Strabo, Geography, Book 10, chapter 3

(스트라본, 지리학, Book 10, chapter 3)

τοὺσ δὲ Κουρῆτασ τῶν μὲν Ἀκαρνᾶσι τῶν δ’ Αἰτωλοῖσ προσνεμόντων, καὶ τῶν μὲν ἐκ Κρήτησ τῶν δ’ ἐξ Εὐβοίασ τὸ γένοσ εἶναι φασκόντων, ἐπειδὴ καὶ Ὅμηροσ αὐτῶν μέμνηται, τὰ παρ’ ἐκείνου πρῶτον ἐπισκεπτέον. οἰόνται δ’ αὐτὸν λέγειν Αἰτωλοὺσ μᾶλλον ἢ Ἀκαρνᾶνασ, εἴπερ οἱ Πορθαονίδαι ἦσαν Ἄγριοσ ἠδὲ Μέλασ, τρίτατοσ δ’ ἦν ἱππότα Οἰνεύσ· ᾤκεον δ’ ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι. αὗται δ’ εἰσὶν Αἰτωλικαὶ πόλεισ ἀμφότεραι καὶ φέρονται ἐν τῷ Αἰτωλικῷ καταλόγῳ ὥστε, ἐπεὶ τὴν Πλευρῶνα οἰκοῦντεσ φαίνονται καὶ κατ’ αὐτὸν οἱ Κουρῆτεσ, Αἰτωλοὶ ἂν εἰε͂ν. οἱ δ’ ἀντιλέγοντεσ τῷ τρόπῳ τῆσ φράσεωσ παράγονται ὅταν φῇ Κουρῆτέσ τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα. οὐδὲ γὰρ ἂν κυρίωσ εἶπεν οὕτωσ "ἐμάχοντο Βοιωτοὶ καὶ Θηβαῖοι πρὸσ ἀλλήλουσ" οὐδ’ "Ἀργεῖοι καὶ Πελοποννήσιοι. " ἐδείχθη δ’ ἐν τοῖσ ἔμπροσθεν ὅτι ἐστὶ καὶ ὁμηρικὸν τὸ ἔθοσ τοῦτο τῆσ φράσεωσ καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ποιητῶν τετριμμένον· τοῦτο μὲν οὖν εὐαπολόγητον. ἐκεῖνοι δὲ λεγέτωσαν πῶσ ἂν μὴ ὁμοεθνεῖσ ὄντασ μηδ’ Αἰτωλοὺσ τοὺσ Πλευρωνίουσ ἐν τοῖσ Αἰτωλοῖσ κατέλεγεν. Ἔφοροσ δὲ τοὺσ Αἰτωλοὺσ εἰπὼν ἔθνοσ εἶναι μηδεπώποτε γεγενημένον ὑφ’ ἑτέροισ, ἀλλὰ πάντα τὸν μνημονευόμενον χρόνον μεμενηκὸσ ἀπόρθητον διά τε τὰσ δυσχωρίασ τῶν τόπων καὶ διὰ τὴν περὶ τὸν πόλεμον ἄσκησιν, ἐξ ἀρχῆσ μέν φησιν ἅπασαν τὴν χώραν Κουρῆτασ κατασχεῖν, ἀφικομένου δ’ ἐξ Ἤλιδοσ Αἰτωλοῦ τοῦ Ἐνδυμίωνοσ καὶ τοῖσ πολέμοισ κρατοῦντοσ αὐτῶν, τοὺσ μὲν Κουρῆτασ εἰσ τὴν νῦν καλουμένην Ἀκαρνανίαν ὑποχωρῆσαι, τοὺσ δ’ Αἰτωλοὺσ συγκατελθόντασ Ἐπειοῖσ τὰσ ἀρχαιοτάτασ κτίσαι τῶν ἐν Αἰτωλίᾳ πόλεων, δεκάτῃ δ’ ὕστερον γενεᾷ τὴν Ἦλιν ὑπὸ Ὀξύλου τοῦ Αἵμονοσ συνοικισθῆναι περαιωθέντοσ ἐκ τῆσ Αἰτωλίασ.

παρατίθησι δὲ τούτων μαρτύρια τὰ ἐπιγράμματα, τὸ μὲν ἐν Θέρμοισ τῆσ Αἰτωλίασ, ὅπου τὰσ ἀρχαιρεσίασ ποιεῖσθαι πάτριον αὐτοῖσ ἐστιν, ἐγκεχαραγμένον τῇ βάσει τῆσ Αἰτωλοῦ εἰκόνοσ χώρησ οἰκιστῆρα, παρ’ Ἀλφειοῦ ποτε δίναισ θρεφθέντα, σταδίων γείτον’ Ὀλυμπιάδοσ, Ἐνδυμίωνοσ παῖδ’ Αἰτωλὸν τόνδ’ ἀνέθηκαν Αἰτωλοί, σφετέρασ μνῆμ’ ἀρετῆσ ἐσορᾶν. τὸ δ’ ἐν τῇ ἀγορᾷ τῶν Ἠλείων ἐπὶ τῷ Ὀξύλου ἀνδριάντι Αἰτωλόσ ποτε τόνδε λιπὼν αὐτόχθονα δῆμον κτήσατο Κουρῆτιν γῆν δορὶ πολλὰ καμών· τῆσ δ’ αὐτῆσ γενεᾶσ δεκατόσποροσ Αἵμονοσ υἱόσ Ὄξυλοσ ἀρχαίην ἔκτισε τήνδε πόλιν. τὴν μὲν οὖν συγγένειαν τὴν πρὸσ ἀλλήλουσ τῶν τε Ἠλείων καὶ τῶν Αἰτωλῶν ὀρθῶσ ἐπισημαίνεται διὰ τῶν ἐπιγραμμάτων, ἐξομολογουμένων ἀμφοῖν οὐ τὴν συγγένειαν μόνον ἀλλὰ καὶ τὸ ἀρχηγέτασ ἀλλήλων εἶναι·

δι’ οὗ καλῶσ ἐξελέγχει ψευδομένουσ τοὺσ φάσκοντασ τῶν μὲν Αἰτωλῶν ἀποίκουσ εἶναι τοὺσ Ἠλείουσ, μὴ μέντοι τῶν Ἠλείων τοὺσ Αἰτωλούσ. τὴν δ’ ἀνομολογίαν τῆσ γραφῆσ καὶ τῆσ ἀποφάσεωσ φαίνεται τὴν αὐτὴν ἐπιδεδειγμένοσ κἀνταῦθα ἥνπερ ἐπὶ τοῦ μαντείου τοῦ ἐν Δελφοῖσ παρεστήσαμεν. εἰπὼν γὰρ ἀπόρθητον ἐκ τοῦ μνημονευομένου χρόνου παντὸσ τὴν Αἰτωλίαν, εἰπὼν δὲ καὶ ἐξ ἀρχῆσ τὴν χώραν ταύτην τοὺσ Κουρῆτασ κατασχεῖν ὤφειλε μὲν τοῖσ εἰρημένοισ ἀκόλουθον τοῦτο ἐπιφέρειν, ὅτι οἱ Κουρῆτεσ διέμειναν ἑώσ εἰσ αὐτὸν κατέχοντεσ τὴν Αἰτωλίαν γῆν· οὕτω γὰρ ἔμελλεν ἀπόρθητόσ τε καὶ οὐδέποτε ὑπ’ ἄλλοισ γεγονυῖα ὀρθῶσ λεχθήσεσθαι· ὁ δ’ ἐκλαθόμενοσ τῆσ ὑποσχέσεωσ οὐ τοῦτ’ ἐπιφέρει ἀλλὰ τοὐναντίον, ὡσ ἀφικομένου ἐξ Ἤλιδοσ Αἰτωλοῦ καὶ τοῖσ πολέμοισ κρατοῦντοσ αὐτῶν οἱ Κουρῆτεσ ἀπῆλθον εἰσ τὴν Ἀκαρνανίαν· τί οὖν ἄλλο πορθήσεωσ ἴδιον ἢ τῷ πολέμῳ κρατηθῆναι καὶ τὴν χώραν ἐκλιπεῖν; τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἐπίγραμμα μαρτυρεῖ τὸ παρὰ τοῖσ Ἠλείοισ· ὁ γὰρ Αἰτωλόσ φησί κτήσατο Κουρῆτιν γῆν δορὶ πολλὰ καμών. ἴσωσ δή τισ ἂν φαίη λέγειν αὐτὸν ἀπόρθητον τὴν Αἰτωλίαν ἀφ’ οὗ τοὔνομα τοῦτ’ ἔσχε μετὰ τὴν Αἰτωλοῦ παρουσίαν·

ἀλλ’ ἀφῄρηται καὶ τούτου τοῦ νοήματοσ τὸν λόγον, φήσασ ἐν τοῖσ ἐφεξῆσ τὸ μὲν πλεῖστον τοῦ λαοῦ τοῦ διαμένοντοσ ἐν τοῖσ Αἰτωλοῖσ τοῦτο εἶναι τὸ τῶν Ἐπειῶν, συμμιχθέντων δ’ αὐτοῖσ ὕστερον Αἰολέων τῶν ἅμα Βοιωτοῖσ ἐκ Θετταλίασ ἀναστάντων κοινῇ μετὰ τούτων τὴν χώραν κατασχεῖν. ἆρ’ οὖν ἔστι πιστὸν χωρὶσ πολέμου τὴν ἀλλοτρίαν ἐπελθόντασ συγκατανείμασθαι τοῖσ ἔχουσι μηδὲν δεομένοισ κοινωνίασ τοιαύτησ; ἢ τοῦτο μὲν οὐ πιστόν, τὸ δὲ κρατουμένοισ τοῖσ ὅπλοισ ἐπ’ ἴσοισ συμβῆναι πιστόν; τί οὖν ἄλλο πόρθησισ ἢ τὸ κρατεῖσθαι τοῖσ ὅπλοισ; καὶ Ἀπολλόδωροσ δ’ εἴρηκεν ἐκ τῆσ Βοιωτίασ ἐπελθόντασ Υἅντασ ἱστορεῖσθαι καὶ ἐποίκουσ τοῖσ Αἰτωλοῖσ γενομένουσ· ὁ δ’ ὥσπερ κατωρθωκὼσ ἐπιλέγει διότι ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διακριβοῦν εἰώθαμεν, ὅταν ᾖ τι τῶν πραγμάτων ἢ παντελῶσ ἀπορούμενον ἢ ψευδῆ δόξαν ἔχον. τοιοῦτοσ δ’ ὢν Ἔφοροσ ἑτέρων ὅμωσ κρείττων ἐστί·

καὶ αὐτὸσ ὁ ἐσπουδασμένωσ οὕτωσ ἐπαινέσασ αὐτὸν Πολύβιοσ καὶ φήσασ περὶ τῶν Ἑλληνικῶν καλῶσ μὲν Εὔδοξον, κάλλιστα δ’ Ἔφορον ἐξηγεῖσθαι περὶ κτίσεων συγγενειῶν μεταναστάσεων ἀρχηγετῶν, ἡμεῖσ δέ φησί τὰ νῦν ὄντα δηλώσομεν καὶ περὶ θέσεωσ τόπων καὶ διαστημάτων· τοῦτο γάρ ἐστιν οἰκειότατον χωρογραφίᾳ. ἀλλὰ μὴν σύ γε, ὦ Πολύβιε, ὁ τὰσ λαοδογματικὰσ ἀποφάσεισ περὶ τῶν διαστημάτων εἰσάγων οὐκ ἐν τοῖσ ἔξω τῆσ Ἑλλάδοσ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖσ Ἑλληνικοῖσ, καὶ διδοῖσ εὐθύνασ τὰσ μὲν Ποσειδωνίῳ τὰσ δ’ Ἀρτεμιδώρῳ τὰσ δ’ ἄλλοισ πλείοσι. καὶ ἡμῖν οὖν συγγνώμην . . . καὶ οὐ δυσχεραίνειν δεῖ παρὰ τῶν τοιούτων μεταφέρουσι τὴν πολλὴν ἱστορίαν ἐάν τι πταίωμεν, ἀλλ’ ἀγαπᾶν ἐὰν τὰ πλείω τῶν εἰρημένων ἑτέροισ ἄμεινον λέγωμεν ἢ τὰ παραλειφθέντα κατ’ ἄγνοιαν προστιθῶμεν. περὶ δὲ Κουρήτων ἔτι καὶ τοιαῦτα λέγεται, τὰ μὲν ἐγγυτέρω ὄντα τῆσ περὶ Αἰτωλῶν καὶ Ἀκαρνάνων ἱστορίασ τὰ δ’ ἀπωτέρω·

ἐγγυτέρω μὲν τὰ τοιαῦτα οἱᾶ προείρηται, ὅτι τὴν χώραν ἣ νῦν Αἰτωλία καλεῖται Κουρῆτεσ ᾤκουν, ἐλθόντεσ δ’ οἱ Αἰτωλοὶ μετὰ Αἰτωλοῦ τούτουσ ἐξέβαλον εἰσ τὴν Ἀκαρνανίαν· καὶ ἔτι τὰ τοιαῦτα, ὅτι τὴν Πλευρωνίαν ὑπὸ Κουρήτων οἰκουμένην καὶ Κουρῆτιν προσαγορευομένην Αἰολεῖσ ἐπελθόντεσ ἀφείλοντο, τοὺσ δὲ κατέχοντασ ἐξέβαλον. Ἀρχέμαχοσ δ’ ὁ Εὐβοεύσ φησι τοὺσ Κουρῆτασ ἐν Χαλκίδι συνοικῆσαι, συνεχῶσ δὲ περὶ τοῦ Ληλάντου πεδίου πολεμοῦντασ, ἐπειδὴ οἱ πολέμιοι τῆσ κόμησ ἐδράττοντο τῆσ ἔμπροσθεν καὶ κατέσπων αὐτούσ, ὄπισθεν κομῶντασ γενέσθαι, τὰ δ’ ἔμπροσθεν κείρεσθαι· διὸ καὶ Κουρῆτασ ἀπὸ τῆσ κουρᾶσ κληθῆναι· μετοικῆσαι δ’ εἰσ τὴν Αἰτωλίαν, καὶ κατασχόντασ τὰ περὶ Πλευρῶνα χωρία τοὺσ πέραν οἰκοῦντασ τοῦ Ἀχελώου διὰ τὸ ἀκούρουσ φυλάττειν τὰσ κεφαλὰσ Ἀκαρνᾶνασ καλέσαι· ἔνιοι δ’ ἀπὸ ἡρ́ωοσ τοὔνομα σχεῖν ἑκάτερον τὸ φῦλον· οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ ὄρουσ τοῦ Κουρίου τοὺσ Κουρῆτασ ὀνομασθῆναι τοῦ ὑπερκειμένου τῆσ Πλευρῶνοσ, εἶναί τε φῦλόν τι Αἰτωλικὸν τοῦτο, ὡσ Ὀφιεῖσ καὶ Ἀγραίουσ καὶ Εὐρυτᾶνασ καὶ ἄλλα πλείω. ὡσ δ’ εἴρηται, τῆσ Αἰτωλίασ δίχα διῃρημένησ τὰ μὲν περὶ Καλυδῶνα τὸν Οἰνέα ἔχειν φασί, τῆσ δὲ Πλευρωνίασ μέροσ μέν τι καὶ τοὺσ Πορθαονίδασ ἔχειν τοὺσ περὶ τὸν Ἄγριον, εἴπερ ᾤκεον ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι. ἐπικρατεῖν μέντοι Θέστιον τῆσ Πλευρωνίασ, τὸν πενθερὸν τοῦ Οἰνέωσ Ἀλθαίασ δὲ πατέρα, ἡγούμενον τῶν Κουρήτων· πολέμου δ’ ἐμπεσόντοσ τοῖσ Θεστιάδαισ πρὸσ Οἰνέα καὶ Μελέαγρον, ὡσ μὲν ὁ ποιητήσ ἀμφὶ συὸσ κεφαλῇ καὶ δέρματι κατὰ τὴν περὶ τοῦ κάπρου μυθολογίαν, ὡσ δὲ τὸ εἰκὸσ περὶ μέροσ τῆσ χώρασ, οὕτω δὴ λέγεται Κουρῆτέσ τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι. ταῦτα μὲν τὰ ἐγγυτέρω. τὰ δ’ ἀπωτέρω τῆσ ὑποθέσεωσ ταύτησ, ἄλλωσ δὲ διὰ τὴν ὁμωνυμίαν εἰσ ταὐτὸν ὑπὸ τῶν ἱστορικῶν ἀγόμενα, ἅπερ Κουρητικὰ μὲν καὶ περὶ Κουρήτων λέγεται, ὁμοίωσ ὥσπερ καὶ τὰ περὶ τῶν τὴν Αἰτωλίαν καὶ τὴν Ἀκαρνανίαν οἰκησάντων, ἐκείνων μὲν διαφέρει, ἐοίκε δὲ μᾶλλον τῷ περὶ Σατύρων καὶ Σειληνῶν καὶ Βακχῶν καὶ Τιτύρων λόγῳ·

τοιούτουσ γάρ τινασ δαίμονασ ἢ προπόλουσ θεῶν τοὺσ Κουρῆτάσ φασιν οἱ παραδόντεσ τὰ Κρητικὰ καὶ τὰ Φρύγια, ἱερουργίαισ τισὶν ἐμπεπλεγμένα ταῖσ μὲν μυστικαῖσ ταῖσ δ’ ἄλλαισ περί τε τὴν τοῦ Διὸσ παιδοτροφίαν τὴν ἐν Κρήτῃ καὶ τοὺσ τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ὀργιασμοὺσ ἐν τῇ Φρυγίᾳ καὶ τοῖσ περὶ τὴν Ἴδην τὴν Τρωικὴν τόποισ. τοσαύτη δ’ ἐστὶν ἐν τοῖσ λόγοισ τούτοισ ποικιλία, τῶν μὲν τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Κουρῆσι τοὺσ Κορύβαντασ καὶ Καβείρουσ καὶ Ἰδαίουσ δακτύλουσ καὶ Τελχῖνασ ἀποφαινόντων, τῶν δὲ συγγενεῖσ ἀλλήλων καὶ μικράσ τινασ αὐτῶν πρὸσ ἀλλήλουσ διαφορὰσ διαστελλομένων, ὡσ δὲ τύπῳ εἰπεῖν καὶ κατὰ τὸ πλέον, ἅπαντασ ἐνθουσιαστικούσ τινασ καὶ βακχικοὺσ καὶ ἐνοπλίῳ κινήσει μετὰ θορύβου καὶ ψόφου καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων καὶ ὅπλων, ἔτι δ’ αὐλοῦ καὶ βοῆσ ἐκπλήττοντασ κατὰ τὰσ ἱερουργίασ ἐν σχήματι διακόνων, ὥστε καὶ τὰ ἱερὰ τρόπον τινὰ κοινοποιεῖσθαι ταῦτά τε καὶ τῶν Σαμοθρᾴκων καὶ τὰ ἐν Λήμνῳ καὶ ἄλλα πλείω διὰ τὸ τοὺσ προπόλουσ λέγεσθαι τοὺσ αὐτούσ. ἔστι μὲν οὖν θεολογικὸσ πᾶσ ὁ τοιοῦτοσ τρόποσ τῆσ ἐπισκέψεωσ καὶ οὐκ ἀλλότριοσ τῆσ τοῦ φιλοσόφου θεωρίασ. ἐπεὶ δὲ δι’ ὁμωνυμίαν τῶν Κουρήτων καὶ οἱ ἱστορικοὶ συνήγαγον εἰσ ἓν τὰ ἀνόμοια, οὐδ’ ἂν αὐτὸσ ὀκνήσαιμ’ ἂν εἰπεῖν περὶ αὐτῶν ἐπὶ πλέον ἐν παραβάσει, προσθεὶσ τὸν οἰκεῖον τῇ ἱστορίᾳ φυσικὸν λόγον.

καίτοι τινὲσ καὶ συνοικειοῦν βούλονται ταῦτ’ ἐκείνοισ, καὶ τυχὸν ἴσωσ ἔχονταί τινοσ πιθανοῦ· θηλυστολοῦντασ γὰρ ὡσ αἱ κόραι τοὔνομα σχεῖν τοῦτο τοὺσ περὶ τὴν Αἰτωλίαν φασίν· εἶναι γὰρ καί τινα τοιοῦτον ζῆλον ἐν τοῖσ Ἕλλησι, καὶ Ιἄονασ ἑλκεχίτωνασ εἰρῆσθαι, καὶ τοὺσ περὶ Λεωνίδαν κτενιζομένουσ, ὅτ’ ἐξῄεσαν εἰσ τὴν μάχην, καταφρονηθῆναι λέγουσιν ὑπὸ τῶν Περσῶν, ἐν δὲ τῇ μάχῃ θαυμασθῆναι. ἁπλῶσ δ’ ἡ περὶ τὰσ κόμασ φιλοτεχνία συνέστηκε περί τε θρέψιν καὶ κουρὰν τριχόσ, ἄμφω δὲ κόραισ καὶ κόροισ ἐστὶν οἰκεῖα, ὥστε πλεοναχῶσ τὸ ἐτυμολογεῖν τοὺσ Κουρῆτασ ἐν εὐπόρῳ κεῖται. εἰκὸσ δὲ καὶ τὴν ἐνόπλιον ὄρχησιν ὑπὸ τῶν ἠσκημένων οὕτω περὶ κόμην καὶ στολὴν πρῶτον εἰσαχθεῖσαν, ἐκείνων Κουρήτων καλουμένων, παρασχεῖν πρόφασιν καὶ τοῖσ στρατιωτικωτέροισ ἑτέρων καὶ τὸν βίον ἐνόπλιον ἔχουσιν, ὥσθ’ ὁμωνύμωσ καὶ αὐτοὺσ Κουρῆτασ λεχθῆναι, τοὺσ ἐν Εὐβοίᾳ λέγω καὶ Αἰτωλίᾳ καὶ Ἀκαρνανίᾳ. καὶ Ὅμηροσ δὲ τοὺσ νέουσ στρατιώτασ οὕτω προσηγόρευσε κρινάμενοσ κούρητασ ἀριστῆασ Παναχαιῶν, δῶρα θοῆσ παρὰ νηὸσ ἐνεγκεῖν, ὅσσ’ Ἀχιλῆι χθιζοὶ ὑπέστημεν καὶ πάλιν δῶρα φέρον κούρητεσ Ἀχαιοί. περὶ μὲν οὖν τῆσ τῶν Κουρήτων ἐτυμολογίασ ταῦτα. τὸ δ’ εἰσ ἓν συμφέρεσθαι τὰ τοσαῦτα ὀνόματα καὶ τὴν ἐνοῦσαν θεολογίαν ἐν τῇ περὶ αὐτῶν ἱστορίᾳ νῦν ἐπισκεπτέον.

κοινὸν δὴ τοῦτο καὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν βαρβάρων ἐστὶ τὸ τὰσ ἱεροποιίασ μετὰ ἀνέσεωσ ἑορταστικῆσ ποιεῖσθαι, τὰσ μὲν σὺν ἐνθουσιασμῷ τὰσ δὲ χωρίσ, καὶ τὰσ μὲν μετὰ μουσικῆσ τὰσ δὲ μή, καὶ τὰσ μὲν μυστικῶσ τὰσ δὲ ἐν φανερῷ· καὶ τοῦθ’ ἡ φύσισ οὕτωσ ὑπαγορεύει. ἥ τε γὰρ ἄνεσισ τὸν νοῦν ἀπάγει ἀπὸ τῶν ἀνθρωπικῶν ἀσχολημάτων, τὸν δὲ ὄντωσ νοῦν τρέπει πρὸσ τὸ θεῖον· ὅ τε ἐνθουσιασμὸσ ἐπίπνευσίν τινα θείαν ἔχειν δοκεῖ καὶ τῷ μαντικῷ γένει πλησιάζειν· ἥ τε κρύψισ ἡ μυστικὴ τῶν ἱερῶν σεμνοποιεῖ τὸ θεῖον, μιμουμένη τὴν φύσιν αὐτοῦ φεύγουσαν ἡμῶν τὴν αἴσθησιν· ἥ τε μουσικὴ περί τε ὄρχησιν οὖσα καὶ ῥυθμὸν καὶ μέλοσ ἡδονῇ τε ἅμα καὶ καλλιτεχνίᾳ πρὸσ τὸ θεῖον ἡμᾶσ συνάπτει κατὰ τοιαύτην αἰτίαν. εὖ μὲν γὰρ εἴρηται καὶ τοῦτο, τοὺσ ἀνθρώπουσ τότε μάλιστα μιμεῖσθαι τοὺσ θεοὺσ ὅταν εὐεργετῶσιν· ἄμεινον δ’ ἂν λέγοι τισ, ὅταν εὐδαιμονῶσι· τοιοῦτον δὲ τὸ χαίρειν καὶ τὸ ἑορτάζειν καὶ τὸ φιλοσοφεῖν καὶ μουσικῆσ ἅπτεσθαι· μὴ γὰρ εἴ τισ ἔκπτωσισ πρὸσ τὸ χεῖρον γεγένηται, τῶν μουσικῶν εἰσ ἡδυπαθείασ τρεπόντων τὰσ τέχνασ ἐν τοῖσ συμποσίοισ καὶ θυμέλαισ καὶ σκηναῖσ καὶ ἄλλοισ τοιούτοισ, διαβαλλέσθω τὸ πρᾶγμα, ἀλλ’ ἡ φύσισ ἡ τῶν παιδευμάτων ἐξεταζέσθω τὴν ἀρχὴν ἐνθένδε ἔχουσα. καὶ διὰ τοῦτο μουσικὴν ἐκάλεσε Πλάτων καὶ ἔτι πρότερον οἱ Πυθαγόρειοι τὴν φιλοσοφίαν, καὶ καθ’ ἁρμονίαν τὸν κόσμον συνεστάναι φασί, πᾶν τὸ μουσικὸν εἶδοσ θεῶν ἔργον ὑπολαμβάνοντεσ.

οὕτω δὲ καὶ αἱ Μοῦσαι θεαὶ καὶ Ἀπόλλων μουσηγέτησ καὶ ἡ ποιητικὴ πᾶσα ὑμνητική. ὡσαύτωσ δὲ καὶ τὴν τῶν ἠθῶν κατασκευὴν τῇ μουσικῇ προσνέμουσιν, ὡσ πᾶν τὸ ἐπανορθωτικὸν τοῦ νοῦ τοῖσ θεοῖσ ἐγγὺσ ὄν. οἱ μὲν οὖν Ἕλληνεσ οἱ πλεῖστοι τῷ Διονύσῳ προσέθεσαν καὶ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τῇ Ἑκάτῃ καὶ ταῖσ Μούσαισ καὶ Δήμητρι, νὴ Δία, τὸ ὀργιαστικὸν πᾶν καὶ τὸ βακχικὸν καὶ τὸ χορικὸν καὶ τὸ περὶ τὰσ τελετὰσ μυστικόν, Ιἄκχόν τε καὶ τὸν Διόνυσον καλοῦσι καὶ τὸν ἀρχηγέτην τῶν μυστηρίων, τῆσ Δήμητροσ δαίμονα· δενδροφορίαι τε καὶ χορεῖαι καὶ τελεταὶ κοιναὶ τῶν θεῶν εἰσι τούτων· αἱ δὲ Μοῦσαι καὶ ὁ Ἀπόλλων αἱ μὲν τῶν χορῶν προεστᾶσιν ὁ δὲ καὶ τούτων καὶ τῶν κατὰ μαντικήν· πρόπολοι δὲ τῶν Μουσῶν οἱ πεπαιδευμένοι πάντεσ, καὶ ἰδίωσ οἱ μουσικοί, τοῦ δ’ Ἀπόλλωνοσ οὗτοί τε καὶ οἱ περὶ μαντικήν, Δήμητροσ δὲ οἵ τε μύσται καὶ δᾳδοῦχοι καὶ ἱεροφάνται, Διονύσου δὲ Σειληνοί τε καὶ Σάτυροι καὶ Τίτυροι καὶ Βάκχαι, Λῆναί τε καὶ Θυῖαι καὶ Μιμαλλόνεσ καὶ Ναί̈δεσ καὶ Νύμφαι προσαγορευόμεναι. ἐν δὲ τῇ Κρήτῃ καὶ ταῦτα καὶ τὰ τοῦ Διὸσ ἱερὰ ἰδίωσ ἐπετελεῖτο μετ’ ὀργιασμοῦ καὶ τοιούτων προπόλων οἱοῖ περὶ τὸν Διόνυσόν εἰσιν οἱ Σάτυροι·

τούτουσ δ’ ὠνόμαζον Κουρῆτασ, νέουσ τινὰσ ἐνόπλιον κίνησιν μετ’ ὀρχήσεωσ ἀποδιδόντασ, προστησάμενοι μῦθον τὸν περὶ τῆσ τοῦ Διὸσ γενέσεωσ, ἐν ᾧ τὸν μὲν Κρόνον εἰσάγουσιν εἰθισμένον καταπίνειν τὰ τέκνα ἀπὸ τῆσ γενέσεωσ εὐθύσ, τὴν δὲ Ῥέαν πειρωμένην ἐπικρύπτεσθαι τὰσ ὠδῖνασ καὶ τὸ γεννηθὲν βρέφοσ ἐκποδὼν ποιεῖν καὶ περισώζειν εἰσ δύναμιν, πρὸσ δὲ τοῦτο συνεργοὺσ λαβεῖν τοὺσ Κουρῆτασ, οἳ μετὰ τυμπάνων καὶ τοιούτων ἄλλων ψόφων καὶ ἐνοπλίου χορείασ καὶ θορύβου περιέποντεσ τὴν θεὸν ἐκπλήξειν ἔμελλον τὸν Κρόνον καὶ λήσειν ὑποσπάσαντεσ αὐτοῦ τὸν παῖδα, τῇ δ’ αὐτῇ ἐπιμελείᾳ καὶ τρεφόμενον ὑπ’ αὐτῶν παραδίδοσθαι· ὥσθ’ οἱ Κουρῆτεσ ἤτοι διὰ τὸ νέοι καὶ κόροι ὄντεσ ὑπουργεῖν ἢ διὰ τὸ κουροτροφεῖν τὸν Δία λέγεται γὰρ ἀμφοτέρωσ ταύτησ ἠξιώθησαν τῆσ προσηγορίασ, οἱονεὶ Σάτυροί τινεσ ὄντεσ περὶ τὸν Δία. οἱ μὲν οὖν Ἕλληνεσ τοιοῦτοι περὶ τοὺσ ὀργιασμούσ. οἱ δὲ Βερέκυντεσ Φρυγῶν τι φῦλον καὶ ἁπλῶσ οἱ Φρύγεσ καὶ τῶν Τρώων οἱ περὶ τὴν Ἴδην κατοικοῦντεσ Ῥέαν μὲν καὶ αὐτοὶ τιμῶσι καὶ ὀργιάζουσι ταύτῃ, μητέρα καλοῦντεσ θεῶν καὶ Ἄγδιστιν καὶ Φρυγίαν θεὸν μεγάλην, ἀπὸ δὲ τῶν τόπων Ἰδαίαν καὶ Δινδυμήνην καὶ Σιπυληνὴν καὶ Πεσσινουντίδα καὶ Κυβέλην καὶ Κυβήβην.

οἱ δ’ Ἕλληνεσ τοὺσ προπόλουσ αὐτῆσ ὁμωνύμωσ Κουρῆτασ λέγουσιν, οὐ μήν γε ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ μυθοποιίασ, ἀλλ’ ἑτέρουσ ὡσ ἂν ὑπουργούσ τινασ, τοῖσ Σατύροισ ἀνὰ λόγον· τοὺσ δ’ αὐτοὺσ καὶ Κορύβαντασ καλοῦσι. μάρτυρεσ δ’ οἱ ποιηταὶ τῶν τοιούτων ὑπονοιῶν·

ὅ τε γὰρ Πίνδαροσ ἐν τῷ διθυράμβῳ οὗ ἡ ἀρχή πρὶν μὲν εἱρ͂πε σχοινοτένεια τ’ ἀοιδὰ διθυράμβων, μνησθεὶσ τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ὕμνων τῶν τε παλαιῶν καὶ τῶν ὕστερον, μεταβὰσ ἀπὸ τούτων φησί σοὶ μὲν κατάρχειν, μᾶτερ μεγάλα, πάρα ῥόμβοι κυμβάλων, ἐν δὲ κεχλάδειν κρόταλ’, αἰθομένα τε δᾲσ ὑπὸ ξανθαῖσι πεύκαισ, τὴν κοινωνίαν τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ἀποδειχθέντων νομίμων παρὰ τοῖσ Ἕλλησι καὶ τῶν παρὰ τοῖσ Φρυξὶ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν συνοικειῶν ἀλλήλοισ. Εὐριπίδησ τε ἐν ταῖσ Βάκχαισ τὰ παραπλήσια ποιεῖ, τοῖσ Φρυγίοισ ἅμα καὶ τὰ Λύδια συμφέρων διὰ τὸ ὅμορον ἀλλ’ ὦ λιποῦσαι Τμῶλον, ἔρυμα Λυδίασ, θίασοσ ἐμὸσ γυναῖκεσ, ἃσ ἐκ βαρβάρων ἐκόμισα παρέδρουσ καὶ ξυνεμπόρουσ ἐμοί, αἴρεσθε τἀπιχώρι’ ἐν πόλει Φρυγῶν τύμπανα, Ῥέασ τε μητρὸσ ἐμά θ’ εὑρήματα καὶ πάλιν ὦ μάκαρ, ὅστισ εὐδαίμων τελετὰσ θεῶν εἰδώσ, βιοτὰν ἁγιστεύει. τά τε ματρὸσ μεγάλασ ὄργια Κυβέλασ θεμιστεύων ἀνὰ θύρσον τε τινάσσων, κισσῷ τε στεφανωθεὶσ Διόνυσον θεραπεύει. ἴτε Βάκχαι, ἴτε Βάκχαι, βρόμιον παῖδα θεὸν θεοῦ Διόνυσον κατάγουσαι Φρυγίων ἐξ ὀρέων Ἑλλάδοσ εἰσ εὐρυχόρουσ ἀγυιάσ. πάλιν δ’ ἐν τοῖσ ἑξῆσ καὶ τὰ Κρητικὰ συμπλέκει τούτοισ ὦ θαλάμευμα Κουρήτων, ζάθεοί τε Κρήτασ διογενέτορεσ ἔναυλοι, ἔνθα τρικόρυθεσ ἄντροισ βυρσότονον κύκλωμα τόδε μοι Κορύβαντεσ εὑρ͂ον. ἀνὰ δὲ βακχεῖα συντόνῳ κέρασαν ἁδυβόᾳ Φρυγίων αὐλῶν πνεύματι, ματρόσ τε Ῥέασ εἰσ χέρα θῆκαν κτύπον εὐάσμασι Βακχᾶν, παρὰ δὲ μαινόμενοι Σάτυροι ματέροσ ἐξανύσαντο Ῥέασ. εἰσ δὲ χορεύματα προσῆψαν τριετηρίδων, αἷσ χαίρει Διόνυσοσ. καὶ ἐν Παλαμήδει φησὶν ὁ χορόσ Θύσαν Διονύσου κόραν, ὃσ ἀν’ Ἴδαν τέρπεται σὺν ματρὶ φίλᾳ τυμπάνων ἐπ’ ἰακχαῖσ. καὶ Σειληνὸν καὶ Μαρσύαν καὶ Ὄλυμπον συνάγοντεσ εἰσ ἓν καὶ εὑρετὰσ αὐλῶν ἱστοροῦντεσ πάλιν καὶ οὕτωσ τὰ Διονυσιακὰ καὶ Φρύγια εἰσ ἓν συμφέρουσι, τήν τε Ἴδην καὶ τὸν Ὄλυμπον συγκεχυμένωσ πολλάκισ ὡσ τὸ αὐτὸ ὄροσ κτυποῦσιν.

εἰσὶ μὲν οὖν λόφοι τέτταρεσ Ὄλυμποι καλούμενοι τῆσ Ἴδησ κατὰ τὴν Ἀντανδρίαν, ἔστι δὲ καὶ ὁ Μυσὸσ Ὄλυμποσ, ὅμοροσ μὲν οὐχ ὁ αὐτὸσ δὲ τῇ Ἴδῃ. ὁ δ’ οὖν Σοφοκλῆσ ποιήσασ τὸν Μενέλαον ἐκ τῆσ Τροίασ ἀπαίρειν σπεύδοντα ἐν τῇ Πολυξένῃ, τὸν δ’ Ἀγαμέμνονα μικρὸν ὑπολειφθῆναι βουλόμενον τοῦ ἐξιλάσασθαι τὴν Ἀθηνᾶν χάριν, εἰσάγει λέγοντα τὸν Μενέλαον σὺ δ’ αὖθι μίμνων που κατ’ Ἰδαίαν χθόνα ποίμνασ Ὀλύμπου συναγαγὼν θυηπόλει. τῷ δ’ αὐλῷ καὶ κτύπῳ κροτάλων τε καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων καὶ ταῖσ ἐπιβοήσεσι καὶ εὐασμοῖσ καὶ ποδοκρουστίαισ οἰκεῖα ἐξεύροντο καί τινα τῶν ὀνομάτων, ἃ τοὺσ προπόλουσ καὶ χορευτὰσ καὶ θεραπευτὰσ τῶν ἱερῶν ἐκάλουν, Καβείρουσ καὶ Κορύβαντασ καὶ Πᾶνασ καὶ Σατύρουσ καὶ Τιτύρουσ καὶ τὸν θεὸν Βάκχον καὶ τὴν Ῥέαν Κυβέλην καὶ Κυβήβην καὶ Δινδυμήνην κατὰ τοὺσ τόπουσ αὐτούσ.

καὶ ὁ Σαβάζιοσ δὲ τῶν Φρυγιακῶν ἐστι καὶ τρόπον τινὰ τῆσ μητρὸσ τὸ παιδίον παραδοὺσ τὰ τοῦ Διονύσου καὶ αὐτόσ. τούτοισ δ’ ἐοίκε καὶ τὰ παρὰ τοῖσ Θρᾳξὶ τά τε Κοτύττια καὶ τὰ Βενδίδεια, παρ’ οἷσ καὶ τὰ Ὀρφικὰ τὴν καταρχὴν ἔσχε.

τῆσ μὲν οὖν Κότυοσ τῆσ ἐν τοῖσ Ἠδωνοῖσ Αἰσχύλοσ μέμνηται καὶ τῶν περὶ αὐτὴν ὀργάνων. εἰπὼν γάρ σεμνὰ Κότυσ ἐν τοῖσ Ἠδωνοῖσ ὄρεια δ’ ὄργαν’ ἔχοντεσ, τοὺσ περὶ τὸν Διόνυσον εὐθέωσ ἐπιφέρει ὁ μὲν ἐν χερσὶν βόμβυκασ ἔχων, τόρνου κάματον, δακτυλόδικτον πίμπλησι μέλοσ, μανίασ ἐπαγωγὸν ὁμοκλάν· ὁ δὲ χαλκοδέτοισ κοτύλαισ ὀτοβεῖ. καὶ πάλιν ψαλμὸσ δ’ ἀλαλάζει· ταυρόφθογγοι δ’ ὑπομυκῶνται ποθὲν ἐξ ἀφανοῦσ φοβεροὶ μῖμοι, τυπάνου δ’ εἰκὼν ὥσθ’ ὑπογαίου βροντῆσ φέρεται βαρυταρβήσ. ταῦτα γὰρ ἐοίκε τοῖσ Φρυγίοισ· καὶ οὐκ ἀπεικόσ γε, ὥσπερ αὐτοὶ οἱ Φρύγεσ Θρᾳκῶν ἄποικοί εἰσιν, οὕτω καὶ τὰ ἱερὰ ἐκεῖθεν μετενηνέχθαι. καὶ τὸν Διόνυσον δὲ καὶ τὸν Ἠδωνὸν Λυκοῦργον συνάγοντεσ εἰσ ἓν τὴν ὁμοιοτροπίαν τῶν ἱερῶν αἰνίττονται. ἀπὸ δὲ τοῦ μέλουσ καὶ τοῦ ῥυθμοῦ καὶ τῶν ὀργάνων καὶ ἡ μουσικὴ πᾶσα Θρᾳκία καὶ Ἀσιᾶτισ νενόμισται.

δῆλον δ’ ἔκ τε τῶν τόπων ἐν οἷσ αἱ Μοῦσαι τετίμηνται· Πιερία γὰρ καὶ Ὄλυμποσ καὶ Πίμπλα καὶ Λείβηθρον τὸ παλαιὸν ἦν Θρᾴκια χωρία καὶ ὄρη, νῦν δὲ ἔχουσι Μακεδόνεσ· τόν τε Ἑλικῶνα καθιέρωσαν ταῖσ Μούσαισ Θρᾷκεσ οἱ τὴν Βοιωτίαν ἐποικήσαντεσ, οἵπερ καὶ τὸ τῶν Λειβηθριάδων νυμφῶν ἄντρον καθιέρωσαν. οἵ τ’ ἐπιμεληθέντεσ τῆσ ἀρχαίασ μουσικῆσ Θρᾷκεσ λέγονται, Ὀρφεύσ τε καὶ Μουσαῖοσ καὶ Θάμυρισ, καὶ τῷ Εὐμόλπῳ δὲ τοὔνομα ἐνθένδε, καὶ οἱ τῷ Διονύσῳ τὴν Ἀσίαν ὅλην καθιερώσαντεσ μέχρι τῆσ Ἰνδικῆσ ἐκεῖθεν καὶ τὴν πολλὴν μουσικὴν μεταφέρουσι· καὶ ὁ μέν τίσ φησιν "κιθάραν Ἀσιᾶτιν ῥάσσων," ὁ δὲ τοὺσ αὐλοὺσ Βερεκυντίουσ καλεῖ καὶ Φρυγίουσ· καὶ τῶν ὀργάνων ἔνια βαρβάρωσ ὠνόμασται νάβλασ καὶ σαμβύκη καὶ βάρβιτοσ καὶ μαγάδισ καὶ ἄλλα πλείω. Ἀθηναῖοι δ’ ὥσπερ περὶ τὰ ἄλλα φιλοξενοῦντεσ διατελοῦσιν, οὕτω καὶ περὶ τοὺσ θεούσ.

πολλὰ γὰρ τῶν ξενικῶν ἱερῶν παρεδέξαντο ὥστε καὶ ἐκωμῳδήθησαν· καὶ δὴ καὶ τὰ Θρᾴκια καὶ τὰ Φρύγια. τῶν μὲν γὰρ Βενδιδείων Πλάτων μέμνηται, τῶν δὲ Φρυγίων Δημοσθένησ διαβάλλων τὴν Αἰσχίνου μητέρα καὶ αὐτὸν ὡσ τελούσῃ τῇ μητρὶ συνόντα καὶ συνθιασεύοντα καὶ ἐπιφθεγγόμενον "εὐοῖ σαβοῖ" πολλάκισ καὶ "ὑήσ ἄττησ ἄττησ ὑήσ. " ταῦτα γάρ ἐστι σαβάζια καὶ μητρῷα. ἔτι δ’ ἄν τισ καὶ ταῦτα εὑρ́οι περὶ τῶν δαιμόνων τούτων καὶ τῆσ τῶν ὀνομάτων ποικιλίασ, καὶ ὅτι οὐ πρόπολοι θεῶν μόνον ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ θεοὶ προσηγορεύθησαν.

ἔτι δὲ Κρόνου τινέσ, ἄλλοι δὲ Διὸσ καὶ Καλλιόπησ φασὶ τοὺσ Κορύβαντασ τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Καβείροισ ὄντασ, ἀπελθεῖν δὲ τούτουσ εἰσ Σαμοθρᾴκην καλουμένην πρότερον Μελίτην, τὰσ δὲ πράξεισ αὐτῶν μυστικὰσ εἶναι. Ἡσίοδοσ μὲν γὰρ Ἑκατέρου καὶ τῆσ Φορωνέωσ θυγατρὸσ πέντε γενέσθαι θυγατέρασ φησίν ἐξ ὧν οὔρειαι Νύμφαι θεαὶ ἐξεγένοντο, καὶ γένοσ οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν, Κουρῆτέσ τε θεοὶ φιλοπαίγμονεσ ὀρχηστῆρεσ. ὁ δὲ τὴν Φορωνίδα γράψασ αὐλητὰσ καὶ Φρύγασ τοὺσ Κουρῆτασ λέγει, ἄλλοι δὲ γηγενεῖσ καὶ χαλκάσπιδασ· οἱ δ’ οὐ τοὺσ Κουρῆτασ, ἀλλὰ τοὺσ Κορύβαντασ Φρύγασ, ἐκείνουσ δὲ Κρῆτασ, περιθέσθαι δ’ ὅπλα χαλκᾶ πρώτουσ ἐν Εὐβοίᾳ· διὸ καὶ Χαλκιδέασ αὐτοὺσ κληθῆναι· οἱ δ’ ὑπὸ Τιτάνων Ῥέᾳ δοθῆναι προπόλουσ ἐνόπλουσ τοὺσ Κορύβαντασ ἐκ τῆσ Βακτριανῆσ ἀφιγμένουσ, οἱ δ’ ἐκ Κόλχων φασίν. ἐν δὲ τοῖσ Κρητικοῖσ λόγοισ οἱ Κουρῆτεσ Διὸσ τροφεῖσ λέγονται καὶ φύλακεσ, εἰσ Κρήτην ἐκ Φρυγίασ μεταπεμφθέντεσ ὑπὸ τῆσ Ῥέασ· οἱ δὲ Τελχίνων ἐν Ῥόδῳ ἐννέα ὄντων τοὺσ Ῥέᾳ συνακολουθήσαντασ εἰσ Κρήτην καὶ τὸν Δία κουροτροφήσαντασ Κουρῆτασ ὀνομασθῆναι· Κύρβαντα δὲ τούτων ἑταῖρον Ιἑραπύτνησ ὄντα κτίστην παρὰ τοῖσ Ῥοδίοισ παρασχεῖν πρόφασιν τοῖσ Πρασίοισ ὥστε λέγειν, ὡσ εἰε͂ν Κορύβαντεσ δαίμονέσ τινεσ Ἀθηνᾶσ καὶ Ἡλίου παῖδεσ. ταῦτα δ’ οὐκ ἀποδεξάμενοσ ὁ Σκήψιοσ ὁ τοὺσ μύθουσ συναγαγὼν τούτουσ, ὡσ μηδενὸσ ἐν Σαμοθρᾴκῃ μυστικοῦ λόγου περὶ Καβείρων λεγομένου, παρατίθησιν ὁμοίωσ καὶ Στησιμβρότου τοῦ Θασίου δόξαν, ὡσ τὰ ἐν Σαμοθρᾴκῃ ἱερὰ τοῖσ Καβείροισ ἐπιτελοῖτο·

καλεῖσθαι δέ φησιν αὐτοὺσ ἐκεῖνοσ ἀπὸ τοῦ ὄρουσ τοῦ ἐν τῇ Βερεκυντίᾳ Καβείρου. οἱ δ’ Ἑκάτησ προπόλουσ νομίζουσι τοὺσ Κουρῆτασ τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Κορύβασιν ὄντασ. φησὶ δὲ πάλιν ὁ Σκήψιοσ ἐν τῇ Κρήτῃ τὰσ τῆσ Ῥέασ τιμὰσ μὴ νομίζεσθαι μηδὲ ἐπιχωριάζειν, ὑπεναντιούμενοσ τῷ τοῦ Εὐριπίδου λόγῳ, ἀλλ’ ἐν τῇ Φρυγίᾳ μόνον καὶ τῇ Τρῳάδι, τοὺσ δὲ λέγοντασ μυθολογεῖν μᾶλλον ἢ ἱστορεῖν, πρὸσ τοῦτο δὲ καὶ τὴν τῶν τόπων ὁμωνυμίαν συμπρᾶξαι τυχὸν ἴσωσ αὐτοῖσ· Ἴδη γὰρ τὸ ὄροσ τό τε Τρωικὸν καὶ τὸ Κρητικόν, καὶ Δίκτη τόποσ ἐν τῇ Σκηψίᾳ καὶ ὄροσ ἐν Κρήτῃ· τῆσ δὲ Ἴδησ λόφοσ Πύτνα . . . ἀφ’ οὗ Ιἑράπυτνα ἡ πόλισ, Ἱπποκόρωνά τε τῆσ Ἀδραμυττηνῆσ καὶ Ἱπποκορώνιον ἐν Κρήτῃ, Σαμώνιόν τε τὸ ἑωθινὸν ἀκρωτήριον τῆσ νήσου καὶ πεδίον ἐν τῇ Νεανδρίδι καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων. Ἀκουσίλαοσ δ’ ὁ Ἀργεῖοσ ἐκ Καβειροῦσ καὶ Ἡφαίστου Κάμιλλον λέγει, τοῦ δὲ τρεῖσ Καβείρουσ, ὧν νύμφασ Καβειρίδασ·

τῶν δὲ Κορυβάντων ὀρχηστικῶν καὶ ἐνθουσιαστικῶν ὄντων καὶ τοὺσ μανικῶσ κινουμένουσ κορυβαντιᾶν φαμεν. Φερεκύδησ δ’ ἐξ Ἀπόλλωνοσ καὶ Ῥητίασ Κύρβαντασ ἐννέα, οἰκῆσαι δ’ αὐτοὺσ ἐν Σαμοθρᾴκῃ· ἐκ δὲ Καβειροῦσ τῆσ Πρωτέωσ καὶ Ἡφαίστου Καβείρουσ τρεῖσ καὶ νύμφασ τρεῖσ Καβειρίδασ, ἑκατέροισ δ’ ἱερὰ γίνεσθαι. μάλιστα μὲν οὖν ἐν Ἴμβρῳ καὶ Λήμνῳ τοὺσ Καβείρουσ τιμᾶσθαι συμβέβηκεν, ἀλλὰ καὶ ἐν Τροίᾳ κατὰ πόλεισ· τὰ δ’ ὀνόματα αὐτῶν ἐστι μυστικά. Ἡρόδοτοσ δὲ καὶ ἐν Μέμφει λέγει τῶν Καβείρων ἱερὰ καθάπερ καὶ τοῦ Ἡφαίστου, διαφθεῖραι δ’ αὐτὰ Καμβύσην. ἔστι δ’ ἀοίκητα τὰ χωρία τῆσ τῶν δαιμόνων τούτων τιμῆσ, τό τε Κορυβαντεῖον τὸ ἐν τῇ Ἁμαξιτίᾳ τῆσ νῦν Ἀλεξανδρέων χώρασ ἐγγὺσ τοῦ Σμινθίου, καὶ ἡ Κορύβισσα ἐν τῇ Σκηψίᾳ περὶ ποταμὸν Εὐρήεντα καὶ κώμην ὁμώνυμον καὶ ἔτι χείμαρρον Αἰθαλόεντα. πιθανὸν δέ φησιν ὁ Σκήψιοσ, Κουρῆτασ μὲν καὶ Κορύβαντασ εἶναι τοὺσ αὐτούσ, οἳ περὶ τὰσ τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ἁγιστείασ πρὸσ ἐνόπλιον ὄρχησιν ᾔθεοι καὶ κόροι τυγχάνουσι παρειλημμένοι. καὶ Κορύβαντεσ δὲ ἀπὸ τοῦ κορύπτοντασ βαίνειν ὀρχηστικῶσ, οὓσ καὶ βητάρμονασ λέγει ὁ ποιητήσ δεῦτ’ ἄγε Φαιήκων βητάρμονεσ, ὅσσοι ἄριστοι. Δακτύλουσ δ’ Ἰδαίουσ φασί τινεσ κεκλῆσθαι τοὺσ πρώτουσ οἰκήτορασ τῆσ κατὰ τὴν Ἴδην ὑπωρείασ·

τοὺσ γοῦν πρώτουσ γεννηθέντασ ἐν Κρήτῃ ἑκατὸν ἄνδρασ Ἰδαίουσ δακτύλουσ κληθῆναι, τούτων δ’ ἀπογόνουσ φασὶ Κουρῆτασ ἐννέα γενέσθαι, τούτων δ’ ἕκαστον δέκα παῖδασ τεκνῶσαι τοὺσ Ἰδαίουσ καλουμένουσ δακτύλουσ. πόδασ μὲν γὰρ λέγεσθαι τὰσ ὑπωρείασ, κορυφὰσ δὲ τὰ ἄκρα τῶν ὀρῶν· αἱ οὖν κατὰ μέροσ ἐσχατιαὶ καὶ πᾶσαι τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ἱεραὶ περὶ τὴν Ἴδην . . . Σοφοκλῆσ δὲ οἰέται πέντε τοὺσ πρώτουσ ἄρσενασ γενέσθαι, οἳ σίδηρόν τε ἐξεῦρον καὶ εἰργάσαντο πρῶτοι καὶ ἄλλα πολλὰ τῶν πρὸσ τὸν βίον χρησίμων, πέντε δὲ καὶ ἀδελφὰσ τούτων, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀριθμοῦ δακτύλουσ κληθῆναι. ἄλλοι δ’ ἄλλωσ μυθεύουσιν ἀπόροισ ἄπορα συνάπτοντεσ, διαφόροισ δὲ καὶ τοῖσ ὀνόμασι καὶ τοῖσ ἀριθμοῖσ χρῶνται, ὧν Κέλμιν ὀνομάζουσί τινα καὶ Δαμναμενέα καὶ Ἡρακλέα καὶ Ἄκμονα· καὶ οἱ μὲν ἐπιχωρίουσ τῆσ Ἴδησ οἱ δὲ ἐποίκουσ, πάντεσ δὲ σίδηρον εἰργάσθαι ὑπὸ τούτων ἐν Ἴδῃ πρῶτόν φασι, πάντεσ δὲ καὶ γόητασ ὑπειλήφασι καὶ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν καὶ ἐν Φρυγίᾳ ᾠκηκότασ περὶ τὴν Ἴδην, Φρυγίαν τὴν Τρῳάδα καλοῦντεσ διὰ τὸ τοὺσ Φρύγασ ἐπικρατῆσαι πλησιοχώρουσ ὄντασ τῆσ Τροίασ ἐκπεπορθημένησ. ὑπονοοῦσι δὲ τῶν Ἰδαίων δακτύλων ἐκγόνουσ εἶναι τούσ τε Κουρῆτασ καὶ τοὺσ Κορύβαντασ· προήχθημεν δὲ διὰ πλειόνων εἰπεῖν περὶ τούτων καίπερ ἥκιστα φιλομυθοῦντεσ, ὅτι τοῦ θεολογικοῦ γένουσ ἐφάπτεται τὰ πράγματα ταῦτα.

πᾶσ δὲ ὁ περὶ τῶν θεῶν λόγοσ ἀρχαίασ ἐξετάζει δόξασ καὶ μύθουσ, αἰνιττομένων τῶν παλαιῶν ἃσ εἶχον ἐννοίασ φυσικὰσ περὶ τῶν πραγμάτων καὶ προστιθέντων ἀεὶ τοῖσ λόγοισ τὸν μῦθον. ἅπαντα μὲν οὖν τὰ αἰνίγματα λύειν ἐπ’ ἀκριβὲσ οὐ ῥᾴδιον, τοῦ δὲ πλήθουσ τῶν μυθευομένων ἐκτεθέντοσ εἰσ τὸ μέσον, τῶν μὲν ὁμολογούντων ἀλλήλοισ τῶν δ’ ἐναντιουμένων, εὐπορώτερον ἄν τισ δύναιτο εἰκάζειν ἐξ αὐτῶν τἀληθέσ· οἱο͂ν τὰσ ὀρειβασίασ τῶν περὶ τὸ θεῖον σπουδαζόντων καὶ αὐτῶν τῶν θεῶν καὶ τοὺσ ἐνθουσιασμοὺσ εἰκότωσ μυθεύουσι κατὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν καθ’ ἣν καὶ οὐρανίουσ νομίζουσι τοὺσ θεοὺσ καὶ προνοητικοὺσ τῶν τε ἄλλων καὶ τῶν προσημασιῶν· τῇ μὲν οὖν ὀρειβασίᾳ τὸ μεταλλευτικὸν καὶ τὸ θηρευτικὸν καὶ ζητητικὸν τῶν πρὸσ τὸν βίον χρησίμων ἐφάνη συγγενέσ, τῶν δ’ ἐνθουσιασμῶν καὶ θρησκείασ καὶ μαντικῆσ τὸ ἀγυρτικὸν καὶ γοητεία ἐγγύσ. τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ φιλότεχνον μάλιστα τὸ περὶ τὰσ Διονυσιακὰσ τέχνασ καὶ τὰσ Ὀρφικάσ. ἀλλ’ ἀπόχρη περὶ αὐτῶν.

상위

Geography (지리학)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION