Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Σοφιστής 122:

πῶσ δ’ οὔ; τὴν δὴ φάντασμα ἀλλ’ οὐκ εἰκόνα ἀπεργαζομένην τέχνην ἆρ’ οὐ φανταστικὴν ὀρθότατ’ ἂν προσαγορεύοιμεν; πολύ γε. τούτω τοίνυν τὼ δύο ἔλεγον εἴδη τῆσ εἰδωλοποιικῆσ, εἰκαστικὴν καὶ φανταστικήν. ὀρθῶσ. ὃ δέ γε καὶ τότ’ ἠμφεγνόουν, <ἐν> ποτέρᾳ τὸν σοφιστὴν θετέον, οὐδὲ νῦν πω δύναμαι θεάσασθαι σαφῶσ, ἀλλ’ ὄντωσ θαυμαστὸσ ἁνὴρ καὶ κατιδεῖν παγχάλεποσ, ἐπεὶ καὶ νῦν μάλα εὖ καὶ κομψῶσ εἰσ ἄπορον εἶδοσ διερευνήσασθαι καταπέφευγεν.