Plutarch, De tranquilitate animi, section 6

"κακῶς:? ἔξεστι γὰρ μεθιστάναι τὴν τύχην ἐκ τῶν ἀβουλήτων. φιλοσοφεῖν μετὰ τὴν φυγήν.

Ζήνωνι τῷ Κιτιεῖ μία ναῦς περιῆν φορτηγός: "ὦ τύχη ποιεῖς, εἰς τὸν τρίβωνα καὶ τὴν στοὰν συνελαύνους ἡμᾶς.

τί οὖν κωλύει μιμεῖσθαι τούτους· ἀρχὴν παραγγέλλων διήμαρτες·

ἐν ἀγρῷ διάξεις ἐπιμελόμενος τῶν ἰδίων. ἀλλὰ φιλίαν μνώμενος ἡγεμόνος ἀπώσθης· ἀκινδύνως καὶ ἀπραγμόνως βιώσῃ. πάλιν ἐν πράγμασιν ἀσχολίας ἔχουσι καὶ φροντίδας γέγονας· οὐδὲ θερμὸν ὕδωρ τοσόνδε τέγξει μαλθακὰ γυῖα κατὰ Πίνδαρον, ὡς δόξα ποιεῖ καὶ τὸ τιμᾶσθαι μετά τινος δυνάμεως πόνον ἡδὺν κάματὸν τ εὐκάματον.

ἀλλά τις ἀπήντησεν ἐκ διαβολῆς ἢ φθόνου δυσημερία καὶ σκορακισμός·

ἐπὶ τὰς Μούσας οὔριον τὸ πνεῦμα καὶ τὴν Ἀκαδήμειαν, ὥσπερ Πλάτωνι χειμασθέντι περὶ τὴν Διονυσίου φιλίαν. διὸ καὶ τοῦτο πρὸς εὐθυμίαν μέγα, τὸ τοὺς ἐνδόξους ἀποθεωρεῖν, εἰ μηδὲν ὑπὸ τῶν αὐτῶν πεπόνθασιν. οἱο῀ν ἀπαιδία τὸ λυποῦν ἐστι·

τοὺς Ῥωμαίων ὁρ´α βασιλεῖς, ὧν οὐδεὶς υἱῷ τὴν ἀρχὴν ἀπέλιπε πενίᾳ δυσφορεῖς παρούσῃ· καὶ τίς ἂν ἐβούλου μᾶλλον εἶναι Βοιωτῶν ἢ Ἐπαμεινώνδας·

τίς δὲ Ῥωμαίων ἢ Φαβρίκιος· ἀλλὰ διέφθαρταί σου τὸ γύναιον· οὐκ ἀνέγνωκας οὖν τοὐπίγραμμα τὸ ἐν Δελφοῖς ὑγρᾶς καὶ τραφερᾶς βασιλεὺς Ἆγίς μ ἀνέθηκεν: οὐδ ἀκήκοας, ὅτι τούτου τὴν γυναῖκα Τιμαίαν Ἀλκιβιάδης διέφθειρε, καὶ τὸ γεννηθὲν Ἀλκιβιάδην ἐκάλει ψιθυρίζουσα πρὸς τὰς θεραπαινίδας·

τοῦτ Ἆγιν οὐκ ἐκώλυσεν ἐνδοξότατον Ἑλλήνων εἶναι καὶ μέγιστον ὥσπερ οὐδὲ Στίλπωνα τῶν κατ αὐτὸν φιλοσόφων ἱλαρώτατα ζῆν ἀκόλαστος οὖς ἡ θυγάτηρ:

"ἁμάρτημα τοῦτ ἐστὶν ἢ ἐκείνης·

"ἐκείνης μὲν ἁμάρτημα σὸν δ ἀτύχημα:

"πῶς λέγεις· "οὐχὶ τὰ ἁμαρτήματα καὶ διαπτώματ ἐστί· , ἔφη. "τὰ δὲ διαπτώματ οὐχ ὧν διαπτώματα καὶ ἀποτεύγματα· συνωμολόγησε καὶ ὁ Μητροκλῆς. "τὰ δ ἀποτεύγματ οὐχ ὧν ἀποτεύγματ καὶ ἀτυχήματα· καὶ φιλοσόφῳ κενὸν ἀποδείξας ὕλαγμα, τὴν τοῦ κυνικοῦ βλασφημίαν.?