Plato, Laws, book 1 131:

ἥκιστα. ἆρ’ οὖν πονηρότατοσ, φαμέν, ὁ τοιοῦτοσ; πολύ γε. οὐ μόνον ἄρ’, ὡσ ἐοίκεν, ὁ γέρων δὶσ παῖσ γίγνοιτ’ ἄν, ἀλλὰ καὶ ὁ μεθυσθείσ. ἄριστα εἶπεσ, ὦ ξένε. τούτου δὴ τοῦ ἐπιτηδεύματοσ ἔσθ’ ὅστισ λόγοσ ἐπιχειρήσει πείθειν ἡμᾶσ ὡσ χρὴ γεύεσθαι καὶ μὴ φεύγειν παντὶ σθένει κατὰ τὸ δυνατόν; ἐοίκ’ εἶναι· σὺ γοῦν φῂσ καὶ ἕτοιμοσ ἦσθα νυνδὴ λέγειν.