Plutarch, De tranquilitate animi, section 3

(플루타르코스, De tranquilitate animi, section 3)

οἷσ μὴ τὸ δανείζεσθαι πρόσεστιν, οὐ στένειν τὰσ νύκτασ οὐδὲ στρεφομένουσ ἄνω κάτω οἴμοι λέγειν, ἡδὺν δὲ καὶ πρᾶόν τινα ὕπνον καθεύδειν εἶτα προσδιελθών, ὡσ καὶ τοὺσ πλουσίουσ ἑώρα ταὐτὰ πάσχοντασ τοῖσ πένησιν, ’ἆρ’ ἐστί φησὶ συγγενέσ τι λύπη καὶ βίοσ; τρυφερῷ βίῳ σύνεστιν, ἐνδόξῳ βίῳ πάρεστιν, ἀπόρῳ συγκαταγηράσκει βίῳ.

ἀλλ’ ὥσπερ οἱ δειλοὶ καὶ ναυτιῶντεσ ἐν τῷ πλεῖν, εἶτα ῥᾷον οἰόμενοι διάξειν, ἐὰν εἰσ γαῦλον ἐξ ἀκάτου καὶ πάλιν ἐὰν εἰσ τριήρη μεταβῶσιν, οὐδὲν περαίνουσι, τὴν χολὴν καὶ τὴν δειλίαν συμμεταφέροντεσ ἑαυτοῖσ· οὕτωσ αἱ τῶν βίων ἀντιμεταλήψεισ οὐκ ἐξαιροῦσι τῆσ ψυχῆσ τὰ λυποῦντα καὶ ταράττοντα·

ταῦτα δ’ ἐστὶν ἀπειρία πραγμάτων, ἀλογιστία, τὸ μὴ δύνασθαι μηδ’ ἐπίστασθαι χρῆσθαι τοῖσ παροῦσιν ὀρθῶσ·

ταῦτα καὶ πλουσίουσ χειμάζει καὶ πένητασ, ταῦτα καὶ γεγαμηκότασ ἀνιᾷ καὶ ἀγάμουσ· διὰ ταῦτα φεύγουσι τὴν ἀγορὰν εἶτα τὴν ἡσυχίαν οὐ φέρουσι, διὰ ταῦτα προαγωγὰσ ἐν αὐλαῖσ διώκουσι, καὶ παρελθόντεσ εὐθὺσ βαρύνονται. δυσάρεστον οἱ νοσοῦντεσ ἀπορίασ ὕπο·

φίλων δ’ ὃ τ’ ἐλθὼν λυπρὸσ ὃ τ’ ἀπιὼν βαρύσ ὡσ ὁ Ιὤν φησίν.

εἶτα τῆσ νόσου διαλυθείσησ καὶ κράσεωσ ἑτέρασ ἐγγενομένησ, ἦλθεν ἡ ὑγίεια φίλα πάντα ποιοῦσα καὶ προσηνῆ. ἐπ’ ἐλαίαισ ἢ καρδαμίδι σιτεῖται προσφιλῶσ καὶ προθύμωσ τοιαύτην ὁ λογισμὸσ εὐκολίαν καὶ μεταβολὴν ἐγγενόμενοσ ποιεῖ πρὸσ ἕκαστον βίον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION