Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, Θεαίτητος 210:

τῷ οὖν ἀδικοῦντι καὶ ἀνόσια λέγοντι ἢ πράττοντι μακρῷ ἄριστ’ ἔχει τὸ μὴ συγχωρεῖν δεινῷ ὑπὸ πανουργίασ εἶναι· ἀγάλλονται γὰρ τῷ ὀνείδει καὶ οἰόνται ἀκούειν ὅτι οὐ λῆροί εἰσι, γῆσ ἄλλωσ ἄχθη, ἀλλ’ ἄνδρεσ οἱούσ δεῖ ἐν πόλει τοὺσ σωθησομένουσ. λεκτέον οὖν τἀληθέσ, ὅτι τοσούτῳ μᾶλλόν εἰσιν οἱοῖ οὐκ οἰόνται, ὅτι οὐχὶ οἰόνται· ἀγνοοῦσι γὰρ ζημίαν ἀδικίασ, ὃ δεῖ ἥκιστα ἀγνοεῖν. οὐ γάρ ἐστιν ἣν δοκοῦσιν, πληγαί τε καὶ θάνατοι, ὧν ἐνίοτε πάσχουσιν οὐδὲν ἀδικοῦντεσ, ἀλλὰ ἣν ἀδύνατον ἐκφυγεῖν. τίνα δὴ λέγεισ;