Plato, Laws, book 1 2:

θεὸσ ἤ τισ ἀνθρώπων ὑμῖν, ὦ ξένοι, εἴληφε τὴν αἰτίαν τῆσ τῶν νόμων διαθέσεωσ; θεόσ, ὦ ξένε, θεόσ, ὥσ γε τὸ δικαιότατον εἰπεῖν· παρὰ μὲν ἡμῖν Ζεύσ, παρὰ δὲ Λακεδαιμονίοισ, ὅθεν ὅδε ἐστίν, οἶμαι φάναι τούτουσ Ἀπόλλωνα. ἦ γάρ; ναί. μῶν οὖν καθ’ Ὅμηρον λέγεισ ὡσ τοῦ Μίνω φοιτῶντοσ πρὸσ τὴν τοῦ πατρὸσ ἑκάστοτε συνουσίαν δι’ ἐνάτου ἔτουσ καὶ κατὰ τὰσ παρ’ ἐκείνου φήμασ ταῖσ πόλεσιν ὑμῖν θέντοσ τοὺσ νόμουσ;