Lucian, Symposium, (no name) 5:

ἀλλ’ ἐκεῖνό μοι πρῶτον εἰπέ, τῷ παιδὶ τῷ Ζήνωνι ὁ Ἀρισταίνετοσ ἀγόμενοσ γυναῖκα εἱστία ὑμᾶσ; οὔκ ἀλλὰ τὴν θυγατέρα ἐξεδίδου αὐτὸσ τὴν Κλεανθίδα τῷ Εὐκρίτου τοῦ δανειστικοῦ, τῷ φιλοσοφοῦντι. Παγκάλῳ νὴ Δία μειρακίῳ, ἁπαλῷ γε μὴν ἔτι καὶ οὐ πάνυ καθ’ ὡρ́αν γάμων. ἀλλ’ οὐκ εἶχεν ἄλλον ἐπιτηδειότερον, οἶμαι. τοῦτον οὖν κόσμιόν τε εἶναι δοκοῦντα καὶ πρὸσ φιλοσοφίαν ὡρμημένον, ἔτι δὲ μόνον ὄντα πλουσίῳ τῷ Εὐκρίτῳ, προείλετο νυμφίον ἐξ ἁπάντων. οὐ μικρὰν λέγεισ αἰτίαν τὸ πλουτεῖν τὸν Εὔκριτον. ἀτὰρ οὖν, ὦ Λυκῖνε, τίνεσ οἱ δειπνοῦντεσ ἦσαν; τοὺσ μὲν ἄλλουσ τί ἄν σοι λέγοιμι;