헬라어 문장 검색 - ΣτραβόΓεογραπ́10́01́

(스트라본, 지리학, Book 10, chapter 1)

ἐπεὶ δὲ ἡ Εὔβοια παρὰ πᾶσαν τὴν παραλίαν ταύτην παραβέβληται τὴν ἀπὸ Σουνίου μέχρι Θετταλίασ, πλὴν τῶν ἄκρων ἑκατέρωθεν, οἰκεῖον ἂν εἰή συνάψαι τοῖσ εἰρημένοισ τὰ περὶ τὴν νῆσον, εἶθ’ οὕτω μεταβῆναι πρόσ τε τὰ Αἰτωλικὰ καὶ τὰ Ἀκαρνανικά, ἅπερ λοιπά ἐστι τῶν τῆσ Εὐρώπησ μερῶν. παραμήκησ μὲν τοίνυν ἐστὶν ἡ νῆσοσ ἐπὶ χιλίουσ σχεδόν τι καὶ διακοσίουσ σταδίουσ ἀπὸ Κηναίου πρὸσ Γεραιστόν, τὸ δὲ πλάτοσ ἀνώμαλοσ, κατὰ δὲ τὸ πλέον ὅσον πεντήκοντα καὶ ἑκατὸν σταδίων.

τὸ μὲν οὖν Κήναιον ἔστι κατὰ Θερμοπύλασ καὶ τὰ ἔξω Θερμοπυλῶν ἐπ’ ὀλίγον, Γεραιστὸσ δὲ καὶ Πεταλία πρὸσ Σουνίῳ. γίνεται οὖν ἀντίπορθμοσ τῇ τε Ἀττικῇ καὶ Βοιωτίᾳ καὶ Λοκρίδι καὶ τοῖσ Μαλιεῦσι. διὰ δὲ τὴν στενότητα καὶ τὸ λεχθὲν μῆκοσ ὑπὸ τῶν παλαιῶν Μάκρισ ὠνομάσθη. συνάπτει δὲ τῇ ἠπείρῳ κατὰ Χαλκίδα μάλιστα, κυρτὴ προπίπτουσα πρὸσ τοὺσ κατὰ τὴν Αὐλίδα τόπουσ τῆσ Βοιωτίασ καὶ ποιοῦσα τὸν Εὔριπον, περὶ οὗ διὰ πλειόνων εἰρήκαμεν, σχεδὸν δέ τι καὶ περὶ τῶν ἀντιπόρθμων ἀλλήλοισ τόπων κατά τε τὴν ἤπειρον καὶ κατὰ τὴν νῆσον ἐφ’ ἑκάτερα τοῦ Εὐρίπου, τά τε ἐντὸσ καὶ τὰ ἐκτόσ. εἰ δέ τι ἐλλέλειπται, νῦν προσδιασαφήσομεν. καὶ πρῶτον, ὅτι τῆσ Εὐβοίασ τὰ Κοῖλα λέγουσι τὰ μεταξὺ Αὐλίδοσ καὶ τῶν περὶ Γεραιστὸν τόπων· κολποῦται γὰρ ἡ παραλία, πλησιάζουσα δὲ τῇ Χαλκίδι κυρτοῦται πάλιν πρὸσ τὴν ἤπειρον. οὐ μόνον δὲ Μάκρισ ἐκλήθη ἡ νῆσοσ, ἀλλὰ καὶ Ἀβαντίσ.

Εὔβοιαν γοῦν εἰπὼν ὁ ποιητὴσ τοὺσ ἀπ’ αὐτῆσ Εὐβοέασ οὐδέποτε εἴρηκεν, ἀλλ’ Ἄβαντασ ἀεί οἳ δ’ Εὔβοιαν ἔχον μένεα πνείοντεσ Ἄβαντεσ. τῷ δ’ ἅμ’ Ἄβαντεσ ἕποντο. φησὶ δ’ Ἀριστοτέλησ ἐξ Ἄβασ τῆσ Φωκικῆσ Θρᾷκασ ὁρμηθέντασ ἐποικῆσαι τὴν νῆσον καὶ ἐπονομάσαι Ἄβαντασ τοὺσ ἔχοντασ αὐτήν· οἱ δ’ ἀπὸ ἡρ́ωόσ φασι, καθάπερ καὶ Εὔβοιαν ἀπὸ ἡρωίνησ. τάχα δ’ ὥσπερ βοὸσ αὐλὴ λέγεταί τι ἄντρον ἐν τῇ πρὸσ τὸν Αἰγαῖον τετραμμένῃ παραλίᾳ, ὅπου τὴν Ιὤ φασι τεκεῖν Ἔπαφον, καὶ ἡ νῆσοσ ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ αἰτίασ ἔσχε τοῦτο τοὔνομα. καὶ Ὄχη δὲ ἐκαλεῖτο ἡ νῆσοσ, καὶ ἔστιν ὁμώνυμον αὐτῇ τὸ μέγιστον τῶν ἐνταῦθα ὀρῶν. καὶ Ἐλλοπία δ’ ὠνομάσθη ἀπὸ Ἔλλοποσ τοῦ Ιὤνοσ· οἱ δὲ Αἴκλου καὶ Κόθου ἀδελφόν φασιν, ὃσ καὶ τὴν Ἐλλοπίαν κτίσαι λέγεται, χωρίον ἐν τῇ Ὠρείᾳ καλουμένῃ τῆσ Ἱστιαιώτιδοσ πρὸσ τῷ Τελεθρίῳ ὄρει, καὶ τὴν Ἱστίαιαν προσκτήσασθαι καὶ τὴν πεδιάδα καὶ Κήρινθον καὶ Αἰδηψὸν καὶ Ὀροβίασ, ἐν ᾧ μαντεῖον ἦν ἀψευδέστατον· ἦν δὲ μαντεῖον τοῦ Σελινουντίου Ἀπόλλωνοσ· μετῴκησαν δ’ εἰσ τὴν Ἱστίαιαν οἱ Ἐλλοπιεῖσ, καὶ ηὔξησαν τὴν πόλιν Φιλιστίδου τοῦ τυράννου βιασαμένου μετὰ τὰ Λευκτρικά. Δημοσθένησ δ’ ὑπὸ Φιλίππου κατασταθῆναι τύραννόν φησι καὶ τῶν Ὠρειτῶν τὸν Φιλιστίδην· οὕτω γὰρ ὠνομάσθησαν ὕστερον οἱ Ἱστιαιεῖσ, καὶ ἡ πόλισ ἀντὶ Ἱστιαίασ Ὠρεόσ· ἔνιοι δ’ ὑπ’ Ἀθηναίων ἀποικισθῆναί φασι τὴν Ἱστίαιαν ἀπὸ τοῦ δήμου τοῦ Ἱστιαιέων, ὡσ καὶ ἀπὸ τοῦ Ἐρετριέων τὴν Ἐρέτριαν. Θεόπομποσ δέ φησι Περικλέουσ χειρουμένου Εὔβοιαν τοὺσ Ἱστιαιεῖσ καθ’ ὁμολογίασ εἰσ Μακεδονίαν μεταστῆναι, δισχιλίουσ δ’ ἐξ Ἀθηναίων ἐλθόντασ τὸν Ὠρεὸν οἰκῆσαι, δῆμον ὄντα πρότερον τῶν Ἱστιαιέων. κεῖται δ’ ὑπὸ τῷ Τελεθρίῳ ὄρει ἐν τῷ Δρυμῷ καλουμένῳ παρὰ τὸν Κάλλαντα ποταμὸν ἐπὶ πέτρασ ὑψηλῆσ, ὥστε τάχα καὶ διὰ τὸ τοὺσ Ἐλλοπιεῖσ ὀρείουσ εἶναι τοὺσ προοικήσαντασ ἐτέθη τοὔνομα τοῦτο τῇ πόλει·

δοκεῖ δὲ καὶ ὁ Ὠρίων ἐνταῦθα τραφεὶσ οὕτωσ ὀνομασθῆναι· ἔνιοι δὲ τοὺσ Ὠρείτασ πόλιν ἔχοντασ ἰδίαν φασὶ πολεμουμένουσ ὑπὸ τῶν Ἐλλοπιέων μεταβῆναι καὶ συνοικῆσαι τοῖσ Ἱστιαιεῦσι, μίαν δὲ γενηθεῖσαν πόλιν ἀμφοτέροισ χρήσασθαι τοῖσ ὀνόμασι, καθάπερ Λακεδαίμων τε καὶ Σπάρτη ἡ αὐτή. εἴρηται δ’ ὅτι καὶ ἐν Θετταλίᾳ Ἱστιαιῶτισ ἀπὸ τῶν ἀνασπασθέντων ἐνθένδε ὑπὸ Περραιβῶν ὠνόμασται. ἐπεὶ δ’ ἡ Ἐλλοπία τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τῆσ Ἱστιαίασ καὶ τοῦ Ὠρεοῦ προσηγάγετο ἡμᾶσ ποιήσασθαι, τὰ συνεχῆ λέγωμεν τοῖσ τόποισ τούτοισ.

ἔστι δ’ ἐν τῷ Ὠρεῷ τούτῳ τό τε Κήναιον πλησίον καὶ ἐπ’ αὐτῷ τὸ Δῖον καὶ Ἀθῆναι αἱ Διάδεσ, κτίσμα Ἀθηναίων, ὑπερκείμενον τοῦ ἐπὶ Κῦνον πορθμοῦ· ἐκ δὲ τοῦ Δίου Κάναι τῆσ Αἰολίδοσ ἀπῳκίσθησαν· ταῦτά τε δὴ τὰ χωρία περὶ τὴν Ἱστίαιάν ἐστι καὶ ἔτι Κήρινθοσ πολείδιον ἐπὶ τῇ θαλάττῃ· ἐγγὺσ δὲ Βούδοροσ ποταμὸσ ὁμώνυμοσ τῷ κατὰ τὴν Σαλαμῖνα ὄρει τῷ πρὸσ τῇ Ἀττικῇ. Κάρυστοσ δέ ἐστιν ὑπὸ τῷ ὄρει τῇ Ὄχῃ·

πλησίον δὲ τὰ Στύρα καὶ τὸ Μαρμάριον, ἐν ᾧ τὸ λατόμιον τῶν Καρυστίων κιόνων, ἱερὸν ἔχον Ἀπόλλωνοσ Μαρμαρίνου, ὅθεν διάπλουσ εἰσ Ἁλὰσ τὰσ Ἀραφηνίδασ. ἐν δὲ τῇ Καρύστῳ καὶ ἡ λίθοσ φύεται ἡ ξαινομένη καὶ ὑφαινομένη, ὥστε τὰ ὕφη χειρόμακτρα γίνεσθαι, ῥυπωθέντα δ’ εἰσ φλόγα βάλλεσθαι καὶ ἀποκαθαίρεσθαι τῇ πλύσει τῶν λίνων παραπλησίωσ· ᾠκίσθαι δὲ τὰ χωρία ταῦτά φασιν ὑπὸ τῶν ἐκ τετραπόλεωσ τῆσ περὶ Μαραθῶνα καὶ Στειριέων· κατεστράφη δὲ τὰ Στύρα ἐν τῷ Λαμιακῷ πολέμῳ ὑπὸ Φαίδρου τοῦ Ἀθηναίων στρατηγοῦ· τὴν δὲ χώραν ἔχουσιν Ἐρετριεῖσ. Κάρυστοσ δέ ἐστι καὶ ἐν τῇ Λακωνικῇ τόποσ τῆσ Αἴγυοσ πρὸσ Ἀρκαδίαν, ἀφ’ οὗ Καρύστιον οἶνον Ἀλκμὰν εἴρηκε. Γεραιστὸσ δ’ ἐν μὲν τῷ καταλόγῳ τῶν νεῶν οὐκ εἴρηται, μέμνηται δ’ ὁ ποιητὴσ ὅμωσ αὐτοῦ ἐσ δὲ Γεραιστὸν ἐννύχιοι κατάγοντο, καὶ δηλοῖ διότι τοῖσ διαίρουσιν ἐκ τῆσ Ἀσίασ εἰσ τὴν Ἀττικὴν ἐπικαιρίωσ κεῖται τῷ Σουνίῳ πλησιάζον τὸ χωρίον·

ἔχει δ’ ἱερὸν Ποσειδῶνοσ ἐπισημότατον τῶν ταύτῃ καὶ κατοικίαν ἀξιόλογον. μετὰ δὲ τὸν Γεραιστὸν Ἐρέτρια πόλισ μεγίστη τῆσ Εὐβοίασ μετὰ Χαλκίδα, ἔπειθ’ ἡ Χαλκὶσ μητρόπολισ τῆσ νήσου τρόπον τινά, ἐπ’ αὐτῷ τῷ Εὐρίπῳ ἱδρυμένη·

ἀμφότεραι δὲ πρὸ τῶν Τρωικῶν ὑπ’ Ἀθηναίων ἐκτίσθαι λέγονται, καὶ μετὰ τὰ Τρωικὰ Αἴκλοσ καὶ Κόθοσ ἐξ Ἀθηνῶν ὁρμηθέντεσ ὁ μὲν τὴν Ἐρέτριαν ᾤκισε Κόθοσ δὲ τὴν Χαλκίδα· καὶ τῶν Αἰολέων δέ τινεσ ἀπὸ τῆσ Πενθίλου στρατιᾶσ κατέμειναν ἐν τῇ νήσῳ, τὸ δὲ παλαιὸν καὶ Ἄραβεσ οἱ Κάδμῳ συνδιαβάντεσ. αἱ δ’ οὖν πόλεισ αὗται διαφερόντωσ αὐξηθεῖσαι καὶ ἀποικίασ ἔστειλαν ἀξιολόγουσ εἰσ Μακεδονίαν· Ἐρέτρια μὲν γὰρ συνῴκισε τὰσ περὶ Παλλήνην καὶ τὸν Ἄθω πόλεισ, ἡ δὲ Χαλκὶσ τὰσ ὑπὸ Ὀλύνθῳ, ἃσ Φίλιπποσ διελυμήνατο. καὶ τῆσ Ἰταλίασ δὲ καὶ Σικελίασ πολλὰ χωρία Χαλκιδέων ἐστίν· ἐστάλησαν δὲ αἱ ἀποικίαι αὗται, καθάπερ εἴρηκεν Ἀριστοτέλησ, ἡνίκα ἡ τῶν Ἱπποβοτῶν καλουμένη ἐπεκράτει πολιτεία· προέστησαν γὰρ αὐτῆσ ἀπὸ τιμημάτων ἄνδρεσ ἀριστοκρατικῶσ ἄρχοντεσ. κατὰ δὲ τὴν Ἀλεξάνδρου διάβασιν καὶ τὸν περίβολον τῆσ πόλεωσ ηὔξησαν, ἐντὸσ τείχουσ λαβόντεσ τόν τε Κάνηθον καὶ τὸν Εὔριπον, ἐπιστήσαντεσ τῇ γεφύρᾳ πύργουσ καὶ πύλασ καὶ τεῖχοσ. ὑπέρκειται δὲ τῆσ τῶν Χαλκιδέων πόλεωσ τὸ Λήλαντον καλούμενον πεδίον.

ἐν δὲ τούτῳ θερμῶν τε ὑδάτων εἰσὶν ἐκβολαὶ πρὸσ θεραπείαν νόσων εὐφυεῖσ, οἷσ ἐχρήσατο καὶ Σύλλασ Κορνήλιοσ ὁ τῶν Ῥωμαίων ἡγεμών· καὶ μέταλλον δ’ ὑπῆρχε θαυμαστὸν χαλκοῦ καὶ σιδήρου κοινόν, ὅπερ οὐχ ἱστοροῦσιν ἀλλαχοῦ συμβαῖνον· νυνὶ μέντοι ἀμφότερα ἐκλέλοιπεν, ὥσπερ καὶ Ἀθήνησι τἀργυρεῖα. ἔστι δὲ καὶ ἅπασα μὲν ἡ Εὔβοια εὔσειστοσ, μάλιστα δ’ ἡ περὶ τὸν πορθμόν, καὶ δεχομένη πνευμάτων ὑποφοράσ, καθάπερ καὶ ἡ Βοιωτία καὶ ἄλλοι τόποι, περὶ ὧν ἐμνήσθημεν διὰ πλειόνων πρότερον. ὑπὸ τοιοῦδε πάθουσ καὶ ἡ ὁμώνυμοσ τῇ νήσῳ πόλισ καταποθῆναι λέγεται, ἧσ μέμνηται καὶ Αἰσχύλοσ ἐν τῷ Ποντίῳ Γλαύκῳ Εὐβοί̈δα καμπτὴν ἀμφὶ Κηναίου Διὸσ ἀκτήν, κατ’ αὐτὸν τύμβον ἀθλίου Λίχα. Χαλκὶσ δ’ ὁμωνύμωσ λέγεται καὶ ἐν Αἰτωλίᾳ Χαλκίδα τ’ ἀγχίαλον, Καλυδῶνά τε πετρήεσσαν, καὶ ἐν τῇ νῦν Ἠλείᾳ βὰν δὲ παρὰ Κρουνοὺσ καὶ Χαλκίδα πετρήεσσαν οἱ περὶ Τηλέμαχον ἀπιόντεσ παρὰ Νέστοροσ εἰσ τὴν οἰκείαν. Ἐρέτριαν δ’ οἱ μὲν ἀπὸ Μακίστου τῆσ Τριφυλίασ ἀποικισθῆναί φασιν ὑπ’ Ἐρετριέωσ, οἱ δ’ ἀπὸ τῆσ Ἀθήνησιν Ἐρετρίασ, ἣ νῦν ἐστὶν ἀγορά·

ἔστι δὲ καὶ περὶ Φάρσαλον Ἐρέτρια, ἱερὰ τοῦ Ἀπόλλωνοσ. Ἀδμήτου δ’ ἵδρυμα λέγεται τὸ ἱερόν, παρ’ ᾧ θητεῦσαι λέγουσι τὸν θεὸν ἐνιαυτόν, πλησίον τοῦ πορθμοῦ. Μελανηὶσ δ’ ἐκαλεῖτο πρότερον ἡ Ἐρέτρια καὶ Ἀρότρια· ταύτησ δ’ ἐστὶ κώμη ἡ Ἀμάρυνθοσ ἀφ’ ἑπτὰ σταδίων τοῦ τείχουσ. τὴν μὲν οὖν ἀρχαίαν πόλιν κατέσκαψαν Πέρσαι, σαγηνεύσαντεσ, ὥσ φησιν Ἡρόδοτοσ, τοὺσ ἀνθρώπουσ τῷ πλήθει, περιχυθέντων τῶν βαρβάρων τῷ τείχει· καὶ δεικνύουσιν ἔτι τοὺσ θεμελίουσ, καλοῦσι δὲ παλαιὰν Ἐρέτριαν, ἡ δὲ νῦν ἐπέκτισται. τὴν δὲ δύναμιν τὴν Ἐρετριέων ἣν ἔσχον ποτὲ μαρτυρεῖ ἡ στήλη, ἣν ἀνέθεσάν ποτε ἐν τῷ ἱερῷ τῆσ Ἀμαρυνθίασ Ἀρτέμιδοσ· γέγραπται δ’ ἐν αὐτῇ τρισχιλίοισ μὲν ὁπλίταισ ἑξακοσίοισ δ’ ἱππεῦσιν ἑξήκοντα δ’ ἁρ́μασι ποιεῖν τὴν πομπήν· ἐπῆρχον δὲ καὶ Ἀνδρίων καὶ Τηνίων καὶ Κείων καὶ ἄλλων νήσων. ἐποίκουσ δ’ ἔσχον ἀπ’ Ἤλιδοσ, ἀφ’ οὗ καὶ τῷ γράμματι τῷ ῥῶ πολλῷ χρησάμενοι οὐκ ἐπὶ τέλει μόνον τῶν ῥημάτων ἀλλὰ καὶ ἐν μέσῳ κεκωμῴδηνται. ἔστι δὲ καὶ Οἰχαλία κώμη τῆσ Ἐρετρικῆσ, λείψανον τῆσ ἀναιρεθείσησ πόλεωσ ὑπὸ Ἡρακλέουσ, ὁμώνυμοσ τῇ Τραχινίᾳ καὶ τῇ περὶ Τρίκκην καὶ τῇ Ἀρκαδικῇ, ἣν Ἀνδανίαν οἱ ὕστερον ἐκάλεσαν, καὶ τῇ ἐν Αἰτωλίᾳ περὶ τοὺσ Εὐρυτᾶνασ. νυνὶ μὲν οὖν ὁμολογουμένωσ ἡ Χαλκὶσ φέρεται τὰ πρωτεῖα καὶ μητρόπολισ αὕτη λέγεται τῶν Εὐβοέων, δευτερεύει δ’ ἡ Ἐρέτρια.

ἀλλὰ καὶ πρότερον αὗται μέγα εἶχον ἀξίωμα καὶ πρὸσ πόλεμον καὶ πρὸσ εἰρήνην, ὥστε καὶ φιλοσόφοισ ἀνδράσι παρασχεῖν διαγωγὴν ἡδεῖαν καὶ ἀθόρυβον. μαρτυρεῖ δ’ ἥ τε τῶν Ἐρετρικῶν φιλοσόφων σχολὴ τῶν περὶ Μενέδημον ἐν τῇ Ἐρετρίᾳ γενομένη, καὶ ἔτι πρότερον ἡ Ἀριστοτέλουσ ἐν τῇ Χαλκίδι διατριβή, ὅσ γε κἀκεῖ κατέλυσε τὸν βίον. τὸ μὲν οὖν πλέον ὡμολόγουν ἀλλήλαισ αἱ πόλεισ αὗται, περὶ δὲ Ληλάντου διενεχθεῖσαι .

. . οὐδ’ οὕτω τελέωσ ἐπαύσαντο . . . ὥστ’ ἐν τῷ πολέμῳ κατὰ αὐθάδειαν δρᾶν ἕκαστα, ἀλλὰ συνέθεντο ἐφ’ οἷσ συστήσονται τὸν ἀγῶνα. δηλοῖ δὲ καὶ τοῦτο ἐν τῷ Ἀμαρυνθίῳ στήλη τισ φράζουσα μὴ χρῆσθαι τηλεβόλοισ. οἱ δ’ Εὐβοεῖσ ἀγαθοὶ πρὸσ μάχην ὑπῆρξαν τὴν σταδίαν, ἣ καὶ συστάδην λέγεται καὶ ἐκ χειρόσ.

δόρασι δ’ ἐχρῶντο τοῖσ ὀρεκτοῖσ, ὥσ φησιν ὁ ποιητήσ αἰχμηταὶ μεμαῶτεσ ὀρεκτῇσι μελίῃσι θώρηκασ ῥήσσειν. ἀλλοίων ἴσωσ ὄντων τῶν παλτῶν, οἱάν εἰκὸσ εἶναι τὴν Πηλιάδα μελίην ἥν, ὥσ φησιν ὁ ποιητήσ οἰο͂σ ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλλεύσ καὶ ὁ εἰπών δουρὶ δ’ ἀκοντίζω, ὅσον οὐκ ἄλλοσ τισ ὀιστῷ, τῷ παλτῷ λέγει δόρατι. καὶ οἱ μονομαχοῦντεσ τοῖσ παλτοῖσ χρώμενοι δόρασιν εἰσάγονται πρότερον, εἶτα ἐπὶ τὰ ξίφη βαδίζοντεσ· ἀγχέμαχοι δ’ εἰσὶν οὐχ οἱ ξίφει χρώμενοι μόνον, ἀλλὰ καὶ δόρατι ἐκ χειρόσ, ὥσ φησιν οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα. τοὺσ μὲν οὖν Εὐβοέασ τούτῳ τῷ τρόπῳ χρωμένουσ εἰσάγει, περὶ δὲ Λοκρῶν τἀναντία λέγει ὡσ οὔ σφιν σταδίησ ὑσμίνησ ἔργα μέμηλεν, ἀλλ’ ἄρα τόξοισι καὶ ἐυστρόφῳ οἰὸσ ἀώτῳ Ἴλιον εἰσ ἅμ’ ἕποντο. περιφέρεται δὲ καὶ χρησμὸσ ἐκδοθεὶσ Αἰγιεῦσιν ἵππον Θεσσαλικόν, Λακεδαιμονίαν δὲ γυναῖκα, ἄνδρασ θ’ οἳ πίνουσιν ὕδωρ ἱερῆσ Ἀρεθούσησ, τοὺσ Χαλκιδέασ λέγων ὡσ ἀρίστουσ· ἐκεῖ γὰρ ἡ Ἀρέθουσα. εἰσὶ δὲ νῦν Εὐβοῖ̈ται ποταμοὶ Κηρεὺσ καὶ Νηλεύσ, ὧν ἀφ’ οὗ μὲν πίνοντα τὰ πρόβατα λευκὰ γίνεται, ἀφ’ οὗ δὲ μέλανα·

καὶ περὶ τὸν Κρᾶθιν δὲ εἴρηται τοιοῦτόν τι συμβαῖνον. τῶν δ’ ἐκ Τροίασ ἐπανιόντων Εὐβοέων τινὲσ εἰσ Ἰλλυριοὺσ ἐκπεσόντεσ, ἀποβαίνοντεσ οἴκαδε διὰ τῆσ Μακεδονίασ περὶ Ἔδεσσαν ἔμειναν συμπολεμήσαντεσ τοῖσ ὑποδεξαμένοισ, καὶ ἔκτισαν πόλιν Εὔβοιαν·

ἦν δὲ καὶ ἐν Σικελίᾳ Εὔβοια Χαλκιδέων τῶν ἐκεῖ κτίσμα, ἣν Γέλων ἐξανέστησε, καὶ ἐγένετο φρούριον Συρακουσίων· καὶ ἐν Κερκύρᾳ δὲ καὶ ἐν Λήμνῳ τόποσ ἦν Εὔβοια καὶ ἐν τῇ Ἀργείᾳ λόφοσ τισ. ἐπεὶ δὲ τοῖσ Θετταλοῖσ καὶ Οἰταίοισ πρὸσ ἑσπέραν Αἰτωλοὶ καὶ Ἀκαρνᾶνέσ εἰσι καὶ Ἀθαμᾶνεσ, εἰ χρὴ καὶ τούτουσ Ἕλληνασ εἰπεῖν, λοιπὸν ἐξηγήσασθαι περὶ τούτων, ἵν’ ἔχωμεν τὴν περίοδον ἅπασαν τὴν τῆσ Ἑλλάδοσ·

προσθεῖναι δὲ καὶ τὰσ νήσουσ τὰσ προσχώρουσ μάλιστα τῇ Ἑλλάδι καὶ οἰκουμένασ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ὅσασ μὴ περιωδεύκαμεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Strabo, Geography, Book 10, chapter 1

(스트라본, 지리학, Book 10, chapter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION