헬라어 문장 검색 - ΣτραβόΓεογραπ́10́03́

(스트라본, 지리학, Book 10, chapter 3)

τοὺσ δὲ Κουρῆτασ τῶν μὲν Ἀκαρνᾶσι τῶν δ’ Αἰτωλοῖσ προσνεμόντων, καὶ τῶν μὲν ἐκ Κρήτησ τῶν δ’ ἐξ Εὐβοίασ τὸ γένοσ εἶναι φασκόντων, ἐπειδὴ καὶ Ὅμηροσ αὐτῶν μέμνηται, τὰ παρ’ ἐκείνου πρῶτον ἐπισκεπτέον. οἰόνται δ’ αὐτὸν λέγειν Αἰτωλοὺσ μᾶλλον ἢ Ἀκαρνᾶνασ, εἴπερ οἱ Πορθαονίδαι ἦσαν Ἄγριοσ ἠδὲ Μέλασ, τρίτατοσ δ’ ἦν ἱππότα Οἰνεύσ· ᾤκεον δ’ ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι. αὗται δ’ εἰσὶν Αἰτωλικαὶ πόλεισ ἀμφότεραι καὶ φέρονται ἐν τῷ Αἰτωλικῷ καταλόγῳ ὥστε, ἐπεὶ τὴν Πλευρῶνα οἰκοῦντεσ φαίνονται καὶ κατ’ αὐτὸν οἱ Κουρῆτεσ, Αἰτωλοὶ ἂν εἰε͂ν. οἱ δ’ ἀντιλέγοντεσ τῷ τρόπῳ τῆσ φράσεωσ παράγονται ὅταν φῇ Κουρῆτέσ τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα. οὐδὲ γὰρ ἂν κυρίωσ εἶπεν οὕτωσ "ἐμάχοντο Βοιωτοὶ καὶ Θηβαῖοι πρὸσ ἀλλήλουσ" οὐδ’ "Ἀργεῖοι καὶ Πελοποννήσιοι. " ἐδείχθη δ’ ἐν τοῖσ ἔμπροσθεν ὅτι ἐστὶ καὶ ὁμηρικὸν τὸ ἔθοσ τοῦτο τῆσ φράσεωσ καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ποιητῶν τετριμμένον· τοῦτο μὲν οὖν εὐαπολόγητον. ἐκεῖνοι δὲ λεγέτωσαν πῶσ ἂν μὴ ὁμοεθνεῖσ ὄντασ μηδ’ Αἰτωλοὺσ τοὺσ Πλευρωνίουσ ἐν τοῖσ Αἰτωλοῖσ κατέλεγεν. Ἔφοροσ δὲ τοὺσ Αἰτωλοὺσ εἰπὼν ἔθνοσ εἶναι μηδεπώποτε γεγενημένον ὑφ’ ἑτέροισ, ἀλλὰ πάντα τὸν μνημονευόμενον χρόνον μεμενηκὸσ ἀπόρθητον διά τε τὰσ δυσχωρίασ τῶν τόπων καὶ διὰ τὴν περὶ τὸν πόλεμον ἄσκησιν, ἐξ ἀρχῆσ μέν φησιν ἅπασαν τὴν χώραν Κουρῆτασ κατασχεῖν, ἀφικομένου δ’ ἐξ Ἤλιδοσ Αἰτωλοῦ τοῦ Ἐνδυμίωνοσ καὶ τοῖσ πολέμοισ κρατοῦντοσ αὐτῶν, τοὺσ μὲν Κουρῆτασ εἰσ τὴν νῦν καλουμένην Ἀκαρνανίαν ὑποχωρῆσαι, τοὺσ δ’ Αἰτωλοὺσ συγκατελθόντασ Ἐπειοῖσ τὰσ ἀρχαιοτάτασ κτίσαι τῶν ἐν Αἰτωλίᾳ πόλεων, δεκάτῃ δ’ ὕστερον γενεᾷ τὴν Ἦλιν ὑπὸ Ὀξύλου τοῦ Αἵμονοσ συνοικισθῆναι περαιωθέντοσ ἐκ τῆσ Αἰτωλίασ.

παρατίθησι δὲ τούτων μαρτύρια τὰ ἐπιγράμματα, τὸ μὲν ἐν Θέρμοισ τῆσ Αἰτωλίασ, ὅπου τὰσ ἀρχαιρεσίασ ποιεῖσθαι πάτριον αὐτοῖσ ἐστιν, ἐγκεχαραγμένον τῇ βάσει τῆσ Αἰτωλοῦ εἰκόνοσ χώρησ οἰκιστῆρα, παρ’ Ἀλφειοῦ ποτε δίναισ θρεφθέντα, σταδίων γείτον’ Ὀλυμπιάδοσ, Ἐνδυμίωνοσ παῖδ’ Αἰτωλὸν τόνδ’ ἀνέθηκαν Αἰτωλοί, σφετέρασ μνῆμ’ ἀρετῆσ ἐσορᾶν. τὸ δ’ ἐν τῇ ἀγορᾷ τῶν Ἠλείων ἐπὶ τῷ Ὀξύλου ἀνδριάντι Αἰτωλόσ ποτε τόνδε λιπὼν αὐτόχθονα δῆμον κτήσατο Κουρῆτιν γῆν δορὶ πολλὰ καμών· τῆσ δ’ αὐτῆσ γενεᾶσ δεκατόσποροσ Αἵμονοσ υἱόσ Ὄξυλοσ ἀρχαίην ἔκτισε τήνδε πόλιν. τὴν μὲν οὖν συγγένειαν τὴν πρὸσ ἀλλήλουσ τῶν τε Ἠλείων καὶ τῶν Αἰτωλῶν ὀρθῶσ ἐπισημαίνεται διὰ τῶν ἐπιγραμμάτων, ἐξομολογουμένων ἀμφοῖν οὐ τὴν συγγένειαν μόνον ἀλλὰ καὶ τὸ ἀρχηγέτασ ἀλλήλων εἶναι·

δι’ οὗ καλῶσ ἐξελέγχει ψευδομένουσ τοὺσ φάσκοντασ τῶν μὲν Αἰτωλῶν ἀποίκουσ εἶναι τοὺσ Ἠλείουσ, μὴ μέντοι τῶν Ἠλείων τοὺσ Αἰτωλούσ. τὴν δ’ ἀνομολογίαν τῆσ γραφῆσ καὶ τῆσ ἀποφάσεωσ φαίνεται τὴν αὐτὴν ἐπιδεδειγμένοσ κἀνταῦθα ἥνπερ ἐπὶ τοῦ μαντείου τοῦ ἐν Δελφοῖσ παρεστήσαμεν. εἰπὼν γὰρ ἀπόρθητον ἐκ τοῦ μνημονευομένου χρόνου παντὸσ τὴν Αἰτωλίαν, εἰπὼν δὲ καὶ ἐξ ἀρχῆσ τὴν χώραν ταύτην τοὺσ Κουρῆτασ κατασχεῖν ὤφειλε μὲν τοῖσ εἰρημένοισ ἀκόλουθον τοῦτο ἐπιφέρειν, ὅτι οἱ Κουρῆτεσ διέμειναν ἑώσ εἰσ αὐτὸν κατέχοντεσ τὴν Αἰτωλίαν γῆν· οὕτω γὰρ ἔμελλεν ἀπόρθητόσ τε καὶ οὐδέποτε ὑπ’ ἄλλοισ γεγονυῖα ὀρθῶσ λεχθήσεσθαι· ὁ δ’ ἐκλαθόμενοσ τῆσ ὑποσχέσεωσ οὐ τοῦτ’ ἐπιφέρει ἀλλὰ τοὐναντίον, ὡσ ἀφικομένου ἐξ Ἤλιδοσ Αἰτωλοῦ καὶ τοῖσ πολέμοισ κρατοῦντοσ αὐτῶν οἱ Κουρῆτεσ ἀπῆλθον εἰσ τὴν Ἀκαρνανίαν· τί οὖν ἄλλο πορθήσεωσ ἴδιον ἢ τῷ πολέμῳ κρατηθῆναι καὶ τὴν χώραν ἐκλιπεῖν; τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἐπίγραμμα μαρτυρεῖ τὸ παρὰ τοῖσ Ἠλείοισ· ὁ γὰρ Αἰτωλόσ φησί κτήσατο Κουρῆτιν γῆν δορὶ πολλὰ καμών. ἴσωσ δή τισ ἂν φαίη λέγειν αὐτὸν ἀπόρθητον τὴν Αἰτωλίαν ἀφ’ οὗ τοὔνομα τοῦτ’ ἔσχε μετὰ τὴν Αἰτωλοῦ παρουσίαν·

ἀλλ’ ἀφῄρηται καὶ τούτου τοῦ νοήματοσ τὸν λόγον, φήσασ ἐν τοῖσ ἐφεξῆσ τὸ μὲν πλεῖστον τοῦ λαοῦ τοῦ διαμένοντοσ ἐν τοῖσ Αἰτωλοῖσ τοῦτο εἶναι τὸ τῶν Ἐπειῶν, συμμιχθέντων δ’ αὐτοῖσ ὕστερον Αἰολέων τῶν ἅμα Βοιωτοῖσ ἐκ Θετταλίασ ἀναστάντων κοινῇ μετὰ τούτων τὴν χώραν κατασχεῖν. ἆρ’ οὖν ἔστι πιστὸν χωρὶσ πολέμου τὴν ἀλλοτρίαν ἐπελθόντασ συγκατανείμασθαι τοῖσ ἔχουσι μηδὲν δεομένοισ κοινωνίασ τοιαύτησ; ἢ τοῦτο μὲν οὐ πιστόν, τὸ δὲ κρατουμένοισ τοῖσ ὅπλοισ ἐπ’ ἴσοισ συμβῆναι πιστόν; τί οὖν ἄλλο πόρθησισ ἢ τὸ κρατεῖσθαι τοῖσ ὅπλοισ; καὶ Ἀπολλόδωροσ δ’ εἴρηκεν ἐκ τῆσ Βοιωτίασ ἐπελθόντασ Υἅντασ ἱστορεῖσθαι καὶ ἐποίκουσ τοῖσ Αἰτωλοῖσ γενομένουσ· ὁ δ’ ὥσπερ κατωρθωκὼσ ἐπιλέγει διότι ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα διακριβοῦν εἰώθαμεν, ὅταν ᾖ τι τῶν πραγμάτων ἢ παντελῶσ ἀπορούμενον ἢ ψευδῆ δόξαν ἔχον. τοιοῦτοσ δ’ ὢν Ἔφοροσ ἑτέρων ὅμωσ κρείττων ἐστί·

καὶ αὐτὸσ ὁ ἐσπουδασμένωσ οὕτωσ ἐπαινέσασ αὐτὸν Πολύβιοσ καὶ φήσασ περὶ τῶν Ἑλληνικῶν καλῶσ μὲν Εὔδοξον, κάλλιστα δ’ Ἔφορον ἐξηγεῖσθαι περὶ κτίσεων συγγενειῶν μεταναστάσεων ἀρχηγετῶν, ἡμεῖσ δέ φησί τὰ νῦν ὄντα δηλώσομεν καὶ περὶ θέσεωσ τόπων καὶ διαστημάτων· τοῦτο γάρ ἐστιν οἰκειότατον χωρογραφίᾳ. ἀλλὰ μὴν σύ γε, ὦ Πολύβιε, ὁ τὰσ λαοδογματικὰσ ἀποφάσεισ περὶ τῶν διαστημάτων εἰσάγων οὐκ ἐν τοῖσ ἔξω τῆσ Ἑλλάδοσ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖσ Ἑλληνικοῖσ, καὶ διδοῖσ εὐθύνασ τὰσ μὲν Ποσειδωνίῳ τὰσ δ’ Ἀρτεμιδώρῳ τὰσ δ’ ἄλλοισ πλείοσι. καὶ ἡμῖν οὖν συγγνώμην . . . καὶ οὐ δυσχεραίνειν δεῖ παρὰ τῶν τοιούτων μεταφέρουσι τὴν πολλὴν ἱστορίαν ἐάν τι πταίωμεν, ἀλλ’ ἀγαπᾶν ἐὰν τὰ πλείω τῶν εἰρημένων ἑτέροισ ἄμεινον λέγωμεν ἢ τὰ παραλειφθέντα κατ’ ἄγνοιαν προστιθῶμεν. περὶ δὲ Κουρήτων ἔτι καὶ τοιαῦτα λέγεται, τὰ μὲν ἐγγυτέρω ὄντα τῆσ περὶ Αἰτωλῶν καὶ Ἀκαρνάνων ἱστορίασ τὰ δ’ ἀπωτέρω·

ἐγγυτέρω μὲν τὰ τοιαῦτα οἱᾶ προείρηται, ὅτι τὴν χώραν ἣ νῦν Αἰτωλία καλεῖται Κουρῆτεσ ᾤκουν, ἐλθόντεσ δ’ οἱ Αἰτωλοὶ μετὰ Αἰτωλοῦ τούτουσ ἐξέβαλον εἰσ τὴν Ἀκαρνανίαν· καὶ ἔτι τὰ τοιαῦτα, ὅτι τὴν Πλευρωνίαν ὑπὸ Κουρήτων οἰκουμένην καὶ Κουρῆτιν προσαγορευομένην Αἰολεῖσ ἐπελθόντεσ ἀφείλοντο, τοὺσ δὲ κατέχοντασ ἐξέβαλον. Ἀρχέμαχοσ δ’ ὁ Εὐβοεύσ φησι τοὺσ Κουρῆτασ ἐν Χαλκίδι συνοικῆσαι, συνεχῶσ δὲ περὶ τοῦ Ληλάντου πεδίου πολεμοῦντασ, ἐπειδὴ οἱ πολέμιοι τῆσ κόμησ ἐδράττοντο τῆσ ἔμπροσθεν καὶ κατέσπων αὐτούσ, ὄπισθεν κομῶντασ γενέσθαι, τὰ δ’ ἔμπροσθεν κείρεσθαι· διὸ καὶ Κουρῆτασ ἀπὸ τῆσ κουρᾶσ κληθῆναι· μετοικῆσαι δ’ εἰσ τὴν Αἰτωλίαν, καὶ κατασχόντασ τὰ περὶ Πλευρῶνα χωρία τοὺσ πέραν οἰκοῦντασ τοῦ Ἀχελώου διὰ τὸ ἀκούρουσ φυλάττειν τὰσ κεφαλὰσ Ἀκαρνᾶνασ καλέσαι· ἔνιοι δ’ ἀπὸ ἡρ́ωοσ τοὔνομα σχεῖν ἑκάτερον τὸ φῦλον· οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ ὄρουσ τοῦ Κουρίου τοὺσ Κουρῆτασ ὀνομασθῆναι τοῦ ὑπερκειμένου τῆσ Πλευρῶνοσ, εἶναί τε φῦλόν τι Αἰτωλικὸν τοῦτο, ὡσ Ὀφιεῖσ καὶ Ἀγραίουσ καὶ Εὐρυτᾶνασ καὶ ἄλλα πλείω. ὡσ δ’ εἴρηται, τῆσ Αἰτωλίασ δίχα διῃρημένησ τὰ μὲν περὶ Καλυδῶνα τὸν Οἰνέα ἔχειν φασί, τῆσ δὲ Πλευρωνίασ μέροσ μέν τι καὶ τοὺσ Πορθαονίδασ ἔχειν τοὺσ περὶ τὸν Ἄγριον, εἴπερ ᾤκεον ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι. ἐπικρατεῖν μέντοι Θέστιον τῆσ Πλευρωνίασ, τὸν πενθερὸν τοῦ Οἰνέωσ Ἀλθαίασ δὲ πατέρα, ἡγούμενον τῶν Κουρήτων· πολέμου δ’ ἐμπεσόντοσ τοῖσ Θεστιάδαισ πρὸσ Οἰνέα καὶ Μελέαγρον, ὡσ μὲν ὁ ποιητήσ ἀμφὶ συὸσ κεφαλῇ καὶ δέρματι κατὰ τὴν περὶ τοῦ κάπρου μυθολογίαν, ὡσ δὲ τὸ εἰκὸσ περὶ μέροσ τῆσ χώρασ, οὕτω δὴ λέγεται Κουρῆτέσ τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι. ταῦτα μὲν τὰ ἐγγυτέρω. τὰ δ’ ἀπωτέρω τῆσ ὑποθέσεωσ ταύτησ, ἄλλωσ δὲ διὰ τὴν ὁμωνυμίαν εἰσ ταὐτὸν ὑπὸ τῶν ἱστορικῶν ἀγόμενα, ἅπερ Κουρητικὰ μὲν καὶ περὶ Κουρήτων λέγεται, ὁμοίωσ ὥσπερ καὶ τὰ περὶ τῶν τὴν Αἰτωλίαν καὶ τὴν Ἀκαρνανίαν οἰκησάντων, ἐκείνων μὲν διαφέρει, ἐοίκε δὲ μᾶλλον τῷ περὶ Σατύρων καὶ Σειληνῶν καὶ Βακχῶν καὶ Τιτύρων λόγῳ·

τοιούτουσ γάρ τινασ δαίμονασ ἢ προπόλουσ θεῶν τοὺσ Κουρῆτάσ φασιν οἱ παραδόντεσ τὰ Κρητικὰ καὶ τὰ Φρύγια, ἱερουργίαισ τισὶν ἐμπεπλεγμένα ταῖσ μὲν μυστικαῖσ ταῖσ δ’ ἄλλαισ περί τε τὴν τοῦ Διὸσ παιδοτροφίαν τὴν ἐν Κρήτῃ καὶ τοὺσ τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ὀργιασμοὺσ ἐν τῇ Φρυγίᾳ καὶ τοῖσ περὶ τὴν Ἴδην τὴν Τρωικὴν τόποισ. τοσαύτη δ’ ἐστὶν ἐν τοῖσ λόγοισ τούτοισ ποικιλία, τῶν μὲν τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Κουρῆσι τοὺσ Κορύβαντασ καὶ Καβείρουσ καὶ Ἰδαίουσ δακτύλουσ καὶ Τελχῖνασ ἀποφαινόντων, τῶν δὲ συγγενεῖσ ἀλλήλων καὶ μικράσ τινασ αὐτῶν πρὸσ ἀλλήλουσ διαφορὰσ διαστελλομένων, ὡσ δὲ τύπῳ εἰπεῖν καὶ κατὰ τὸ πλέον, ἅπαντασ ἐνθουσιαστικούσ τινασ καὶ βακχικοὺσ καὶ ἐνοπλίῳ κινήσει μετὰ θορύβου καὶ ψόφου καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων καὶ ὅπλων, ἔτι δ’ αὐλοῦ καὶ βοῆσ ἐκπλήττοντασ κατὰ τὰσ ἱερουργίασ ἐν σχήματι διακόνων, ὥστε καὶ τὰ ἱερὰ τρόπον τινὰ κοινοποιεῖσθαι ταῦτά τε καὶ τῶν Σαμοθρᾴκων καὶ τὰ ἐν Λήμνῳ καὶ ἄλλα πλείω διὰ τὸ τοὺσ προπόλουσ λέγεσθαι τοὺσ αὐτούσ. ἔστι μὲν οὖν θεολογικὸσ πᾶσ ὁ τοιοῦτοσ τρόποσ τῆσ ἐπισκέψεωσ καὶ οὐκ ἀλλότριοσ τῆσ τοῦ φιλοσόφου θεωρίασ. ἐπεὶ δὲ δι’ ὁμωνυμίαν τῶν Κουρήτων καὶ οἱ ἱστορικοὶ συνήγαγον εἰσ ἓν τὰ ἀνόμοια, οὐδ’ ἂν αὐτὸσ ὀκνήσαιμ’ ἂν εἰπεῖν περὶ αὐτῶν ἐπὶ πλέον ἐν παραβάσει, προσθεὶσ τὸν οἰκεῖον τῇ ἱστορίᾳ φυσικὸν λόγον.

καίτοι τινὲσ καὶ συνοικειοῦν βούλονται ταῦτ’ ἐκείνοισ, καὶ τυχὸν ἴσωσ ἔχονταί τινοσ πιθανοῦ· θηλυστολοῦντασ γὰρ ὡσ αἱ κόραι τοὔνομα σχεῖν τοῦτο τοὺσ περὶ τὴν Αἰτωλίαν φασίν· εἶναι γὰρ καί τινα τοιοῦτον ζῆλον ἐν τοῖσ Ἕλλησι, καὶ Ιἄονασ ἑλκεχίτωνασ εἰρῆσθαι, καὶ τοὺσ περὶ Λεωνίδαν κτενιζομένουσ, ὅτ’ ἐξῄεσαν εἰσ τὴν μάχην, καταφρονηθῆναι λέγουσιν ὑπὸ τῶν Περσῶν, ἐν δὲ τῇ μάχῃ θαυμασθῆναι. ἁπλῶσ δ’ ἡ περὶ τὰσ κόμασ φιλοτεχνία συνέστηκε περί τε θρέψιν καὶ κουρὰν τριχόσ, ἄμφω δὲ κόραισ καὶ κόροισ ἐστὶν οἰκεῖα, ὥστε πλεοναχῶσ τὸ ἐτυμολογεῖν τοὺσ Κουρῆτασ ἐν εὐπόρῳ κεῖται. εἰκὸσ δὲ καὶ τὴν ἐνόπλιον ὄρχησιν ὑπὸ τῶν ἠσκημένων οὕτω περὶ κόμην καὶ στολὴν πρῶτον εἰσαχθεῖσαν, ἐκείνων Κουρήτων καλουμένων, παρασχεῖν πρόφασιν καὶ τοῖσ στρατιωτικωτέροισ ἑτέρων καὶ τὸν βίον ἐνόπλιον ἔχουσιν, ὥσθ’ ὁμωνύμωσ καὶ αὐτοὺσ Κουρῆτασ λεχθῆναι, τοὺσ ἐν Εὐβοίᾳ λέγω καὶ Αἰτωλίᾳ καὶ Ἀκαρνανίᾳ. καὶ Ὅμηροσ δὲ τοὺσ νέουσ στρατιώτασ οὕτω προσηγόρευσε κρινάμενοσ κούρητασ ἀριστῆασ Παναχαιῶν, δῶρα θοῆσ παρὰ νηὸσ ἐνεγκεῖν, ὅσσ’ Ἀχιλῆι χθιζοὶ ὑπέστημεν καὶ πάλιν δῶρα φέρον κούρητεσ Ἀχαιοί. περὶ μὲν οὖν τῆσ τῶν Κουρήτων ἐτυμολογίασ ταῦτα. τὸ δ’ εἰσ ἓν συμφέρεσθαι τὰ τοσαῦτα ὀνόματα καὶ τὴν ἐνοῦσαν θεολογίαν ἐν τῇ περὶ αὐτῶν ἱστορίᾳ νῦν ἐπισκεπτέον.

κοινὸν δὴ τοῦτο καὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν βαρβάρων ἐστὶ τὸ τὰσ ἱεροποιίασ μετὰ ἀνέσεωσ ἑορταστικῆσ ποιεῖσθαι, τὰσ μὲν σὺν ἐνθουσιασμῷ τὰσ δὲ χωρίσ, καὶ τὰσ μὲν μετὰ μουσικῆσ τὰσ δὲ μή, καὶ τὰσ μὲν μυστικῶσ τὰσ δὲ ἐν φανερῷ· καὶ τοῦθ’ ἡ φύσισ οὕτωσ ὑπαγορεύει. ἥ τε γὰρ ἄνεσισ τὸν νοῦν ἀπάγει ἀπὸ τῶν ἀνθρωπικῶν ἀσχολημάτων, τὸν δὲ ὄντωσ νοῦν τρέπει πρὸσ τὸ θεῖον· ὅ τε ἐνθουσιασμὸσ ἐπίπνευσίν τινα θείαν ἔχειν δοκεῖ καὶ τῷ μαντικῷ γένει πλησιάζειν· ἥ τε κρύψισ ἡ μυστικὴ τῶν ἱερῶν σεμνοποιεῖ τὸ θεῖον, μιμουμένη τὴν φύσιν αὐτοῦ φεύγουσαν ἡμῶν τὴν αἴσθησιν· ἥ τε μουσικὴ περί τε ὄρχησιν οὖσα καὶ ῥυθμὸν καὶ μέλοσ ἡδονῇ τε ἅμα καὶ καλλιτεχνίᾳ πρὸσ τὸ θεῖον ἡμᾶσ συνάπτει κατὰ τοιαύτην αἰτίαν. εὖ μὲν γὰρ εἴρηται καὶ τοῦτο, τοὺσ ἀνθρώπουσ τότε μάλιστα μιμεῖσθαι τοὺσ θεοὺσ ὅταν εὐεργετῶσιν· ἄμεινον δ’ ἂν λέγοι τισ, ὅταν εὐδαιμονῶσι· τοιοῦτον δὲ τὸ χαίρειν καὶ τὸ ἑορτάζειν καὶ τὸ φιλοσοφεῖν καὶ μουσικῆσ ἅπτεσθαι· μὴ γὰρ εἴ τισ ἔκπτωσισ πρὸσ τὸ χεῖρον γεγένηται, τῶν μουσικῶν εἰσ ἡδυπαθείασ τρεπόντων τὰσ τέχνασ ἐν τοῖσ συμποσίοισ καὶ θυμέλαισ καὶ σκηναῖσ καὶ ἄλλοισ τοιούτοισ, διαβαλλέσθω τὸ πρᾶγμα, ἀλλ’ ἡ φύσισ ἡ τῶν παιδευμάτων ἐξεταζέσθω τὴν ἀρχὴν ἐνθένδε ἔχουσα. καὶ διὰ τοῦτο μουσικὴν ἐκάλεσε Πλάτων καὶ ἔτι πρότερον οἱ Πυθαγόρειοι τὴν φιλοσοφίαν, καὶ καθ’ ἁρμονίαν τὸν κόσμον συνεστάναι φασί, πᾶν τὸ μουσικὸν εἶδοσ θεῶν ἔργον ὑπολαμβάνοντεσ.

οὕτω δὲ καὶ αἱ Μοῦσαι θεαὶ καὶ Ἀπόλλων μουσηγέτησ καὶ ἡ ποιητικὴ πᾶσα ὑμνητική. ὡσαύτωσ δὲ καὶ τὴν τῶν ἠθῶν κατασκευὴν τῇ μουσικῇ προσνέμουσιν, ὡσ πᾶν τὸ ἐπανορθωτικὸν τοῦ νοῦ τοῖσ θεοῖσ ἐγγὺσ ὄν. οἱ μὲν οὖν Ἕλληνεσ οἱ πλεῖστοι τῷ Διονύσῳ προσέθεσαν καὶ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τῇ Ἑκάτῃ καὶ ταῖσ Μούσαισ καὶ Δήμητρι, νὴ Δία, τὸ ὀργιαστικὸν πᾶν καὶ τὸ βακχικὸν καὶ τὸ χορικὸν καὶ τὸ περὶ τὰσ τελετὰσ μυστικόν, Ιἄκχόν τε καὶ τὸν Διόνυσον καλοῦσι καὶ τὸν ἀρχηγέτην τῶν μυστηρίων, τῆσ Δήμητροσ δαίμονα· δενδροφορίαι τε καὶ χορεῖαι καὶ τελεταὶ κοιναὶ τῶν θεῶν εἰσι τούτων· αἱ δὲ Μοῦσαι καὶ ὁ Ἀπόλλων αἱ μὲν τῶν χορῶν προεστᾶσιν ὁ δὲ καὶ τούτων καὶ τῶν κατὰ μαντικήν· πρόπολοι δὲ τῶν Μουσῶν οἱ πεπαιδευμένοι πάντεσ, καὶ ἰδίωσ οἱ μουσικοί, τοῦ δ’ Ἀπόλλωνοσ οὗτοί τε καὶ οἱ περὶ μαντικήν, Δήμητροσ δὲ οἵ τε μύσται καὶ δᾳδοῦχοι καὶ ἱεροφάνται, Διονύσου δὲ Σειληνοί τε καὶ Σάτυροι καὶ Τίτυροι καὶ Βάκχαι, Λῆναί τε καὶ Θυῖαι καὶ Μιμαλλόνεσ καὶ Ναί̈δεσ καὶ Νύμφαι προσαγορευόμεναι. ἐν δὲ τῇ Κρήτῃ καὶ ταῦτα καὶ τὰ τοῦ Διὸσ ἱερὰ ἰδίωσ ἐπετελεῖτο μετ’ ὀργιασμοῦ καὶ τοιούτων προπόλων οἱοῖ περὶ τὸν Διόνυσόν εἰσιν οἱ Σάτυροι·

τούτουσ δ’ ὠνόμαζον Κουρῆτασ, νέουσ τινὰσ ἐνόπλιον κίνησιν μετ’ ὀρχήσεωσ ἀποδιδόντασ, προστησάμενοι μῦθον τὸν περὶ τῆσ τοῦ Διὸσ γενέσεωσ, ἐν ᾧ τὸν μὲν Κρόνον εἰσάγουσιν εἰθισμένον καταπίνειν τὰ τέκνα ἀπὸ τῆσ γενέσεωσ εὐθύσ, τὴν δὲ Ῥέαν πειρωμένην ἐπικρύπτεσθαι τὰσ ὠδῖνασ καὶ τὸ γεννηθὲν βρέφοσ ἐκποδὼν ποιεῖν καὶ περισώζειν εἰσ δύναμιν, πρὸσ δὲ τοῦτο συνεργοὺσ λαβεῖν τοὺσ Κουρῆτασ, οἳ μετὰ τυμπάνων καὶ τοιούτων ἄλλων ψόφων καὶ ἐνοπλίου χορείασ καὶ θορύβου περιέποντεσ τὴν θεὸν ἐκπλήξειν ἔμελλον τὸν Κρόνον καὶ λήσειν ὑποσπάσαντεσ αὐτοῦ τὸν παῖδα, τῇ δ’ αὐτῇ ἐπιμελείᾳ καὶ τρεφόμενον ὑπ’ αὐτῶν παραδίδοσθαι· ὥσθ’ οἱ Κουρῆτεσ ἤτοι διὰ τὸ νέοι καὶ κόροι ὄντεσ ὑπουργεῖν ἢ διὰ τὸ κουροτροφεῖν τὸν Δία λέγεται γὰρ ἀμφοτέρωσ ταύτησ ἠξιώθησαν τῆσ προσηγορίασ, οἱονεὶ Σάτυροί τινεσ ὄντεσ περὶ τὸν Δία. οἱ μὲν οὖν Ἕλληνεσ τοιοῦτοι περὶ τοὺσ ὀργιασμούσ. οἱ δὲ Βερέκυντεσ Φρυγῶν τι φῦλον καὶ ἁπλῶσ οἱ Φρύγεσ καὶ τῶν Τρώων οἱ περὶ τὴν Ἴδην κατοικοῦντεσ Ῥέαν μὲν καὶ αὐτοὶ τιμῶσι καὶ ὀργιάζουσι ταύτῃ, μητέρα καλοῦντεσ θεῶν καὶ Ἄγδιστιν καὶ Φρυγίαν θεὸν μεγάλην, ἀπὸ δὲ τῶν τόπων Ἰδαίαν καὶ Δινδυμήνην καὶ Σιπυληνὴν καὶ Πεσσινουντίδα καὶ Κυβέλην καὶ Κυβήβην.

οἱ δ’ Ἕλληνεσ τοὺσ προπόλουσ αὐτῆσ ὁμωνύμωσ Κουρῆτασ λέγουσιν, οὐ μήν γε ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ μυθοποιίασ, ἀλλ’ ἑτέρουσ ὡσ ἂν ὑπουργούσ τινασ, τοῖσ Σατύροισ ἀνὰ λόγον· τοὺσ δ’ αὐτοὺσ καὶ Κορύβαντασ καλοῦσι. μάρτυρεσ δ’ οἱ ποιηταὶ τῶν τοιούτων ὑπονοιῶν·

ὅ τε γὰρ Πίνδαροσ ἐν τῷ διθυράμβῳ οὗ ἡ ἀρχή πρὶν μὲν εἱρ͂πε σχοινοτένεια τ’ ἀοιδὰ διθυράμβων, μνησθεὶσ τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ὕμνων τῶν τε παλαιῶν καὶ τῶν ὕστερον, μεταβὰσ ἀπὸ τούτων φησί σοὶ μὲν κατάρχειν, μᾶτερ μεγάλα, πάρα ῥόμβοι κυμβάλων, ἐν δὲ κεχλάδειν κρόταλ’, αἰθομένα τε δᾲσ ὑπὸ ξανθαῖσι πεύκαισ, τὴν κοινωνίαν τῶν περὶ τὸν Διόνυσον ἀποδειχθέντων νομίμων παρὰ τοῖσ Ἕλλησι καὶ τῶν παρὰ τοῖσ Φρυξὶ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν συνοικειῶν ἀλλήλοισ. Εὐριπίδησ τε ἐν ταῖσ Βάκχαισ τὰ παραπλήσια ποιεῖ, τοῖσ Φρυγίοισ ἅμα καὶ τὰ Λύδια συμφέρων διὰ τὸ ὅμορον ἀλλ’ ὦ λιποῦσαι Τμῶλον, ἔρυμα Λυδίασ, θίασοσ ἐμὸσ γυναῖκεσ, ἃσ ἐκ βαρβάρων ἐκόμισα παρέδρουσ καὶ ξυνεμπόρουσ ἐμοί, αἴρεσθε τἀπιχώρι’ ἐν πόλει Φρυγῶν τύμπανα, Ῥέασ τε μητρὸσ ἐμά θ’ εὑρήματα καὶ πάλιν ὦ μάκαρ, ὅστισ εὐδαίμων τελετὰσ θεῶν εἰδώσ, βιοτὰν ἁγιστεύει. τά τε ματρὸσ μεγάλασ ὄργια Κυβέλασ θεμιστεύων ἀνὰ θύρσον τε τινάσσων, κισσῷ τε στεφανωθεὶσ Διόνυσον θεραπεύει. ἴτε Βάκχαι, ἴτε Βάκχαι, βρόμιον παῖδα θεὸν θεοῦ Διόνυσον κατάγουσαι Φρυγίων ἐξ ὀρέων Ἑλλάδοσ εἰσ εὐρυχόρουσ ἀγυιάσ. πάλιν δ’ ἐν τοῖσ ἑξῆσ καὶ τὰ Κρητικὰ συμπλέκει τούτοισ ὦ θαλάμευμα Κουρήτων, ζάθεοί τε Κρήτασ διογενέτορεσ ἔναυλοι, ἔνθα τρικόρυθεσ ἄντροισ βυρσότονον κύκλωμα τόδε μοι Κορύβαντεσ εὑρ͂ον. ἀνὰ δὲ βακχεῖα συντόνῳ κέρασαν ἁδυβόᾳ Φρυγίων αὐλῶν πνεύματι, ματρόσ τε Ῥέασ εἰσ χέρα θῆκαν κτύπον εὐάσμασι Βακχᾶν, παρὰ δὲ μαινόμενοι Σάτυροι ματέροσ ἐξανύσαντο Ῥέασ. εἰσ δὲ χορεύματα προσῆψαν τριετηρίδων, αἷσ χαίρει Διόνυσοσ. καὶ ἐν Παλαμήδει φησὶν ὁ χορόσ Θύσαν Διονύσου κόραν, ὃσ ἀν’ Ἴδαν τέρπεται σὺν ματρὶ φίλᾳ τυμπάνων ἐπ’ ἰακχαῖσ. καὶ Σειληνὸν καὶ Μαρσύαν καὶ Ὄλυμπον συνάγοντεσ εἰσ ἓν καὶ εὑρετὰσ αὐλῶν ἱστοροῦντεσ πάλιν καὶ οὕτωσ τὰ Διονυσιακὰ καὶ Φρύγια εἰσ ἓν συμφέρουσι, τήν τε Ἴδην καὶ τὸν Ὄλυμπον συγκεχυμένωσ πολλάκισ ὡσ τὸ αὐτὸ ὄροσ κτυποῦσιν.

εἰσὶ μὲν οὖν λόφοι τέτταρεσ Ὄλυμποι καλούμενοι τῆσ Ἴδησ κατὰ τὴν Ἀντανδρίαν, ἔστι δὲ καὶ ὁ Μυσὸσ Ὄλυμποσ, ὅμοροσ μὲν οὐχ ὁ αὐτὸσ δὲ τῇ Ἴδῃ. ὁ δ’ οὖν Σοφοκλῆσ ποιήσασ τὸν Μενέλαον ἐκ τῆσ Τροίασ ἀπαίρειν σπεύδοντα ἐν τῇ Πολυξένῃ, τὸν δ’ Ἀγαμέμνονα μικρὸν ὑπολειφθῆναι βουλόμενον τοῦ ἐξιλάσασθαι τὴν Ἀθηνᾶν χάριν, εἰσάγει λέγοντα τὸν Μενέλαον σὺ δ’ αὖθι μίμνων που κατ’ Ἰδαίαν χθόνα ποίμνασ Ὀλύμπου συναγαγὼν θυηπόλει. τῷ δ’ αὐλῷ καὶ κτύπῳ κροτάλων τε καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων καὶ ταῖσ ἐπιβοήσεσι καὶ εὐασμοῖσ καὶ ποδοκρουστίαισ οἰκεῖα ἐξεύροντο καί τινα τῶν ὀνομάτων, ἃ τοὺσ προπόλουσ καὶ χορευτὰσ καὶ θεραπευτὰσ τῶν ἱερῶν ἐκάλουν, Καβείρουσ καὶ Κορύβαντασ καὶ Πᾶνασ καὶ Σατύρουσ καὶ Τιτύρουσ καὶ τὸν θεὸν Βάκχον καὶ τὴν Ῥέαν Κυβέλην καὶ Κυβήβην καὶ Δινδυμήνην κατὰ τοὺσ τόπουσ αὐτούσ.

καὶ ὁ Σαβάζιοσ δὲ τῶν Φρυγιακῶν ἐστι καὶ τρόπον τινὰ τῆσ μητρὸσ τὸ παιδίον παραδοὺσ τὰ τοῦ Διονύσου καὶ αὐτόσ. τούτοισ δ’ ἐοίκε καὶ τὰ παρὰ τοῖσ Θρᾳξὶ τά τε Κοτύττια καὶ τὰ Βενδίδεια, παρ’ οἷσ καὶ τὰ Ὀρφικὰ τὴν καταρχὴν ἔσχε.

τῆσ μὲν οὖν Κότυοσ τῆσ ἐν τοῖσ Ἠδωνοῖσ Αἰσχύλοσ μέμνηται καὶ τῶν περὶ αὐτὴν ὀργάνων. εἰπὼν γάρ σεμνὰ Κότυσ ἐν τοῖσ Ἠδωνοῖσ ὄρεια δ’ ὄργαν’ ἔχοντεσ, τοὺσ περὶ τὸν Διόνυσον εὐθέωσ ἐπιφέρει ὁ μὲν ἐν χερσὶν βόμβυκασ ἔχων, τόρνου κάματον, δακτυλόδικτον πίμπλησι μέλοσ, μανίασ ἐπαγωγὸν ὁμοκλάν· ὁ δὲ χαλκοδέτοισ κοτύλαισ ὀτοβεῖ. καὶ πάλιν ψαλμὸσ δ’ ἀλαλάζει· ταυρόφθογγοι δ’ ὑπομυκῶνται ποθὲν ἐξ ἀφανοῦσ φοβεροὶ μῖμοι, τυπάνου δ’ εἰκὼν ὥσθ’ ὑπογαίου βροντῆσ φέρεται βαρυταρβήσ. ταῦτα γὰρ ἐοίκε τοῖσ Φρυγίοισ· καὶ οὐκ ἀπεικόσ γε, ὥσπερ αὐτοὶ οἱ Φρύγεσ Θρᾳκῶν ἄποικοί εἰσιν, οὕτω καὶ τὰ ἱερὰ ἐκεῖθεν μετενηνέχθαι. καὶ τὸν Διόνυσον δὲ καὶ τὸν Ἠδωνὸν Λυκοῦργον συνάγοντεσ εἰσ ἓν τὴν ὁμοιοτροπίαν τῶν ἱερῶν αἰνίττονται. ἀπὸ δὲ τοῦ μέλουσ καὶ τοῦ ῥυθμοῦ καὶ τῶν ὀργάνων καὶ ἡ μουσικὴ πᾶσα Θρᾳκία καὶ Ἀσιᾶτισ νενόμισται.

δῆλον δ’ ἔκ τε τῶν τόπων ἐν οἷσ αἱ Μοῦσαι τετίμηνται· Πιερία γὰρ καὶ Ὄλυμποσ καὶ Πίμπλα καὶ Λείβηθρον τὸ παλαιὸν ἦν Θρᾴκια χωρία καὶ ὄρη, νῦν δὲ ἔχουσι Μακεδόνεσ· τόν τε Ἑλικῶνα καθιέρωσαν ταῖσ Μούσαισ Θρᾷκεσ οἱ τὴν Βοιωτίαν ἐποικήσαντεσ, οἵπερ καὶ τὸ τῶν Λειβηθριάδων νυμφῶν ἄντρον καθιέρωσαν. οἵ τ’ ἐπιμεληθέντεσ τῆσ ἀρχαίασ μουσικῆσ Θρᾷκεσ λέγονται, Ὀρφεύσ τε καὶ Μουσαῖοσ καὶ Θάμυρισ, καὶ τῷ Εὐμόλπῳ δὲ τοὔνομα ἐνθένδε, καὶ οἱ τῷ Διονύσῳ τὴν Ἀσίαν ὅλην καθιερώσαντεσ μέχρι τῆσ Ἰνδικῆσ ἐκεῖθεν καὶ τὴν πολλὴν μουσικὴν μεταφέρουσι· καὶ ὁ μέν τίσ φησιν "κιθάραν Ἀσιᾶτιν ῥάσσων," ὁ δὲ τοὺσ αὐλοὺσ Βερεκυντίουσ καλεῖ καὶ Φρυγίουσ· καὶ τῶν ὀργάνων ἔνια βαρβάρωσ ὠνόμασται νάβλασ καὶ σαμβύκη καὶ βάρβιτοσ καὶ μαγάδισ καὶ ἄλλα πλείω. Ἀθηναῖοι δ’ ὥσπερ περὶ τὰ ἄλλα φιλοξενοῦντεσ διατελοῦσιν, οὕτω καὶ περὶ τοὺσ θεούσ.

πολλὰ γὰρ τῶν ξενικῶν ἱερῶν παρεδέξαντο ὥστε καὶ ἐκωμῳδήθησαν· καὶ δὴ καὶ τὰ Θρᾴκια καὶ τὰ Φρύγια. τῶν μὲν γὰρ Βενδιδείων Πλάτων μέμνηται, τῶν δὲ Φρυγίων Δημοσθένησ διαβάλλων τὴν Αἰσχίνου μητέρα καὶ αὐτὸν ὡσ τελούσῃ τῇ μητρὶ συνόντα καὶ συνθιασεύοντα καὶ ἐπιφθεγγόμενον "εὐοῖ σαβοῖ" πολλάκισ καὶ "ὑήσ ἄττησ ἄττησ ὑήσ. " ταῦτα γάρ ἐστι σαβάζια καὶ μητρῷα. ἔτι δ’ ἄν τισ καὶ ταῦτα εὑρ́οι περὶ τῶν δαιμόνων τούτων καὶ τῆσ τῶν ὀνομάτων ποικιλίασ, καὶ ὅτι οὐ πρόπολοι θεῶν μόνον ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ θεοὶ προσηγορεύθησαν.

ἔτι δὲ Κρόνου τινέσ, ἄλλοι δὲ Διὸσ καὶ Καλλιόπησ φασὶ τοὺσ Κορύβαντασ τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Καβείροισ ὄντασ, ἀπελθεῖν δὲ τούτουσ εἰσ Σαμοθρᾴκην καλουμένην πρότερον Μελίτην, τὰσ δὲ πράξεισ αὐτῶν μυστικὰσ εἶναι. Ἡσίοδοσ μὲν γὰρ Ἑκατέρου καὶ τῆσ Φορωνέωσ θυγατρὸσ πέντε γενέσθαι θυγατέρασ φησίν ἐξ ὧν οὔρειαι Νύμφαι θεαὶ ἐξεγένοντο, καὶ γένοσ οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν, Κουρῆτέσ τε θεοὶ φιλοπαίγμονεσ ὀρχηστῆρεσ. ὁ δὲ τὴν Φορωνίδα γράψασ αὐλητὰσ καὶ Φρύγασ τοὺσ Κουρῆτασ λέγει, ἄλλοι δὲ γηγενεῖσ καὶ χαλκάσπιδασ· οἱ δ’ οὐ τοὺσ Κουρῆτασ, ἀλλὰ τοὺσ Κορύβαντασ Φρύγασ, ἐκείνουσ δὲ Κρῆτασ, περιθέσθαι δ’ ὅπλα χαλκᾶ πρώτουσ ἐν Εὐβοίᾳ· διὸ καὶ Χαλκιδέασ αὐτοὺσ κληθῆναι· οἱ δ’ ὑπὸ Τιτάνων Ῥέᾳ δοθῆναι προπόλουσ ἐνόπλουσ τοὺσ Κορύβαντασ ἐκ τῆσ Βακτριανῆσ ἀφιγμένουσ, οἱ δ’ ἐκ Κόλχων φασίν. ἐν δὲ τοῖσ Κρητικοῖσ λόγοισ οἱ Κουρῆτεσ Διὸσ τροφεῖσ λέγονται καὶ φύλακεσ, εἰσ Κρήτην ἐκ Φρυγίασ μεταπεμφθέντεσ ὑπὸ τῆσ Ῥέασ· οἱ δὲ Τελχίνων ἐν Ῥόδῳ ἐννέα ὄντων τοὺσ Ῥέᾳ συνακολουθήσαντασ εἰσ Κρήτην καὶ τὸν Δία κουροτροφήσαντασ Κουρῆτασ ὀνομασθῆναι· Κύρβαντα δὲ τούτων ἑταῖρον Ιἑραπύτνησ ὄντα κτίστην παρὰ τοῖσ Ῥοδίοισ παρασχεῖν πρόφασιν τοῖσ Πρασίοισ ὥστε λέγειν, ὡσ εἰε͂ν Κορύβαντεσ δαίμονέσ τινεσ Ἀθηνᾶσ καὶ Ἡλίου παῖδεσ. ταῦτα δ’ οὐκ ἀποδεξάμενοσ ὁ Σκήψιοσ ὁ τοὺσ μύθουσ συναγαγὼν τούτουσ, ὡσ μηδενὸσ ἐν Σαμοθρᾴκῃ μυστικοῦ λόγου περὶ Καβείρων λεγομένου, παρατίθησιν ὁμοίωσ καὶ Στησιμβρότου τοῦ Θασίου δόξαν, ὡσ τὰ ἐν Σαμοθρᾴκῃ ἱερὰ τοῖσ Καβείροισ ἐπιτελοῖτο·

καλεῖσθαι δέ φησιν αὐτοὺσ ἐκεῖνοσ ἀπὸ τοῦ ὄρουσ τοῦ ἐν τῇ Βερεκυντίᾳ Καβείρου. οἱ δ’ Ἑκάτησ προπόλουσ νομίζουσι τοὺσ Κουρῆτασ τοὺσ αὐτοὺσ τοῖσ Κορύβασιν ὄντασ. φησὶ δὲ πάλιν ὁ Σκήψιοσ ἐν τῇ Κρήτῃ τὰσ τῆσ Ῥέασ τιμὰσ μὴ νομίζεσθαι μηδὲ ἐπιχωριάζειν, ὑπεναντιούμενοσ τῷ τοῦ Εὐριπίδου λόγῳ, ἀλλ’ ἐν τῇ Φρυγίᾳ μόνον καὶ τῇ Τρῳάδι, τοὺσ δὲ λέγοντασ μυθολογεῖν μᾶλλον ἢ ἱστορεῖν, πρὸσ τοῦτο δὲ καὶ τὴν τῶν τόπων ὁμωνυμίαν συμπρᾶξαι τυχὸν ἴσωσ αὐτοῖσ· Ἴδη γὰρ τὸ ὄροσ τό τε Τρωικὸν καὶ τὸ Κρητικόν, καὶ Δίκτη τόποσ ἐν τῇ Σκηψίᾳ καὶ ὄροσ ἐν Κρήτῃ· τῆσ δὲ Ἴδησ λόφοσ Πύτνα . . . ἀφ’ οὗ Ιἑράπυτνα ἡ πόλισ, Ἱπποκόρωνά τε τῆσ Ἀδραμυττηνῆσ καὶ Ἱπποκορώνιον ἐν Κρήτῃ, Σαμώνιόν τε τὸ ἑωθινὸν ἀκρωτήριον τῆσ νήσου καὶ πεδίον ἐν τῇ Νεανδρίδι καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων. Ἀκουσίλαοσ δ’ ὁ Ἀργεῖοσ ἐκ Καβειροῦσ καὶ Ἡφαίστου Κάμιλλον λέγει, τοῦ δὲ τρεῖσ Καβείρουσ, ὧν νύμφασ Καβειρίδασ·

τῶν δὲ Κορυβάντων ὀρχηστικῶν καὶ ἐνθουσιαστικῶν ὄντων καὶ τοὺσ μανικῶσ κινουμένουσ κορυβαντιᾶν φαμεν. Φερεκύδησ δ’ ἐξ Ἀπόλλωνοσ καὶ Ῥητίασ Κύρβαντασ ἐννέα, οἰκῆσαι δ’ αὐτοὺσ ἐν Σαμοθρᾴκῃ· ἐκ δὲ Καβειροῦσ τῆσ Πρωτέωσ καὶ Ἡφαίστου Καβείρουσ τρεῖσ καὶ νύμφασ τρεῖσ Καβειρίδασ, ἑκατέροισ δ’ ἱερὰ γίνεσθαι. μάλιστα μὲν οὖν ἐν Ἴμβρῳ καὶ Λήμνῳ τοὺσ Καβείρουσ τιμᾶσθαι συμβέβηκεν, ἀλλὰ καὶ ἐν Τροίᾳ κατὰ πόλεισ· τὰ δ’ ὀνόματα αὐτῶν ἐστι μυστικά. Ἡρόδοτοσ δὲ καὶ ἐν Μέμφει λέγει τῶν Καβείρων ἱερὰ καθάπερ καὶ τοῦ Ἡφαίστου, διαφθεῖραι δ’ αὐτὰ Καμβύσην. ἔστι δ’ ἀοίκητα τὰ χωρία τῆσ τῶν δαιμόνων τούτων τιμῆσ, τό τε Κορυβαντεῖον τὸ ἐν τῇ Ἁμαξιτίᾳ τῆσ νῦν Ἀλεξανδρέων χώρασ ἐγγὺσ τοῦ Σμινθίου, καὶ ἡ Κορύβισσα ἐν τῇ Σκηψίᾳ περὶ ποταμὸν Εὐρήεντα καὶ κώμην ὁμώνυμον καὶ ἔτι χείμαρρον Αἰθαλόεντα. πιθανὸν δέ φησιν ὁ Σκήψιοσ, Κουρῆτασ μὲν καὶ Κορύβαντασ εἶναι τοὺσ αὐτούσ, οἳ περὶ τὰσ τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ἁγιστείασ πρὸσ ἐνόπλιον ὄρχησιν ᾔθεοι καὶ κόροι τυγχάνουσι παρειλημμένοι. καὶ Κορύβαντεσ δὲ ἀπὸ τοῦ κορύπτοντασ βαίνειν ὀρχηστικῶσ, οὓσ καὶ βητάρμονασ λέγει ὁ ποιητήσ δεῦτ’ ἄγε Φαιήκων βητάρμονεσ, ὅσσοι ἄριστοι. Δακτύλουσ δ’ Ἰδαίουσ φασί τινεσ κεκλῆσθαι τοὺσ πρώτουσ οἰκήτορασ τῆσ κατὰ τὴν Ἴδην ὑπωρείασ·

τοὺσ γοῦν πρώτουσ γεννηθέντασ ἐν Κρήτῃ ἑκατὸν ἄνδρασ Ἰδαίουσ δακτύλουσ κληθῆναι, τούτων δ’ ἀπογόνουσ φασὶ Κουρῆτασ ἐννέα γενέσθαι, τούτων δ’ ἕκαστον δέκα παῖδασ τεκνῶσαι τοὺσ Ἰδαίουσ καλουμένουσ δακτύλουσ. πόδασ μὲν γὰρ λέγεσθαι τὰσ ὑπωρείασ, κορυφὰσ δὲ τὰ ἄκρα τῶν ὀρῶν· αἱ οὖν κατὰ μέροσ ἐσχατιαὶ καὶ πᾶσαι τῆσ μητρὸσ τῶν θεῶν ἱεραὶ περὶ τὴν Ἴδην . . . Σοφοκλῆσ δὲ οἰέται πέντε τοὺσ πρώτουσ ἄρσενασ γενέσθαι, οἳ σίδηρόν τε ἐξεῦρον καὶ εἰργάσαντο πρῶτοι καὶ ἄλλα πολλὰ τῶν πρὸσ τὸν βίον χρησίμων, πέντε δὲ καὶ ἀδελφὰσ τούτων, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀριθμοῦ δακτύλουσ κληθῆναι. ἄλλοι δ’ ἄλλωσ μυθεύουσιν ἀπόροισ ἄπορα συνάπτοντεσ, διαφόροισ δὲ καὶ τοῖσ ὀνόμασι καὶ τοῖσ ἀριθμοῖσ χρῶνται, ὧν Κέλμιν ὀνομάζουσί τινα καὶ Δαμναμενέα καὶ Ἡρακλέα καὶ Ἄκμονα· καὶ οἱ μὲν ἐπιχωρίουσ τῆσ Ἴδησ οἱ δὲ ἐποίκουσ, πάντεσ δὲ σίδηρον εἰργάσθαι ὑπὸ τούτων ἐν Ἴδῃ πρῶτόν φασι, πάντεσ δὲ καὶ γόητασ ὑπειλήφασι καὶ περὶ τὴν μητέρα τῶν θεῶν καὶ ἐν Φρυγίᾳ ᾠκηκότασ περὶ τὴν Ἴδην, Φρυγίαν τὴν Τρῳάδα καλοῦντεσ διὰ τὸ τοὺσ Φρύγασ ἐπικρατῆσαι πλησιοχώρουσ ὄντασ τῆσ Τροίασ ἐκπεπορθημένησ. ὑπονοοῦσι δὲ τῶν Ἰδαίων δακτύλων ἐκγόνουσ εἶναι τούσ τε Κουρῆτασ καὶ τοὺσ Κορύβαντασ· προήχθημεν δὲ διὰ πλειόνων εἰπεῖν περὶ τούτων καίπερ ἥκιστα φιλομυθοῦντεσ, ὅτι τοῦ θεολογικοῦ γένουσ ἐφάπτεται τὰ πράγματα ταῦτα.

πᾶσ δὲ ὁ περὶ τῶν θεῶν λόγοσ ἀρχαίασ ἐξετάζει δόξασ καὶ μύθουσ, αἰνιττομένων τῶν παλαιῶν ἃσ εἶχον ἐννοίασ φυσικὰσ περὶ τῶν πραγμάτων καὶ προστιθέντων ἀεὶ τοῖσ λόγοισ τὸν μῦθον. ἅπαντα μὲν οὖν τὰ αἰνίγματα λύειν ἐπ’ ἀκριβὲσ οὐ ῥᾴδιον, τοῦ δὲ πλήθουσ τῶν μυθευομένων ἐκτεθέντοσ εἰσ τὸ μέσον, τῶν μὲν ὁμολογούντων ἀλλήλοισ τῶν δ’ ἐναντιουμένων, εὐπορώτερον ἄν τισ δύναιτο εἰκάζειν ἐξ αὐτῶν τἀληθέσ· οἱο͂ν τὰσ ὀρειβασίασ τῶν περὶ τὸ θεῖον σπουδαζόντων καὶ αὐτῶν τῶν θεῶν καὶ τοὺσ ἐνθουσιασμοὺσ εἰκότωσ μυθεύουσι κατὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν καθ’ ἣν καὶ οὐρανίουσ νομίζουσι τοὺσ θεοὺσ καὶ προνοητικοὺσ τῶν τε ἄλλων καὶ τῶν προσημασιῶν· τῇ μὲν οὖν ὀρειβασίᾳ τὸ μεταλλευτικὸν καὶ τὸ θηρευτικὸν καὶ ζητητικὸν τῶν πρὸσ τὸν βίον χρησίμων ἐφάνη συγγενέσ, τῶν δ’ ἐνθουσιασμῶν καὶ θρησκείασ καὶ μαντικῆσ τὸ ἀγυρτικὸν καὶ γοητεία ἐγγύσ. τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ φιλότεχνον μάλιστα τὸ περὶ τὰσ Διονυσιακὰσ τέχνασ καὶ τὰσ Ὀρφικάσ. ἀλλ’ ἀπόχρη περὶ αὐτῶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Strabo, Geography, Book 10, chapter 3

(스트라본, 지리학, Book 10, chapter 3)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION