Lucian, Lexiphanes, (no name) 4:

"ἐγώ τε καὶ Ὀνόμαρχοσ καὶ Ἑλλάνικοσ οὑτοσὶ ἑψόμεθα· "καὶ γὰρ ὁ γνώμων σκιάζει μέσην τὴν πόλον, καὶ δέοσ μὴ ἐν λουτρίῳ ἀπολουσώμεθα κατόπιν τῶν Καριμάντων μετὰ τοῦ σύρφακοσ βύζην ὠστιζόμενοι. "ἐγὼ δὲ καὶ δυσωπῶ· "καὶ γὰρ τὰ κόρα μοι ἐπιτεθόλωσθον καὶ σκαρδαμύττω θαμὰ καὶ ἀρτίδακρύσ εἰμι καὶ τὰ ὄμματά μοι φαρμακᾷ καὶ δέομαι Ἀσκληπιάδου τινὸσ ὀφθαλμοσόφου, ὃσ ταράξασ καὶ ἐγχέασ μοι φάρμακον ἀπερυθριᾶσαί τε ποιήσει τοὺσ ὀφθαλμοὺσ καὶ μηκέτι τι λημαλέουσ εἶναι μηδὲ διερὸν βλέπειν.