Plutarch, Quaestiones Convivales, book 4, Τίσ ὁ παρ’ Ιοὐδαίοισ θεόσ. 3:

(플루타르코스, Quaestiones Convivales, book 4, Τίσ ὁ παρ’ Ιοὐδαίοισ θεόσ. 3:)

"τῆσ μεγίστησ καὶ τελειοτάτησ ἑορτῆσ παρ’ αὐτοῖσ ὁ καιρόσ ἐστι καὶ ὁ τρόποσ Διονύσῳ προσήκων. "τὴν γὰρ λεγομένην νηστείαν ἄγοντεσ ἀκμάζοντι τρυγητῷ τραπέζασ τε προτίθενται παντοδαπῆσ ὀπώρασ ὑπὸ σκηναῖσ καὶ καλιάσιν ἐκ κλημάτων μάλιστα καὶ κιττοῦ διαπεπλεγμέναισ· "καὶ τὴν προτέραν τῆσ ἑορτῆσ σκηνὴν ὀνομάζουσιν. "ὀλίγαισ δ’ ὕστερον ἡμέραισ ἄλλην ἑορτήν, οὐκ ἂν δι’ αἰνιγμάτων ἀλλ’ ἄντικρυσ Βάκχου καλουμένην, τελοῦσιν. "ἔστι δὲ καὶ κραδηφορία τισ ἑορτὴ καὶ θυρσοφορία παρ’ αὐτοῖσ, ἐν θύρσουσ ἔχοντεσ εἰσ τὸ ἱερὸν εἰσίασιν. "εἰσελθόντεσ δέ, ὅ τι δρῶσιν, οὐκ ἴσμεν· "εἰκὸσ δὲ βακχείαν εἶναι τὰ ποιούμενα· "καὶ γὰρ σάλπιγξι μικραῖσ, ὥσπερ Ἀργεῖοι τοῖσ Διονυσίοισ, ἀνακαλούμενοι τὸν θεὸν χρῶνται· "καὶ κιθαρίζοντεσ ἕτεροι προϊάσιν, οὓσ αὐτοὶ Λευίτασ προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὐιόν τῆσ ἐπικλήσεωσ γεγενημένησ. "οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββάτων ἑορτὴν μὴ παντάπασιν ἀπροσδιόνυσον εἶναι. "Σάβουσ γὰρ καὶ νῦν ἔτι πολλοὶ τοὺσ Βάκχουσ καλοῦσι καὶ ταύτην ἀφιᾶσι τὴν φωνὴν ὅταν ὀργιάζωσι τῷ θεῷ· "βεβαίωσιν δ’ ἔστι δήπου καὶ παρὰ Δημοσθένουσ λαβεῖν καὶ παρὰ Μενάνδρου. "καὶ οὐκ ἀπὸ τρόπου τισ ἂν φαίη τοὔνομα πεποιῆσθαι πρόσ τινα σόβησιν, ἣ κατέχει τοὺσ βακχεύοντασ. "αὐτοὶ δὲ τῷ λόγῳ μαρτυροῦσιν, ὅταν σάββατον τιμῶσι, μάλιστα μὲν πίνειν καὶ οἰνοῦσθαι παρακαλοῦντεσ ἀλλήλουσ· "ὅταν δὲ κωλύῃ τι μεῖζον, ἀπογεύεσθαί γε πάντωσ ἀκράτου νομίζοντεσ. "καὶ ταῦτα μὲν εἰκότα φαίη τισ ἂν εἶναι· "κατὰ κράτοσ δὲ τοὺσ ἐναντίουσ πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺσ ἐλέγχει, μιτρηφόροσ τε προϊὼν ἐν ταῖσ ἑορταῖσ καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένοσ, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνουσ· "κώδωνεσ δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆσ ἐσθῆτοσ, ὑποκομποῦντεσ ἐν τῷ βαδίζειν, ὡσ καὶ παρ’ ἡμῖν· "ψόφοισ δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότουσ τὰσ τοῦ θεοῦ τιθήνασ προσαγορεύουσι· "καὶ ὁ δεικνύμενοσ ἐν τοῖσ ἐναντίοισ τοῦ νεὼ θύρσοσ ἐντετυπωμένοσ καὶ τύμπανα· "ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκει. "ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖσ ἱερουργίαισ, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον, καὶ τοῦτ’ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι. "καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντεσ οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντεσ τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαισ καὶ αὐστηραῖσ Ἕλληνέσ τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡσ ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτοσ πρὸσ τὸν οἶνον ἔχοντοσ, ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ’ αὐτοῖσ μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺσ κολαζομένουσ ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριοσ τῆσ κολάσεωσ·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION