헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Δεϝιρτυ

(플루타르코스, De virtute morali, section 12)

καθόλου δὲ τῶν ὄντων αὐτοὶ τέ φασι καὶ δῆλόν ἐστιν, ὅτι τὰ μὲν ἕξει διοικεῖται τὰ δὲ φύσει τὰ δ’ ἀλόγῳ ψυχῇ, τὰ δὲ καὶ λόγον ἐχούσῃ καὶ διάνοιαν· ὧν ὁμοῦ τι πάντων ὁ ἄνθρωποσ μετέσχηκε καὶ γέγονεν ἐν πάσαισ ταῖσ εἰρημέναισ διαφοραῖσ·

καὶ γὰρ ἕξει συνέχεται καὶ φύσει τρέφεται καὶ λόγῳ χρῆται καὶ διανοίᾳ.

μέτεστιν οὖν αὐτῷ καὶ τοῦ ἀλόγου, καὶ σύμφυτον ἔχει τὴν τοῦ πάθουσ ἀρχήν, οὐκ ἐπεισόδιον ἀλλ’ ἀναγκαίαν οὖσαν, οὐδ’ ἀναιρετέαν παντάπασιν ἀλλὰ θεραπείασ καὶ παιδαγωγίασ δεομένην. τὰ ὠφέλιμα τοῖσ βλαβεροῖσ τοῦ πάθουσ, ἀλλ’ ᾗπερ ὁ φυτάλμιοσ θεὸσ καὶ ἡμερίδησ, τὸ ἄγριον κολοῦσαι καὶ ἀφελεῖν τὴν ἀμετρίαν, εἶτα τιθασεύειν καὶ περιίστασθαι τὸ χρήσιμον.

οὔτε γὰρ οἶνον οἱ φοβούμενοι τὸ μεθύειν ἐκχέουσιν οὔτε πάθοσ οἱ δεδιότεσ τὸ ταρακτικὸν ἀναιροῦσιν ἀλλὰ κεραννύουσι.

καὶ γὰρ καὶ βοῶν καὶ ἵππων τὰ πηδήματα καὶ τοὺσ ἀφηνιασμοὺσ οὐ τὰσ κινήσεισ οὐδὲ τὰσ ἐνεργείασ ἀφαιροῦσι· καὶ τοῖσ πάθεσι δεδαμασμένοισ χρῆται καὶ χειροήθεσιν ὁ λογισμόσ, οὐκ ἐκνευρίσασ οὐδ’ ἐκτεμὼν παντάπασι τῆσ ψυχῆσ τὸ ὑπηρετικὸν ·

ὥσ φησι Πίνδαροσ ἐν δ’ ἀρότρῳ βοῦσ·

κάπρῳ δὲ βουλεύοντα φόνον κύνα χρὴ τλάθυμον ἐξευρεῖν.

ὧν πολὺ χρησιμώτερα τὰ τῶν παθῶν θρέμματα τῷ λογισμῷ συμπαρόντα καὶ συνεπιτείνοντα ταῖσ ἀρεταῖσ· ὁ θυμὸσ τῇ ἀνδρείᾳ μέτριοσ ὤν, ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ, καὶ ἡ νέμεσισ ἐπὶ τοὺσ παρ’ ἀξίαν εὐτυχοῦντασ, ὅταν ἅμ’ ἀνοίᾳ καὶ ὕβρει φλεγόμενοι τὴν ψυχὴν ἐπισχέσεωσ δέωνται.

ἢ φιλανθρωπίασ ἔλεον ἢ τὸ συγχαίρειν καὶ συναλγεῖν εὐνοίασ ἀληθινῆσ οὐδὲ βουλόμενοσ ἄν τισ ἀποσπάσειεν οὐδ’ ἀποτήξειεν.

εἰ δ’ οἱ τὸν ἔρωτα τῇ ἐρωτομανίᾳ συνεκβάλλοντεσ ἁμαρτάνουσιν, οὐδ’ οἱ τὴν ἐπιθυμίαν διὰ τὴν φιλαργυρίαν ψέγοντεσ κατορθοῦσιν ἀλλ’ ὅμοιόν τι πράττουσι τοῖσ τὸ τρέχειν διὰ τὸ προσπταίειν καὶ τὸ βάλλειν διὰ τὸ ὑπερβάλλειν ἀναιροῦσι, καὶ πρὸσ τὸ ᾄδειν τὸ παράπαν διὰ τὸ ἀπᾴδειν ἀπεχθῶσ ἔχουσιν.

οὐ φθορᾷ θερμότητοσ καὶ ψυχρότητοσ, ἀλλὰ συμμετρίαισ καὶ ποσότησι κραθεισῶν ἀπεργάζεται, τοιοῦτον ἐν ψυχῇ τὸ νικῶν, ἐγγενομένησ ὑπὸ λόγου ταῖσ παθητικαῖσ δυνάμεσι καὶ κινήσεσιν ἐπιεικείασ καὶ μετριότητοσ.

οἰδοῦντι γὰρ ἐοίκε καὶ φλεγμαίνοντι σώματι τὸ περιαλγοῦν καὶ περιχαρὲσ καὶ περίφοβον τῆσ ψυχῆσ, οὐ τὸ χαῖρον οὐδὲ τὸ λυπούμενον οὐδὲ τὸ φοβούμενον.

καὶ καλῶσ Ὅμηροσ εἰπών τοῦ δ’ ἀγαθοῦ οὔτ’ ἂρ τρέπεται χρὼσ οὔτε τι λίην ταρβεῖ τὸν φόβον οὐκ ἀφεῖλεν ἀλλὰ τὸν ἄγαν φόβον, ὅπωσ ἀνδρεία μὴ ἀπόνοια καὶ θαρραλεότησ μὴ θρασύτησ γένηται.

διὸ καὶ περὶ τὰσ ἡδονὰσ τὴν ἄγαν ἀφαιρετέον ἐπιθυμίαν καὶ περὶ τὰσ ἀμύνασ τὴν ἄγαν μισοπονηρίαν οὕτω γὰρ ὁ μὲν οὐκ ἀνάλγητοσ ἀλλὰ σώφρων, ὁ δὲ δίκαιοσ οὐκ ὠμὸσ οὐδὲ πικρὸσ ἔσται.

τῶν δὲ παθῶν παντάπασιν ἀναιρεθέντων, εἰ καὶ δυνατόν ἐστιν, ἐν πολλοῖσ ἀργότεροσ;

ὁ λόγοσ καὶ ἀμβλύτεροσ, ὥσπερ κυβερνήτησ, πνεύματοσ ἐπιλιπόντοσ. ταῦτα δ’ ἀμέλει καὶ οἱ νομοθέται συνιδόντεσ ἐμβάλλουσιν εἰσ τὰσ πολιτείασ καὶ φιλοτιμίαν καὶ ζῆλον πρὸσ ἀλλήλουσ· πρὸσ δὲ τοὺσ πολεμίουσ καὶ σάλπιγξι καὶ αὐλοῖσ ἐπεγείρουσι καὶ αὔξουσι τὸ θυμοειδὲσ καὶ μάχιμον. φησιν ὁ Πλάτων, τὸν τεχνίτην καὶ διηκριβωμένον ὁ μουσόληπτοσ καὶ κατάσχετοσ ἀποδείκνυσι γελοῖον, ἀλλὰ καὶ περὶ τὰσ μάχασ τὸ παθητικὸν καὶ τὸ ἐνθουσιῶδεσ ἀνυπόστατόν ἐστι καὶ ἀήττητον·

ὃ καὶ τοὺσ θεοὺσ Ὅμηροσ ἐμποιεῖν φησι τοῖσ ἀνθρώποισ, ὣσ εἰπὼν ἔμπνευσε μένοσ μέγα ποιμένι λαῶν·

καὶ οὐχ ὃ γ’ ἄνευθε θεοῦ τάδε μαίνεται·

καθάπερ ὁρ́μημα τῷ λογισμῷ καὶ ὄχημα τὸ πάθοσ προστιθέντασ. αὐτούσ γε μὴν τούτουσ ὁρᾶν ἔστι πολλάκισ μὲν ἐπαίνοισ τοὺσ νέουσ παρορμῶντασ πολλάκισ δὲ νουθεσίαισ κολάζοντασ· ὧν τῷ μὲν ἕπεται τὸ ἥδεσθαι τῷ δὲ τὸ λυπεῖσθαι·

καὶ γὰρ ἡ νουθεσία καὶ ὁ ψόγοσ ἐμποιεῖ μετάνοιαν καὶ αἰσχύνην, ὧν τὸ μὲν λύπη τῷ γένει τὸ δὲ φόβοσ ἐστί· καὶ τούτοισ μάλιστα χρῶνται πρὸσ τὰσ ἐπανορθώσεισ. οὐ γὰρ οὕτω τὰ μαθήματα φαίη τισ ἄν, ὡσ ἔλεγε Ξενοκράτησ, λαβὰσ εἶναι φιλοσοφίασ, ὡσ τὰ πάθη τῶν νέων, αἰσχύνην ἐπιθυμίαν μετάνοιαν ἡδονὴν λύπην φιλοτιμίαν ὧν ἐμμελῆ καὶ σωτήριον ἁφὴν ἁπτόμενοσ ὁ λόγοσ καὶ ὁ νόμοσ εἰσ τὴν προσήκουσαν ὁδὸν ἀνυσίμωσ καθίστησι τὸν νέον.

τοῖσ αἰσχροῖσ, οὗ μεῖζον οὐδέν ἐστιν οὐδὲ κάλλιον ἀποφῆναι τέλοσ ἐλευθέρῳ προσηκούσησ;

παιδείασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De virtute morali, section 12

(플루타르코스, De virtute morali, section 12)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION