Lucian, Patriae Encomium, (no name) 1:

ὅτι μὲν οὐδὲν γλύκιον ἧσ πατρίδοσ, φθάνει προτεθρυλημένον. ἆρ’ οὖν ἥδιον μὲν οὐδέν, σεμνότερον δέ τι καὶ θειότερον ἄλλο; καὶ μὴν ὅσα σεμνὰ καὶ θεῖα νομίζουσιν ἄνθρωποι, τούτων πατρὶσ αἰτία καὶ διδάσκαλοσ, γεννησαμένη καὶ ἀναθρεψαμένη καὶ παιδευσαμένη. πόλεων μὲν οὖν μεγέθη καὶ λαμπρότητασ καὶ πολυτελείασ κατασκευῶν θαυμάζουσι πολλοί, πατρίδασ δὲ στέργουσι πάντεσ· καὶ τοσοῦτον οὐδεὶσ ἐξηπατήθη τῶν καὶ πάνυ κεκρατημένων ὑπὸ τῆσ κατὰ τὴν θέαν ἡδονῆσ, ὡσ ὑπὸ τῆσ ὑπερβολῆσ τῶν παρ’ ἄλλοισ θαυμάτων λήθην ποιήσασθαι τῆσ πατρίδοσ.