헬라어 문장 검색 - ΥνκνοώΕλεγψαν́11́2́

(작자 미상, 비가, Θεόγνιδος, 1386-1389)

Ὦ ἄνα, Λητοῦσ υἱέ, Διὸσ τέκοσ, οὔποτε σεῖο λήσομαι ἀρχόμενοσ οὐδ’ ἀποπαυόμενοσ, ἀλλ’ αἰεὶ πρῶτόν τε καὶ ὕστατον ἔν τε μέσοισιν ἀείσω· σὺ δέ μοι κλῦθι καὶ ἐσθλὰ δίδου. Φοῖβε ἄναξ, ὅτε μέν σε θεὰ τέκε πότνια Λητώ, φοίνικοσ ῥαδινῇσ χερσὶν ἐφαψαμένη, ἀθανάτων κάλλιστον, ἐπὶ τροχοειδέϊ λίμνῃ, πᾶσα μὲν ἐπλήσθη Δῆλοσ ἀπειρεσίη ὀδμῆσ ἀμβροσίησ, ἐγέλασσε δὲ γαῖα πελώρη γήθησεν δὲ βαθὺσ πόντοσ ἁλὸσ πολιῆσ. Ἄρτεμι θηροφόνη, θύγατερ Διόσ, ἣν Ἀγαμέμνων εἵσαθ’ ὅτ’ ἐσ Τροίην ἔπλεε νηυσὶ θοῇσ, εὐχομένῳ μοι κλῦθι, κακὰσ δ’ ἀπὸ κῆρασ ἄλαλκε· σοὶ μὲν τοῦτο, θεά, σμικρόν, ἐμοὶ δὲ μέγα. Μοῦσαι καὶ Χάριτεσ, κοῦραι Διόσ, αἵ ποτε Κάδμου ἐσ γάμον ἐλθοῦσαι καλὸν ἀείσατ’ ἔποσ· "Ὅττι καλόν, φίλον ἐστι, τὸ δ’ οὐ καλὸν οὐ φίλον ἐστίν· τοῦτ’ ἔποσ ἀθανάτων ἦλθε διὰ στομάτων. Κύρνε, σοφιζομένῳ μὲν ἐμοὶ σφρηγὶσ ἐπικείσθω τοῖσδ’ ἔπεσιν, λήσει δ’ οὔποτε κλεπτόμενα, οὐδέ τισ ἀλλάξει κάκιον τοὐσθλοῦ παρεόντοσ, ὧδε δὲ πᾶσ τισ ἐρεῖ· Θεύγνιδόσ ἐστιν ἔπη τοῦ Μεγαρέωσ πάντασ δὲ κατ’ ἀνθρώπουσ ὀνομαστοῦ, ἀστοῖσιν δ’ οὔπω πᾶσιν ἁδεῖν δύναμαι· οὐδὲν θαυμαστόν, Πολυπαΐδη· οὐδὲ γὰρ ὁ Ζεὺσ οὔθ’ ὑών πάντεσσ’ ἁνδάνει οὔτ’ ἀνέχων. σοὶ δ’ ἐγὼ εὖ φρονέων ὑποθήσομαι, οἱᾶ́ περ αὐτόσ, Κύρν’, ἀπὸ τῶν ἀγαθῶν παῖσ ἔτ’ ἐὼν ἔμαθον. πέπνυσο, μηδ’ αἰσχροῖσιν ἐπ’ ἔργμασι μηδ’ ἀδίκοισιν τιμὰσ μηδ’ ἀρετὰσ ἕλκεο μηδ’ ἄφενοσ. ταῦτα μὲν οὕτωσ ἴσθι· κακοῖσι δὲ μὴ προσομίλει ἀνδράσιν, ἀλλ’ αἰεὶ τῶν ἀγαθῶν ἔχεο· καὶ παρὰ τοῖσιν πῖνε καὶ ἔσθιε, καὶ μετὰ τοῖσιν ἵζε καὶ ἅνδανε τοῖσ, ὧν μεγάλη δύναμισ. ἐσθλῶν μὲν γὰρ ἄπ’ ἐσθλὰ μαθήσεαι· ἢν δὲ κακοῖσιν συμμίσγῃσ, ἀπολεῖσ καὶ τὸν ἐόντα νόον. ταῦτα μαθὼν ἀγαθοῖσιν ὁμίλεε, καὶ ποτε φήσεισ εὖ συμβουλεύειν τοῖσι φίλοισιν ἐμέ. Κύρνε, κύει πόλισ ἥδε, δέδοικα δὲ μὴ τέκῃ ἄνδρα εὐθυντῆρα κακῆσ ὕβριοσ ἡμετέρησ. ἀστοὶ μὲν γὰρ ἔθ’ οἵδε σαόφρονεσ, ἡγεμόνεσ δὲ τετράφαται πολλὴν ἐσ κακότητα πεσεῖν. Οὐδεμίαν πω, Κύρν’, ἀγαθοὶ πόλιν ὤλεσαν ἄνδρεσ· ἀλλ’ ὅταν ὑβρίζειν τοῖσι κακοῖσιν ἅδῃ δῆμόν τε φθείρωσι δίκασ τ’ ἀδίκοισι διδῶσιν οἰκείων κερδέων εἵνεκα καὶ κράτεοσ, ἔλπεο μὴ δηρὸν κείνην πόλιν ἀτρεμιεῖσθαι μηδ’ εἰ νῦν κεῖται πολλῇ ἐν ἡσυχίῃ, εὖτ’ ἂν τοῖσι κακοῖσι φίλ’ ἀνδράσι ταῦτα γένηται κέρδεα δημοσίῳ σὺν κακῷ ἐρχόμενα. ἐκ τῶν γὰρ στάσιέσ τε καὶ ἔμφυλοι φόνοι ἀνδρῶν μούναρχοί θ’· ἃ πόλει μήποτε τῇδε ἅδοι. Κύρνε πόλισ μὲν ἔθ’ ἥδε πόλισ, λαοὶ δὲ δὴ ἄλλοι, οἳ πρόσθ’ οὔτε δίκασ ᾔδεσαν οὔτε νόμουσ, ἀλλ’ ἀμφὶ πλευραῖσι δορὰσ αἰγῶν κατέτριβον, ἔζω δ’ ὥστ’ ἔλαφοι τῆσδ’ ἐνεμοντο πό εο σ. καὶ νῦν εἰσ’ ἀγαθοί, πολυπαΐδη· οἱ δὲ πρὶν ἐσθλοὶ νῦν δειλοί. τίσ κεν ταῦτ’ ἀνεχοιτ’ ἐσορῶν; ἀλλήλουσ δ’ ἀπατῶσιν ἐπ’ ἀλλήλοισι γελῶντεσ, οὔτε κακῶν γνώμασ εἰδότεσ οὔτ’ ἀγαθῶν. Μηδένα τῶνδε φίλον ποιεῦ, Πολυπαΐδη, ἀστῶν ἐκ θυμοῦ χρείησ εἵνεκα μηδεμιῆσ· ἀλλὰ δόκει μὲν πᾶσιν ἀπὸ γλώσσησ φίλοσ εἶναι, χρῆμα δὲ συμμείξῃσ μηδενὶ μηδ’ ὁτιοῦν σπουδαῖον· γνώσῃ γὰρ ὀϊζυρῶν φρένασ ἀνδρῶν, ὥσ σφιν ἐπ’ ἔργοισιν πίστισ ἔπ’ οὐδεμία, ἀλλὰ δόλουσ τ’ ἀπάτασ τε πολυπλοκίασ τ’ ἐφίλησαν οὕτωσ ὡσ ἄνδρεσ μηκέτι σῳζόμενοι. Μήποτε, Κύρνε, κακῷ πίσυνοσ βούλευε σὺν ἀνδρί, εὖτ’ ἂν σπουδαῖον πρῆγμ’ ἐθέλῃσ τελέσαι, ἀλλὰ μετ’ ἐσθλὸν ἰὼν βούλευ καὶ πολλὰ μογήσασ καὶ μακρὴν ποσσὶν, Κύρν’, ὁδὸν ἐκτελέσασ. Πρῆξιν μηδὲ φίλοισιν ὅλωσ ἀνακοινέο πᾶσι· παῦροί τοι πολλῶν πιστὸν ἔχουσι νόον. Παύροισιν πίσυνοσ μεγάλ’ ἀνδράσιν ἔργ’ ἐπιχείρει, μή ποτ’ ἀνήκεστον, Κύρνε, λάβῃσ ἀνίην. Πιστὸσ ἀνὴρ χρυσοῦ τε καὶ ἀργύρου ἀντερύσασθαι ἄξιοσ ἐν χαλεπῇ, Κύρνε, διχοστασίῃ. Παύρουσ εὑρήσεισ, Πολυπαΐδη, ἄνδρασ ἑταίρουσ πιστοὺσ ἐν χαλεποῖσ πρήγμασι γινομένουσ, οἵτινεσ ἂν τολμῷεν ὁμόφρονα θυμὸν ἔχοντεσ ἶσον τῶν ἀγαθῶν τῶν τε κακῶν μετέχειν. Τούτων οὐχ εὑρ́οισ διζήμενοσ, οὐδ’ ἐπὶ πάντασ ἀνθρώπουσ, οὓσ ναῦσ μὴ μία πάντασ ἄγοι, οἷσιν ἐπὶ γλώσσῃ τε καὶ ὀφθαλμοῖσιν ἔπεστιν αἰδώσ, οὐδ’ αἰσχρὸν χρῆμ’ ἔπι κέρδοσ ἄγει. Μή μ’ ἔπεσιν μὲν στέργε νόον δ’ ἔχε καὶ φρένασ ἄλλῃ, εἴ με φιλεῖσ καί σοι πιστὸσ ἔνεστι νόοσ, ἀλλὰ φίλει καθαρὸν θέμενοσ νόον, ἤ μ’ ἀποειπὼν ἔχθαιρ’ ἀμφαδίην νεῖκοσ ἀειράμενοσ. ὃσ δὲ μιῇ γλώσσῃ δίχ’ ἔχει νόον, οὗτοσ ἑταῖροσ δεινόσ, Κύρν’, ἐχθρὸσ βέλτεροσ ἢ φίλοσ ὤν. Ἤν τισ ἐπαινήσῃ σε τόσον χρόνον ὅσσον ὁρῴη νοσφισθεὶσ δ’ ἄλλῃ γλῶσσαν ἱῇσι κακήν, τοιοῦτόσ τοι ἑταῖροσ ἀνὴρ φίλοσ οὔτι μάλ’ ἐσθλόσ, ὅσ κ’ εἴπῃ λῷα φρονῇ δ’ ἕτερα. ἀλλ’ εἰή τοιοῦτοσ ἐμοὶ φίλοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον γινώσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει ἀντὶ κασιγνήτου. σὺ δέ μοι, φίλε, ταῦτ’ ἐνὶ θυμῷ φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω. Μηδείσ σ’ ἀνθρώπων πείσαι κακὸν ἄνδρα φιλῆσαι, Κύρνε· τί δ’ ἔστ’ ὄφελοσ δειλὸσ ἀνὴρ φίλοσ ὤν; οὔτ’ ἄν σ’ ἐκ χαλεποῖο πόνου ῥύσαιτο καὶ ἄτησ, οὔτε τι ἐσθλὸν ἔχων τοῦ μεταδοῦν ἐθέλοι. Δειλοὺσ εὖ ἑρ́δοντι ματαιοτάτη χάρισ ἐστίν· ἶσον καὶ σπείρειν πόντον ἁλὸσ πολιῆσ. οὔτε γὰρ ἂν πόντον σπείρων βαθὺ λήϊον ἀμῷσ, οὔτε κακοὺσ εὖ δρῶν εὖ πάλιν ἀντιλάβοισ. ἄπληστον γὰρ ἔχουσι κακοὶ νόον· ἢν δ’ ἓν ἁμάρτῃσ, τῶν πρόσθεν πάντων ἐκκέχυται φιλότησ· οἱ δ’ ἀγαθοὶ τὸ κάκιστον ἀμαυρίσκουσι παθόντεσ, μνῆμα δ’ ἔχουσ’ ἀγαθῶν καὶ χάριν ἐξοπίσω. Μήποτέ τοι κακὸν ἄνδρα φίλον ποιεῖσθαι ἑταῖρον, ἀλλ’ αἰεὶ φεύγειν ὥστε κακὸν λιμένα. Πολλοί τοι πόσιοσ καὶ βρώσιόσ εἰσιν ἑταῖροι, ἐν δὲ σπουδαίῳ πρήγματι παυρότεροι. Κιβδήλου δ’ ἀνδρὸσ γνῶναι χαλεπώτερον οὐδέν, Κύρν’, οὐδ’ εὐλαβιησ ἔσθ’ ὅτι δεῖ πλέονοσ. Χρυσοῦ κιβδήλοιο καὶ ἀργύρου ἀνσχετὸσ ἄτη, Κύρνε, καὶ ἐξευρεῖν ῥᾴδιον ἀνδρὶ σοφῷ· εἰ δὲ φίλου νόοσ ἀνδρὸσ ἐνὶ στήθεσσι λελήθῃ ψυδρὸσ ἐών, δόλιον δ’ ἐν φρεσὶν ἦτορ ἔχῃ, τοῦτο θεὸσ κιβδηλότατον ποίησε βροτοῖσιν, καὶ γνῶναι πάντων τοῦτ’ ἀνιηρότατον. οὐ γὰρ ἂν εἰδείησ ἀνδρὸσ νόον οὐδὲ γυναικόσ, πρὶν πειρηθείησ ὥσπερ ὑποζυγίου· οὐδέ κεν εἰκάσσαισ ὥσπερ ποτ’ ἐσ ὤνιον ἐλθών· πολλάκι γὰρ γνώμην ἐξαπατῶσ’ ἰδέαι. Μήτ’ ἀρετὴν εὔχου, Πολυπαΐδη, ἔξοχοσ εἶναι, μήτ’ ἄφενοσ· μοῦνον δ’ ἀνδρὶ γένοιτο τύχη. Οὐδὲν ἐν ἀνθρώποισι πατρὸσ καὶ μητρὸσ ἄμεινον ἔπλετο τοῖσ ὁσίη, Κύρνε, μέμηλε δίκη. Οὐδείσ, Κύρν’, ἄτησ καὶ κέρδεοσ αἴτιοσ αὐτόσ, ἀλλὰ θεοὶ τούτων δώτορεσ ἀμφοτέρων· οὐδέ τισ ἀνθρώπων ἐργάζεται ἐν φρεσὶν εἰδὼσ ἐσ τέλοσ εἴτ’ ἀγαθὸν κίνυται εἴτε κακόν. πολλάκι γὰρ δοκέων θήσειν κακὸν ἐσθλὸν ἔθηκεν καί τε δοκῶν θήσειν ἐσθλὸν ἔθηκε κακόν. οὐδέ τῳ ἀνθρώπων παραγίνεται ὅσσα θέλῃσιν· ἴσχει γὰρ χαλεπῆσ πείρατ’ ἀμηχανίησ. ἄνθρωποι δὲ μάταια νομίζομεν, εἰδοτεσ οὐδέν· θ εο ὶ δὲ κατὰ σφέτερον πάντα τελοῦσι νόον. Οὐδείσ πω ξεῖνον, Πολυπαΐδη, ἐξαπατήσασ οὐδ’ ἱκέτην θνητῶν ἀθανάτουσ ἔλαθεν. Βούλεο δ’ εὐσεβέων ὀλίγοισ σὺν χρήμασιν οἰκεῖν ἢ πλουτεῖν ἀδίκωσ χρήματα πασάμενοσ. ἐν δὲ δικαιοσύνῃ συλλήβδην πᾶσ’ ἀρετή ’στι, πᾶσ δέ τ’ ἀνὴρ ἀγαθόσ, Κύρνε, δίκαιοσ ἐών. Χρήματα μὲν δαίμων καὶ παγκάκῳ ἀνδρὶ δίδωσιν, Κύρν’· ἀρετῆσ δ’ ὀλίγοισ ἀνδράσι μοῖρ’ ἕπεται. Γ̔́βριν, Κύρνε, θεὸσ πρῶτον κακῷ ὤπασεν ἀνδρί, οὗ μέλλει χώρην μηδεμίαν θέμεναι. Τίκτει τοι κόροσ ὕβριν, ὅταν κακῷ ὄλβοσ ἕπηται ἀνθρώπῳ, καὶ ὅτῳ μὴ νόοσ ἄρτιοσ ᾖ. Μήποτέ μοι πενίην θυμοφθόρον ἀνδρὶ χολωθεὶσ μηδ’ ἀχρημοσύνην οὐλομένην πρόφερε· Ζεὺσ γάρ τοι τὸ τάλαντον ἐπιρρέπει ἄλλοτε ἄλλωσ, ἄλλοτε μὲν πλουτεῖν, ἄλλοτε μηδὲν ἔχειν. Μήποτε, Κύρν’, ἀγορᾶσθαι ἔποσ μέγα· οἶδε γὰρ οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὅτι νὺξ χἠμέρη ἀνδρὶ τελεῖ. Πολλοί τοι χρῶνται δειλαῖσ φρεσί, δαίμονι δ’ ἐσθλῷ, οἷσ τὸ κακὸν δοκέον γίγνεται εἰσ ἀγαθόν· εἰσὶν δ’ οἳ βουλῇ τ’ ἀγαθῇ καὶ δαίμονι δειλῷ μοχθίζουσι, τέλοσ δ’ ἔργμασιν οὐχ ἕπεται. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων οὔτ’ ὄλβιοσ οὔτε πενιχρὸσ οὔτε κακὸσ νόσφιν δαίμονοσ οὔτ’ ἀγαθόσ. Ἄλλ’ ἄλλῳ κακόν ἐστι, τὸ δ’ ἀτρεκὲσ ὄλβιοσ οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὁπόσουσ ἠέλιοσ καθορᾷ. Ὃν δὲ θεοὶ τιμώσ’, ὃν χὠ μωμεύμενοσ αἰνεῖ· ἀνδρὸσ δὲ σπουδὴ γίνεται οὐδεμία. Θ εο ῖσ εὔχου· θ εο ῖσ ἐστιν ἔπι κράτοσ· οὔτοι ἄτερ θεῶ ν γίνεται ἀνθρώποισ οὔτ’ ἀγάθ’ οὔτε κακά. Ἄνδρ’ ἀγαθὸν πενίη πάντων δάμνησι μάλιστα καὶ γήρωσ πολιοῦ, Κύρνε, καὶ ἠπιάλου· ἣν δὴ χρὴ φεύγοντα καὶ ἐσ βαθυκήτεα πόντον ῥιπτεῖν καὶ πετρέων, Κύρνε, κατ’ ἠλιβάτων. πᾶσ γὰρ ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένοσ οὔτε τι εἰπεῖν οὔθ’ ἑρ́ξαι δύναται, γλῶσσα δέ οἱ δέδεται. Χρὴ γὰρ ὁμῶσ ἐπὶ γῆν τε καὶ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ δίζησθαι χαλεπῆσ, Κύρνε, λύσιν πενίησ. Τεθνάμεναι, φίλε Κύρνε, πενιχρῷ βέλτερον ἀνδρὶ ἢ ζώειν χαλεπῇ τειρόμενον πενίῃ. Κριοὺσ μὲν καὶ ὄνουσ διζήμεθα, Κύρνε, καὶ ἵππουσ εὐγενέασ, καὶ τισ βούλεται ἐξ ἀγαθῶν πάσασθαι· γῆμαι δὲ κακὴν κακοῦ οὐ μελεδαίνει ἐσθλὸσ ἀνήρ, ἤν τισ χρήματα πολλὰ διδῷ· οὐδὲ γυνὴ κακοῦ ἀνδρὸσ ἀναίνεται εἶναι ἄκοιτισ πλουσίου, ἀλλ’ ἀφνεὸν βούλεται ἀντ’ ἀγαθοῦ. χρήματα γὰρ τιμῶσι· καὶ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸσ ἔγημεν καὶ κακὸσ ἐξ ἀγαθοῦ· πλοῦτοσ ἔμειξε γένοσ. οὕτω μὴ θαύμαζε γένοσ, Πολυπαΐδη, ἀστῶν μαυροῦσθαι· σὺν γὰρ μίσγεται ἐσθλὰ κακοῖσ. Αὐτὸσ ὁ τοιαύτην εἰδὼσ κακόπατριν ἐοῦσαν εἰσ οἴκουσ ἄγεται χρήμασι πείθομενοσ, εὔδοξοσ κακόδοξον, ἐπεὶ κρατερή μιν ἀνάγκη ἐντύει, ἥτ’ ἀνδρὸσ τλήμονα θῆκε νόον. Χρῆμα δ’ ὃ μὲν Διόθεν καὶ σὺν δίκῃ ἀνδρὶ γένηται καὶ καθαρῶσ, αἰεὶ παρμόνιμον τελέθει· εἰ δ’ ἀδίκωσ παρὰ καιρὸν ἀνὴρ φιλοκερδέϊ θυμῷ κτήσεται, εἴθ’ ὁρ́κῳ πὰρ τὸ δίκαιον ἑλών, αὐτίκα μέν τι φέρειν κέρδοσ δοκεῖ, ἐσ δὲ τελευτὴν αὖθισ ἔγεντο κακόν, θεῶ ν δ’ ὑπερέσχε νόοσ. ἀλλὰ τάδ’ ἀνθρώπων ἀπατᾷ νόον· οὐ γὰρ ἐπ’ αὐτοῦ τίνονται μάκαρεσ πρήγματοσ ἀμπλακίασ· ἀλλ’ ὁ μὲν αὐτὸσ ἔτεισε κακὸν χρέοσ, οὐδὲ φίλοισιν ἄτην ἐξοπίσω παισὶν ἐπεκρέμασεν· ἄλλον δ’ οὐ κατέμαρψε δίκη· θάνατοσ γὰρ ἀναιδὴσ πρόσθεν ἐπὶ βλεφάροισ ἕζετο κῆρα φέρων. Οὐδείσ τοι φεύγοντι φίλοσ καὶ πιστὸσ ἑταῖροσ· τῆσ δὲ φυγῆσ ἐστιν τοῦτ’ ἀνιηρότερον. Οἶνόν τοι πίνειν πουλὺν κακόν· ἢν δέ τισ αὐτὸν πίνῃ ἐπισταμένωσ, οὐ κακὸσ ἀλλ’ ἀγαθόσ. Θυμέ, φίλουσ κατὰ πάντασ ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθοσ, ὀργὴν συμμίσγων ἥντιν’ ἕκαστοσ ἔχει. πουλύπου ὀργὴν ἴσχε πολυπλόκου, ὃσ ποτὶ πέτρῃ τῇ προσομιλήσῃ τοῖοσ ἰδεῖν ἐφάνη· νῦν μὲν τῇδ’ ἐφέπου, τότε δ’ ἀλλοῖοσ χρόα γίνου. κρέσσων τοι σοφίη γίνεται ἀτροπίησ. Μηδὲν ἄγαν ἄσχαλλε ταρασσομένων πολιητέων, Κύρνε, μέσην δ’ ἔρχευ τὴν ὁδὸν ὥσπερ ἐγώ. Ὅστισ τοι δοκέει τὸν πλησίον ἴδμεναι οὐδέν, ἀλλ’ αὐτὸσ μοῦνοσ ποικίλα δήνἐ ἔχειν, κεῖνόσ γ’ ἄφρων ἐστὶ νόου βεβλαμμένοσ ἐσθλοῦ. ἴσωσ γὰρ πάντεσ ποικίλ’ ἐπιστάμεθα, ἀλλ’ ὁ μὲν οὐκ ἐθέλει κακοκερδείῃσιν ἕπεσθαι, τῷ δὲ δολοπλοκίαι μᾶλλον ἄπιστοι ἅδον. Πλούτου δ’ οὐδὲν τέρμα πεφασμένον ἀνθρώποισιν· οἳ γὰρ νῦν ἡμῶν πλεῖστον ἔχουσι βίον, διπλάσιον σπεύδουσι. τίσ ἂν κορέσειεν ἅπαντασ; χρήματά τοι θνητοῖσ γίνεται ἀφροσύνη· ἄτη δ’ ἐξ αὐτῆσ ἀναφαίνεται, ἣν ὁπότε Ζεὺσ πέμψῃ τειρομένοισ, ἄλλοτε ἄλλοσ ἔχει. Ἀκρόπολισ καὶ πύργοσ ἐὼν κενεόφρονι δήμῳ, Κύρν’, ὀλίγησ τιμῆσ ἔμμορεν ἐσθλὸσ ἀνήρ. Οὐδὲν ἔτι πρέπει ἧμιν ἅτ’ ἀνδράσι σῳζομένοισιν· ἀλλ’ ὡσ πάγχυ πόλει, Κύρνε, ἁλωσομένῃ. Σοὶ μὲν ἐγὼ πτέρ’ ἔδωκα, σὺν οἷσ ἐπ’ ἀπείρονα πόντον πωτήσει καὶ γῆν πᾶσαν ἀειρόμενοσ ῥηϊδίωσ· θοίνῃσ δὲ καὶ εἰλαπίνῃσι παρέσσῃ ἐν πάσαισ, πολλῶν κείμενοσ ἐν στόμασιν, καί σε σὺν αὐλίσκοισι λιγυφθόγγοισ νέοι ἄνδρεσ εὐκόσμωσ ἐρατοὶ καλά τε καὶ λιγέα ᾄσονται. καὶ ὅταν δνοφερῆσ ὑπὸ κεύθεσι γαίησ βῇσ πολυκωκύτουσ εἰσ Αἰ̈́δαο δόμουσ, οὐδέποτ’ οὐδὲ θανὼν ἀπολεῖσ κλέοσ, ἀλλὰ μελήσεισ ἄφθιτον ἀνθρώποισ αἰὲν ἔχων ὄνομα, Κύρνε, καθ’ Ἐλλάδα γῆν στρωφώμενοσ ἠδ’ ἀνὰ νήσουσ, ἰχθυόεντα περῶν πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον, οὐχ ἵππων νώτοισιν ἐφήμενοσ, ἀλλά σε πέμψει ἀγλαὰ Μουσάων δῶρα ἰοστεφάνων πᾶσιν ὅσοισι μέμηλε, καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδὴ ἔσσῃ ὁμῶσ, ὄφρ’ ᾖ γῆ τε καὶ ἠέλιοσ. αὐτὰρ ἐγὼν ὀλίγησ παρὰ σεῦ οὐ τυγχάνω αἰδοῦσ, ἀλλ’ ὥσπερ μικρὸν παῖδα λόγοισ μ’ ἀπατᾷσ. Κάλλιστον τὸ δικαιότατον, λῷστον δ’ ὑγιαίνειν, πρᾶγμα δὲ τερπνότατον τοῦ τισ ἐρᾷ τὸ τυχεῖν. Ἵπποσ ἐγὼ καλὴ καὶ ἀεθλίη, ἀλλὰ κάκιστον ἄνδρα φέρω, καί μοι τοῦτ’ ἀνιηρότατον· πολλάκι δ’ ἠμέλλησα διαρρήξασα χαλινὸν φεύγεν, ἀπωσαμένη τὸν κακὸν ἡνίοχον. Οὔ μοι πίνεται οἶνοσ, ἐπεὶ παρὰ παιδὶ τερείνῃ ἄλλοσ ἀνὴρ κατέχει πολλὸν ἐμοῦ κακίων· ψυχρόν μοι παρὰ τῇδε φίλοι πίνουσι τοκῆεσ, ὥστε κάμ’ ὑδρείῳ καί με γοῶσα φέρει, ἔνθα μέσην περὶ παῖδα βαλὼν ἀγκῶν’ ἐφίλησα δειρήν, ἡ δὲ τέρεν φθέγγετ’ ἀπὸ στόματοσ. Γνωτή τοι πενίη γε καὶ ἀλλοτρίη περ ἐοῦσα· οὔτε γὰρ εἰσ ἀγορὴν ἔρχεται οὔτε δίκασ· πάντῃ γὰρ τοὔλασσον ἔχει, πάντῃ δ’ ἐπίμυκτοσ, πάντῃ δ’ ἐχθρὴ ὁμῶσ γίνεται ἔνθα περ ᾖ. Ἴσωσ τοι τὰ μὲν ἄλλα θεοὶ θνητοῖσ ἀνθρώποισ γῆρασ τ’ οὐλόμενον καὶ νεότητ’ ἔδοσαν· τῶν πάντων δ’ ὃ κάκιστον ἐν ἀνθρώποισ θανάτου τε καὶ πασέων νούσων ἐστὶ πονηρότερον, παῖδασ ἐπεὶ θρέψαιο καὶ ἄρμενα πάντα παράσχοισ, χρήματα δ’ ἐγκαταθῇσ πόλλ’ ἀνιηρὰ παθών, τὸν πατέρ’ ἐχθαίρουσι, καταρῶνται δ’ ἀπολέσθαι, καὶ στυγέουσ’ ὥσπερ πτωχὸν ἐσερχόμενον. Εἰκόσ τοι κακὸν ἄνδρα κακῶσ τὰ δίκαια νομίζειν, μηδεμίαν κατόπισθ’ ἁζόμενον νέμεσιν· δειλῷ γάρ τ’ ἀπάλαμνα βροτῷ πάρα πόλλ’ ἀνελέσθαι πὰρ ποδόσ, ἡγεῖσθαί θ’ ὡσ καλὰ πάντα τιθεῖ. Ἀστῶν μηδενὶ πιστὸσ ἐὼν πόδα τῶνδε πρόβαινε, μήθ’ ὁρ́κῳ πίσυνοσ μήτε φιλημοσύνῃ, μηδ’ εἰ Ζῆν’ ἐθέλῃ παρέχειν βασιλῆα μέγιστον ἔγγυον ἀθανάτων πιστὰ τιθεῖν ἐθέλων. οὐ γάρ τοι πόλει ὧδε καλοψόγῳ ἁνδάνει οὐδὲν ὡσ δί’ ὅτι ζῷεν πολλοὶ ἀνολβότερον· νῦν δὲ τὰ τῶν ἀγαθῶν κακὰ γίνεται ἐσθλὰ κακοῖσιν ἀνδράσιν· ἡγέονται δ’ ἐκτραπέλοισι νόμοισ· αἰδὼσ μὲν γὰρ ὄλωλεν, ἀναιδείη δὲ καὶ ὕβρισ νικήσασα δίκην γῆν κατὰ πᾶσαν ἔχει. Οὐδὲ λέων αἰεὶ κρέα δαίνυται, ἀλλά μιν ἔμπησ καὶ κρατερόν περ ἐόνθ’ αἱρεῖ ἀμηχανίη. Κωτίλῳ ἀνθρώπῳ σιγᾶν χαλεπώτατον ἄχθοσ, φθεγγόμενοσ δ’ ἀδδὴσ οἷσι παρῇ πέλεται, ἐχθαίρουσι δὲ πάντεσ, ἀναγκαίη δ’ ἐπίμειξισ ἀνδρὸσ τοιούτου συμποσίῳ τελέθει. Οὐδεὶσ λῇ φίλοσ εἶναι ἐπὴν κακὸν ἀνδρὶ γένηται, οὐδ’ ᾧ κ’ ἐκ γαστρόσ, Κύρνε, μιᾶσ γεγόνῃ. Πικρὸσ καὶ γλυκὺσ ἴσθι καὶ ἁρπαλέοσ καὶ ἀπηνὴσ λάτρισι καὶ δμωσὶν γείτοσί τ’ ἀγχιθύροισ. Οὐ χρὴ κιγκλίξειν ἀγαθὸν βίον, ἀλλ’ ἀτρεμίζειν, τὸν δὲ κακὸν κινεῖν ἔστ’ ἄν ἐσ ὄρθ’ ἐλάσῃσ. Τοὶ κακοὶ οὐ πάντεσ κακοὶ ἐκ γαστρὸσ γεγόνασιν, ἀλλ’ ἄνδρεσσι κακοῖσ συνθέμενοι φιλίην ἔργα τε δείλ’ ἔμαθον καὶ ἔπη δύσφημα καὶ ὕβριν, ἐλπόμενοι κείνουσ πάντα λέγειν ἔτυμα. Ἐν μὲν συσσίτοισιν ἀνὴρ πεπνυμένοσ εἶναι, πάντα δέ μιν λήθειν ὡσ ἀπεόντα δοκεῖ· εἰσ δὲ φέρει τὰ γελοῖα, θύρηφι δὲ καρτερόσ ἐστι, γινώσκων ὀργὴν ἥντιν’ ἕκαστοσ ἔχει. Ἐν μὲν μαινομένοισ μάλα μαίνομαι, ἐν δὲ δικαίοισ πάντων ἀνθρώπων εἰμὶ δικαιότατοσ. Πολλοί τοι πλουτοῦσι κακοί, ἀγαθοὶ δὲ πένονται· ἀλλ’ ἡμεῖσ τούτοισ οὐ διαμειψόμεθα τῆσ ἀρετῆσ τὸν πλοῦτον, ἐπεὶ τὸ μὲν ἔμπεδον αἰεί, χρήματα δ’ ἀνθρώπων ἄλλοτε ἄλλοσ ἔχει. Κύρν’, ἀγαθὸσ μὲν ἀνὴρ γνώμην ἔχει ἔμπεδον αἰεί, τολμᾷ δ’ ἔν τε κακοῖσ κείμενοσ ἔν τ’ ἀγαθοῖσ· εἰ δὲ θεὸσ κακῷ ἀνδρὶ βίον καὶ πλοῦτον ὀπάσσῃ, ἀφραίνων κακίην οὐ δύναται κατέχειν. Μήποτ’ ἐπὶ σμικρῇ προφάσει φίλον ἄνδρ’ ἀπολέσσαι πειθόμενοσ χαλεπῇ, Κύρνε, διαιβολίῃ. Εἴ τισ ἁμαρτωλῇσι φίλων ἐπὶ παντὶ χολῷτο, οὔποτ’ ἂν ἀλλήλοισ ἄρθμιοι οὐδὲ φίλοι εἰε͂ν. ἁμαρτωλαὶ γὰρ ἐ’ ἀνθρώποισιν ἕπονται θνητοῖσ, Κύρνε· θεοὶ δ’ οὐκ ἐθέλουσι φέρειν. Χὠ βραδὺσ ὢν εὔβουλοσ ἕλεν ταχὺν ἄνδρα διώκων, Κύρνε, σὺν εὐθείῃ θεῶν δίκῃ ἀθανάτων. Ἥσυχοσ ὥσπερ ἐγὼ μέσσην ὁδὸν ἔρχεο ποσσίν, μηδ’ ἑτέροισι δίδου, Κύρνε, τὰ τῶν ἑτέρων. Οὐκ ἔστιν φεύγοντι φίλοσ καὶ πιστὸσ ἑταῖροσ· τῆσ δὲ φυγῆσ ἐστιν τοῦτ’ ἀνιηρότατον. Μήποτε φεύγοντ’ ἄνδρ’ ἐπὶ ἐλπίδι, Κύρνε, φιλήσῃσ· οὔτι γὰρ οἴκαδε βὰσ γίνεται αὐτὸσ ἔτι. Μηδὲν ἄγαν σπεύδειν· πάντων μέσ’ ἄριστα· καὶ οὕτωσ, Κύρν’, ἕξεισ ἀρετήν, ἥντε λαβεῖν χαλεπόν. Ζεύσ μοι τῶν τε φίλων δοίη τίσιν οἵ με φιλεῦσιν, τῶν τ’ ἐχθρῶν μεῖζον, Κύρνε, δυνησαμένων· χοὔτωσ ἂν δοκέοιμι μετ’ ἀνθρώπων θεὸσ εἶναι, εἴ μ’ ἀποτεισάμενον μοῖρα κίχοι θανάτου. Ἀλλὰ Ζεῦ τέλεσόν μοι Ὀλύμπιε καίριον εὐχήν, δὸσ δέ μοι ἀντὶ κακῶν καί τι παθεῖν ἀγαθόν· τεθναίην δ’ εἰ μή τι κακῶν ἄμπαυμα μεριμνέων εὑροίμην, δοίην τ’ ἀντ’ ἀνιῶν ἀνίασ. αἶσα γὰρ οὕτωσ ἐστί· τίσισ δ’ οὐ φαίνεται ἡμῖν ἀνδρῶν οἳ τἀμὰ χρήματ’ ἔχουσι βίῃ συλήσαντεσ· ἐγὼ δὲ κύων ἐπέρησα χαράδρην χειμάρρῳ ποταμῷ πάντ’ ἀποσεισάμενοσ. τῶν εἰή μέλαν αἷμα πιεῖν, ἐπί τ’ ἐσθλὸσ ὄροιτο δαίμων, ὃσ κατ’ ἐμὸν νοῦν τελέσειε τάδε. Ά͂ δειλὴ Πενίη, τί μένεισ προλιποῦσ α παρ’ ἄλλον ἄνδρ’ ἰέναι; μὴ δή μ’ οὐκ ἐθέλοντα φίλει, ἀλλ’ ἴθι καὶ δόμον ἄλλον ἐποίχεο, μηδὲ μεθ’ ἡμέων αἰεὶ δυστήνου τοῦδε βίου μέτεχε. Τόλμα, Κύρνε, κακοῖσιν, ἐπεὶ κἀσθλοῖσιν ἔχαιρεσ, εὖτέ σε καὶ τούτων μοῖρ’ ἐπέβαλλεν ἔχειν· ὡσ δέ περ ἐξ ἀγαθῶν ἔλαβεσ κακόν, ὣσ δὲ καὶ αὖτισ ἐκδῦναι πειρῶ θεοῖσιν ἐπευχόμενοσ, μηδὲ λίην ἐπίφαινε· κακὸν δέ τι, Κύρν’, ἐπιφαίνων παύρουσ κηδεμόνασ σῆσ κακότητοσ ἔχεισ. Ἀνδρόσ τοι κραδίη μινύθει μέγα πῆμα παθόντοσ, Κύρν’, ἀποτεινυμένου δ’ αὔξεται ἐξοπίσω. Εὖ κώτιλλε τὸν ἐχθρόν· ὅταν δ’ ὑποχείριοσ ἔλθῃ, τεῖσαί νιν πρόφασιν μηδεμίαν θέμενοσ. Ἴσχε νόῳ, γλώσσησ δὲ τὸ μείλιχον αἰὲν ἐπέστω· δειλῶν τοι τελέθει καρδίη ὀξυτέρη. Οὐ δύναμαι γνῶναι νόον ἀστῶν ὅντιν’ ἔχουσιν· οὔτε γὰρ εὖ ἑρ́δων ἁνδάνω οὔτε κακῶσ. μωμεῦνται δέ με πολλοί, ὁμῶσ κακοὶ ἠδὲ καὶ ἐσθλοί, μιμεῖσθαι δ’ οὐδεὶσ τῶν ἀσόφων δύναται. Μή μ’ ἀέκοντα λίην κεντῶν ὑπ’ ἄμαξαν ἔλαυνε εἰσ φιλότητα βίῃ, Κύρνε, προσελκόμενοσ. Ζεῦ φίλε, θαυμάζω σε· σὺ γὰρ πάντεσσιν ἀνάσσεισ τιμὴν αὐτὸσ ἔχων καὶ μεγάλην δύναμιν, ἀνθρώπων δ’ εὖ οἶσθα νόον καὶ θυμὸν ἑκάστου, σὸν δὲ κράτοσ πάντων ἔσθ’ ὕπατον, βασιλεῦ· πῶσ δή σευ, Κρονίδη, τολμᾷ νόοσ ἄνδρασ ἀλιτροὺσ ἐν ταὐτῇ μοίρῃ τόν τε δίκαιον ἔχειν, ἤν τ’ ἐπὶ σωφροσύνην τρεφθῇ νόοσ, ἤν τε πρὸσ ὕβριν ἀνθρώπων ἀδίκοισ ἔργμασι πειθομένων; οὐδέ τι κεκριμένον πρὸσ δαίμονόσ ἐστι βροτοῖσιν, οὐδ’ ὁδὸσ ἥν τισ ἰὼν ἀθανάτοισιν ἅδοι. ἔμπησ δ’ ὄλβον ἔχουσιν ἀπήμονα· τοὶ δ’ ἀπὸ δειλῶν ἔργων ἴσχοντεσ θυμὸν ὅμωσ πενίην μητέρ’ ἀμηχανίησ ἔλαβον, τὰ δίκαια φιλεῦντεσ, ἥτ’ ἀνδρὸσ παράγει θυμὸν ἐσ ἀμπλακίην, βλάπτουσ’ ἐν στήθεσσι φρένασ κρατερῆσ ὑπ’ ἀνάγκησ· τολμᾷ δ’ οὐκ ἐθέλων αἴσχεα πολλὰ φέρειν, χρημοσύνῃ εἴκων, ἣ δὴ κακὰ πάντα διδάσκει, ψεύδεά τ’ ἐξαπάτασ τ’ οὐλομένασ τ’ ἔριδασ ἄνδρα καὶ οὐκ ἐθέλοντα, κακὸν δέ οἱ οὐδὲν ἐοίκεν· ἡ γὰρ καὶ χαλεπὴν τίκτει ἀμηχανίην. Ἐν πενίῃ δ’ ὅ τε δειλὸσ ἀνὴρ ὅ τε πολλὸν ἀμείνων φαίνεται, εὖτ’ ἂν δὴ χρημοσύνη κατέχῃ. τοῦ μὲν γὰρ τὰ δίκαια φρονεῖ νόοσ οὗτέ περ αἰεὶ ἰθεῖα γνώμη στήθεσιν ἐμπεφύῃ· τοῦ δ’ αὖτ’ οὔτε κακοῖσ ἕπεται νόοσ οὔτ’ ἀγαθοῖσιν, τὸν δ’ ἀγαθὸν τολμᾶν χρὴ τά τε καὶ τὰ φέρειν. Αἰδεῖσθαι δὲ φίλουσ φεύγειν τ’ ὀλεσήνορασ ὁρ́κουσ ἐντρέπευ, ἀθανάτων μῆνιν ἀλευόμενοσ. Μηδὲν ἄγαν σπεύδειν· καιρὸσ δ’ ἐπὶ πᾶσιν ἄριστοσ ἔργμασιν ἀνθρώπων· πολλάκι δ’ εἰσ ἀρετὴν σπεύδει ἀνὴρ κέρδοσ διζήμενοσ, ὅντινα δαίμων πρόφρων εἰσ μεγάλην ἀμπλακίην παράγει, καί οἱ ἔθηκε δοκεῖν, ἅ μὲν ᾖ κακά, ταῦτ’ ἀγάθ’ εἶναι εὐμαρέωσ, ἃ δ’ ἂν ᾖ χρήσιμα, ταῦτα κακά. Φίλτατοσ ὢν ἥμαρτεσ· ἐγὼ δέ σοι αἴτιοσ οὐδέν, ἀλλ’ αὐτὸσ γνώμησ οὐκ ἀγαθῆσ ἔτυχεσ. Οὐδένα θησαυρὸν παισὶν κατανήσει ἀμείνω αἰδοῦσ, ἥτ’ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, Κύρν’, ἕπεται. Οὐδενὸσ ἀνθρώπων κακίων δοκεῖ εἶναι ἑταῖροσ ᾧ γνώμη θ’ ἕπεται, Κύρνε, καὶ ᾧ δύναμισ. Πίνων δ’ οὐχ οὕτωσ θωρήξομαι, οὐδέ με οἶνοσ ἐξαρεῖ, ὥστ’ εἰπεῖν δεινὸν ἔποσ περὶ σοῦ. Οὐδέν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενοσ εὑρεῖν πιστὸν ἑταῖρον, ὅτῳ μήτισ ἔνεστι δόλοσ· ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσὸσ ὑπερτερίησ ἄμμιν ἔνεστι τύποσ. Πολλά με καὶ συνιέντα παρέρχεται· ἀλλ’ ὑπ’ ἀνάγκησ σιγῶ γινῴσκων ἡμετέρην δύναμιν. Πολλοῖσ ἀνθρώπων γλώσσῃ θύραι οὐκ ἐπίκεινται ἁρμόδιαι, καί σφιν πόλλ’ ἀλάλητα μέλει· πολλάκι γὰρ τὸ κακὸν κατακείμενον ἔνδον ἄμεινον, ἔστε δ’ ἂν ἐξέλθῃ λώϊον ἦν τὸ καλόν. Πάντων μὲν μὴ φῦναι ἐπιχθονίοισιν ἄριστον μηδ’ ἐσιδεῖν αὐγὰσ ὀξέοσ ἠελίου· φύντα δ’ ὅπωσ ὤκιστα πύλασ Αἰ̈́δαο περῆσαι καὶ κεῖσθαι πολλὴν γῆν ἐπαμησάμενον. Φῦσαι καὶ θρέψαι ῥᾷον βροτὸν ἢ φρένασ ἐσθλὰσ ἐνθέμεν· οὐδείσ πω τοῦτό γ’ ἐπεφράσατο, ὅστισ σώφρον’ ἔθηκε τὸν ἄφρονα κἀκ κακοῦ ἐσθλόν. εἰ δ’ Ἀσκληπιάδαισ τοῦτό γ’ ἔδωκε θεόσ, ἰᾶσθαι κακότητα καὶ ἀτηρὰσ φρένασ ἀνδρῶν, πολλοὺσ ἂν μισθοὺσ καὶ μεγάλουσ ἔφερον· εἰ δ’ ἦν ποιητόν τε καὶ ἔνθετον ἀνδρὶ νόημα, οὔποτ’ ἂν ἐξ ἀγαθοῦ πατρὸσ ἔγεντο κακόσ, πειθόμενοσ μύθοισι σαόφροσιν. ἀλλὰ διδάσκων οὔποτε ποιήσεισ τὸν κακὸν ἀνδρ’ ἀγαθόν. Νήπιοσ, ὃσ τὸν ἐμὸν μὲν ἔχει νόον ἐν φυλακῇσιν, τῶν δ’ αὐτοῦ ἰδίων ούδεν ἐπιστρέφεται. Οὐδεὶσ γὰρ πάντ’ ἐστὶ πανόλβιοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσθλὸσ τολμᾷ ἔχων τὸ κακὸν κοὐκ ἐπίδηλοσ ὅμωσ· δειλὸσ δ’ οὔτ’ ἀγαθοῖσ τισ ἐπίσταται οὔτε κακοἰσιν θυμὸν ἔχων μίμνειν. ἀθανάτων δὲ δόσεισ παντοῖαι φνητοῖσιν ἐέρχοντ’· ἀλλ’ ἐτιτολμᾶν χρὴ δῶρ’ ἀθανάτων οἱᾶ διδοῦσιν ἔχειν. Εἴ μ’ ἐθέλεισ πλύνειν, κεφαλῆσ ἀμίαντον ἀπ’ ἄκρησ αἰεὶ λευκὸν ὕδωρ ῥεύσεται ἡμετέρησ· εὑρήσεισ δὲ με πᾶσιν ἐπ’ ἔργμασιν ὥσπερ ἄπεφθον χρυσόν, ἐρυθρὸν ἰδεῖν τριβόμενον βασάνῳ, τοῦ χροιῆσ καθύπερθε μέλασ οὐχ ἅπτεται ἰὸσ οὐδ’ εὐρώσ, αἰεὶ δ’ ἄνθοσ ἔχει καθαρόν. Ὤνθρωπ’, εἰ γνώμησ ἔλαχεσ μέροσ ὥσπερ ἀνοιησ καὶ σώφρων οὕτωσ ὥσπερ ἄφρων ἐγένου, πολλοῖσ ἂν ζηλωτὸσ ἐφαίνεο τῶνδε πολιτῶν οὕτωσ ὥσπερ νῦν οὐδενὸσ ἄξιοσ εἶ. Οὔτοι σύμφορόν ἐστι γυνὴ νέα ἀνδρὶ γέροντι· οὐ γὰρ πηδαλίῳ πείθεραι ὡσ ἄκατοσ, ὀυδ’ ἄγκυραι ἔχουσιν, ἀπορρήξασα δὲ δεσμὰ πολλάκισ ἐκ νυκτῶν ἄλλον ἔχει λιμένα. Μήπορ’ ἐπ’ ἀπρήκτοισι νόον ἔχε, μηδὲ μενοίνα χρήματα τῶν ἄνυσισ γίνεται οὐδεμία. Εὐμαρέωσ τοι χρῆμα θεοὶ δόσαν οὔτε τι δειλὸν οὔτ ἀγαθόν· χαλεπῷ δ’ ἔργματι κῦδοσ ἔπι. Ἀμφ’ ἀρετῇ τρίβου καί τοι τὰ δίκαια φίλ’ ἔστω, μηδέ σε νικάτω κέρδοσ ὅτ’ αἰσχρὸν ἐῄ. Μηδένα τῶνδ’ ἀέκοντα μένειν κατέρυκε παρ’ ἡμῖν, μηδὲ θύραζε κέλεὐ οὐκ ἐθέλοντ’ ἰέναι, μηδ’ εὕδοντ’ ἐπέγειρε, Σιμωνίδη, ὅντιν’ ἂν ἡμῶν θωρηχθέντ’ οἴνῳ μαλθακὸσ ὕπνοσ ἕλῃ, μηδὲ τὸν ἀγρυπνέοντα κέλεὐ ἀέκοντα καθεύδειν· πᾶν γὰρ ἀναγκαῖον χρῆμ’ ἀνιηρὸν ἔφυ· ιῷ πίνειν δ’ ἐθέλοντι παρασταδὸν οἰνοχοείτω. οὐ πάσασ νύκτασ γίνεται ἁβρὰ παθεῖν. αὐτὰρ ἐγώ, μέτρον γὰρ ἔχω μελιηδέοσ οἴνου, ὕπνου λυσικάκου μνήσομαι οἴκαδ’ ἰών, ἥξω δ’ ὡσ οἶνοσ χαριέστατοσ ἀνδρὶ πεπόσθαι· οὔτε τι νήφων εἶμ’ οὔτε λίην μεθύων. ὃσ δ’ ἂν ὑπερβάλλῃ πόσιοσ μέτρον, οὐκέτι κεῖνοσ τῆσ αὐτοῦ γλώσσησ καρτερὸσ οὐδὲ νόου, μυθεῖται δ’ ἀπάλαμνα τὰ νήφοσι γίνεται αἰσχρά, αἰδεῖται θ’ ἑρ́δων οὐδέν, ὅταν μεθύῃ, τὸ πρὶν ἐὼν σώφρων, τότε νήπιοσ. ἀλλὰ σὺ ταῦτα γινῴσκων μὴ πῖν’ οἶνον ὑπερβολάδην, ἀλλ’ ἢ πρὶν μεθύειν ὑπανίστασο, μηδὲ βιάσθω γαστήρ σ’ ὥστε κακὸν λάτριν ἐφημέριον, ἢ παρεὼν μὴ πῖνε. σὺ δ’ Ἔγχεε τοῦτο μάταιον κωτίλλεισ αἰεί· τοὔνεκά τοι μεθύεισ. ἡ μὲν γὰρ φέρεται φιλοτήσιοσ, ἡ δὲ πρόκειται, τὴν δὲ θεοῖσ σπένδεισ, τὴν δ’ ἐπὶ χειρὸσ ἔχεισ· ἀρνεῖσθαι δ’ οὐκ οἶδασ. ἀνίκητοσ δὲ τοι οὗτοσ, ὃσ πολλὰσ πίνων μή τι μάταιον ἐρεῖ. ὑμεῖσ δ’ εὖ μυθεῖσθε παρὰ κρητῆρι μένοντεσ, ἀλλήλων ἔριδοσ δὴν ἀπερυκόμενοι, ἐσ τὸ μέσον φωνεῦντεσ ὁμῶσ ἑνὶ καὶ συνάπασι· χοὔτωσ συμπόσιον γίνεται οὐκ ἄχαρι. Ἄφρονοσ ἀνδρὸσ ὁμῶσ καὶ σώφρονοσ οἶνοσ, ὅταν δὴ πίνῃ ὑπὲρ μέτρον, κοῦφον ἔθηκε νόον. Εν πυρὶ μὲν χρυσόν τε καὶ ἄργυρον ἴδριεσ ἄνδρεσ γινῴσκουσ’, ἀνδρὸσ δ’ οἶνοσ ἔδειξε νόον, καὶ μάλα περ πινυτοῦ, τὸν ὑπὲρ μέτρον ἤρατο πίνων, ὥστε καταισχῦναι καὶ πρὶν ἐόντα σοφόν. Οἰνοβαρέω κεφαλήν, Ὀνομάκριτε, καί με βιᾶται οἶνοσ, ἀτὰρ γνώμησ οὐκέτ’ ἐγὼ ταμίησ ἡμετέρησ, τὸ δὲ δῶμα περιτρέχει. ἀλλ’ ἄγ’ ἀναστὰσ πειρηθῶ μή πωσ καὶ πόδασ οἶνοσ ἔχει καὶ νόον ἐν στήθεσσι. δέδοικα δὲ μή τι μάταιον ἑρ́ξω θωρηχθεὶσ καὶ μέγ’ ὄνειδοσ ἔχω. Οἶνοσ πινόμενοσ πουλὺσ κακόν· ἢν δὲ τισ αὐτὸν πίνῃ ἐπισταμένωσ, οὐ κακὸν ἀλλ’ ἀγαθόν. Ἦλθεσ δή, Κλεάριστε, βαθὺν διὰ πόντον ἀνύσσασ, ἐνθάδ’ ἐπ’ οὐδὲν ἔχοντ’, ὦ τάλαν, οὐδὲν ἔχων. νηόσ τοι πλευρῇσιν ὑπὸ ζυγὰ θήσομεν ἡμεῖσ, Κλεάρισθ’, οἱ̓͂ ἔχομεν χοἰᾶ διδοῦσι θεοί· οὔτε τι τῶν ὄντων ἀποθήσομαι, οὔτε τι μεῖζον σῆσ ἕνεκα ξενίησ ἄλλοθεν οἰσόμεθα, τῶν δ’ ὄντων τἄριστα παρέξομεν. ἢν δέ τισ ἔλθῃ σεῦ φίλοσ ὤν, κατάειφ’ ὡσ φιλότητοσ ἔχεισ· ἤν δέ τισ εἰρωτᾶ τὸν ἐμὸν βίον, ὦδέ οἱ εἰπεῖν· ὡσ εὖ μὲν χαλεπῶσ, ὡσ χαλεπῶσ δὲ μάλ εὖ, ὥσθ’ ἕνα μὲν ξεῖνον πατρωϊον οὐκ ἀπολείπειν, ξείνια δὲ πλεόνεσσ’ οὐ δυνατὸσ παρέχειν. Οὔ σε μάτην, ὦ Πλοῦτε, βροτοὶ τιμῶσι μάλιστα· ἦ γὰρ ῥηϊδίωσ τὴν κακότητα φέρεισ. Καὶ γάρ τοι πλοῦτον μὲν ἔχειν ἀγαθοῖσιν ἐοίκεν, ἡ πενίη δὲ κακῷ σύμφοροσ ἀνδρὶ φέρειν. Ὤ μοι ἐγὼν ἥβησ καὶ γήραοσ οὐλομένοιο, τοῦ μὲν ἐπερχομένου, τῆσ δ’ ἀπονισομένησ. Οὐδένα <πω> προὔδωκα φίλον καὶ πιστὸν ἑταῖρον, οὐδ’ ἐν ἐμῇ ψυχῇ δούλιον οὐδὲν ἔνι. Αἰεί μοι φίλον ἦτορ ἰαίνεται, ὁππότ’ ἀκούσω αὐλῶν φθεγγομένων ἱμερόεσσαν ὄπα. Χαίρω δ’ ἐμπίνων καὶ ὑπ’ αὐλητῆροσ ἀείδων, χαίρω δ’ εὔφθογγον χερσὶ λύρην ὀχέων. Οὔποτε δουλείη κεφαλὴν ἰθεῖα πέφυκεν, ἀλλ’ αἰεὶ σκολιή, καὐχένα λοξὸν ἔχει. οὔτε γὰρ ἐκ σκίλλησ πὅδα φύεται οὐδ’ ὑάκινθοσ, οὔτε ποτ’ ἐκ δούλησ τέκνον ἐλευθέριον. Οὗτοσ ἀνήρ, φίλε Κύρνε, πέδασ χαλκεύεται αὐτῷ, εἰ μὴ ἐμὴν γνώμην ἐξαπατῶσι θεοί. Δειμαίνω μὴ τήνδε μόλιν, Πολυπαΐδη, ὕβρισ, ἥπερ Κενταύρουσ ὠμοφάγουσ, ὀλέσῃ. Χρή με παρὰ στάθμην καὶ γνώμονα τήνδε δικάσσαι, Κύρνε, δίκην, ἶσόν τ’ ἀμφοτέροισι δόμεν, Άντεσί τ’ οἰωνοῖσ τε καὶ αἰθομένοισ ἱεροῖσιν, ὄφρα μὴ ἀμπλακίησ αἰσχρὸν ὄνειδοσ ἔχω. Μηδένα πῃ κακότητι βιάζεο· τῷ δὲ δικαίῳ τῆσ εὐεργεσίησ οὐδὲν ἀρειότερον. Ἄγγελοσ ἄφθογγοσ πόλεμον πολύδακρυν ἐγείρει, Κύρν’, ἀπὸ τηλαυγέοσ φαινόμενοσ σκοπιῆσ. ἀλλ’ ἵπποισ ἔμβαλλε ταχυπτέρνοισι χαλινούσ· δῄων γάρ σφ’ ἀνδρῶν ἀντιάσειν δοκέω. οὐ πολλὴν τὸ μεσηγὺ διαπρήξουσι κέλευθον, εἰ μὴ ἐμὴν γνώμην ἐξαπατῶσι θεοί. Χρὴ τολμᾶν χαλεποῖσιν ἐν ἄλγεσι κείμενον ἄνδρα, πρόσ τε θεῶν αἰτεῖν ἔκλυσιν ἀθανάτων. Φράζεο· κίνδυνόσ τοι ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῇσ· ἄλλοτε πόλλ’ ἕξεισ, ἄλλοτε παυρότερα, ὥστε σε μήτε λίην ἀφνεὸν κτεάτεσσι γενέσθαι χρὴ μήτ’ ἐσ πολλὴν χρημοσύνην ἐλάσαι. Εἰή μοι τὰ μὲν αὐτὸν ἔχειν, τὰ δὲ πόλλ’ ἐπιδοῦναι χρήματα τῶν ἐχθρῶν τοῖσι φίλοισιν ἔχειν. Κεκλῆσθαί τ’ ἐσ δαῖτα παρέζεσθαί τε παρ’ ἐσθλὸν ἄνδρα χρεὼν σοφίην πᾶσαν ἐπιστάμενον· τοῦ συνιεῖν <θ’> ὁπόταν τι λέγῃ σοφόν, ὄφρα διδαχθῇσ καὶ τοῦτ’ εἰσ οἶκον κέρδοσ ἔχων ἀπίῃσ. Ἥβῃ τερπόμενοσ παίζω· δηρὸν γὰρ ἔνερθεν γῆσ ὀλέσασ ψυχὴν κείσομαι ὥστε λίθοσ ἄφθογγοσ, λείψω δ’ ἐρατὸν φάοσ ἠελίοιο, ἔμπησ δ’ ἐσθλὸσ ἐὼν ὄψομαι οὐδὲν ἔτι. Δόξα μὲν ἀνθρώποισι κακὸν μέγα, πεῖρα δ’ ἄριστον· πολλοὶ ἀπείρητοι δόξαν ἔχουσ’ ἀγαθῶν. Εὖ ἑρ́δων εὖ πάσχε· τί κ’ ἄγγελον ἄλλον ἰάλλοισ; τῆσ εὐεργεσίησ ῥῃδίη ἀγγελίη. Οἵ με φίλοι προδιδοῦσιν, ἐπεὶ τόν γ’ ἐχθρὸν ἀλεῦμαι ὥστε κυβερνήτησ χοιράδασ εἰναλίασ. Ῥήϊον ἐξ ἀγαθοῦ θεῖναι κακὸν ἠ κ’ κακοῦ ἐσθλόν. μή με δίδασκ’· οὔτοι τηλίκοσ εἰμὶ μαθεῖν. <Α· > Ἐχθαίρω κακὸν ἄνδρα, καλυψαμένη δὲ πάρειμι σμικρῆσ ὄρνιθοσ κοῦφον ἔχουσα νόον. <Β· > Ἐχθαίρω δὲ γυναῖκα περίδρομον, ἄνδρα τε μάργον ̔̀σ τὴν ἀλλοτρίην βούλετ’ ἄρουραν ἀροῦν. <Α· καὶ Β· > Ἀλλὰ τὰ μὲν προβέβηκεν, ἀμήχανόν ἐστι γενέσθαι ἀργά· τὰ δ’ ἐξοπίσω, τῶν φυλακὴ μελέτω. Πᾶσίν τοι κίνδυνοσ ἐπ’ ἔργμασιν, οὐδέ τισ οἶδεν πῇ σχήσειν μέλλει πρήγματοσ ἀρχομένου. ἀλλ’ ὁ μὲν εὐδοκιμεῖν πειρώμενοσ οὐ προνοήσασ εἰσ μεγάλην ἄτην καὶ χαλεπὴν ἔπεσεν, τῷ δὲ καλῶσ ποιεῦντι θεὸσ περὶ πάντα τίθησιν συντυχίην ἀγαθήν, ἔκλυσιν ἀφροσύνησ. Τολμᾶν χρὴ τὰ διδοῦσι θεοὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν, ῥηϊδίωσ δὲ φέρειν ἀμφοτέρων τὸ λάχοσ. Μήτε κακοῖσιν ἀσῶ τι λίην φρένα μήτ’ ἀγαθοῖσιν τερφθῇσ ἐξαπίνησ πρὶν τέλοσ ἄκρον ἰδεῖν. Ἄνθρωπ’, ἀλλήλοισιν ἀπόπροθεν ὦμεν ἑταῖροι· πλὴν πλούτου παντὸσ χρήματόσ ἐστι κόροσ. δὴν δὴ καὶ φίλοι εἶμεν· ἀτάρ τ’ ἄλλοισιν ὁμίλει ἀνδράσιν, οἳ τὸν σὸν μᾶλλον ἴσασι νόον. οὔ μ’ ἔλαθεσ φοιτῶν κατ’ ἀμαξιτὸν ἣν ἄρα καὶ πρὶν ἠλάστρεισ κλέπτων ἡμετέρην φιλίην. ἔρρε, θεοῖσίν τ’ ἐχθρὲ καὶ ἀνθρώποισιν ἄπιστε, ψυχρὸν ὃν ἐν κόλπῳ ποικίλον εἶχον ὄφιν. Τοιάδε καὶ Μάγνητασ ἀπώλεσεν ἔργα καὶ ὕβρισ οἱᾶ τὰ νῦν ἱερὴν τήνδε πόλιν κατέχει. Πολλῷ τοι πλέονασ λιμοῦ κόροσ ὤλεσεν ἤδη ἄνδρασ ὅσοι μοίρησ πλεῖον ἔχειν ἔθελον. Ἀρχῇ ἔρι ψεύδουσ μικρὰ χάρισ· εἰσ δὲ τελευτὴν αἰσχρὸν δὴ κέρδοσ καὶ κακὸν ἀμφότερα γίνεται. οὐδέ τι καλόν, ὅτῳ ψεῦδοσ προσαμαρτῇ ἀνδρὶ καὶ ἐξέλθῃ πρῶτον ἀπὸ στόματοσ. Οὐ χαλεπὸν ψέξαι τὸν πλησίον, οὐδὲ μὲν αὐτὸν αἰνῆσαι· δειλοῖσ ἀνδράσι ταῦτα μέλει· σιγᾶν δ’ οὐκ ἐθέλουσι κακοὶ κακὰ λεσχάζοντεσ· οἱ δ’ ἀγαθοὶ πάντων μέτρον ἴσασιν ἔχειν. Οὐδένα παμπήδην ἀγαθὸν καὶ μέτριον ἄνδρα τῶν νῦν ἀνθρώπων ἠέλιοσ καθορᾷ. Οὔτι μάλ’ ἀνθρώποισ καταθύμια πάντα τελεῖται· πολλὸν γὰρ θνητῶν κρέσσονεσ ἀθάνατοι. Πόλλ’ ἐν ἀμηχανίῃσι κυλίνδομαι ἀχνύμενοσ κῆρ· ἄκρην γὰρ πενίην οὐχ ὑπερεδράμομεν. Πᾶσ τισ πλούσιον ἄνδρα τίει, ἀτίει δὲ πενιχρόν· πᾶσιν δ’ ἀνθρώποισ αὐτὸσ ἔνεστι νόοσ. Παντοῖαι κακότητεσ ἐν ἀνθρώποισιν ἐάσιν παντοῖαι δ’ ἀρεταὶ καὶ βιότου παλάμαι. Ἀργαλέον φρονέοντα παρ’ ἄφροσι πόλλ’ ἀγορεύειν, καὶ σιγᾶν αἰεί· τοῦτο γὰρ οὐ δυνατόν. Αἰσχρόν τοι μεθύοντα παρ’ ἀνδράσι νήφοσιν εἶναι αἰσχρὸν δ’ εἰ νήφων πὰρ μεθύουσι μένει. Ἥβη καὶ νεότησ ἐπικουφίζει νόον ἀνδρόσ, πολλῶν δ’ ἐξαίρει θυμὸν ἐσ ἀμπλακίην. Ωἷτινι μὴ θυμοῦ κρέσσων νόοσ, αἰὲν ἐν ἄταισ, Κύρνε, καὶ ἐν μεγάλαισ κεῖται ἀμηχανίαισ. Βουλεύου δὶσ καὶ τρὶσ ὅ τοί κ’ ἐπὶ τὸν νόον ἔλθῃ· ἀτηρὸσ γάρ τοι λάβροσ ἀνὴρ τελέθει. Ἀνδράσι τοῖσ ἀγαθοῖσ ἕπεται γνώμη τε καὶ αἰδώσ· οἳ νῦν ἐν πολλοῖσ ἀτρεκέωσ ὀλίγοι. Ἐλπὶσ καὶ κίνδυνοσ ἐν ἀνθρώποισιν ὁμοῖα οὗτοι γὰρ χαλεποὶ δαίμονεσ ἀμφότεροι. Πολλάκι πὰρ δόξαν τε καὶ ἐλπίδα γίνεται εὖ ῥεῖν ἔργ’ ἀνδρῶν, βουλαῖσ δ’ οὐκ ἐπέγεντο τέλοσ. Οὔτοι κ’ εἰδείησ οὔτ’ εὔνοον οὔτε μὲν ἐχθρόν, εἰ μὴ σπουδαίου πρήγματοσ ἀντιτύχοισ. Πολλοὶ πὰρ κρητῆρι φίλοι γίνονται ἑταῖροι, ἐν δὲ σπουδαίῳ πρήγματι παυρότεροι. Παύρουσ κηδεμόνασ πιστοὺσ εὑρ́οισ κεν ἑταίρουσ κείμενοσ ἐν μεγάλῃ θυμὸν ἀμηχανίῃ. Ἤδη νῦν αἰδὼσ μὲν ἐν ἀνθρώποισιν ὄλωλεν, αὐτὰρ ἀναιδείη γαῖαν ἐπιστρέφεται. Ἆ δειλὴ Πενίη, τί ἐμοῖσ ἐπικειμένη ὤμοισ σῶμα καταισχύνεισ καὶ νόον ἡμέτερον, αἰσχρὰ δέ μ’ οὐκ ἐθέλοντα βίῃ καὶ δειλὰ διδάσκεισ ἐσθλὰ μετ’ ἀνθρώπων καὶ κάλ’ ἐπιστάμενον; Εὐδαίμων εἰήν καὶ θ εο ῖσ φίλοσ ἀθανάτοισιν, Κύρν’· ἀρετῆσ δ’ ἄλλησ οὐδεμιῆσ ἔραμαι. Σύν τοι, Κύρνε, παθόντι κακῶσ ἀνιώμεθα πάντεσ· ἀλλά τοι ἀλλότριον κῆδοσ ἐφημέριον. Μηδὲν ἄγαν χαλεποῖσιν ἀσῶ φρένα μηδ’ ἀγαθοῖσιν χαῖρ’, ἐπεὶ ἔστ’ ἀνδρὸσ πάντα φέρειν ἀγαθοῦ. Οὐδ’ ὀμόσαι χρὴ τοῦθ’, ὅτι μήποτε πρῆγμα τόδ’ ἔσται· θ εο ὶ γάρ τοι νεμεσῶσ’, οἷσιν ἔπεστι τέλοσ· καὶ πρῆξαι μέντοι τι. καὶ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸν ἔγεντο, καὶ κακὸν ἐξ ἀγαθοῦ· καί τε πενιχρὸσ ἀνὴρ αἶψα μάλ’ ἐπλούτησε· καὶ ὃσ μάλα πολλὰ πέπαται, ἐξαπίνησ πάντ’ οὖν ὤλεσε νυκτὶ μιῇ· καὶ σώφρων ἥμαρτε καὶ ἄφρονι πολλάκι δόξα ἕσπετο, καὶ τιμῆσ καὶ κακὸσ ὢν ἔλαχεν. Εἰ μὲν χρήματ’ ἔχοιμι, Σιμωνίδη, οἱᾶ́περ ἤθη οὐκ ἂν ἀνιώμην τοῖσ ἀγαθοῖσι συνών· νῦν δέ με γινῴσκοντα παρέρχεται, εἰμὶ δ’ ἄφωνοσ χρημοσύνῃ, πολλῶν γνοὺσ ἂν ἄμεινον ἐτέων, οὕνεκα νῦν φερόμεσθα καθ’ ἱστία λευκὰ βαλόντεσ μηλίου ἐκ πόντου νύκτα διὰ δνοφέρην· ἀντλεῖν δ’ οὐκ ἐθέλουσιν· ὑπερβάλλει δὲ θάλασσα ἀμφοτέρων τοίχων· ἦ μάλα τισ χαλεπῶσ σῴζεται οἷ ἑρ́δουσι· κυβερνήτην μὲν ἔπαυσαν ἐσθλόν, ὅτισ φυλακὴν εἶχεν ἐπισταμένωσ, χρήματα δ’ ἁρπάζουσι βίῃ· κόσμοσ δ’ ἀπόλωλεν, δασμὸσ δ’ οὐκέτ’ ἴσοσ γίνεται ἐσ τὸ μέσον· φορτηγοὶ δ’ ἄρχουσι, κακοὶ δ’ ἀγαθῶν καθύπερθεν· δειμαίνω μή πωσ ναῦν κατὰ κῦμα πίῃ. ταῦτά μοι ᾐνίχθω κεχρησμένα τοῖσ ἀγαθοῖσιν· γινώσκοι δ’ ἄν τισ καὶ κακόσ, ἂν σοφὸσ ᾖ. Πολλοὶ πλοῦτον ἔχουσιν ἀί̈δριεσ· οἱ δὲ τὰ καλὰ ζητοῦσιν χαλεπῇ τειρόμενοι πενίῃ· ἑρ́δειν δ’ ἀμφοτέροισιν ἀμηχανίη παράκειται· εἴργει γὰρ τοὺσ μὲν χρήματα, τοὺσ δὲ νόοσ. Οὐκ ἔστι θνητοῖσι πρὸσ ἀθανάτουσ μαχέσασθαι, οὐδὲ δίκην εἰπεῖν· οὐδενὶ τοῦτο θέμισ. Οὐ χρὴ πημαίνειν ὅτε μὴ πημαντέον εἰή, οὐδ’ ἑρ́δειν ὅτι μὴ λώϊον ᾖ τελέσαι. Χαίρων ἐκτελέσειασ ὁδὸν μεγάλου διὰ πόντου, καί σε Ποσειδάων χάρμα φίλοισ ἀγάγοι. Πολλούσ τοι κόροσ ἄνδρασ ἀπώλεσεν ἀφραίνοντασ· γνῶναι γὰρ χαλεπὸν μέτρον, ὅτ’ ἐσθλὰ παρῇ· Οὐ δύναμαί σοι, θυμέ, παρασχεῖν ἄρμενα πάντα· τέτλαθι· τῶν δὲ καλῶν οὔτι σὺ μοῦνοσ ἐρᾷσ. Εὖ μὲν ἔχοντοσ ἐμοῦ πολλοὶ φίλοι· ἢν δέ τι δεινὸν συγκύρσῃ, παῦροι πιστὸν ἔχουσι νόον. Πλήθει δ’ ἀνθρώπων ἀρετὴ μία γίνεται ἥδε, πλουτεῖν· τῶν δ’ ἄλλων οὐδἒν ἄρ’ ἦν ὄφελοσ, οὐδ’ εἰ σωφροσύνην μὲν ἔχοισ Ῥαδαμάνθυοσ αὐτοῦ, πλείονα δ’ εἰδείησ Σισύφου Αἰολίδεω , ὅστε καὶ ἐξ Αἴ̈δεω πολυϊδρείῃσιν ἀνῆλθεν, πείσασ Περσεφόνην αἱμύλιοισι λόγοισ, ἥτε βροτοῖσ παρέχει λήθην βλάπτουσα νόοιο, ἄλλοσ δ’ οὔπω τισ τοῦτό γ’ ἐπεφράσατο, ὅντινα δὴ θανάτοιο μέλαν νέφοσ ἀμφικαλύψῃ, ἔλθῃ δ’ ἐσ σκιερὸν χῶρον ἀποφθιμένων, κυανέασ τε πύλασ παραμείψεται, αἵτε θανόντων ψυχὰσ εἴργουσιν καίπερ ἀναινομένασ· ἀλλ’ ἄρα καὶ κεῖθεν πάλιν ἤλυθε Σίσυφοσ ἡρ́ωσ ἐσ φάοσ ἠελίου σφῇσι πολυφροσύναισ· οὐδ’ εἰ ψεύδεα μὲν ποιοῖσ ἐτύμοισιν ὁμοῖα, γλῶσσαν ἔχων ἀγαθὴν Νέστοροσ ἀντιθέου, ὠκύτεροσ δ’ εἰήσθα πόδασ ταχέων Ἁρπυιῶν καὶ παίδων Βορέω, τῶν ἄφαρ εἰσὶ πόδεσ. ἀλλὰ χρὴ πάντασ γνώμην ταύτην καταθέσθαι, ὡσ πλοῦτοσ πλείστην πᾶσιν ἔχει δύναμιν. Ἶσόν τοι πλουτοῦσιν, ὅτῳ πολὺσ ἄργυρόσ ἐστιν καὶ χρυσὸσ καὶ γῆσ πυροφόρου πεδία ἵπποι θ’ ἡμίονοί τε, καὶ ᾧ τὰ δέοντα πάρεστι γαστρί τε καὶ πλευραῖσ καὶ ποσὶν ἁβρὰ παθεῖν, ταῦτ’ ἄφενοσ θνητοῖσι· τὰ γὰρ περιώσια πάντα χρήματ’ ἔχων οὐδεὶσ ἔρχεται εἰσ Αἴ̈δεω , οὐδ’ ἂν ἄποινα διδοὺσ θάνατον φύγοι οὐδὲ βαρείασ νούσουσ οὐδὲ κακὸν γῆρασ ἐπερχόμενον. Φροντίδεσ ἀνθρώπων ἔλαχον πτέρα ποικίλ’ ἔχουσαι, μυρόμεναι ψυχῆσ εἵνεκα καὶ βιότου. Ζεῦ πάτερ, εἴθε γένοιτοθεοῖσ θίλα τοῖσ μὲν ἀλιτροῖσ ὕβριν ἁδεῖν, εἴ σφιν τοῦτο γένοιτο φίλον θυμῷ, σχέτλια <δ’> ἔργα μετὰ φρεσὶ θ’ ὅστισ ἀθηρὴσ ἐργάζοιτο θεῶν μηδὲν ὀπιζόμενοσ, αὐτὸν ἔπειτα πάλιν τεῖσαι κακά, μηδ’ ἔτ’ ὀπίσσω πατρὸσ ἀτασθαλίαι παισὶ γένοιντο κακόν· παῖδέσ θ’ οἵτ’ ἀδίκου πατρὸσ τὰ δίκαια νοεῦντεσ ποιῶσιν, Κρονίδη, σὸν χόλον ἁζόμενοι, ἐξ ἀρχῆσ τὰ δίκαια μετ’ ἀστοῖσιν φιλέοντεσ, μήτιν’ ὑπερβασίην ἀντιτίνειν πατέρων. ταῦτ’ εἰή μακάρεσσι θεοῖσ φίλα· νῦν δ’ ὁ μὲν ἑρ́δων ἐκφεύγει, τὸ κακὸν δ’ ἄλλοσ ἔπειτα φέρει. καὶ τοῦτ’, ἀθανάτων βασιλεῦ, πῶσ ἐστι δίκαιον, ἔργων ὅστισ ἀνὴρ ἐκτὸσ ἐὼν ἀδίκων μήτιν’ ὑπερβασίην παρέχων μηδ’ ὁρ́κον ἀλιτρόν, ἀλλὰ δίκαιοσ ἐών, μὴ τὰ δίκαια πάθῃ; τίσ δή κεν βροτὸσ ἄλλοσ, ὁρῶν πρὸσ τοῦτον, ἔπειτα ἅζοιτ’ ἀθανάτουσ, καί τινα θυμὸν ἔχων, ὁππότ’ ἀνὴρ ἄδικοσ καὶ ἀτάσθαλοσ, οὔτε τευ ἀνδρὸσ οὔτε τευ ἀθανάτων μῆνιν ἀλευόμενοσ, ὑβρίζῃ πλούτῳ κεκορημένοσ, οἱ δὲ δίκαιοι τρυχῶνται χαλεπῇ τειρόμενοι πενίῃ; Ταῦτα μαθών, φίλ’ ἑταῖρε, δικαίωσ χρήματα ποιοῦ, σώφρονα θυμὸν ἔχων ἐκτὸσ ἀτασθαλίησ, αἰεὶ τῶνδ’ ἐπέων μεμνημένοσ· εἰσ δὲ τελευτὴν αἰνήσεισ μύθῳ σώφρονι πειθόμενοσ. Ζεὺσ μὲν τῆσδε πόληοσ ὑπειρέχοι αἰθέρι ναίων αἰεὶ δεξιτέρην χεῖρ’ ἐπ’ ἀπημοσύνῃ, ἄλλοι τ’ ἀθάνατοι μάκαρεσ θεοί· αὐτὰρ Ἀπόλλων ὀρθώσαι γλῶσσαν καὶ νόον ἡμέτερον· φόρμιγξ δ’ αὖ φθέγγοιθ’ ἱερὸν μέλοσ ἠδὲ καὶ αὐλόσ· ἡμεῖσ δὲ σπονδαῖσ θ εο ὺσ ἀπαρεσσάμενοι πίνωμεν, χαρίεντα μετ’ ἀλλήλοισι λέγοντεσ, μηδὲν τὸν Μήδων δειδιότεσ πόλεμον. ὧδ’ εἰή κεν ἄμεινον ὁμόφρονα θυμὸν ἔχοντασ νόσφι μεριμνάων εὐφροσύνωσ διάγειν τερπομένουσ, τηλοῦ δὲ κακὰσ ἀπὸ κῆρασ ἀμῦναι, γῆράσ τ’ οὐλόμενον καὶ θανάτοιο τέλοσ. Χρὴ Μουσῶν θεράποντα καὶ ἄγγελον, εἴ τι περισσὸν εἰδείη, σοφίησ μὴ φθονερὸν τελέθειν, ἀλλὰ τὰ μὲν μῶσθαι, τὰ δὲ δεικνύναι, ἄλλα δὲ ποιεῖν· τί σφιν χρήσηται μοῦνοσ ἐπιστάμενοσ; Φοῖβε ἄναξ, αὐτὸσ μὲν ἐπύργωσασ πόλιν ἄκρην, Ἀλκαθόῳ Πέλοποσ παιδὶ χαριζόμενοσ· αὐτὸσ δὲ στρατὸν ὑβριστὴν Μήδων ἀπέρυκε τῆσδε πόλευσ, ἵνα σοι λαοὶ ἔν εὐφροσύνῃ ἦροσ ἐπερχομένου κλειτὰσ πέμπωσ’ ἑκατόμβασ, τερπόμενοι κιθάρῃ καὶ θαλίῃ ἐρατῇ παιάνων τε χοροῖσ ἰαχῇσί τε σὸν περὶ βωμόν. ἦ γὰρ ἔγωγε δέδοικ’ ἀφραδίην ἐσορῶν καὶ στάσιν Ἑλλήνων λαοφθόρον. ἀλλὰ σύ, Φοῖβε, ἵλαοσ ἡμετέρην τήνδε φύλασσε πόλιν. Ἦλθον μὲν γὰρ ἔγωγε καὶ εἰσ Σικελήν ποτε γαῖαν, ἦλθον δ’ Εὐβοίησ ἀμπελόεν πεδίον, σπάρτην τ’ Εὐρώτα δονακοτρόφου ἀγλαὸν ἄστυ, καί μ’ ἐφίλευν προφρόνωσ πάντεσ ἐπερχόμενον. ἀλλ’ οὔτισ μοι τέρψισ ἐπὶ φρένασ ἦλθεν ἐκείνων· οὕτωσ οὐδὲν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλο πάτρησ. Μήποτέ μοι μελέδημα νεώτερον ἄλλο φανείη ἀντ’ ἐρατῆσ σοφίησ, ἀλλὰ τόδ’ αἰὲν ἔχων τερποίμην φόρμιγγι καὶ ὀρχηθμῷ καὶ ἀοιδῇ, καὶ μετὰ τῶν ἀγαθῶν ἐσθλὸν ἔχοιμι νόον. Μήτε τινὰ ξείνων δηλεύμενοσ ἔργμασι λυγροῖσ μήτε τιν’ ἐνδήμων, ἀλλὰ δίκαιοσ ἐών, τὴν σαυτοῦ φρένα τέρπε· δυσηλεγέων δὲ πολιτῶν ἄλλοσ τοί σε κακῶσ, ἄλλοσ ἄμεινον ἐρεῖ. Τοὺσ ἀγαθοὺσ ἄλλοσ μάλα μέμφεται, ἄλλοσ ἐπαινεῖ· τῶν δὲ κακῶν μνήμη γίνεται οὐδεμία. Ἀνθρώπων δ’ ἄψεκτοσ ἐπὶ χθονὶ γίνεται οὐδείσ· ἀλλ’ ὣσ λώϊον, εἰ μὴ πλεόνεσσι μέλοι. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων οὔτ’ ἔσσεται οὔτε πέφυκεν, ὅστισ πᾶσιν ἁδὼν δύσεται εἰσ Αἰ̈́δεω · οὐδὲ γὰρ ὃσ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσει, Ζεὺσ Κρονίδησ, θνητοῖσ πᾶσιν ἁδεῖν δύναται. Τόρνου καὶ στάθμησ καὶ γνώμονοσ ἄνδρα θεωρὸν εὐθύτερον χρὴ ἔμεν, Κύρνε, φυλασσόμενον, ᾧτινί κεν Πυθῶνι θεοῦ χρήσασ’ ἱέρεια ὀμφὴν σημήνῃ πίονοσ ἐξ ἀδύτου· οὔτε τι γὰρ προσθεὶσ οὐδέν κ’ ἔτι φάρμακον εὑρ́οισ, οὔτ’ ἀφελὼν πρὸσ θεῶ ν ἀμπλακίην προφύγοισ. Χρῆμ’ ἔπαθον θανάτου μὲν ἀεικέοσ οὔτι κάκιον, τῶν δ’ ἄλλων πάντων, Κύρν’, ἀνιηρότατον· οἵ με φίλοι προὔδωκαν. ἐγὼ δ’ ἐχθροῖσι πελασθεὶσ ἐδήσω καὶ τοὺσ ὅντιν’ ἔχουσι νόον. Βοῦσ μοι ἐπὶ γλώσσῃ κρατερῷ ποδὶ λὰξ ἐπιβαίνων ἴσχει κωτίλλειν καίπερ ἐπιστάμενον. Κύρν’, ἔμπησ δ’ ὅτι μοῖρα παθεῖν οὐκ ἔσθ’ ὑπαλύξαι· ὅττι δὲ μοῖρα παθεῖν οὔτι δέδοικα παθεῖν. Ἐσ πολυάρητον κακὸν ἥκομεν, ἔνθα μάλιστα, Κύρνε, συναμφοτέρουσ μοῖρα λάβοι θανάτου. Οἵ κ’ ἀπογηράσκοντασ ἀτιμάζωσι τοκῆασ, τούτων τοι χώρη, Κύρν’, ὀλίγη τελέθει. Μήτε τιν’ αὖξε τύραννον ἐπ’ ἐλπίδι κέρδεσιν εἴκων, μήτε κτεῖνε θεῶν ὁρ́κια συνθέμενοσ. Πῶσ ὑμῖν τέτληκεν ὑπ’ αὐλητῆροσ ἀείδειν θυμόσ, γῆσ δ’ οὖροσ φαίνεται ἐξ ἀγορῆσ ἥτε τρέφει καρποῖσιν ἐν εἰλαπίναισ ῥοφέοντασ ἀνθεῦντάσ τε κόμασ πορφυρέοισ στεφάνοισ ; ἀλλ’ ἄγε δή, σκύθα, κεῖρε κόμην, ἀπόπαυε δὲ κῶμον, πένθει δ’ εὐώδη χῶρον ἀπολλύμενον. Πίστει χρήματ’ ὄλεσσα, ἀπιστίῃ δ’ ἐσάωσα· γνώμη δ’ ἀργαλέη γίνεται ἀμφοτέρων. Πάντα τάδ’ ἐν κοράκεσσι καὶ ἐν φθόρῳ, οὐδέ τισ ἡμῖν αἴτιοσ ἀθανάτων, Κύρνε, θεῶν μακάρων. ἀλλ’ ἀνδρῶν τε βίη καὶ κέρδεα δειλὰ καὶ ὕβρισ πολλῶν ἐξ ἀγαθῶν ἐσ κακότητ’ ἔβαλεν. Δισσαί τοι πόσιοσ κῆρεσ δειλοῖσι βροτοῖσιν, δίψα τε λυσιμελὴσ καὶ μέθυσισ χαλεπή· τούτων δ’ ἂν τὸ μέσον στρωφήσομαι, οὐδέ με πείσεισ οὔτε τι μὴ πίνειν οὔτε λίην μεθύειν. Οἶνοσ ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα χαρίζεται, ἓν δ’ ἀχάριστοσ, εὖτ’ ἂν θωρήξασ μ’ ἄνδρα πρὸσ ἐχθρὸν ἄγῃ· ἀλλ’ ὅτε τἀγκαθύπερθεν ἐόνθ’ ὑπένερθε γένηται, τουτάκισ οἴκαδ’ ἴμεν παυσάμενοι πόσιοσ. Εὖ μὲν κείμενον ἄστυ κακῶσ θέμεν εὐμαρέσ ἐστιν, εὖ δὲ θέμεν τὸ κακῶσ κείμενον ἀργαλέον. Λὰξ ἐπίβα δήηῳ κενεόφρονι, τύπτε δὲ κέντρῳ ὀξέϊ, καὶ ζεύγλην δύσλοφον ἀμφιτίθει· οὐ γὰρ ἔθ’ εὑρήσεισ δῆμον φιλοδέσποτον ὧδε ἀνθρώπων ὁπόσουσ ἠέλιοσ καθορᾷ. Ζεὺσ ἄνδρ’ ἐξολέσειεν Ὀλύμπιοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον μαλθακὰ κωτίλλων ἐξαπατᾶν ἐθέλει. Ηἴδεα μὲν καὶ πρόσθεν, ἀτὰρ πολὺ λώϊα δὴ νῦν, οὕνεκα τοῖσ δειλοῖσ οὐδεμί’ ἐστὶ χάρισ. Πολλάκι δὴ πόλισ ἥδε δί’ ἡγεμόνων κακότητα ὥσπερ κεκλιμένη ναῦσ παρὰ γῆν ἔδραμεν. Τῶν δὲ φίλων εἰ μέν τισ ὁρᾷ μέ τι δειλὸν ἔχοντα, αὐχέν’ ἀποστρέψασ οὐδ’ ἐσορᾶν ἐθέλει· ἢν δέ τί μοί ποθεν ἐσθλόν, ἃ παυράκι γίνεται ἀνδρί, πολλοὺσ ἀσπασμοὺσ καὶ φιλότητασ ἔχω. Οἵ με φίλοι προδιδοῦσι καὶ οὐκ ἐθέλουσί τι δοῦναι ἀνδρῶν φαινομένων· ἀλλ’ ἐγὼ αὐτομάτη ἑσπεριή τ’ ἔξειμι καὶ ὀρθρίη αὖτισ ἔσειμι, ἦμοσ ἀλεκτρυόνων φθόγγοσ ἐγειρομένων. Πολλοῖσ ἀχρήστοισι θεὸσ διδοῖ ἀνδράσιν ὄλβον, ὅστισ μήτ’ αὐτῷ βέλτεροσ οὐδὲν ἐὼν μήτε φίλοισ. ἀρετῆσ δὲ μέγα κλέοσ οὔποτ’ ὀλεῖται· αἰχμητὴσ γὰρ ἀνὴρ γῆν τε καὶ ἄστυ σαοῖ. Ἔν μοι ἔπειτα πέσοι μέγασ οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθεν χάλκεοσ, ἀνθρώπων δεῖμα χαμαιγενέων, εἰ μὴ ἐγὼ τοῖσιν μὲν ἐπαρκέσω οἵ με φιλεῦσι, τοῖσ δ’ ἐχθροῖσ ἀνίη καὶ μέγα πῆμ’ ἔσομαι. Οἶνε, τὰ μέν σ’ αἰνῶ, τὰ δὲ μέμφομαι· οὐδέ σε πάμπαν οὔτε ποτ’ ἐχθαίρειν οὔτε φιλεῖν δύναμαι. ἐσθλὸν καὶ κακόν ἐσσι· τίσ ἄν σέ γε μωμήσαιτο, τίσ δ’ ἂν ἐπαινήσαι, μέτρον ἔχων σοφίησ; Ἥβα μοι, φίλε θυμέ· τάχ’ αὖ τινεσ ἄλλοι ἔσονται ἄνδρεσ, ἐγὼ δὲ θανὼν γαῖα μέλαιν’ ἔσομαι. Πῖν’ οἶνον, τὸν ἐμοὶ κορυφῇσ ὕπο Τηϋγέτοιο ἄμπελοι ἤνεγκαν, τὰσ ἐφύτευσ’ ὁ γέρων οὔρεοσ ἐν βήσσῃσι θεοῖσι φίλοσ Θεότιμοσ ἐκ Πλατανιστοῦντοσ ψυχρὸν ὕδωρ ἐπάγων· τοῦ πίνων ἀπὸ μὲν χαλεπὰσ σκεδάσεισ μελεδώνασ, θωρηχθεὶσ δ’ ἔσεαι πολλὸν ἐλαφρότεροσ. Εἰρήνη καὶ Πλοῦτοσ ἔχοι πόλιν, ὄφρα μετ’ ἄλλων κωμάζοιμι· κακοῦ δ’ οὐκ ἔραμαι πολέμου. Μηδὲ λίην κήρυκοσ ἀν’ οὖσ ἔχε μακρὰ βοῶντοσ· οὐ γὰρ πατρῴασ γῆσ πέρι μαρνάμεθα. Ἀλλ’ αἰσχρὸν παρεόντα καὶ ὠκυπόδων ἐπιβάντα ἵππων μὴ πόλεμον δακρυόεντ’ ἐσιδεῖν. Οἴ μοι ἀναλκείησ· ἀπὸ μὲν Κήρινθοσ ὄλωλεν, Ληλάντου δ’ ἀγαθὸν κείρεται οἰνόπεδον· οἱ δ’ ἀγαθοὶ φεύγουσι, πόλιν δὲ κακοὶ διέπουσιν. ὡσ δὴ Κυψελιδέων Ζεὺσ ὀλέσειε γένοσ. Γνώμησ δ’ οὐδὲν ἄμεινον ἀνὴρ ἔχει αὐτὸσ ἐν αὐτῷ οὐδ’ ἀγνωμοσύνησ, Κύρν’, ὀδυνηρότερον. Ζεὺσ εἰ πάντ’ ἄνδρεσσι καταθνητοῖσ χαλέπαινεν, γινῴσκων καὶ νοῦν οἱο͂ν ἕκαστοσ ἔχει αὐτὸσ ἐνὶ στήθεσσι καὶ ἔργματα τῶν τε δικαίων τῶν τ’ ἀδίκων, μέγα κεν πῆμα βροτοῖσιν ἐπῆν. Ἔστιν ὁ μὲν χείρων ὁ δ’ ἀμείνων ἔργον ἕκαστον· οὐδεὶσ δ’ ἀνθρώπων αὐτὸσ ἅπαντα σοφόσ. Ὅστισ ἀνάλωσιν τηρεῖ κατὰ χρήματα θηκῶν, κυδίστην ἀρετὴν τοῖσ συνιεῖσιν ἔχει. εἰ μὲν γὰρ κατιδεῖν βιότου τέλοσ ἦν, ὁπόσον τισ ἤμελλ’ ἐκτελέσασ εἰσ Αἰ̈́δαο περᾶν, εἰκὸσ ἂν ἦν, ὃσ μὲν πλείω χρόνον αἶσαν ἔμιμνε, φείδεσθαι μᾶλλον τοῦτον, ἵν’ εἶχε βίον· νῦν δ’ οὐκ ἔστιν. ὃ δὴ καὶ ἐμοὶ μέγα πένθοσ ὄρωρεν, καὶ δάκνομαι ψυχήν, καὶ δίχα θυμὸν ἔχω. ἐν τριόδῳ δ’ ἕστηκα· δύ̓ εἰσὶ πρόσθεν ὁδοί μοι· φροντίζω τούτων ἥντιν’ ἰώ πρότερην· ἢ μηδὲν δαπανῶν τρύχω βίον ἐν κακότητι, ἢ ζώω τερπνῶσ ἔργα τελῶν ὀλίγα. εἶδον μὲν γὰρ ἔγωγ’, ὃσ ἐφείδετο, κοὔποτε γαστρὶ σῖτον ἐλευθέριον πλούσιοσ ὢν ἐδίδου, ἀλλὰ πρὶν ἐκτελέσαι κατέβη δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω, χρήματα δ’ ἀνθρώπων οὑπιτυχὼν ἔλαβεν· ὥστ’ ἐσ ἄκαιρα πονεῖν καὶ μὴ δόμεν ᾧ κε θέλῃσι. εἶδον δ’ ἄλλον, ὃσ ᾗ γαστρὶ χαριζόμενοσ χρήματα μὲν διέτριψεν, ἔφη δ’ Ὑπάγω φρένα τέρψασ· πτωχεύει δὲ φίλουσ πάντασ, ὅπου τιν’ ἴδῃ. οὕτω, Δημόκλεισ, κατὰ χρήματ’ ἄριστον ἁπάντων τὴν δαπάνην θέσθαι καὶ μελέτην ἐχέμεν. οὔτε γὰρ ἂν προκαμὼν ἄλλῳ καμάτου μεταδοίησ, οὔτ’ ἂν πτωχεύων δουλοσύνην τελέοισ· οὐδ’, εἰ γῆρασ ἵκοιο, τὰ χρήματα πάντ’ ἀποδραίη. ἐν δὲ τοιῷδε γένει χρήματ’ ἄριστον ἔχειν· ἢν μὲν γὰρ πλουτῇσ, πολλοὶ φίλοι, ἢν δὲ πένηαι, παῦροι, κοὐκέθ’ ὁμῶσ αὐτὸσ ἀνὴρ ἀγαθόσ. Φείδεσθαι μὲν ἄμεινον, ἐπε ὶ ο ὐδὲ θανὀντ’ ἀποκλαίει οὐδείσ, ἢν μὴ ὁρᾷ χρήματα λειπόμενα. Παύροισ ἀνθρώπων ἀρετὴ καὶ κάλλοσ ὀπηδεῖ· ὄλβιοσ, ὃσ τούτων ἀμφοτέρων ἔλαχεν. πάντεσ μιν τιμῶσιν· ὁμῶσ νέοι οἵ τε κατ’ αὐτὸν χώρησ εἴκουσιν τοί τε παλαιότεροι· γηράσκων <δ’> ἀστοῖσι μεταπρέπει, οὐδέ τισ αὐτὸν βλάπτειν οὔτ’ αἰδοῦσ οὔτε δίκησ ἐθέλει. Οὐ δύναμαι φωνῇ λίγ’ ἀειδέμεν ὥσπερ ἀηδών· καὶ γὰρ τὴν προτέρην νύκτ’ ἐπὶ κῶμον ἔβην. οὐδὲ τὸν αὐλητὴν προφασίζομαι· ἀλλά με γῆρυσ ἐκλείπει σοφίησ οὐκ ἐπιδευόμενον. Ἐγγύθεν αὐλητῆροσ ἀείσομαι ὧδε καταστὰσ δεξιόσ, ἀθανάτοισ θ εοῖσιν ἐπευχόμενοσ. Εἶμι παρὰ στάθμην ὀρθὴν ὁδόν, οὐδετέρωσε κλινόμενοσ· χρὴ γάρ μ’ ἄρτια πάντα νοεῖν. Πατρίδα κοσμήσω, λιπαρὴν πόλιν, οὔτ’ ἐπὶ δήμῳ τρέψασ οὔτ’ ἀδίκοισ ἀνδράσι πειθόμενοσ. Νεβρὸν ὑπὲξ ἐλάφοιο λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθὼσ ποσσὶ καταιμάρψασ αἵματοσ οὐκ ἔπιον· τειχέων δ’ ὑψηλῶν ἐπιβὰσ πόλιν οὐκ ἀλάπαξα· ζευξάμενοσ δ’ ἵππουσ ἁρ́ματοσ οὐκ ἐπέβην· πρήξασ δ’ οὐκ ἔπρηξα, καὶ οὐκ ἐτέλεσσα τελέσσασ, δρήσασ δ’ οὐκ ἔδρησ’, ἤνυσα δ’ οὐκ ἀνύσασ. Δειλοὺσ εὖ ἑρ́δοντι δύω κακά· τῶν τε γὰρ αὐτοῦ χήρευσε κτεάνων, καὶ χάρισ οὐδεμία. Εἴ τι παθὼν ἀπ’ ἐμεῦ ἀγαθὸν μέγα μὴ χάριν οἶδασ, χρῄζων ἡμετέρουσ αὖτισ ἵκοιο δόμουσ. Ἔστε μὲν αὐτὸσ ἔπινον ἀπὸ κρήνησ μελανύδρου, ἡδύ τέ μοί τι δόκει καὶ καλὸν εἶμεν ὕδωρ· νῦν δ’ ἤδη τεθόλωται, ὕδωρ δ’ ἀναμίσγεται ὕλῃ· ἄλλησ δὴ κρήνησ πίομαι ἡδυπότου. Μήποτ’ ἐπαινήσῃσ πρὶν ἂν εἰδῇσ ἄνδρα σαφηνέωσ, ὀργὴν καὶ θυμὸν καὶ τρόπον ὅντιν’ ἔχει. πολλοί τοι κίβδηλον ἐπίκλοπον ἦθοσ ἔχοντεσ κρύπτουσ’, ἐνθέμενοι ῥυθμὸν ἐφημέριον· τούτων δ’ ἐκφαίνει πάντων χρόνοσ ἦθοσ ἑκάστου. καὶ γὰρ ἐγὼ γνώμησ πολλὸν ἄρ’ ἐκτὸσ ἔβην· ἔφθην δ’ αἰνήσασ πρίν σου κατὰ πάντα δαῆναι ἤθεα· νῦν δ’ ἤδη νηῦσ ἅθ’ ἑκὰσ διέχω. Τίσ δ’ ἀρετὴ πίνοντ’ ἐπιοίνιον ἆθλον ἑλέσθαι; πολλάκι τοι νικᾷ καὶ κακὸσ ἄνδρ’ ἀγαθόν. Οὐδεὶσ ἀνθρώπων, ὅτε πρῶτ’ ἐπὶ γαῖα καλύψῃ εἴσ τ’ Ἔρεβοσ καταβῇ δώματα Περσεφόνησ, τέρπεται οὔτε λύρησ οὔτ’ αὐλητῆροσ ἀκούων, οὔτε Διωνύσου δῶρ’ ἔτ’ ἀειρόμενοσ. ταῦτ’ ἐσορῶν κραδίην εὖ πείσομαι, ὄφρα τ’ ἐλαφρὰ γούνατα καὶ κεφαλὴν ἀτρεμέωσ προφέρω. Μή μοι ἀνὴρ εἰή γλώσσῃ φίλοσ, ἀλλὰ καὶ ἔργῳ· χερσίν τε σπεύδοι χρήμασί τ’ ἀμφότερα. μηδὲ παρὰ κρητῆρι λόγοισιν ἐμὴν φρένα θέλγοι, ἀλλ’ ἑρ́δων φαίνοιτ’, εἴ τι δύναιτ’, ἀγαθόσ. Ἡμεῖσ δ’ ἐν θαλίῃσι φίλον καταθώμεθα θυμόν, ὄφρα τι τερπωλῆσ ἔργ’ ἐρατεινὰ φέρῃ. αἶψα γὰρ ὥστε νόημα παρέρχεται ἀγλαὸσ ἥβη· οὐδ’ ἵππων ὁρμὴ γίνεται ὠκυτέρη, αἵτε ἄνακτα φέρουσι δορυσσόον ἐσ πόνον ἀνδρῶν λάβρωσ πυροφόρῳ τερπόμεναι πεδίῳ. Πῖν’ ὁπόταν πίνωσιν· ὅταν δέ τι θυμὸν ἀσηθῇσ, μηδεὶσ ἀνθρώπων γνῷ σε βαρυνόμενον. Ἄλλοτέ τοι πάσχων ἀνιήσεαι, ἄλλοτε δ’ ἑρ́δων χαιρήσεισ· δύναται δ’ ἄλλοτε ἄλλοσ ἀνήρ. Εἰ θείησ, Ἀκάδημε, μ’ ἐφίμερον ὕμνον ἀείδειν, ἆθλον δ’ ἐν μέσσῳ παῖσ καλὸν ἄνθοσ ἔχων σοί τ’ εἰή καὶ ἐμοὶ σοφίησ πέρι δηρισάντοιν, γνοίησ χ’ ὅσσον ὄνων κρέσσονεσ ἡμίονοι. Τῆμοσ δ’ ἠέλιοσ μὲν ἐν αἰθέρι μώνυχασ ἵππουσ ἄρτι παραλλάσσοι μέσσατον ἦμαρ ἐλῶν, δείπνου δηὖτ’ ἀλέγοιμεν ὅσου τινὰ θυμὸσ ἀνώγοι, παντοίων ἀγαθῶν γαστρὶ χαριζόμενοι, χέρνιβα δ’ αἶψα θύραζε φέροι στεφανώματα δ’ ἕσσαι εὐειδὴσ ῥαδιναῖσ χερσὶ Λάκαινα κόρη. Ἥδ’ ἀρετή, τόδ’ ἀέθλον ἐν ἀνθρώποισιν ἄριστον κάλλιστόν τε φέρειν γίνεται ἀνδρὶ σοφῷ, ξυνὸν δ’ ἐσθλὸν τοῦτο πόληΐ τε παντί τε δήμῳ, ὅστισ ἂν εὖ διαβὰσ ἐν προμάχοισι μένῃ. Ξυνὸν δ’ ἀνθρώποισ ὑποθήσομαι, ὄφρα τισ ἡβᾷ ἀγλαὸν ἄνθοσ ἔχων καὶ φρεσὶν ἐσθλὰ νοῇ, τῶν αὐτοῦ κτεάνων εὖ πάσχεμεν· οὐ γὰρ ἀνηβᾶν δὶσ πέλεται πρὸσ θεῶν οὐδὲ λύσισ θανάτου θνητοῖσ ἀνθρώποισι· καλὸν δ’ ἐπὶ γῆρασ ἐλέγχει οὐλόμενον, κεφαλῆσ δ’ ἅπτεται ἀκροτάτησ. Ἄ μάκαρ εὐδαίμων τε καὶ ὄλβιοσ, ὅστισ ἄπειροσ ἄθλων εἰσ Αἰ̈́δεω δῶμα μέλαν καταβῇ, πρίν τ’ ἐχθροὺσ πτῆξαι καὶ ὑπερβῆναί περ ἀνάγκῃ ἐξετάσαι τε φίλουσ ὅντιν’ ἔχουσι νόον. Αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετοσ ἱδρώσ, πτοιῶμαι δ’ ἐσορῶν ἄνθοσ ὁμηλικίησ τερπνὸν ὁμῶσ καὶ καλόν, ἐπεὶ πλέον ὤφελεν εἶναι· ἀλλ’ ὀλιγοχρόνιοσ γίνεται ὥσπερ ὄναρ ἥβη τιμήεσσα, τὸ δ’ οὐλόμενον καὶ ἄμορφον αὐτίχ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ γῆρασ ὑπερκρέμαται. Οὔποτε τοῖσ ἐχθροῖσιν ὑπὸ ζυγὸν αὐχένα θήσω δύσλοφον, οὐδ’ εἴ μοι Τμῶλοσ ἔπεστι κάρῃ. Δειλοί τοι κακότητι ματαιότεροι νόον εἰσίν, τῶν δ’ ἀγαθῶν αἰεὶ πρήξιεσ ἰθύτεραι. Ῥηϊδίη τοι πρῆξισ ἐν ἀνθρώποισ κακότητοσ, τοῦ δ’ ἀγαθοῦ χαλεπή, Κύρνε, πέλει παλάμη. Τόλμα, θυμέ, κακοῖσιν ὅμωσ ἄτλητα πεπονθώσ· δειλῶν τοι κραδίη γίνεται ὀξυτέρη. μηδὲ σύ γ’ ἀπρήκτοισιν ἐπ’ ἔργμασιν ἄλγοσ ἀέξων ὄχθει, μηδ’ ἄχθευ, μηδὲ φίλουσ ἀνία, μηδ’ ἐχθροὺσ εὔφραινε. θεῶν δ’ εἱμαρμένα δῶρα οὐκ ἂν ῥηϊδίωσ θνητὸσ ἀνὴρ προφύγοι, οὔτ’ ἂν πορφυρέησ καταδὺσ ἐσ πυθμένα λίμνησ, οὔθ’ ὅταν αὐτὸν ἔχῃ Τάρταροσ ἠερόεισ. Ἄνδρα τοίἐστ’ ἀγαθὸν χαλεπώτατον ἐξαπατῆσαι, ὡσ ἐμοὶ ἐν γνώμῃ, Κύρνε, πάλαι κέκριται. Ηἴδεα μὲν καὶ πρόσθεν, ἀτὰρ πολὺ λώϊα δὴ νῦν, οὕνεκα τοῖσ δειλοῖσ οὐδεμἴ ἐστὶ χάρισ. Ἄφρονεσ ἄνθρωποι καὶ νήπιοι, οἵτινεσ οἶνον μὴ πίνωσ’ ἄστρου Σειρίου ἀρχομένου. Δεῦρο σὺν αὐλητῆρι· παρὰ κλαίοντι γελῶντεσ πίνωμεν κείνου κήδεσι τερπόμενοι. Εὕδωμεν· φυλακὴ δὲ πόλευσ φυλάκεσσι μελήσει Ἀστυφέλησ ἐρατῆσ πατρίδοσ ἡμετέρησ. Ναὶ μὰ Δἴ, εἴ τισ τῶνδε καὶ ἐγκεκαλυμμἑνοσ εὕδει, ἡμέτερον κῶμον δέξεται ἁρπαλέωσ. Νῦν μὲν πίνοντεσ τερπώμεθα, καλὰ λέγοντεσ· ἅσσα δ’ ἔπειτ’ ἔσται, ταῦτα θεοῖσι μέλει. Σοὶ δ’ ἐγὼ οἱᾶ́ τε παιδὶ πατὴρ ὑποθήσομαι αὐτὸσ ἐσθλά· σὺ δ’ ἐν θυμῷ καὶ φρεσὶ ταῦτα βάλευ. μήποτ’ ἐπειγόμενοσ πράξῃσ κακόν, ἀλλὰ βαθείῃ τῇ φρενὶ βούλευσαι σωσιδίκῳ τε νόῳ· τῶν γὰρ μαινομένων πέτεται θυμόσ τε νόοσ τε, βουλὴ δ’ εἰσ ἀγαθὸν καὶ νόον ἐσθλὸν ἄγει. Ἀλλὰ λόγον μὲν τοῦτον ἐάσομεν, αὐτὰρ ἐμοὶ σὺ αὔλει, καὶ Μουσῶν μνησόμεθ’ ἀμφότεροι· αὗται γὰρ τάδ’ ἔδωκαν ἔχειν κεχαρισ μένα δῶρα σοὶ καὶ ἐμοί, συνέμεν δ’ ἀμφιπερικτίοσιν. Τιμαγόρα, πολλῶν ὀργὴν ἀπάτερθεν ὁρῶντι γινῴσκειν χαλεπόν, καίπερ ἐόντι σοφῷ· οἱ μὲν γὰρ κακότητα κατακρύψαντεσ ἔχουσι πλούτῳ, τοὶ δ’ ἀρετὴν οὐλομένῃ πενίῃ. Ἐν δ’ ἥβῃ πάρα μὲν ξὺν ὁμήλικι πάννυχον εὕδειν ἱμερτῶν ἔργων ἐξ ἔρον ἱέμενον, ἔστι δὲ κωμάζοντα μετ’ αὐλητῆροσ ἀείδειν. οὐδέν τοι τούτων ἄλλ’ ἔπι τερπνότερον ἀνδράσιν οὐδὲ γυναιξί. τί μοι πλοῦτόσ τε καὶ αἰδώσ; τερπωλὴ νικᾷ πάντα σὺν εὐφροσύνῃ. Ἄφρονεσ ἄνθρωποι καὶ νήπιοι, οἵτε θανόντασ κλαίουσ’, οὐδ’ ἥβησ ἄνθοσ ἀπολλύμενον. Τέρπεό μοι, φίλε θυμέ· τάχ’ αὖ τινεσ ἄλλοι ἔσονται ἄνδρεσ, ἐγὼ δὲ θανὼν γαῖα μέλαιν’ ἔσομαι. Κύρνε, φίλουσ πρὸσ πάντασ ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθοσ, συμμίσγων ὀργὴν οἱο͂σ ἕκαστοσ ἔφυ· νῦν μὲν τῷδ’ ἐφέπευ, τοτὲ δ’ ἀλλοῖοσ πέλευ ὀργήν. κρεῖσσόν τοι σοφίη καὶ μεγαλῆσ ἀρετῆσ. Πρήγματοσ ἀπρήκτου χαλεπώτατόν ἐστι τελευτὴν γνῶναι ὅπωσ μέλλει τοῦτο θεὸσ τελέσαι· ὄρφνη γὰρ τέταται, πρὸ δὲ τοῦ μέλλοντοσ ἔσεσθαι οὐ ξυνετὰ θνητοῖσ πείρατ’ ἀμηχανίησ. Οὐδένα τῶν ἐχθρῶν μωμήσομαι ἐσθλὸν ἐόντδ, οὐδὲ μὲν αἰνήσω δειλὸν ἐόντα φίλον. Κύρνε, κύει πόλισ ἥδε, δέδοικα δὲ μὴ τέκῃ ἄνδρα ὑβριστήν, χαλεπῆσ ἡγεμόνα στάσιοσ· ἀστοὶ μὲν γὰρ ἐάσι σαόφρονεσ, ἡγεμόνεσ δὲ τετράφαται πολλὴν ἐσ κακότητα πεσεῖν. Μή μ’ ἔπεσιν μὲν στέργε, νόον δ’ ἔχε καὶ φρένασ ἄλλῃ, εἴ με φιλεῖσ καί σοι πιστὸσ ἔνεστι νόοσ· ἀλλὰ φίλει καθαρὸν θέμενοσ νόον ἤ μ’ ἀποειπὼν ἔχθαιρ’, ἐμφανέωσ νεῖκοσ ἀειράμενοσ. Οὕτω χρὴ τον γ’ ἐσθλὸν ἐπιστρέψαντα νόημα ἔμπεδον αἰὲν ἔχειν ἐσ τέλοσ ἀνδρὶ φίλῳ. Δημῶναξ, σοὶ πολλὰ φέρειν βαρύ· οὐ γὰρ ἐπίστῃ τοῦθ’ ἑρ́δειν ὅτι σοι μὴ καταθύμιον ᾖ. Κάστορ καὶ Πολύδευκεσ, οἳ ἐν Λακεδαίμονι δίῃ ναίετ’ ἐπ’ Εὐρώτᾳ, καλλιρόῳ ποταμῷ, εἴ ποτε βουλεύσαιμι φίλῳ κακόν, αὐτὸσ ἔχοιμι, εἰ δέ τι κεῖνοσ ἐμοί, δὶσ τόσον αὐτὸσ ἔχοι. Ἀργαλέωσ μοι θυμὸσ ἔχει περὶ σῆσ φιλότητοσ· οὔτε γὰρ ἐχθαίρειν οὔτε φιλεῖν δύναμαι, γινῴσκων χαλεπὸν μέν, ὅταν φίλοσ ἀνδρὶ γένηται, ἐχθαίρειν, χαλεπὸν δ’ οὐκ ἐθέλοντα φιλεῖν. Σκέπτεο δὴ νῦν ἄλλον· ἐμοί γε μὲν οὔτισ ἀνάγκη τοῦθ’ ἑρ́δειν· τῶν μοι πρόσθε χάριν τίθεσο. Ἤδη καὶ πτερύγεσσιν ἐπαίρομαι ὥστε πετεινὸν ἐκ λινέησ νεφέλησ ἄνδρα κακὸν προφυγών, βρόκχον ἀπορρήξασ· σὺ δ’ ἐμῆσ φιλότητοσ ἁμαρτὼν ὕστερον ἡμετέρην γνώσῃ ἐπιφροσύνην. Ὅστισ σοι βούλευσεν ἐμεῦ πέρι καὶ σ’ ἐκέλευσεν οἴχεσθαι προλιπόνθ’ ἡμετέρην φιλίην ‐‐ ὕβρισ καὶ Μάγνητασ ἀπώλεσε καὶ Κολοφῶνα καὶ Σμύρνην· πάντωσ, Κύρνε, καὶ ὔμμ’ ἀπολεῖ. Δόξα μὲν ἀνθρώποισι κακὸν μέγα, πεῖρα δ’ ἄριστον· πολλοὶ ἀπείρητοι δόξαν ἔχουσ’ ἀγαθοί. ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσὸσ ἄπεφθοσ ἐὼν δῆλοσ ἅπασιν ἔσῃ. Ὤ μοι ἐγὼ δειλόσ· καὶ δὴ κατάχαρμα μὲν ἐχθροῖσ τοῖσ δὲ φίλοισι πόνοσ δεινὰ παθὼν γενόμην. Κύρν’, οἱ πρόσθ’ ἀγαθοὶ νῦν αὖ κακοί, οἱ δὲ κακοὶ πρὶν νῦν ἀγαθοί. τίσ κεν ταῦτ’ ἀνέχοιτ’ ἐσορῶν, τοὺσ ἀγαθοὺσ μὲν ἀτιμοτέρουσ, κακίουσ δὲ λαχόντασ τιμῆσ; μνηστεύει δ’ ἐκ κακοῦ ἐσθλὸσ ἀνήρ· ἀλλήλουσ δ’ ἀπατῶντεσ ἐπ’ ἀλλήλοισι γελῶσιν, οὔτ’ ἀγαθῶν μνήμην εἰδότεσ οὔτε κακῶν. Πολλὰ δ’ ἀμηχανίῃσι κυλίνδομαι ἀχνύμενοσ κῆρ· ἀρχὴν γὰρ πενίησ οὐχ ὑπερεδράμομεν. Χρήματ’ ἔχων πενίην μ’ ὠνείδισασ· ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔστι, τὰ δ’ ἐργάσομαι θ εο ῖσιν ἐπευξάμενοσ. Πλοῦτε, θεῶν κάλλιστε καὶ ἱμεροέστατε πάντων, σὺν σοὶ καὶ κακὸσ ὢν γίνεται ἐσθλὸσ ἀνήρ. Ἥβησ μέτρον ἔχοιμι, θιλοῖ δέ με Φοῖβοσ Ἀπόλλων Λητοϊδησ καὶ Ζεὺσ ἀθανάτων βασιλεύσ, ὄφρα δίκῃ ζώοιμι κακῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων, ἥβῃ καὶ πλούτῳ θυμὸν ἰαινόμενοσ. Μή με κακῶν μίμνῃσκε· πέπονθά τοι οἱᾶ́ τ’ Ὀδυσσεύσ, ὅστ’ Αἰ̈́δεω μέγα δῶμ’ ἤλυθεν ἐξαναδύσ, ὃσ δὴ καὶ μνηστῆρασ ἀνείλετο νηλέϊ θυμῷ Πηνελόπησ εὔφρων κουριδίησ ἀλόχου, ἥ μιν δήθ’ ὑπέμεινε φίλῳ παρὰ παιδὶ μένουσα ὄφρα τε γῆσ ἐπέβη δειμαλέουσ τε μυχούσ. . . . Ἐμπίομαι πενίησ θυμοφθόρου οὐ μελεδαίνων οὐδ’ ἀνδρῶν ἐχθρῶν οἵ με λέγουσι κακῶσ· ἀλλ’ ἥβην ἐρατὴν ὀλοφύρομαι, ἥ μ’ ἐπιλείπει, κλαίω δ’ ἀργαλέον γῆρασ ἐπερχόμενον. Κύρνε, παροῦσι φίλοισι κακοῦ καταπαύσομεν ἀρχήν, ζητῶμεν δ’ ἕλκει φάρμακα φυομένῳ. Ἐλπὶσ ἐν ἀνθρώποισι μόνη θεὸσ ἐσθλὴ ἔτ’ ἐστίν, ἄλλοι δ’ Οὔλυμπόνδ’ ἐκπρολιπόντεσ ἔβαν· ᾤχετο μὲν Πίστισ, μεγάλη θεόσ, ᾤχετο δ’ ἀνδρῶν Σωφροσύνη, Χάριτέσ τ’, ὦ φίλε, γῆν ἔλιπον. ὁρ́κοι δ’ οὐκέτι πιστοὶ ἐν ἀνθρώποισι δίκαιοι, οὐδὲ θεοὺσ οὐδεὶσ ἅζεται ἀθανάτουσ· εὐσεβέων δ’ ἀνδρῶν γένοσ ἔφθιται, οὐδὲ θέμιστασ οὐκέτι γινῴσκουσ’ οὐδὲ μὲν εὐνομίασ. ἀλλ’ ὄφρα τισ ζώῃ καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο εὐσεβέων περὶ θ εο ὺσ Ἐλπίδα προσσεβέτω· εὐχέσθω δὲ θεοῖσι κατ’ ἀγλαὰ μηρία καίων Ἐλπίδι τε πρώτῃ καὶ πυμάτῃ θυέτω. φραζέσθω δ’ ἀδίκων ἀνδρῶν σκολιὸν λόγον αἰεί, οἳ θεῶ ν ἀθανάτων οὐδὲν ὀπιζόμενοι αἰὲν ἐπ’ ἀλλοτρίοισ κτεάνοισ ἐπέχουσι νόημα, αἰσχρὰ κακοῖσ ἔργοισ σύμβολα θηκάμενοι. Μήποτε τὸν παρεόντα μεθεὶσ φίλον ἄλλον ἐρεύνα δειλῶν ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ. Εἰή μοι πλουτοῦντι κακῶν ἀπάτερθε μεριμνέων ζώειν ἀβλαβέωσ μηδὲν ἔχοντι κακόν. Οὐκ ἔραμαι πλουτεῖν οὐδ’ εὔχομαι, ἀλλά μοι εἰή ζῆν ἀπὸ τῶν ὀλίγων μηδὲν ἔχοντι κακόν. Πλοῦτοσ καὶ σοφίη θνητοῖσ ἀμαχώτατον αἰεί· οὔτε γὰρ ἂν πλούτου θυμὸν ὑπερκορέσαισ, ὣσ δ’ αὔτωσ σοφίην ὁ σοφώτατοσ οὐκ ἀποφεύγε; , ἀλλ’ ἔραται, θυμὸν δ’ οὐ δύναται τελέσαι. Ὦ νέοι οἷ νῦν ἄνδρεσ . . . . . . . . . . ἐμοί γε μεν οὔτισ ἀνάγκη ταῦθ’ ἑρ́δειν· τῶν μοι πρόσθε χάριν τίθεσο. Οὐδένα θησαυρὸν παισὶν κατανῆσαι ἄμεινον· αἰτοῦσιν δ’ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, Κύρνε, δίδου. Οὐδεὶσ γὰρ πάντ’ ἐστὶ πανόλβιοσ· ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσθλὸσ τολμᾷ ἔχων τὸ κακόν, κοὐκ ἐπίδηλον ὅμωσ· δειλὸσ δ’ οὔτ’ ἀγαθοῖσ τισ ἐπίσταται οὔτε κακοῖσι θυμὸν ὁμῶσ μίσγειν. ἀθανάτων τε δόσεισ παντοῖαι θνητοῖσιν ἐπέρχοντ’· ἀλλ’ ἐπιτολμᾶν χρὴ δῶρ’ ἀθανάτων οἱᾶ διδοῦσιν ἔχειν. Ὀφθαλμοὶ καὶ γλῶσσα καὶ οὐάτα καὶ νόοσ ἀνδρὶ ἐν μέσσῳ στηθέων εὐξυνέτῳ φύεται. Τοιοῦτόσ τοι ἀνὴρ ἔστω φίλοσ, ὃσ τὸν ἑταῖρον γινῴσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει ἀντὶ κασιγνήτου. σὺ δέ μοι, φίλε, τοῦτ’ ἐνὶθυμῷ φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω. Οὔτιν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενοσ εὑρεῖν πιστὸν ἑταῖρον ὅτῳ μή τισ ἔνεστι δόλοσ· ἐσ βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατριβόμενόσ τε μολίβδῳ χρυσόσ, ὑπερτερίησ ἄμμιν ἔνεστι τύποσ. Τοῖσ ἀγαθοἷσ σύμμισγε, κακοῖσι δὲ μήποθ’ ὁμαρτεῖ, εὖτ’ ἂν ὁδοῦ τελέῃσ τέρματ’ ἐπ’ ἐμπορίην. Τῶν ἀγαθῶν ἐσθλὴ μὲν ἀπόκρισισ ἐσθλὰ δὲ ἔργα· τῶν δὲ κακῶν ἄνεμοι δειλὰ φέρουσιν ἔπη. Ἐκ καχεταιρειησ κακὰ γίνεται· εὖ δὲ καὶ αὐτὸσ γνώσῃ, ἐπεὶ μεγάλουσ ἤλιτεσ ἀθανάτουσ. Γνώμην, Κύρνε, θεοὶ θνητοῖσι διδοῦσιν ἄριστον ἀνθρώποισ· γνώμη πείρατα παντὸσ ἔχει. ὢ μάκαρ, ὅστισ δή μιν ἔχει φρεσίν· ἦ πολὺ κρέσσων ὕβριοσ οὐλομένησ λευγαλέου τε κόρου· ἔστι δὲ ταῦτα βροτοῖσι κακῶν τῶν οὔτι κάκιον· πᾶσα γὰρ ἐκ τούτων, Κύρνε, πέλει κακότησ. Εἴ κ’ εἰήσ ἔργων αἰσχρῶν ἀπαθὴσ καὶ ἀεργόσ, Κύρνε, μέγιστόν κεν πεῖραρ ἔχοισ ἀρετῆσ. Τολμᾶν χρὴ χαλεποῖσιν ἐν ἄλγεσιν ἦτορ ἔχοντα, πρὸσ δὲ θεῶν αἰτεῖν ἔκλυσιν ἀθανάτων. Κύρνε, θεοὺσ αἰδοῦ καὶ δείδιθι· τοῦτο γὰρ ἄνδρα εἴργει μήθ’ ἑρ́δειν μήτε λέγειν ἀσεβῆ· δημοφάγον δὲ τύραννον, ὅπωσ ἐθέλῃσ, κατακλῖναι οὐ νέμεσισ πρὸσ θεῶν γίνεται οὐδεμία. Οὐδένα, Κύρν’, αὐγαὶ φαεσιβρότου ἠελίοιο ἄνδρ’ ἐφορῶσ’ ᾧ μὴ μῶμοσ ἐπικρέμαται. Ἀστῶν δ’ οὐ δύναμαι γνῶναι νόον ὅντιν’ ἔχουσιν· οὔτε γὰρ εὖ ἑρ́δων ἁνδάνω οὔτε κακῶσ. Νοῦσ ἀγαθὸν καὶ γλῶσσ’· ἀτὰρ ἐν παύροισι πέφυκεν ἀνδράσιν οἳ τούτων ἀμφοτέρων ταμίαι. Οὔτισ ἄποινα διδοὺσ θάνατον φύγοι, οὐδὲ βαρεῖαν δυστυχίην, εἰ μὴ μοῖρ’ ἐπὶ τέρμα βάλοι· οὐδ’ ἂν δυσφροσύνησ ὅτε δὴ θεὸσ ἄλγεα πέμποι, θνητὸσ ἀνὴρ δώροισ ἱλάμενοσ προφύγοι. Οὐκ ἔραμαι κλισμῷ βασιληϊῴ ἐγκατακεῖσθαι τεθνέωσ, ἀλλά τι μοι ζῶντι γένοιτ’ ἀγαθόν. ἀσπάλαθοι δὲ τάπησιν ὁμοῖον στρῶμα θανόντι· εὔκολοσ ἢ σκληρῷ κλίνεται ἢ μαλακῷ. Μήτι θεοὺσ ἐπίορκον ἐπόμνυθι· οὐ γὰρ ἀνυστὸν ἀθανάτουσ κρύψαι χρεῖοσ ὀφειλόμενον. Ὄρνιθοσ φωνήν, Πολυπαίδη, ὀξὺ βοώσησ ἤκουσ’, ἥτε βροτοῖσ ἄγγελοσ ἦλθ’ ἀρότου ὡραίου· καί μοι κραδίην ἐπάταξε μέλαιναν ὅττι μοι εὐανθεῖσ ἄλλοι ἔχουσιν ἀγρούσ, οὐδ’ ἐμοὶ ἡμίονοι κύφων’ ἕλκουσιν ἀρότρου, τῆσ μάλα μισητῆσ εἵνεκα ναυτιλίησ. Οὐκ εἶμ’, οὐδ’ ἐπ’ ἐμοῦ κεκλαύσεται οὐδ’ ἐπὶ τύμβῳ οἰμωχθεὶσ ὑπὸ γῆν εἶσι τύραννοσ ἀνήρ, οὐδ’ ἂν ἐκεῖνοσ ἐμοῦ τεθνηότοσ οὔτ’ ἀνιῷτο οὔτε κατὰ βλεφάρων θέρμα βάλοι δάκρυα. Οὔτε σε κωμάζειν ἀπερύκομεν οὔτε καλοῦμεν, ἀργαλέοσ παρεών, καὶ φίλοσ εὔτ’ ἂν ἀπῇσ. Αἴθων μὲν γένοσ εἰμί, πόλιν δ’ εὐτείχεα Θήβην οἰκῶ πατρῴασ γῆσ ἀπερυκόμενοσ. Μή μ’ ἀφελῶσ παίζουσα φίλουσ δένναζε τοκῆασ, Ἄργυρι. σοὶ μὲν γὰρ δούλιον ἦμαρ ἔπι· ἡμῖν δ’ ἄλλα μέν ἐστι, γύναι, κακὰ πόλλ’ ἐπεὶ ἐκ γῆσ Φεύγομεν, ἀργαλέη δ’ οὐκ ἔπι δουλοσύνη, οὐδ’ ἡμᾶσ περνᾶσι· πόλισ γε μέν ἐστι καὶ ἡμῖν καλὴ Ληθαίῳ κεκλιμένη πεδίῳ. Μήποτε πὰρ κλαίοντα καθεζόμενοι γελάσωμεν τοῖσ αὐτῶν ἀγαθοῖσ, Κύρν’, ἐπιτερπόμενοι. Ἐχθρῷ μὲν χαλεπὸν τὸν δυσμενῆ ἐξαπατῆσαι Κύρνε, φίλον δὲ φίλῳ ῥᾴδιον ἐξαπατᾶν. Πολλὰ φέρειν εἰώθε δέοσ θνητοῖσι βροτοῖσι πταίσματα τῆσ γνώμησ, Κύρνε, ταρασσομένησ. Οὐδέν, Κύρν’, ὀργῆσ ἀδικώτερον, ἣ τὸν ἔχοντα πημαίνει θυμῷ δειλὰ χαριζομένη. Οὐδέν, Κύρν’ ἀγαθῆσ γλυκερώτερόν ἐστι γυναικόσ· μάρτυσ ἐγώ, σὺ δ’ ἐμοὶ γίγνου ἀληθοσύνησ. ἤδη γάρ με κέκληκε θαλάσσιοσ οἴκαδε νεκρὸσ τεθνηκὼσ ζῳῷ φθεγγόμενοσ στόματι. Σχέτλἰ Ἔρωσ, μανίαι σ’ ἐτιθηνήσαντο λαβοῦσαι· ἐκ σέθεν ὤλετο μὲν Ἰλίου ἀκρόπολισ, ὤλετο δ’ Αἰγείδησ Θησεὺσ μέγασ, ὤλετο δ’ Αἰάσ ἐσθλὸσ Οἰ̈λιάδησ σῇσιν ἀτασθαλίῃσ. Ὦ παῖ, ἄκουσον ἐμεῦ δαμάσασ φρένασ· οὔτοι ἀπειθῆ μῦθον ἐρῶ τῇ σῇ καρδίῃ οὐδ’ ἄχαριν· ἀλλὰ τλῆθι νόῳ συνιεῖν ἔποσ· οὔτοι ἀνάγκη τοῦθ’ ἑρ́δειν ὅτι σοι μὴ καταθύμιον ᾖ. Μήποτε τὸν παρεόντα μεθεὶσ φίλον ἄλλον ἐρεύνα δειλῶν ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ· πολλάκι τοι παρ’ ἐμοὶ κατὰ σοῦ λέξουσι μάταια καὶ παρὰ σοὶ κατ’ ἐμοῦ· τῶν δὲ σὺ μὴ ξύνιε. Χαιρήσεισ τῇ πρόσθε παροιχομένῃ φιλότητι, τῆσ δὲ παρερχομένησ οὐκέτ’ ἔσῃ ταμίησ. Δὴν δὴ καὶ φίλοι εἶμεν· ἔπειτ’ ἄλλοισιν ὁμίλει ἦθοσ ἔχων δόλιον πίστιοσ ἀντίτυπον. Οὔποθ’ ὕδωρ καὶ πῦρ συμμείξεται, οὐδέ ποθ’ ἡμεῖσ πιστοὶ ἐπ’ ἀλλήλοισ καὶ φίλοι ἐσσόμεθα. Φρόντισον ἔχθοσ ἐμὸν καὶ ὑπέρβασιν, ἴσθι δὲ θυμῷ ὥσ σ’ ἐφ’ ἁμαρτωλῇ τείσομαι ὡσ δύναμαι. Παῖ, σὺ μὲν αὔτωσ ἵππῳ, ἐπεὶ σκιρτῶν ἐκορέσθησ αὖθισ ἐπὶ σταθμοὺσ ἤλυθεσ ἡμετέρουσ ἡνίοχόν τε ποθῶν ἀγαθὸν λειμῶνα τε καλὸν κρήνην τε ψυχρὴν ἄλσεά τε σκιερά. Ὄλβιοσ, ᾧ παῖδέσ τε φίλοι καὶ μώνυχεσ ἵπποι θηρευταί τε κύνεσ καὶ ξένοι ἀλλοδαποί. Ὅστισ μὴ παῖδάσ τε φιλεῖ καὶ μώνυχασ ἵππουσ καὶ κύνασ, οὔποτέ οἱ θυμὸσ ἐν εὐφροσύνῃ· Ὦ παῖ, κιγκαλιδεῦσι πολυπλάγκτοισιν ὁμοιοῖ ὀργήν, ἄλλοτε τοῖσ, ἄλλοτε τοῖσι φίλοσ. Ὦ παῖ, τὴν μορφὴν μὲν ἔφυσ καλόσ, ἀλλ’ ἐπίκειται καρτερὸσ ἀγνοιῶν σῇ κεφαλῇ στέφανοσ· ἰκτίνου γὰρ ἔχεισ ἀγχιστρόφου ἐν φρεσὶν ἦθοσ ἄλλων ἀνθρώπων ῥήμασι πειθόμενοσ. Ὦ παῖ, ὃσ εὖ ἑρ́δοντι κακὴν ἀπέδωκασ ἀμοιβήν, οὐδέ τισ ἀντ’ ἀγαθῶν ἐστι χάρισ παρὰ σοί, οὐδέν πώ μ’ ὤνησασ· ἐγὼ δέ σε πολλάκισ ἤδη εὖ ἑρ́δων αἰδοῦσ οὐδεμιῆσ ἔτυχον. Παῖσ τε καὶ ἵπποσ ὁμοῖον ἔχει νόον· οὔτε γὰρ ἵπποσ ἡνίοχον κλαίει κείμενον ἐν κονίῃ, ἀλλὰ τὸν ὕστερον ἄνδρα φέρει κριθαῖσι κορεσθείσ· ὣσ δ’ αὔτωσ καὶ παῖσ τὸν παρεόντα φιλεῖ. Ὦ ραῖ, μαργοσύνῃσ ἀπὸ μὲν νόον ὤλεσασ ἐσθλόν, αἰσχύνη τε φίλοισ ἡμετέροισ ἐγένου· ἄμμε δ’ ἀνέψυξασ μικρὸν χρόνον, ἐκ δὲ θυελλῶν ἦκά γ’ ἐνωρμίσθην νυκτὸσ ἐπειγομένησ. Ὡραῖοσ καὶ Ἔρωσ ἐπιτέλλεται, ἡνίκα περ γῆ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσ θάλλει ἀεξομένη· τῆμοσ Ἔρωσ προλιπὼν Κύπρον, περικαλλέα νῆσον, εἶσιν ἐπ’ ἀνθρώπουσ χάρμα φέρων κατὰ γῆν. Ὅστισ σοι βούλευσεν ἐμεῦ πέρι, καί σ’ ἐκέλευσεν οἴχεσθαι προλιπόνθ’ ἡμετέρην φιλίην . . . Νεβρὸν ὑπὲξ ἐλάφοιο λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθὼσ ποσσὶ καταιμάρψασ αἵματοσ οὐκ ἔπιον. Οὐκ ἐθέλω σε κακῶσ ἑρ́δειν, οὐδ’ εἴ μοι ἄμεινον πρὸσ θεῶ ἀθανάτων ἔσσεται, ὦ καλὲ παῖ· οὐ γὰρ ἁμαρτωλαῖσιν ἐπὶ σμικραῖσι κάθημαι, τῶν δὲ καλῶν παίδων οὐ τίσισ οὐδ’ ἀδίκων. Ὦ παῖ, μή μ’ ἀδίκει ‐‐ ἔτι σοι καταθύμιοσ εἶναι βούλομ’ ‐‐ ἐπιφροσύνῃ τοῦτο συνεὶσ ἀγαθῇ· οὐ γάρ τοί με δόλῳ παρελεύσεαι οὐδ’ ἀπατήσεισ· νικήσασ γὰρ ἔχεισ τὸ πλέον ἐξοπίσω, ἀλλά σ’ ἐγὼ τρώσω φεύγοντά με, ὥσ ποτέ φασιν Ιἀσίου κούρην ᾔθεον Ἱππομένην, ὡραίην περ ἐοῦσαν, ἀναινομένην γάμον ἀνδρῶν φεύγειν· ζωσαμένη δ’ ἔργ’ ἀτέλεστα τέλει, πατρὸσ νοσφισθεῖσα δόμων, ξανθὴ Ἀταλάντη· ᾤχετο δ’ ὑψηλὰσ ἐσ κορυφὰσ ὀρέων, φεύγουσ’ ἱμερόεντα γάμον χρυσῆσ Ἀφροδίτησ δῶρα· τέλοσ δ’ ἔγνω καὶ μάλ’ ἀναινομένη. Ὦ παῖ, μή με κακοῖσιν ἐν ἄλγεσι θυμὸν ὀρίνῃσ μηδέ με σὴ φιλότησ δώματα Περσεφόνησ οἴχηται προφέρουσα· θεῶν δ’ ἐποπίζεο μῆνιν βάξιν τ’ ἀνθρώπων ἤπια νωσάμενοσ. Ὦ παῖ, μέχρι τίνοσ με προφεύξεαι; ὥσ σε διώκων δίζημ’. ἀλλὰ τί μοι τέρμα γένοιτο κιχεῖν σῆσ ὀργῆσ. σὺ δὲ μάργον ἔχων καὶ ἀγήνορα θυμὸν φεύγεισ, ἰκτίνου σχέτλιον ἦθοσ ἔχων. ἀλλ’ ἐπίμεινον, ἐμοὶ δὲ δίδου χάριν. οὐκέτι δηρὸν ἕξεισ Κυπρογενοῦσ δῶρον ἰοστεφάνου. Θυμῷ γνοὺσ ὅτι παιδείασ πολυηράτου ἄνθοσ ὠκύτερον σταδίου, τοῦτο συνεὶσ χάλασον δεσμοῦ, μήποτε καὶ σὺ βιήσεαι, ὄβριμε παίδων, Κυπρογενοῦσ δ’ ἔργων ἀντιάσεισ χαλεπῶν, ὥσπερ ἐγὼ νῦν ὧδ’ ἐπὶ σοί. σὺ δὲ ταῦτα φύλαξαι, μηδέ σε νικήσῃ παῖδ’ ἀδαῆ κακότησ. Οὔ μ’ ἔλαθεσ κλέψασ, ὦ παῖ· καὶ γάρ σε διώμμαι. τούτοισ οἷσπερ νῦν ἄρθμιοσ ἠδὲ φίλοσ ἔπλευ, ἐμὴν δὲ μεθῆκασ ἀτίμητον φιλότητα ‐‐ οὐ μὲν δὴ τούτοισ γ’ ἦσθα φίλοσ πρότερον, ἀλλ’ ἐγὼ ἐκ πάντων σ’ ἐδόκουν θήσεσθαι ἑταῖρον πιστόν· καὶ δὴ νῦν ἄλλον ἔχεισθα φίλον. ἀλλ’ ὁ μὲν εὖ ἑρ́δων κεῖμαι· σὲ δὲ μήτισ ἁπάντων ἀνθρώπων ἐσορῶν παιδοφιλεῖν ἐθέλοι. Ωἴ μοι ἐγὼ δειλόσ· καὶ δὴ κατάχαρμα μὲν ἐχθροῖσ τοῖσ δὲ φίλοισι πόνοσ δεινὰ παθὼν γενόμην. Ὦ παῖ, ἐπεί τοι δῶκε θεὰ χάριν ἱμερόεσσαν Κύπρισ, σὸν δ’ εἶδοσ πᾶσι νέοισι μέλει, τῶνδ’ ἐπάκουσον ἐπῶν καὶ ἐμὴν χάριν ἔνθεο θυμῷ, γνοὺσ ἔρον ὡσ χαλεπὸσ γίνεται ἀνδρὶ φέρειν. Κυπρογένη, παῦσόν με πόνων, σκέδασον δὲ μερίμνασ θυμοβόρουσ, στρέψον δ’ αὖθισ ἐσ εὐφροσύνασ, μερμήρασ δ’ ἀπόπαυε κακάσ, δὸσ δ’ εὔφρονι θυμῷ μέτρ’ ἥβησ τελέσαντ’ ἔργματα σωφροσύνησ. Ὦ παῖ, ἑώσ ἂν ἔχῃσ λείαν γένυν, οὔποτε σαίνων παύσομαι, οὐδ’ εἴ μοι μόρσιμόν ἐστι θανεῖν. Σοί τε διδόντι τι καλὸν ἐμοί τ’ οὐκ αἰσχρὸν ἐρῶντι αἰτεῖν. ἀλλὰ γονεω ν λίσσομαι ἡμετέρων, αἴδεό μ’, ὦ παῖ <καλὲ>, διδοὺσ χάριν, ἢ εἴ ποτε καὶ σὺ ἥξεισ Κυπρογενοῦσ δῶρον ἰοστεφάνου χρηΐζων, καὶ ἐπ’ ἄλλον ἐλεύσεαι, ἀλλά σε δαίμων δοίη τῶν αὐτῶν ἀντιτυχεῖν ἐπέων. Ὄλβιοσ, ὅστισ ἐρῶν γυμνάζεται οἴκαδε <δ’> ἐλθὼν εὕδει σὺν καλῷ παιδὶ πανημέριοσ. Οὐκέτ’ ἐρῶ παιδόσ, χαλεπὰσ δ’ ἀπελάκτισ’ ἀνίασ, μοχθούσ τ’ ἀργαλέουσ ἄσμενοσ ἐξέφυγον, ἐκλέλυμαι δὲ πόθου πρὸσ ἐϋστεφάνου Κυθερείησ· σοὶ δ’, ὦ παῖ, χάρισ ἔστ’ οὐδεμία πρὸσ ἐμοῦ. Αἰαῖ, παιδὸσ ἐρῶ ἁπαλόχροοσ, ὅσ με φίλοισιν πᾶσι μάλ’ ἐκφαίνει κοὐκ ἐθέλοντοσ ἐμοῦ. τλήσομαι οὐ κρύψασ ἀεκούσια πολλὰ βίαια· οὐ γὰρ ἐπ’ αἰκελίῳ παιδὶ δαμεὶσ ἐφάνην. Παιδοφιλεῖν δέ τι τερπνόν, ἐπεί ποτε καὶ Γανυμήδουσ ἠράσατο Κρονίδησ ἀθανάτων βασιλεύσ, ἁρπάξασ δ’ ἐσ Ὄλυμπον ἀνήγαγε, καί μιν ἔθηκε δαίμονα παιδείησ ἄνθοσ ἔχοντ’ ἐρατόν. οὕτω μὴ θαύμαζε, Σιμωνίδη, οὕνεκα κἀγὼ ἐξεφάνην καλοῦ παιδὸσ ἔρωτι δαμείσ. Ὦ παῖ, μὴ κώμαζε, γέροντι δὲ πείθεο μύθῳ· οὔτοι κωμάζειν σύμφορον ἀνδρὶ νέῳ. Πικρὸσ καὶ γλυκύσ ἐστι καὶ ἁρπαλέοσ καὶ ἀπηνήσ, ὄφρα τέλειοσ ἐῄ, Κύρνε, νέοισιν ἔρωσ. ἢν γάρ τισ τελέσῃ, γλυκὺ γίνεται· ἢν δὲ διώκων μὴ τελέσῃ, πάντων τοῦτ’ ἀνιηρότατον. Αἰεὶ παιδοφίλῃσιν ἐπὶ ζυγὸν αὐχένι κεῖται δύσλοφον, ἀργαλέον μνῆμα φιλοξενίησ. Χρὴ γάρ τοι περὶ παῖδα πονούμενον εἰσ φιλότητα ὥσπερ κληματίνῳ χεῖρα πυρὶ προσάγειν. Ναῦσ πέτρῃ προσέκυρσασ ἐμῆσ φιλότητοσ ἁμαρτών, ὦ παῖ, καὶ σαπροῦ πείσματοσ ἀντελάβου. Οὐδαμά σ’ οὐδ’ ἀπεὼν δηλήσομαι, οὐδέ με πείσει οὐδεὶσ ἀνθρώπων ὡσ σύ με μή σε φιλεῖν. Ὦ παίδων κάλλιστε καὶ ἱμεροέστατε πάντων, στῆθ’ αὐτοῦ καί μου παῦρ’ ἐπάκουσον ἔπη· Παιδόσ τοι χάρισ ἐστί, γυναικὶ δὲ πίστισ ἑταίρῃ οὐδεμί’, ἀλλ’ αἰεὶ τὸν παρέοντα φιλεῖ. Παιδὸσ ἔρωσ καλὸσ μὲν ἔχειν, καλὸσ δ’ ἀποθέσθαι· πολλὸν δ’ εὑρέσθαι ῥῃτερον ἢ τελέσαι. μυρία δ’ ἐξ αὐτοῦ κρέμαται κακά, μυρία δ’ ἐσθλά· ἀλλὰ ταλαντείῃ καί τισ ἔνεστι χάρισ. Οὐδαμά πω κατέμεινασ ἐμὴν χάριν, ἀλλ’ ὑπὸ πᾶσαν αἰεὶ σπουδαίωσ ἔρχεαι ἀγγελίην. Ὄλβιοσ, ὅστισ παιδὸσ ἐρῶν οὐκ οἶδε θάλασσαν, οὐδέ οἱ ἐν πόντῳ νὺξ ἐπιοῦσα μέλει. Καλὸσ ἐὼν κακότητι φρενῶν δειλοῖσιν ὁμιλεῖσ ἀνδράσι, καὶ διὰ τοῦτ’ αἰσχρὸν ὄνειδοσ ἔχεισ, ὦ παῖ· ἐγὼ δ’ ἀέκων τῆσ σῆσ φιλότητοσ ἁμαρτὼν ὠνήμην ἑρ́δων οἱᾶ́ τ’ ἐλεύθεροσ ὤν. Ἄνθρωφ’, οἵ σ’ ἐδόκουν χρυσἧσ παρὰ δῶρον ἔχοντα ἐλθεῖν Κυπρογενοῦσ . . . . . . . . δῶρον ἰοστεφάνου γίνεται ἀνθρώποισιν ἔχειν χαλεπώτατον ἄχθοσ, ἂν μὴ Κυπρογενὴσ δῷ λύσιν ἐκ χαλεπῶν. Κυπρογενὲσ Κυθέρεια δολοπλόκε, σοί τι περισσὸν Ζεὺσ τόδε τιμήσασ δῶρον ἔδωκεν ἔχειν· δαμνᾷσ ἀνθρώπων πυκινὰσ φρένασ, οὐδέ τίσ ἐστιν οὕτωσ ἴφθιμοσ καὶ σοφὸσ ὥστε φυγεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Unknown, Elegy and Iambus, Volume I, Θεόγνιδος, 1386-1389

(작자 미상, 비가, Θεόγνιδος, 1386-1389)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION