Plutarch, De virtute morali, section 4

(플루타르코스, De virtute morali, section 4)

τὴν δύναμιν ὅση πέφυκε κἀφ’ ὅσον διέρχεται τῷ κρατεῖν καὶ ἄγειν οὐ σκληραῖσ οὐδ’ ἀντιτύποισ ἀγωγαῖσ ἀλλὰ τυπικαῖσ καὶ τὸ ἐνδόσιμον καὶ πειθήνιον ἁπάσησ ἀνάγκησ καὶ βίασ ἐχούσαισ ἀνυσιμώτερον. ἐπεὶ καὶ πνεῦμα δήπου καὶ νεῦρα καὶ ὀστᾶ καὶ τὰ λοιπὰ μέρη τοῦ σώματοσ ἄλογ’ ἐστίν, ἀλλ’ ὅταν ὁρμὴ γένηται, σείσαντοσ ὥσπερ ἡνίασ τοῦ λογισμοῦ, πάντα τέταται καὶ συνῆκται καὶ ὑπακούει·

εἰσ ἔργον καθίστανται βαλεῖν ἢ λαβεῖν ὁρμήσαντοσ ἄριστα δ’ ὁ ποιητὴσ τὸ συμπαθοῦν καὶ συγκατασχηματιζόμενον τῷ λόγῳ τοῦ ἀλόγου παρίστησι διὰ τούτων ὣσ τῆσ τήκετο καλὰ παρήια δάκρυ χεούσησ, κλαιούσησ ἑὸν ἄνδρα παρήμενον·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ θυμῷ μὲν γοόωσαν ἑὴν ἐλέαιρε γυναῖκα, ὀφθαλμοὶ δ’ ὡσ εἰ κέρα ἕστασαν ἠὲ σίδηροσ ἀτρέμασ ἐν βλεφάροισι, δόλῳ δ’ ὅ γε δάκρυα ἔκευθεν.

οὕτωσ κατήκοον εἶχε τῆσ κρίσεωσ καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ αἷμα καὶ τὸ δάκρυον.

δηλοῦσι δὲ καὶ παρὰ καλαῖσ καὶ καλοῖσ, ὧν οὐκ ἐᾷ λόγοσ οὐδὲ νόμοσ θιγεῖν, αἰδοίων φυγαὶ καὶ ἀναχωρήσεισ ἡσυχίαν ἀγόντων καὶ ἀτρεμούντων. εἶτ’ ἀκούσασιν ὡσ ἀδελφῆσ ἐρῶντεσ ἢ θυγατρὸσ ἠγνοήκασιν ἅμα γὰρ ἔπτηξε τὸ ἐπιθυμοῦν ἁψαμένου τοῦ λόγου καὶ τὸ σῶμα τὰ μέρη συνευσχημονοῦντα τῇ κρίσει παρέσχε.

σιτίοισ γε μὴν πολλάκισ καὶ ὄψοισ μάλ’ ἡδέωσ προσενεχθέντεσ ἂν αἴσθωνται καὶ μάθωσιν αὑτοὺσ τῶν μὴ καθαρῶν τι μηδὲ νομίμων ἐδηδοκότασ, οὐ τῇ κρίσει μόνον ἐπιτίθεται τὸ λυποῦν καὶ δάκνον, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τῇ δόξῃ συνδιατρεπόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἔμετοι καὶ ἀνατροπαὶ ναυτιώδεισ ἴσχουσι.

ψαλτήρια διεξιὼν καὶ λύρασ καὶ πηκτίδασ καὶ αὐλοὺσ, καὶ ὅσα μουσικῆσ προσῳδὰ καὶ προσήγορα μηχανησαμένησ ἀνθρωπίνοισ πάθεσιν ἄψυχα συνήδεται καὶ συνεπιθρηνεῖ καὶ συνᾴδει καὶ συνακολασταίνει, τὰσ κρίσεισ ἀναφέροντα καὶ τὰ πάθη καὶ τὰ ἔθη τῶν χρωμένων.

πάσχειν ὑπ’ αὐτοῦ καὶ συνδιατίθεσθαι πέφυκεν, οὐκ ἀποικοῦν οὐδ’, ἀπεσχοινισμένον οὐδὲ πλασσόμενον ἔξωθεν οὐδὲ τυπούμενον ἀνάγκαισ τισὶν ἢ πληγαῖσ, ἀλλὰ φύσει μὲν ἐξηρτημένον ἀεὶ δ’ ὁμιλοῦν καὶ συντρεφόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ὑπὸ συνηθείασ διὸ καὶ καλῶσ ὠνόμασται τὸ ἦθοσ·

ἔστι μὲν γάρ, ὡσ τύπῳ εἰπεῖν;

ποιότησ τοῦ ἀλόγου τὸ ἦθοσ· δ’ ὅτι τὴν ποιότητα ταύτην καὶ τὴν διαφορὰν ἔθει λαμβάνει τὸ ἄλογον ὑπὸ τοῦ λόγου πλαττόμενον, οὐ βουλομένου τὸ πάθοσ ἐξαιρεῖν παντάπασιν οὔτε γὰρ δυνατὸν οὔτ’ ἄμεινον, ἀλλ’ ὁρ́ον τινὰ καὶ τάξιν ἐπιτιθέντοσ αὐτῷ καὶ τὰσ ἠθικὰσ, ἀρετάσ, οὐκ ἀπαθείασ οὔσασ ἀλλὰ συμμετρίασ παθῶν καὶ μεσότητασ, ἐμποιοῦντοσ·

ἐμποιεῖ δὲ τῇ φρονήσει τὴν τοῦ παθητικοῦ δύναμιν εἰσ ἕξιν ἀστείαν καθιστάσ.

τρία γὰρ δὴ ταῦτά φασι περὶ τὴν ψυχὴν ὑπάρχειν, δύναμιν πάθοσ ἕξιν. ἡ μὲν οὖν δύναμισ ἀρχὴ καὶ ὕλη τοῦ πάθουσ, οἱο͂ν ὀργιλότησ αἰσχυντηλία θαρραλεότησ·

δ’ ἂν καλῶσ ὑπὸ τοῦ λόγου παιδαγωγηθῇ τὸ πάθοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION