Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Θεαίτητος 281:

καὶ πῶσ ἄν; ἀλλ’ οὐ μήν, ἅ γέ τισ οἶδεν, οἰέταί που ἃ μὴ οἶδεν αὐτὰ εἶναι, οὐδ’ αὖ ἃ μὴ οἶδεν, ἃ οἶδεν. τέρασ γὰρ ἔσται. πῶσ οὖν ἂν ἔτι ψευδῆ δοξάσειεν; ἐκτὸσ γὰρ τούτων ἀδύνατόν που δοξάζειν, ἐπείπερ πάντ’ ἢ ἴσμεν ἢ οὐκ ἴσμεν, ἐν δὲ τούτοισ οὐδαμοῦ φαίνεται δυνατὸν ψευδῆ δοξάσαι. ἀληθέστατα. ἆρ’ οὖν οὐ ταύτῃ σκεπτέον ὃ ζητοῦμεν, κατὰ τὸ εἰδέναι καὶ μὴ εἰδέναι ἰόντασ, ἀλλὰ κατὰ τὸ εἶναι καὶ μή;