὑβριστήν, χαλεπῆσ ἡγεμόνα στάσιοσ· ἀστοὶ μὲν γὰρ ἐάσι σαόφρονεσ, ἡγεμόνεσ δὲ τετράφαται πολλὴν ἐσ κακότητα πεσεῖν. Μή μ’ ἔπεσιν μὲν στέργε, νόον δ’ ἔχε καὶ φρένασ ἄλλῃ, εἴ με φιλεῖσ καί σοι πιστὸσ ἔνεστι νόοσ· ἀλλὰ φίλει καθαρὸν θέμενοσ νόον ἤ μ’ ἀποειπὼν ἔχθαιρ’, ἐμφανέωσ νεῖκοσ ἀειράμενοσ. Οὕτω χρὴ τον γ’ ἐσθλὸν ἐπιστρέψαντα νόημα ἔμπεδον αἰὲν ἔχειν ἐσ τέλοσ ἀνδρὶ φίλῳ. Δημῶναξ, σοὶ πολλὰ φέρειν βαρύ· οὐ γὰρ ἐπίστῃ τοῦθ’ ἑρ́δειν ὅτι σοι μὴ καταθύμιον ᾖ. Κάστορ καὶ Πολύδευκεσ, οἳ ἐν Λακεδαίμονι δίῃ ναίετ’ ἐπ’ Εὐρώτᾳ, καλλιρόῳ ποταμῷ, εἴ ποτε βουλεύσαιμι φίλῳ κακόν, αὐτὸσ ἔχοιμι, εἰ δέ τι κεῖνοσ ἐμοί, δὶσ τόσον αὐτὸσ ἔχοι. Ἀργαλέωσ μοι θυμὸσ ἔχει περὶ σῆσ φιλότητοσ· οὔτε γὰρ ἐχθαίρειν οὔτε φιλεῖν δύναμαι, γινῴσκων χαλεπὸν μέν, ὅταν φίλοσ ἀνδρὶ γένηται, ἐχθαίρειν, χαλεπὸν δ’ οὐκ ἐθέλοντα φιλεῖν. Σκέπτεο δὴ νῦν ἄλλον· ἐμοί γε μὲν οὔτισ ἀνάγκη τοῦθ’ ἑρ́δειν· τῶν μοι πρόσθε χάριν τίθεσο. Ἤδη καὶ πτερύγεσσιν ἐπαίρομαι ὥστε πετεινὸν ἐκ λινέησ νεφέλησ ἄνδρα κακὸν προφυγών, βρόκχον ἀπορρήξασ· σὺ δ’ ἐμῆσ φιλότητοσ ἁμαρτὼν ὕστερον ἡμετέρην γνώσῃ ἐπιφροσύνην. Ὅστισ σοι βούλευσεν ἐμεῦ πέρι καὶ σ’ ἐκέλευσεν οἴχεσθαι προλιπόνθ’ ἡμετέρην φιλίην ‐‐ ὕβρισ καὶ Μάγνητασ ἀπώλεσε καὶ Κολοφῶνα καὶ Σμύρνην· πάντωσ, Κύρνε, καὶ ὔμμ’ ἀπολεῖ. Δόξα μὲν ἀνθρώποισι κακὸν μέγα, πεῖρα δ’ ἄριστον· πολλοὶ ἀπείρητοι δόξαν ἔχουσ’ ἀγαθοί. ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσὸσ ἄπεφθοσ ἐὼν δῆλοσ ἅπασιν ἔσῃ. Ὤ μοι ἐγὼ δειλόσ· καὶ δὴ κατάχαρμα μὲν ἐχθροῖσ τοῖσ δὲ φίλοισι πόνοσ δεινὰ παθὼν γενόμην. Κύρν’, οἱ πρόσθ’ ἀγαθοὶ νῦν αὖ κακοί, οἱ δὲ κακοὶ πρὶν νῦν ἀγαθοί. τίσ κεν ταῦτ’ ἀνέχοιτ’ ἐσορῶν, τοὺσ ἀγαθοὺσ μὲν ἀτιμοτέρουσ, κακίουσ δὲ λαχόντασ τιμῆσ; μνηστεύει δ’ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸσ ἀνήρ· ἀλλήλουσ δ’ ἀπατῶντεσ ἐπ’ ἀλλήλοισι γελῶσιν, οὔτ’ ἀγαθῶν μνήμην εἰδότεσ οὔτε κακῶν. Πολλὰ δ’ ἀμηχανίῃσι κυλίνδομαι ἀχνύμενοσ κῆρ· ἀρχὴν γὰρ πενίησ οὐχ ὑπερεδράμομεν. Χρήματ’ ἔχων πενίην μ’ ὠνείδισασ· ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔστι, τὰ δ’ ἐργάσομαι θ εο ῖσιν ἐπευξάμενοσ. Πλοῦτε, θεῶν κάλλιστε καὶ ἱμεροέστατε πάντων, σὺν σοὶ καὶ κακὸσ ὢν γίνεται ἐσθλὸσ ἀνήρ. Ἥβησ μέτρον ἔχοιμι, θιλοῖ δέ με Φοῖβοσ Ἀπόλλων Λητοϊδησ καὶ Ζεὺσ ἀθανάτων βασιλεύσ, ὄφρα δίκῃ ζώοιμι κακῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων, ἥβῃ καὶ πλούτῳ θυμὸν ἰαινόμενοσ. Μή με κακῶν μίμνῃσκε· πέπονθά τοι οἱᾶ́ τ’ Ὀδυσσεύσ, ὅστ’ Αἰ̈́δεω μέγα δῶμ’ ἤλυθεν ἐξαναδύσ, ὃσ δὴ καὶ μνηστῆρασ ἀνείλετο νηλέϊ θυμῷ Πηνελόπησ εὔφρων κουριδίησ ἀλόχου, ἥ μιν δήθ’ ὑπέμεινε φίλῳ παρὰ παιδὶ μένουσα ὄφρα τε γῆσ ἐπέβη δειμαλέουσ τε μυχούσ. . . . Ἐμπίομαι πενίησ θυμοφθόρου οὐ μελεδαίνων οὐδ’ ἀνδρῶν ἐχθρῶν οἵ με λέγουσι κακῶσ· ἀλλ’ ἥβην ἐρατὴν ὀλοφύρομαι, ἥ μ’ ἐπιλείπει, κλαίω δ’ ἀργαλέον γῆρασ ἐπερχόμενον. Κύρνε, παροῦσι φίλοισι κακοῦ καταπαύσομεν ἀρχήν, ζητῶμεν δ’ ἕλκει φάρμακα φυομένῳ. Ἐλπὶσ ἐν ἀνθρώποισι μόνη θεὸσ ἐσθλὴ ἔτ’ ἐστίν, ἄλλοι δ’ Οὔλυμπόνδ’ ἐκπρολιπόντεσ ἔβαν· ᾤχετο μὲν Πίστισ, μεγάλη θεόσ, ᾤχετο δ’ ἀνδρῶν Σωφροσύνη, Χάριτέσ τ’, ὦ φίλε, γῆν ἔλιπον. ὁρ́κοι δ’ οὐκέτι πιστοὶ ἐν ἀνθρώποισι δίκαιοι, οὐδὲ θεοὺσ οὐδεὶσ ἅζεται ἀθανάτουσ· εὐσεβέων δ’ ἀνδρῶν γένοσ ἔφθιται, οὐδὲ θέμιστασ οὐκέτι γινῴσκουσ’ οὐδὲ μὲν εὐνομίασ. ἀλλ’ ὄφρα τισ ζώῃ καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο εὐσεβέων περὶ θ εο ὺσ Ἐλπίδα προσσεβέτω· εὐχέσθω δὲ θεοῖσι κατ’ ἀγλαὰ μηρία καίων Ἐλπίδι τε πρώτῃ καὶ πυμάτῃ θυέτω. φραζέσθω δ’ ἀδίκων ἀνδρῶν σκολιὸν λόγον αἰεί, οἳ θεῶ ν ἀθανάτων οὐδὲν ὀπιζόμενοι αἰὲν ἐπ’ ἀλλοτρίοισ κτεάνοισ ἐπέχουσι νόημα, αἰσχρὰ κακοῖσ ἔργοισ σύμβολα θηκάμενοι. Μήποτε τὸν παρεόντα μεθεὶσ φίλον ἄλλον ἐρεύνα δειλῶν ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ. Εἰή μοι πλουτοῦντι κακῶν ἀπάτερθε μεριμνέων ζώειν ἀβλαβέωσ μηδὲν ἔχοντι κακόν. Οὐκ ἔραμαι πλουτεῖν οὐδ’ εὔχομαι, ἀλλά μοι εἰή ζῆν ἀπὸ τῶν ὀλίγων μηδὲν ἔχοντι κακόν. Πλοῦτοσ καὶ σοφίη θνητοῖσ ἀμαχώτατον αἰεί· οὔτε γὰρ ἂν πλούτου θυμὸν ὑπερκορέσαισ, ὣσ δ’ αὔτωσ σοφίην ὁ σοφώτατοσ οὐκ ἀποφεύγε; , ἀλλ’ ἔραται, θυμὸν δ’ οὐ δύναται τελέσαι. Ὦ νέοι οἷ νῦν ἄνδρεσ . . . . . . . . . . ἐμοί γε μεν οὔτισ ἀνάγκη ταῦθ’ ἑρ́δειν· τῶν μοι πρόσθε χάριν τίθεσο. Οὐδένα θησαυρὸν παισὶν κατανῆσαι ἄμεινον· αἰτοῦσιν δ’ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, Κύρνε, δίδου. Οὐδεὶσ γὰρ πάντ’ ἐστὶ πανόλβιοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσθλὸσ τολμᾷ ἔχων τὸ κακόν, κοὐκ ἐπίδηλον ὅμωσ· δειλὸσ δ’ οὔτ’ ἀγαθοῖσ τισ ἐπίσταται οὔτε κακοῖσι θυμὸν ὁμῶσ μίσγειν. ἀθανάτων τε δόσεισ παντοῖαι θνητοῖσιν ἐπέρχοντ’· ἀλλ’ ἐπιτολμᾶν χρὴ δῶρ’ ἀθανάτων οἱᾶ διδοῦσιν ἔχειν. Ὀφθαλμοὶ καὶ γλῶσσα καὶ οὐάτα καὶ νόοσ ἀνδρὶ ἐν μέσσῳ στηθέων εὐξυνέτῳ φύεται. Τοιοῦτόσ τοι ἀνὴρ ἔστω φίλοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον γινῴσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει ἀντὶ κασιγνήτου. σὺ δέ μοι, φίλε, τοῦτ’ ἐνὶθυμῷ φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω. Οὔτιν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενοσ εὑρεῖν πιστὸν ἑταῖρον ὅτῳ μή τισ ἔνεστι δόλοσ· ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσόσ, ὑπερτερίησ ἄμμιν ἔνεστι τύποσ. Τοῖσ ἀγαθοἷσ σύμμισγε, κακοῖσι δὲ μήποθ’ ὁμαρτεῖ, εὖτ’ ἂν ὁδοῦ τελέῃσ τέρματ’ ἐπ’ ἐμπορίην. Τῶν ἀγαθῶν ἐσθλὴ μὲν ἀπόκρισισ ἐσθλὰ δὲ ἔργα· τῶν δὲ κακῶν ἄνεμοι δειλὰ φέρουσιν ἔπη. Ἐκ καχεταιρειησ κακὰ γίνεται· εὖ δὲ καὶ αὐτὸσ γνώσῃ, ἐπεὶ μεγάλουσ ἤλιτεσ ἀθανάτουσ. Γνώμην, Κύρνε, θεοὶ θνητοῖσι διδοῦσιν ἄριστον ἀνθρώποισ· γνώμη πείρατα παντὸσ ἔχει. ὢ μάκαρ, ὅστισ δή μιν ἔχει φρεσίν· ἦ πολὺ κρέσσων ὕβριοσ οὐλομένησ λευγαλέου τε κόρου· ἔστι δὲ ταῦτα βροτοῖσι κακῶν τῶν οὔτι κάκιον· πᾶσα γὰρ ἐκ τούτων, Κύρνε, πέλει κακότησ. Εἴ κ’ εἰήσ ἔργων αἰσχρῶν ἀπαθὴσ καὶ ἀεργόσ, Κύρνε, μέγιστόν κεν πεῖραρ ἔχοισ ἀρετῆσ. Τολμᾶν χρὴ χαλεποῖσιν ἐν ἄλγεσιν ἦτορ ἔχοντα, πρὸσ δὲ θεῶν αἰτεῖν ἔκλυσιν ἀθανάτων. Κύρνε, θεοὺσ αἰδοῦ καὶ δείδιθι· τοῦτο γὰρ ἄνδρα εἴργει μήθ’ ἑρ́δειν μήτε λέγειν ἀσεβῆ· δημοφάγον δὲ τύραννον, ὅπωσ ἐθέλῃσ, κατακλῖναι οὐ νέμεσισ πρὸσ θεῶν γίνεται οὐδεμία. Οὐδένα, Κύρν’, αὐγαὶ φαεσιβρότου ἠελίοιο ἄνδρ’ ἐφορῶσ’ ᾧ μὴ μῶμοσ ἐπικρέμαται. Ἀστῶν δ’ οὐ δύναμαι γνῶναι νόον ὅντιν’ ἔχουσιν· οὔτε γὰρ εὖ ἑρ́δων ἁνδάνω οὔτε κακῶσ. Νοῦσ ἀγαθὸν καὶ γλῶσσ’· ἀτὰρ ἐν παύροισι πέφυκεν ἀνδράσιν οἳ τούτων ἀμφοτέρων ταμίαι. Οὔτισ ἄποινα διδοὺσ θάνατον φύγοι, οὐδὲ βαρεῖαν δυστυχίην, εἰ μὴ μοῖρ’ ἐπὶ τέρμα βάλοι· οὐδ’ ἂν δυσφροσύνησ ὅτε δὴ θεὸσ ἄλγεα πέμποι, θνητὸσ ἀνὴρ δώροισ ἱλάμενοσ προφύγοι. Οὐκ ἔραμαι κλισμῷ βασιληϊῴ ἐγκατακεῖσθαι τεθνέωσ, ἀλλά τι μοι ζῶντι γένοιτ’ ἀγαθόν. ἀσπάλαθοι δὲ τάπησιν ὁμοῖον στρῶμα θανόντι· εὔκολοσ ἢ σκληρῷ κλίνεται ἢ μαλακῷ. Μήτι θεοὺσ ἐπίορκον ἐπόμνυθι· οὐ γὰρ ἀνυστὸν ἀθανάτουσ κρύψαι χρεῖοσ ὀφειλόμενον. Ὄρνιθοσ φωνήν, Πολυπαίδη, ὀξὺ βοώσησ ἤκουσ’, ἥτε βροτοῖσ ἄγγελοσ ἦλθ’ ἀρότου ὡραίου· καί μοι κραδίην ἐπάταξε μέλαιναν ὅττι μοι εὐανθεῖσ ἄλλοι ἔχουσιν ἀγρούσ, οὐδ’ ἐμοὶ ἡμίονοι κύφων’ ἕλκουσιν ἀρότρου, τῆσ μάλα μισητῆσ εἵνεκα ναυτιλίησ. Οὐκ εἶμ’, οὐδ’ ἐπ’ ἐμοῦ κεκλαύσεται οὐδ’ ἐπὶ τύμβῳ οἰμωχθεὶσ ὑπὸ γῆν εἶσι τύραννοσ ἀνήρ, οὐδ’ ἂν ἐκεῖνοσ ἐμοῦ τεθνηότοσ οὔτ’ ἀνιῷτο οὔτε κατὰ βλεφάρων θέρμα βάλοι δάκρυα. Οὔτε σε κωμάζειν ἀπερύκομεν οὔτε καλοῦμεν, ἀργαλέοσ παρεών, καὶ φίλοσ εὔτ’ ἂν ἀπῇσ. Αἴθων μὲν γένοσ εἰμί, πόλιν δ’ εὐτείχεα Θήβην οἰκῶ πατρῴασ γῆσ ἀπερυκόμενοσ. Μή μ’ ἀφελῶσ παίζουσα φίλουσ δένναζε τοκῆασ, Ἄργυρι. σοὶ μὲν γὰρ δούλιον ἦμαρ ἔπι· ἡμῖν δ’ ἄλλα μέν ἐστι, γύναι, κακὰ πόλλ’ ἐπεὶ ἐκ γῆσ Φεύγομεν, ἀργαλέη δ’ οὐκ ἔπι δουλοσύνη, οὐδ’ ἡμᾶσ περνᾶσι· πόλισ γε μέν ἐστι καὶ ἡμῖν καλὴ Ληθαίῳ κεκλιμένη πεδίῳ. Μήποτε πὰρ κλαίοντα καθεζόμενοι γελάσωμεν τοῖσ αὐτῶν ἀγαθοῖσ, Κύρν’, ἐπιτερπόμενοι. Ἐχθρῷ μὲν χαλεπὸν τὸν δυσμενῆ ἐξαπατῆσαι Κύρνε, φίλον δὲ φίλῳ ῥᾴδιον ἐξαπατᾶν. Πολλὰ φέρειν εἰώθε δέοσ θνητοῖσι βροτοῖσι πταίσματα τῆσ γνώμησ, Κύρνε, ταρασσομένησ. Οὐδέν, Κύρν’, ὀργῆσ ἀδικώτερον, ἣ τὸν ἔχοντα πημαίνει θυμῷ δειλὰ χαριζομένη. Οὐδέν, Κύρν’ ἀγαθῆσ γλυκερώτερόν ἐστι γυναικόσ· μάρτυσ ἐγώ, σὺ δ’ ἐμοὶ γίγνου ἀληθοσύνησ. ἤδη γάρ με κέκληκε θαλάσσιοσ οἴκαδε νεκρὸσ τεθνηκὼσ ζῳῷ φθεγγόμενοσ στόματι. Σχέτλἰ Ἔρωσ, μανίαι σ’ ἐτιθηνήσαντο λαβοῦσαι· ἐκ σέθεν ὤλετο μὲν Ἰλίου ἀκρόπολισ, ὤλετο δ’ Αἰγείδησ Θησεὺσ μέγασ, ὤλετο δ’ Αἰάσ ἐσθλὸσ Οἰ̈λιάδησ σῇσιν ἀτασθαλίῃσ. Ὦ παῖ, ἄκουσον ἐμεῦ δαμάσασ φρένασ· οὔτοι ἀπειθῆ μῦθον ἐρῶ τῇ σῇ καρδίῃ οὐδ’ ἄχαριν· ἀλλὰ τλῆθι νόῳ συνιεῖν ἔποσ· οὔτοι ἀνάγκη τοῦθ’ ἑρ́δειν ὅτι σοι μὴ καταθύμιον ᾖ. Μήποτε τὸν παρεόντα μεθεὶσ φίλον ἄλλον ἐρεύνα δειλῶν ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ· πολλάκι τοι παρ’ ἐμοὶ κατὰ σοῦ λέξουσι μάταια καὶ παρὰ σοὶ κατ’ ἐμοῦ· τῶν δὲ σὺ μὴ ξύνιε. Χαιρήσεισ τῇ πρόσθε παροιχομένῃ φιλότητι, τῆσ δὲ παρερχομένησ οὐκέτ’ ἔσῃ ταμίησ. Δὴν δὴ καὶ φίλοι εἶμεν· ἔπειτ’ ἄλλοισιν ὁμίλει ἦθοσ ἔχων δόλιον πίστιοσ ἀντίτυπον. Οὔποθ’ ὕδωρ καὶ πῦρ συμμείξεται, οὐδέ ποθ’ ἡμεῖσ πιστοὶ ἐπ’ ἀλλήλοισ καὶ φίλοι ἐσσόμεθα. Φρόντισον ἔχθοσ ἐμὸν καὶ ὑπέρβασιν, ἴσθι δὲ θυμῷ ὥσ σ’ ἐφ’ ἁμαρτωλῇ τείσομαι ὡσ δύναμαι. Παῖ, σὺ μὲν αὔτωσ ἵππῳ, ἐπεὶ σκιρτῶν ἐκορέσθησ αὖθισ ἐπὶ σταθμοὺσ ἤλυθεσ ἡμετέρουσ ἡνίοχόν τε ποθῶν ἀγαθὸν λειμῶνα τε καλὸν κρήνην τε ψυχρὴν ἄλσεά τε σκιερά. Ὄλβιοσ, ᾧ παῖδέσ τε φίλοι καὶ μώνυχεσ ἵπποι θηρευταί τε κύνεσ καὶ ξένοι ἀλλοδαποί. Ὅστισ μὴ παῖδάσ τε φιλεῖ καὶ μώνυχασ ἵππουσ καὶ κύνασ, οὔποτέ οἱ θυμὸσ ἐν εὐφροσύνῃ· Ὦ παῖ, κιγκαλιδεῦσι πολυπλάγκτοισιν ὁμοιοῖ ὀργήν, ἄλλοτε τοῖσ, ἄλλοτε τοῖσι φίλοσ. Ὦ παῖ, τὴν μορφὴν μὲν ἔφυσ καλόσ, ἀλλ’ ἐπίκειται καρτερὸσ ἀγνοιῶν σῇ κεφαλῇ στέφανοσ· ἰκτίνου γὰρ ἔχεισ ἀγχιστρόφου ἐν φρεσὶν ἦθοσ ἄλλων ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ. Ὦ παῖ, ὃσ εὖ ἑρ́δοντι κακὴν ἀπέδωκασ ἀμοιβήν, οὐδέ τισ ἀντ’ ἀγαθῶν ἐστι χάρισ παρὰ σοί, οὐδέν πώ μ’ ὤνησασ· ἐγὼ δέ σε πολλάκισ ἤδη εὖ ἑρ́δων αἰδοῦσ οὐδεμιῆσ ἔτυχον. Παῖσ τε καὶ ἵπποσ ὁμοῖον ἔχει νόον· οὔτε γὰρ ἵπποσ ἡνίοχον κλαίει κείμενον ἐν κονίῃ, ἀλλὰ τὸν ὕστερον ἄνδρα φέρει κριθαῖσι κορεσθείσ· ὣσ δ’ αὔτωσ καὶ παῖσ τὸν παρεόντα φιλεῖ. Ὦ ραῖ, μαργοσύνῃσ ἀπὸ μὲν νόον ὤλεσασ ἐσθλόν, αἰσχύνη τε φίλοισ ἡμετέροισ ἐγένου· ἄμμε δ’ ἀνέψυξασ μικρὸν χρόνον, ἐκ δὲ θυελλῶν ἦκά γ’ ἐνωρμίσθην νυκτὸσ ἐπειγομένησ. Ὡραῖοσ καὶ Ἔρωσ ἐπιτέλλεται, ἡνίκα περ γῆ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσ θάλλει ἀεξομένη· τῆμοσ Ἔρωσ προλιπὼν Κύπρον, περικαλλέα νῆσον, εἶσιν ἐπ’ ἀνθρώπουσ χάρμα φέρων κατὰ γῆν. Ὅστισ σοι βούλευσεν ἐμεῦ πέρι, καί σ’ ἐκέλευσεν οἴχεσθαι προλιπόνθ’ ἡμετέρην φιλίην . . . Νεβρὸν ὑπὲξ ἐλάφοιο λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθὼσ ποσσὶ καταιμάρψασ αἵματοσ οὐκ ἔπιον. Οὐκ ἐθέλω σε κακῶσ ἑρ́δειν, οὐδ’ εἴ μοι ἄμεινον πρὸσ θεῶ ἀθανάτων ἔσσεται, ὦ καλὲ παῖ· οὐ γὰρ ἁμαρτωλαῖσιν ἐπὶ σμικραῖσι κάθημαι, τῶν δὲ καλῶν παίδων οὐ τίσισ οὐδ’ ἀδίκων. Ὦ παῖ, μή μ’ ἀδίκει ‐‐ ἔτι σοι καταθύμιοσ εἶναι βούλομ’ ‐‐ ἐπιφροσύνῃ τοῦτο συνεὶσ ἀγαθῇ· οὐ γάρ τοί με δόλῳ παρελεύσεαι οὐδ’ ἀπατήσεισ· νικήσασ γὰρ ἔχεισ τὸ πλέον ἐξοπίσω, ἀλλά σ’ ἐγὼ τρώσω φεύγοντά με, ὥσ ποτέ φασιν Ιἀσίου κούρην ᾔθεον Ἱππομένην, ὡραίην περ ἐοῦσαν, ἀναινομένην γάμον ἀνδρῶν φεύγειν· ζωσαμένη δ’ ἔργ’ ἀτέλεστα τέλει, πατρὸσ νοσφισθεῖσα δόμων, ξανθὴ Ἀταλάντη· ᾤχετο δ’ ὑψηλὰσ ἐσ κορυφὰσ ὀρέων, φεύγουσ’ ἱμερόεντα γάμον χρυσῆσ Ἀφροδίτησ δῶρα· τέλοσ δ’ ἔγνω καὶ μάλ’ ἀναινομένη. Ὦ παῖ, μή με κακοῖσιν ἐν ἄλγεσι θυμὸν ὀρίνῃσ μηδέ με σὴ φιλότησ δώματα Περσεφόνησ οἴχηται προφέρουσα· θεῶν δ’ ἐποπίζεο μῆνιν βάξιν τ’ ἀνθρώπων ἤπια νωσάμενοσ. Ὦ παῖ, μέχρι τίνοσ με προφεύξεαι; ὥσ σε διώκων δίζημ’. ἀλλὰ τί μοι τέρμα γένοιτο κιχεῖν σῆσ ὀργῆσ. σὺ δὲ μάργον ἔχων καὶ ἀγήνορα θυμὸν φεύγεισ, ἰκτίνου σχέτλιον ἦθοσ ἔχων. ἀλλ’ ἐπίμεινον, ἐμοὶ δὲ δίδου χάριν. οὐκέτι δηρὸν ἕξεισ Κυπρογενοῦσ δῶρον ἰοστεφάνου. Θυμῷ γνοὺσ ὅτι παιδείασ πολυηράτου ἄνθοσ ὠκύτερον σταδίου, τοῦτο συνεὶσ χάλασον δεσμοῦ, μήποτε καὶ σὺ βιήσεαι, ὄβριμε παίδων, Κυπρογενοῦσ δ’ ἔργων ἀντιάσεισ χαλεπῶν, ὥσπερ ἐγὼ νῦν ὧδ’ ἐπὶ σοί. σὺ δὲ ταῦτα φύλαξαι, μηδέ σε νικήσῃ παῖδ’ ἀδαῆ κακότησ. Οὔ μ’ ἔλαθεσ κλέψασ, ὦ παῖ· καὶ γάρ σε διώμμαι. τούτοισ οἷσπερ νῦν ἄρθμιοσ ἠδὲ φίλοσ ἔπλευ, ἐμὴν δὲ μεθῆκασ ἀτίμητον φιλότητα ‐‐ οὐ μὲν δὴ τούτοισ γ’ ἦσθα φίλοσ πρότερον, ἀλλ’ ἐγὼ ἐκ πάντων σ’ ἐδόκουν θήσεσθαι ἑταῖρον πιστόν· καὶ δὴ νῦν ἄλλον ἔχεισθα φίλον. ἀλλ’ ὁ μὲν εὖ ἑρ́δων κεῖμαι· σὲ δὲ μήτισ ἁπάντων ἀνθρώπων ἐσορῶν παιδοφιλεῖν ἐθέλοι. Ωἴ μοι ἐγὼ δειλόσ· καὶ δὴ κατάχαρμα μὲν ἐχθροῖσ τοῖσ δὲ φίλοισι πόνοσ δεινὰ παθὼν γενόμην. Ὦ παῖ, ἐπεί τοι δῶκε θεὰ χάριν ἱμερόεσσαν Κύπρισ, σὸν δ’ εἶδοσ πᾶσι νέοισι μέλει, τῶνδ’ ἐπάκουσον ἐπῶν καὶ ἐμὴν χάριν ἔνθεο θυμῷ, γνοὺσ ἔρον ὡσ χαλεπὸσ γίνεται ἀνδρὶ φέρειν. Κυπρογένη, παῦσόν με πόνων, σκέδασον δὲ μερίμνασ θυμοβόρουσ, στρέψον δ’ αὖθισ ἐσ εὐφροσύνασ, μερμήρασ δ’ ἀπόπαυε κακάσ, δὸσ δ’ εὔφρονι θυμῷ μέτρ’ ἥβησ τελέσαντ’ ἔργματα σωφροσύνησ. Ὦ παῖ, ἑώσ ἂν ἔχῃσ λείαν γένυν, οὔποτε σαίνων παύσομαι, οὐδ’ εἴ μοι μόρσιμόν ἐστι θανεῖν. Σοί τε διδόντι τι καλὸν ἐμοί τ’ οὐκ αἰσχρὸν ἐρῶντι αἰτεῖν. ἀλλὰ γονεω ν λίσσομαι ἡμετέρων, αἴδεό μ’, ὦ παῖ <καλὲ>, διδοὺσ χάριν, ἢ εἴ ποτε καὶ σὺ ἥξεισ Κυπρογενοῦσ δῶρον ἰοστεφάνου χρηΐζων, καὶ ἐπ’ ἄλλον ἐλεύσεαι, ἀλλά σε δαίμων δοίη τῶν αὐτῶν ἀντιτυχεῖν ἐπέων. Ὄλβιοσ, ὅστισ ἐρῶν γυμνάζεται οἴκαδε <δ’> ἐλθὼν εὕδει σὺν καλῷ παιδὶ πανημέριοσ. Οὐκέτ’ ἐρῶ παιδόσ, χαλεπὰσ δ’ ἀπελάκτισ’ ἀνίασ, μοχθούσ τ’ ἀργαλέουσ ἄσμενοσ ἐξέφυγον, ἐκλέλυμαι δὲ πόθου πρὸσ ἐϋστεφάνου Κυθερείησ· σοὶ δ’, ὦ παῖ, χάρισ ἔστ’ οὐδεμία πρὸσ ἐμοῦ. Αἰαῖ, παιδὸσ ἐρῶ ἁπαλόχροοσ, ὅσ με φίλοισιν πᾶσι μάλ’ ἐκφαίνει κοὐκ ἐθέλοντοσ ἐμοῦ. τλήσομαι οὐ κρύψασ ἀεκούσια πολλὰ βίαια· οὐ γὰρ ἐπ’ αἰκελίῳ παιδὶ δαμεὶσ ἐφάνην. Παιδοφιλεῖν δέ τι τερπνόν, ἐπεί ποτε καὶ Γανυμήδουσ ἠράσατο Κρονίδησ ἀθανάτων βασιλεύσ, ἁρπάξασ δ’ ἐσ Ὄλυμπον ἀνήγαγε, καί μιν ἔθηκε δαίμονα παιδείησ ἄνθοσ ἔχοντ’ ἐρατόν. οὕτω μὴ θαύμαζε, Σιμωνίδη, οὕνεκα κἀγὼ ἐξεφάνην καλοῦ παιδὸσ ἔρωτι δαμείσ. Ὦ παῖ, μὴ κώμαζε, γέροντι δὲ πείθεο μύθῳ· οὔτοι κωμάζειν σύμφορον ἀνδρὶ νέῳ. Πικρὸσ καὶ γλυκύσ ἐστι καὶ ἁρπαλέοσ καὶ ἀπηνήσ, ὄφρα τέλειοσ ἐῄ, Κύρνε, νέοισιν ἔρωσ. ἢν γάρ τισ τελέσῃ, γλυκὺ γίνεται· ἢν δὲ διώκων μὴ τελέσῃ, πάντων τοῦτ’ ἀνιηρότατον. Αἰεὶ παιδοφίλῃσιν ἐπὶ ζυγὸν αὐχένι κεῖται δύσλοφον, ἀργαλέον μνῆμα φιλοξενίησ. Χρὴ γάρ τοι περὶ παῖδα πονούμενον εἰσ φιλότητα ὥσπερ κληματίνῳ χεῖρα πυρὶ προσάγειν. Ναῦσ πέτρῃ προσέκυρσασ ἐμῆσ φιλότητοσ ἁμαρτών, ὦ παῖ, καὶ σαπροῦ πείσματοσ ἀντελάβου. Οὐδαμά σ’ οὐδ’ ἀπεὼν δηλήσομαι, οὐδέ με πείσει οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὡσ σύ με μή σε φιλεῖν. Ὦ παίδων κάλλιστε καὶ ἱμεροέστατε πάντων, στῆθ’ αὐτοῦ καί μου παῦρ’ ἐπάκουσον ἔπη· Παιδόσ τοι χάρισ ἐστί, γυναικὶ δὲ πίστισ ἑταίρῃ οὐδεμί’, ἀλλ’ αἰεὶ τὸν παρέοντα φιλεῖ. Παιδὸσ ἔρωσ καλὸσ μὲν ἔχειν, καλὸσ δ’ ἀποθέσθαι· πολλὸν δ’ εὑρέσθαι ῥῃτερον ἢ τελέσαι. μυρία δ’ ἐξ αὐτοῦ κρέμαται κακά, μυρία δ’ ἐσθλά· ἀλλὰ ταλαντείῃ καί τισ ἔνεστι χάρισ. Οὐδαμά πω κατέμεινασ ἐμὴν χάριν, ἀλλ’ ὑπὸ πᾶσαν αἰεὶ σπουδαίωσ ἔρχεαι ἀγγελίην. Ὄλβιοσ, ὅστισ παιδὸσ ἐρῶν οὐκ οἶδε θάλασσαν, οὐδέ οἱ ἐν πόντῳ νὺξ ἐπιοῦσα μέλει. Καλὸσ ἐὼν κακότητι φρενῶν δειλοῖσιν ὁμιλεῖσ ἀνδράσι, καὶ διὰ τοῦτ’ αἰσχρὸν ὄνειδοσ ἔχεισ, ὦ παῖ· ἐγὼ δ’ ἀέκων τῆσ σῆσ φιλότητοσ ἁμαρτὼν ὠνήμην ἑρ́δων οἱᾶ́ τ’ ἐλεύθεροσ ὤν. Ἄνθρωφ’, οἵ σ’ ἐδόκουν χρυσἧσ παρὰ δῶρον ἔχοντα ἐλθεῖν Κυπρογενοῦσ . . . . . . . . δῶρον ἰοστεφάνου γίνεται ἀνθρώποισιν ἔχειν χαλεπώτατον ἄχθοσ, ἂν μὴ Κυπρογενὴσ δῷ λύσιν ἐκ χαλεπῶν. Κυπρογενὲσ Κυθέρεια δολοπλόκε, σοί τι περισσὸν Ζεὺσ τόδε τιμήσασ δῶρον ἔδωκεν ἔχειν· δαμνᾷσ ἀνθρώπων πυκινὰσ φρένασ, οὐδέ τίσ ἐστιν οὕτωσ ἴφθιμοσ καὶ σοφὸσ ὥστε φυγεῖν.

상위

Elegy and Iambus, Volume I (비가)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION