Lucian, Imagines, (no name) 10:

ἔχ’ ἀτρέμασ. συνίημι γὰρ ἤδη πάνυ σαφῶσ ἥντινα καὶ λέγεισ τὴν γυναῖκα, τούτοισ τε αὐτοῖσ γνωρίσασ καὶ τῇ πατρίδι. καὶ εὐνούχουσ δέ τινασ ἕπεσθαι αὐτῇ ἔφησ. νὴ Δία, καὶ στρατιώτασ τινάσ. τὴν βασιλεῖ συνοῦσαν, ὦ μακάριε, τὴν ἀοίδιμον ταύτην λέγεισ. τί δέ ἐστιν αὐτῇ τοὔνομα; πάνυ καὶ τοῦτο γλαφυρόν, ὦ Λυκῖνε, καὶ ἐπέραστον ὁμώνυμοσ γάρ ἐστιν τῇ τοῦ Ἀβραδάτα ἐκείνῃ τῇ καλῇ· οἶσθα πολλάκισ ἀκούσασ Ξενοφῶντοσ ἐπαινοῦντόσ τινα σώφρονα καὶ καλὴν γυναῖκα. νὴ Δία, καὶ ὥσπερ γε ὁρῶν αὐτὴν οὕτω διατέθειμαι, ὁπόταν κατ’ ἐκεῖνό που ἀναγιγνώσκων γένωμαι, καὶ μονονουχὶ καὶ ἀκούω λεγούσησ αὐτῆσ ἃ πεποίηται λέγουσα, καὶ ὡσ ὥπλιζε τὸν ἄνδρα καὶ οἱά ἦν παραπέμπουσα αὐτὸν ἐπὶ τὴν μάχην.