헬라어 문장 검색 - Πλυταρ́Δεγενιό20́

(플루타르코스, De genio Socratis, section 20)

καὶ Φειδόλαον ἥψαντο, διαποροῦντεσ τίνοσ οὐσίασ καὶ δυνάμεωσ εἰή τὸ Σωκράτουσ λεγόμενον δαιμόνιον. ἃ μὲν οὖν πρὸσ τὸν Γαλαξιδώρου λόγον ἀντεῖπεν ὁ Σιμμίασ οὐκ ἠκούσαμεν αὐτὸσ δὲ Σωκράτη μὲν ἔφη περὶ τούτων ἐρόμενόσ ποτε μὴ τυχεῖν ἀποκρίσεωσ, διὸ μηδ’ αὖθισ ἐρέσθαι πολλάκισ δ’ αὐτῷ παραγενέσθαι τοὺσ μὲν δι’ ὄψεωσ ἐντυχεῖν θείῳ τινὶ λέγοντασ ἀλαζόνασ ἡγουμένῳ, τοῖσ δ’ ἀκοῦσαί τινοσ φωνῆσ φάσκουσι·

παρίστατο, σκοπουμένοισ ἰδίᾳ πρὸσ ἀλλήλουσ, ὑπονοεῖν μήποτε τὸ Σωκράτουσ δαιμόνιον οὐκ ὄψισ ἀλλὰ φωνῆσ τινοσ αἴσθησισ ἢ λόγου νόησισ εἰή, συνάπτοντοσ ἀτόπῳ τινὶ τρόπῳ πρὸσ αὐτόν·

νοήσεισ λαμβάνοντεσ οἰόνται φθεγγομένων ἀκούειν, ἀλλὰ τοῖσ μὲν ὡσ ἀληθῶσ ὄναρ ἡ τοιαύτη σύνεσισ γίγνεται, δι’ ἡσυχίαν καὶ γαλήνην τοῦ σώματοσ, ὅταν καθεύδωσι μόλισ ἐπήκοον ἔχουσι τὴν ψυχὴν τῶν κρειττόνων καὶ πεπνιγμένοι γε θορύβῳ τῶν παθῶν καὶ περιαγωγῇ τῶν χρειῶν εἰσακοῦσαι καὶ παρασχεῖν τὴν διάνοιαν οὐ δύνανται τοῖσ δηλουμένοισ.

τῷ σώματι μικρὰ τῶν ἀναγκαίων χάριν καταμιγνὺσ αὑτόν, εὐαφὴσ ἦν καὶ λεπτὸσ ὑπὸ τοῦ προσπεσόντοσ ὀξέωσ μεταβαλεῖν ·

τὸ δὲ προσπῖπτον οὐ φθόγγον ἀλλὰ λόγον ἄν τισ εἰκάσειε δαίμονοσ, ἄνευ φωνῆσ ἐφαπτόμενον αὐτῷ τῷ δηλουμένῳ τοῦ νοοῦντοσ πληγῇ γὰρ ἡ φωνὴ προσέοικε τῆσ ψυχῆσ, δι’ ὤτων βίᾳ τὸν λόγον εἰσδεχομένησ, ὅταν ἀλλήλοισ ἐντυγχάνωμεν.

ὁ δὲ τοῦ κρείττονοσ νοῦσ ἄγει τὴν εὐφυᾶ ψυχὴν ἐπιθιγγάνων τῷ νοηθέντι πληγῆσ μὴ δεομένην·

τὰσ ὁρμάσ, οὐ βιαίουσ ὑπὸ παθῶν ἀντιτεινόντων, ἀλλ’ εὐστρόφουσ καὶ μαλακὰσ ὥσπερ ἡνίασ ἐνδούσασ.

οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν ὁρῶντασ τοῦτο μὲν ὑπὸ μικροῖσ;

οἰάξι μεγάλων περιαγωγὰσ ὁλκάδων, τοῦτο δὲ τροχῶν κεραμεικῶν δίνησιν ἄκρασ παραψαύσει χειρὸσ ὁμαλῶσ περιφερομένων· ἄψυχα μὲν γὰρ ἀλλ’ ὅμωσ τροχαλὰ ταῖσ κατασκευαῖσ ὑπὸ λειότητοσ ἐνδίδωσι πρὸσ τὸ κινοῦν ῥοπῆσ γενομένησ. νοηθὲν κινεῖσθαι ἐνταῦθα γὰρ εἰσ τὸ νοοῦν αἱ τῶν παθῶν καὶ ὁρμῶν κατατείνουσιν ἀρχαί·

τούτου δὲ σεισθέντοσ, ἑλκόμεναι σπῶσι καὶ συντείνουσι τὸν ἄνθρωπον.

ᾗ καὶ μάλιστα τὸ νοηθὲν ἡλίκην ἔχει ῥώμην καταμαθεῖν δίδωσιν· ὀστᾶ γὰρ ἀναίσθητα καὶ νεῦρα καὶ σάρκεσ ὑγρῶν περίπλεαι, καὶ βαρὺσ ὁ ἐκ τούτων ὄγκοσ ἡσυχάζων καὶ κείμενοσ, · ἅμα τῷ τὴν ψυχὴν ἐν μνηστείᾳ βαλέσθαι τι καὶ πρὸσ αὐτὸ κινῆσαι τὴν ὁρμήν, ὅλοσ ἀναστὰσ καὶ συνταθείσ, πᾶσι τοῖσ μέρεσιν οἱο͂ν ἐπτερωμένοσ φέρεται πρὸσ τὴν πρᾶξιν. ὄγκον, ἀλλ’ ἐν ὅσῳ μάλα δίχα φωνῆσ ἐννοηθεὶσ κινεῖ λόγοσ ἀπραγμόνωσ, οὕτωσ οὐκ ἂν οἶμαι δυσπείστωσ ἔχοιμεν ὑπὸ νοῦ κρείσσονοσ νοῦν καὶ ψυχῆσ θειοτέρασ ἂν ἄγεσθαι θύραθεν ἐφαπτομένησ ἣν πέφυκεν ἐπαφὴν λόγοσ ἴσχειν πρὸσ λόγον ὥσπερ φῶσ ἀνταύγειαν.

τῷ γὰρ ὄντι τὰσ μὲν ἀλλήλων νοήσεισ οἱο͂ν ὑπὸ σκότῳ διὰ φωνῆσ ψηλαφῶντεσ γνωρίζομεν·

αἱ δὲ τῶν δαιμόνων φέγγοσ ἔχουσαι τοῖσ δυναμένοισ ἐλλάμπουσιν, οὐ δεόμεναι ῥημάτων οὐδ’ ὀνομάτων, οἷσ χρώμενοι πρὸσ ἀλλήλουσ; οἱ ἄνθρωποι συμβόλοισ εἴδωλα τῶν νοουμένων καὶ εἰκόνασ ὁρῶσιν, αὐτὰ δ’ οὐ γιγνώσκουσι πλὴν οἷσ ἔπεστιν ἴδιόν τι καὶ δαιμόνιον ὥσπερ εἴρηται φέγγοσ·

καίτοι τὸ περὶ τὴν φωνὴν γιγνόμενον ἔστιν παραμυθεῖται τοὺσ ἀπιστοῦντασ·

ὁ γὰρ ἀὴρ φθόγγοισ ἐνάρθροισ τυπωθεὶσ καὶ γενόμενοσ δι’ ὅλου λόγοσ καὶ φωνὴ πρὸσ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀκροωμένου περαίνει τὴν νόησιν· ὥστε θαυμάζειν οὐκ ἄξιον, εἰ καὶ κατὰ τοῦτο τὸ νοηθὲν ὑπὸ τῶν ἀμεινόνων ὁ ἀὴρ τρεπόμενοσ δι’ εὐπάθειαν ἐνσημαίνεται τοῖσ θείοισ καὶ περιττοῖσ ἀνδράσι τὸν τοῦ νοήσαντοσ λόγον.

ὥσπερ γὰρ αἱ πληγαὶ τῶν οντων ἀσπίσι χαλκαῖσ ἁλίσκονται διὰ τὴν ἀντήχησιν , ὅταν ἐκ βάθουσ ἀναφερόμεναι προσπέσωσι , τῶν δ’ ἄλλων ἀδήλωσ διεκθέουσαι λανθάνουσιν· οὕτωσ οἱ τῶν δαιμόνων λόγοι διὰ πάντων φερόμενοι μόνοισ ἐνηχοῦσι τοῖσ ἀθόρυβον ἦθοσ καὶ νήνεμον ἔχουσι τὴν ψυχὴν, οὓσ δὴ καὶ ἱεροὺσ καὶ δαιμονίουσ ἀνθρώπουσ καλοῦμεν.

οἱ δὲ πολλοὶ καταδαρθοῦσιν οἰόνται τὸ δαιμόνιον ἀνθρώποισ ἐπιθειάζειν·

εἰ δ’ ἐγρηγορότασ καὶ καθεστῶτασ ἐν τῷ φρονεῖν ὁμοίωσ κινοῦσι, θαυμαστὸν ἡγοῦνται καὶ ἄπιστον· ὥσπερ ἂν εἴ τισ οἰοίτο, τὸν μουσικὸν ἀνειμένῃ τῇ λύρᾳ χρώμενον, ὅταν συστῇ τοῖσ τόνοισ ἢ καθαρμοσθῇ, μὴ ἅπτεσθαι μηδὲ χρῆσθαι.

πολυπραγμονεῖν περὶ Σωκράτουσ, ὡσ κρείττονα δήπουθεν ἔχοντοσ ἐν αὑτῷ μυρίων διδασκάλων καὶ παιδαγωγῶν ἡγεμόνα πρὸσ τὸν βίον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plutarch, De genio Socratis, section 20

(플루타르코스, De genio Socratis, section 20)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION