헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Δεϝιρτυ

(플루타르코스, De virtute morali, section 6)

ἐπεὶ δὲ πολλαχῶσ τὸ μέσον καὶ γὰρ τὸ κεκραμένον τῶν ἀκράτων μέσον, ὡσ λευκοῦ καὶ μέλανοσ τὸ φαιόν· καὶ τὸ περιέχον καὶ περιεχόμενον τοῦ περιεχομένου καὶ περιέχοντοσ, ὡσ τῶν δώδεκα καὶ τεττάρων τὰ ὀκτώ·

καὶ τὸ μηδετέρου τῶν ἄκρων μετέχον, ὡσ ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ τὸ ἀδιάφορον, τούτων μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων ἡ ἀρετὴ προσρητέα μεσότησ. οὔτε γὰρ μῖγμα τῶν κακιῶν ἐστιν οὔτ’ ἐμπεριέχουσα τοὔλαττον ἐμπεριέχεται τῷ πλεονάζοντι τοῦ προσήκοντοσ·

οὔτ’ ἀπήλλακται παντάπασι τῶν παθητικῶν ὁρμῶν, ἐν αἷσ τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον ἐστι. γίγνεται δὲ μεσότησ καὶ λέγεται μάλιστα τῇ περὶ φθόγγουσ καὶ ἁρμονίασ ὁμοίωσ·

ἐκείνη τε γὰρ ἐμμελὴσ οὖσα φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη, τῆσ μὲν τὴν ὀξύτητα τῆσ δὲ τὴν βαρύτητα τὴν ἄγαν διαπέφευγεν ·

αὕτη τε κίνησισ οὖσα καὶ δύναμισ περὶ τὸ ἄλογον, τὰσ ἐκλύσεισ καὶ τὰσ ἐπιτάσεισ καὶ ὅλωσ τὸ μᾶλλον καὶ τὸ ἧττον ἐξαιρεῖ τῆσ ὁρμῆσ, εἰσ τὸ μέτριον καὶ ἀναμάρτητον καθιστᾶσα τῶν παθῶν ἕκαστον. αὐτίκα τὴν μὲν ἀνδρείαν μεσότητά φασιν εἶναι δειλίασ καὶ θρασύτητοσ, ὧν ἡ μὲν ἔλλειψισ ἡ δ’ ὑπερβολὴ τοῦ θυμοειδοῦσ ἐστι·

τὴν δ’ ἐλευθεριότητα μικρολογίασ καὶ ἀσωτίασ, πραότητα δ’ ἀναλγησίασ καὶ ὠμότητοσ· αὐτήν τε σωφροσύνην καὶ δικαιοσύνην, τὴν μὲν περὶ τὰ συμβόλαια μήτε πλέον νέμουσαν αὑτῇ τοῦ προσήκοντοσ μήτ’ ἔλαττον, τὴν δ’ εἰσ τὸ μέσον ἀπαθείασ καὶ ἀναισθησίασ καὶ ἀκολασίασ ἀεὶ τὰσ ἐπιθυμίασ καθιστᾶσαν.

ἐν ᾧ δὴ καὶ μάλιστα δοκεῖ τὸ ἄλογον τῆσ πρὸσ τὸ λογικὸν διαφορᾶσ αὑτοῦ παρέχειν κατανόησιν , καὶ δεικνύειν τὸ πάθοσ ὡσ ἕτερόν τι κομιδῇ τοῦ λόγου ἐστίν.

οὐ γὰρ ἂν διέφερε σωφροσύνησ ἐγκράτεια, καὶ ἀκολασίασ ἀκρασία περὶ τὰσ ἡδονὰσ καὶ τὰσ ἐπιθυμίασ, εἰ ταὐτὸν ἦν τῆσ ψυχῆσ ᾧ ἐπιθυμεῖν ᾧ τε κρίνειν πέφυκε. νῦν δὲ σωφροσύνη μέν ἐστιν, οὗ τὸ παθητικὸν ὥσπερ εὐήνιον θρέμμα καὶ πρᾶον ὁ λογισμὸσ ἡνιοχεῖ καὶ μεταχειρίζεται, περὶ τὰσ ἐπιθυμίασ χρώμενοσ ὑπείκοντι καὶ δεχομένῳ τὸ μέτριον καὶ τὸ εὔσχημον ἑκουσίωσ·

ὁ δ’ ἐγκρατὴσ ἄγει μὲν ἐρρωμένῳ τῷ λογισμῷ καὶ κρατοῦντι τὴν ἐπιθυμίαν, ἄγει δ’ οὐκ ἀλύπωσ οὐδὲ πειθομένην ἀλλὰ πλαγίαν καὶ ἀντιτείνουσαν, οἱο͂ν ὑπὸ πληγῆσ καὶ χαλινοῦ καταβιαζόμενοσ καὶ ἀνακρούων, ἀγῶνοσ ὢν ἐν ἑαυτῷ καὶ θορύβου μεστόσ·

οἱο͂ν ὁ Πλάτων ἐξεικονίζει περὶ τὰ τῆσ ψυχῆσ;

ὑποζύγια, τοῦ χείρονοσ πρὸσ τὸ βέλτιον ζυγομαχοῦντοσ ἅμα καὶ τὸν ἡνίοχον διαταράττοντοσ, ἀντέχειν ὀπίσω καὶ κατατείνειν ὑπὸ σπουδῆσ ἀναγκαζόμενον ἀεὶ μὴ βάλῃ φοίνικασ ἐκ χειρῶν ἱμάντασ κατὰ Σιμωνίδην. ὅθεν οὐδ’ ἀρετὴν αὐτοτελῆ ἀξιοῦσι τὴν ἐγκράτειαν ἀλλ’ ἔλαττον ἀρετῆσ εἶναι·

οὐδὲ πειθόμενον οὐδ’ ὁμολογοῦν τῷ φρονοῦντι τῆσ ψυχῆσ τὸ ἐπιθυμοῦν ἀλλὰ λυποῦν καὶ λυπούμενον καὶ καθειργόμενον ὑπ’ ἀνάγκησ ὥσπερ ἐν στάσει δυσμενὲσ καὶ πολέμιον συνοικεῖ·

πόλισ δ’ ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων γέμει, ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων ἡ τοῦ ἐγκρατοῦσ ψυχὴ διὰ τὴν ἀνωμαλίαν καὶ τὴν διαφοράν.

κατὰ ταὐτὰ δ’ οἰόνται καὶ τὴν ἀκρασίαν ἔλαττόν τι κακίασ εἶναι παντελῆ δὲ κακίαν τὴν ἀκολασίαν. τὸ αἰσχρόν, ὑφ’ οὗ δὲ τῷ κακῶσ κρίνειν προστιθεμένου ταῖσ ἐπιθυμίαισ καὶ τὴν αἴσθησιν ἀποβάλλει τῶν ἁμαρτανομένων.

ἡ δ’ ἀκρασία τῷ μὲν λόγῳ σῴζει τὴν κρίσιν ὀρθὴν οὖσαν, τῷ δὲ πάθει φέρεται παρὰ τὴν κρίσιν ἰσχύοντι τοῦ λόγου μᾶλλον.

ὅθεν διαφέρει τῆσ ἀκολασίασ· ὅπου μὲν γὰρ ἡττᾶται τοῦ πάθουσ ὁ λογισμὸσ ὅπου δ’ οὐδὲ μάχεται, καὶ ὅπου μὲν ἀντιλέγων ἕπεται ταῖσ· ὑπάρχει τῶν ἁμαρτανομένων ὅπου δ’ ἀχθομένῳ, καὶ ὅπου μὲν ἑκὼν φέρεται πρὸσ τὸ αἰσχρὸν ὅπου δὲ προδίδωσιν ἄκων τὸ καλόν·

ὡσ τοῖσ πραττομένοισ ὑπ’ αὐτῶν, οὐχ ἧττον δὲ καὶ τοῖσ λεγομένοισ ἔνεστιν ἡ διαφορὰ κατάδηλοσ·

ἀκολάστων μὲν γὰρ αἵδε φωναὶ ’τίσ δὲ χάρισ, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆσ Ἀφροδίτησ; τεθναίην, ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι. ’τὸ φαγεῖν τὸ πιεῖν τὸ τῆσ Ἀφροδίτησ τυγχάνειν, τὰ δ’ ἄλλα προσθήκασ ἅπαντ’ ἐγὼ καλῶ φησίν, ὥσπερ ἐξ ὅλησ τῆσ ψυχῆσ συνεπινεύων ταῖσ ἡδοναῖσ καὶ ὑπερειπόμενοσ.

οὐχ ἧττον δὲ τούτων ὁ εἰπών ἐά μ’ ἀπολέσθαι·

τοῦτο γάρ μοι συμφέρει τὴν κρίσιν ἔχει τῷ πάθει συννοσοῦσαν.

αἱ δὲ τῆσ ἀκρασίασ ἕτεραι καὶ διαφέρουσαι γνώμην ἔχοντὰ μ’ ἡ φύσισ βιάζεται· καί αἰαῖ, τόδ’ ἤδη θεῖον ἀνθρώποισ κακόν, ὅταν τισ εἰδῇ τἀγαθὸν χρῆται δὲ μή· καὶ εἴκει γὰρ ἤδη θυμὸσ οὐδ’ ἔτ’ ἀντέχει, θινῶδεσ ὡσ ἄγκιστρον ἀγκύρασ σάλῳ θινῶδεσ ἄγκιστρον οὐ φαύλωσ λέγων τὸ μὴ κάτοχον τοῦ λογισμοῦ μηδ’ ἀραρόσ, ἀλλὰ μανότητι τῆσ ψυχῆσ καὶ μαλακίᾳ προϊέμενον τὴν κρίσιν.

δὲ τῆσ εἰκόνοσ ταύτησ κἀκεῖνα εἴρηται ναῦσ ὥσ τισ ἐκ μὲν γῆσ ἀνήρτημαι βρόχοισ, πνεῖ δ’ οὖροσ, ἡμῖν δ’ οὐ κρατεῖ τὰ πείσματα πείσματα γὰρ λέγει τὰσ ἀντεχούσασ κρίσεισ πρὸσ τὸ αἰσχρόν, εἶθ’ ὥσπερ ὑπὸ πνεύματοσ πολλοῦ ῥηγνυμένασ τοῦ πάθουσ.

τῷ γὰρ ὄντι πλησίστιοσ μὲν ἐπὶ τὰσ ἡδονὰσ ὁ ἀκόλαστοσ ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιῶν φέρεται καὶ δίδωσιν ἑαυτὸν καὶ συγκατευθύνει·

φαίνετ’ Ἀναξάρχου κύνεον μένοσ ὃσ ῥα καὶ εἰδώσ, ὡσ φάσαν, ἄθλιοσ ἔσκε, φύσισ δέ μιν ἔμπαλιν ἦγεν ἡδονοπλήξ, ἣν πλεῖστοι ὑποτρείουσι σοφιστῶν.

οὔτε γὰρ ὁ σοφὸσ ἐγκρατὴσ ἀλλὰ σώφρων, οὔθ’ ὁ ἀμαθὴσ ἀκρατὴσ ἀλλ’ ἀκόλαστοσ ὁ μὲν γὰρ ἥδεται τοῖσ καλοῖσ ὁ δ’ οὐκ ἄχθεται τοῖσ αἰσχροῖσ.

σοφιστικῆσ οὖν ψυχῆσ ἡ ἀκρασία, λόγον ἐχούσησ οἷσ ἔγνωκεν ὀρθῶσ ἐμμένειν μὴ δυνάμενον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De virtute morali, section 6

(플루타르코스, De virtute morali, section 6)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION