Plutarch, De virtute et vitio, chapter, section 4

(플루타르코스, De virtute et vitio, chapter, section 4)

Ἅθροιζε χρυσίον, σύναγε ἀργύριον, οἰκοδόμει περιπάτουσ, ἔμπλησον ἀνδραπόδων τὴν οἰκίαν καὶ χρεωστῶν τὴν πόλιν· ἂν μὴ τὰ πάθη τῆσ ψυχῆσ καταστορέσῃσ καὶ τὴν ἀπληστίαν παύσῃσ καὶ φόβων καὶ φροντίδων ἀπαλλάξῃσ σαυτόν, οἶνον διηθεῖσ·

στέγουσι μηδὲ ῥωννυμένοισ ἀλλὰ προσδιαφθειρομένοισ ὑπ’ αὐτῶν.

καὶ διαπτύουσι καὶ παραιτοῦνται προσφερόντων καὶ βιαζομένων, εἶτα, τῆσ κράσεωσ μεταβαλούσησ καὶ πνεύματοσ χρηστοῦ καὶ γλυκέοσ αἵματοσ ἐγγενομένου καὶ θερμότητοσ;

οἰκείασ, ἀναστάντεσ ἄρτον λιτὸν ἐπὶ τυρῷ καὶ καρδάμῳ χαίρουσι καὶ ἀσμενίζουσιν ἐσθίοντεσ;

τοιαύτην ὁ λόγοσ ἐμποιεῖ τῇ ψυχῇ διάθεσιν. αὐτάρκησ ἔσῃ, ἂν μάθῃσ τί τὸ καλὸν κἀγαθόν ἐστι· τρυφήσεισ ἐν πενίᾳ καὶ βασιλεύσεισ καὶ τὸν ἀπράγμονα βίον καὶ ἰδιώτην οὐδὲν ἧττον ἀγαπήσεισ ἢ τὸν ἐπὶ στρατηγίαισ καὶ ἡγεμονίαισ·

οὐ βιώσῃ φιλοσοφήσασ ἀηδῶσ, ἀλλὰ πανταχοῦ ζῆν ἡδέωσ μαθήσῃ καὶ ἀπὸ πάντων· πλοὺτοσ πολλοὺσ εὐεργετοῦντα καὶ πενία πολλὰ μὴ μεριμνῶντα καὶ δόξα τιμώμενον καὶ ἀδοξία μὴ φθονούμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION