헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ιμαγινέ1́

(루키아노스, Imagines, (no name))

ἀλλ’ ἧ Ἰθίούτόν τι βττασγον οι τὴν Γοργὼ ἰδόντεσ οἱο͂ν ἐγὼ ἔναγχοσ ἔπαθον, ὦ Πολύστρατε, παγκάλην τινὰ γυναῖκα ἰδών αὐτὸ γὰρ τὸ τοῦ μύθου ἐκεῖνο, μικροῦ δέω λίθοσ ἐξ ἀνθρώπου σοι γεγονέναι πεπηγὼσ ὑπὸ τοῦ θαύματοσ. Ἡράκλεισ, ὑπερφυέσ τι τὸ θέαμα φὴσ καὶ δεινῶσ βίαιον, εἴ γε καὶ Λυκῖνον ἐξέπληξε γυνή τισ οὖσα· σὺ γὰρ ὑπὸ μὲν τῶν μειρακίων καὶ πάνυ ῥᾳδίωσ αὐτὸ πάσχεισ, ὥστε θᾶττον ἄν τισ ὅλον τὸν Σίπυλον μετακινήσειεν ἢ σὲ τῶν καλῶν ἀπάγοι μὴ οὐχὶ παρεστάναι αὐτοῖσ κεχηνότα καὶ ἐπιδακρύοντά γε πολλάκισ ὥσπερ ἐκείνην αὐτὴν τὴν τοῦ Ταντάλου. ἀτὰρ εἰπέ μοι, τίσ ἡ λιθοποιὸσ αὕτη Μέδουσα ἡμῖν ἐστιν καὶ πόθεν, ὡσ καὶ ἡμεῖσ ἴδοιμεν οὐ γάρ, οἶμαι, φθονήσεισ ἡμῖν τῆσ θέασ οὐδὲ ζηλοτυπήσεισ, εἰ μέλλοιμεν πλησίον που καὶ αὐτοὶ παραπεπηγέναι σοι ἰδόντεσ. καὶ μὴν εὖ εἰδέναι χρή σε, ὡσ κἂν ἐκ περιωπῆσ μόνον ἀπίδῃσ εἰσ αὐτήν, ἀχανῆ σε καὶ τῶν ἀνδριάντων ἀκινητότερον ἀποφανεῖ. καίτοι τοῦτο μὲν ἴσωσ εἰρηνικώτερόν ἐστιν καὶ τὸ τραῦμα ἧττον καίριον, εἰ αὐτὸσ ἴδοισ· εἰ δὲ κἀκείνη προσβλέψειὲ σε, τίσ ἔσται μηχανὴ ἀποστῆναι αὐτῆσ ; ἀπάξει γάρ σε ἀναδησαμένη ἔνθα ἂν ἐθέλῃ, ὅπερ καὶ ἡ λίθοσ ἡ Ἡρακλεία δρᾷ τὸν σίδηρον. παύου, ὦ Λυκῖνε, τεράστιόν τι κάλλοσ ἀναπλάττων, ἀλλ’ εἰπέ, τίσ ἡ γυνή ἐστιν.

οἰεί γάρ με ὑπερβαλέσθαι τῷ λόγῳ, ὃσ δέδια μή σοι ἰδόντι ἀσθενήσ τισ ἐπαινέσαι δόξω, παρὰ τοσοῦτον ἀμείνων φανεῖται; πλὴν ἀλλὰ ἥτισ μέν, οὐκ ἂν εἰπεῖν ἔχοιμι, θεραπεία δὲ πολλὴ καὶ ἡ ἄλλη περὶ αὐτὴν παρασκευὴ λαμπρὰ καὶ εὐνούχων τι πλῆθοσ καὶ ἅβραι πάνυ πολλαί, καὶ ὅλωσ μεῖζόν γε ἢ κατὰ ἰδιωτικὴν τύχην ἐδόκει τὸ πρᾶγμα εἶναι. οὐδὲ τοὔνομα ἐπύθου σύ γε ἥτισ καλοῖτο ; "τὰ Σμυρναϊκὰ κάλλη· "καὶ θαυμαστὸν οὐδέν, εἰ ἡ καλλίστη τῶν Ιὠνικῶν πόλεων τὴν καλλίστην γυναῖκα ἤνεγκεν. ἐδόκει δέ μοι Σμυρναῖοσ καὶ αὐτὸσ ὁ λέγων εἶναι, οὕτωσ ἐσεμνύνετο ἐπ’ αὐτῇ. οὐκοῦν ἐπεὶ λίθου τοῦτό γε ὡσ ἀληθῶσ ἐποίησασ οὔτε παρακολουθήσασ οὔτε τὸν Σμυρναῖον ἐκεῖνον ἐρόμενοσ, ὅστισ ἦν, κἂν τὸ εἶδοσ ὡσ οἱο͂́ν τε ὑπόδειξον τῷ λόγῳ·

τάχα γὰρ ἂν οὕτωσ γνωρίσαιμι. ὁρᾷσ ἡλίκον τοῦτο ᾔτησασ ; οὐ κατὰ λόγων δύναμιν, καὶ μάλιστά γε τῶν ἐμῶν, ἐμφανίσαι θαυμασίαν οὕτωσ εἰκόνα, πρὸσ ἣν μόλισ ἂν ἢ Ἀπελλῆσ ἢ Ζεῦξισ ἢ Παρράσιοσ ἱκανοὶ ἔδοξαν, ἢ εἴ τισ Φειδίασ ἢ Ἀλκαμένησ ἐγὼ δὲ λυμανοῦμαι τὸ ἀρχέτυπον ἀσθενείᾳ τῆσ τέχνησ. ὅμωσ, ὦ Λυκῖνε, ποία τισ τὴν ὄψιν ; οὐ γὰρ ἐπισφαλὲσ τὸ τόλμημα, εἰ φίλῳ ἀνδρὶ ἐπιδείξαισ τὴν εἰκόνα, ὅπωσ ἂν τῆσ γραμμῆσ ἔχῃ. καὶ μὴν ἀσφαλέστερον αὐτὸσ ποιήσειν μοι δοκῶ τῶν παλαιῶν τινασ ἐκείνων τεχνιτῶν παρακαλέσασ ἐπὶ τὸ ἔργον, ὡσ ἀναπλάσειάν μοι τὴν γυναῖκα. πῶσ τοῦτο φήσ ; ἢ πῶσ ἂν ἀφίκοιντό σοι πρὸ τοσούτων ἐτῶν ἀποθανόντεσ ; ῥᾳδίωσ, ἤνπερ σὺ μὴ ὀκνήσῃσ ἀποκρίνασθαί τί μοι. ἐρώτα μόνον. ἐπεδήμησάσ ποτε, ὦ Πολύστρατε, τῇ Κνιδίων ;

καὶ μάλα. οὐκοῦν καὶ τὴν Ἀφροδίτην εἶδεσ πάντωσ αὐτῶν ; νὴ Δία, τῶν Πραξιτέλουσ ποιημάτων τὸ κάλλιστον. ἀλλὰ καὶ τὸν μῦθον ἤκουσασ, ὃν λέγουσιν οἱ ἐπιχώριοι περὶ αὐτῆσ, ὡσ ἐρασθείη τισ τοῦ ἀγάλματοσ καὶ λαθὼν ὑπολειφθεὶσ ἐν ἱερῷ συγγένοιτο, ὡσ δυνατὸν ἀγάλματι. τοῦτο μέντοι· ἄλλωσ ἱστορείσθω. σὺ δὲ ‐ ταύτην γάρ, ὡσ φήσ, εἶδεσ ‐ ἴθι μοὶ καὶ τόδε ἀπόκριναι, εἰ καὶ τὴν ἐν κήποισ Ἀθὴνησι τὴν Ἀλκαμένουσ ἑώρακασ. ἦ πάντων γ’ ἄν, ὦ Λυκῖνε, ὁ ῥᾳθυμότατοσ ἦν, εἰ τὸ κάλλιστον τῶν Ἀλκαμένουσ πλασμάτων παρεῖδον. ἐκεῖνο μέν γε, ὦ Πολύστρατε, οὐκ ἐξερήσομαί σε, εἰ πολλάκισ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν ἀνελθὼν καὶ τὴν Καλάμιδοσ Σωσάνδραν τεθέασαι. εἶδον κἀκείνην πολλάκισ. ἀλλὰ καὶ ταῦτα μὲν ἱκανῶσ. τῶν δὲ Φειδίου ἔργων τί μάλιστα ἐπῄνεσασ ; τί δ’ ἄλλο ἢ τὴν Λημνίαν, ᾗ καὶ ἐπιγράψαι τοὔνομα ὁ Φειδίασ ἠξίωσε; καὶ νὴ Δία τὴν Ἀμαζόνα τὴν ἐπερειδομένην τῷ δορατίῳ. τὰ κάλλιστα, ὦ ἑταῖρε, ὥστ’ οὐκέτ’ ἄλλων τεχνιτῶν δεήσει.

φέρε δή, ἐξ ἁπασῶν ἤδη τούτων ὡσ οἱο͂́ν τε συναρμόσασ μίαν σοι εἰκόνα ἐπιδείξω, τὸ ἐξαίρετον παρ’ ἑκάστησ ἔχουσαν. καὶ τίνα ἂν τρόπον τουτὶ γένοιτο ; οὐ χαλεπόν, ὦ Πολύστρατε, εἰ τὸ ἀπὸ τοῦδε παραδόντεσ τὰσ εἰκόνασ τῷ λόγῳ, ἐπιτρέψαιμεν αὐτῷ μετακοσμεῖν καὶ συντιθέναι καὶ ἁρμόζειν ὡσ ἂν εὐρυθμότατα δύναιτο, φυλάττων ἅμα τὸ συμμιγὲσ ἐκεῖνο καὶ ποικίλον. εὖ λέγεισ· καὶ δὴ παραλαβὼν δεικνύτω· ἐθέλω γὰρ εἰδέναι ὅ τι καὶ χρήσεται αὐταῖσ, ἢ ὅπωσ ἐκ τοσούτων μίαν τινὰ συνθεὶσ οὐκ ’ἀπᾴδουσαν ἀπεργάσεται . καὶ μὴν ἤδη σοι ὁρᾶν παρέχει γιγνομένην τὴν εἰκόνα, ὧδε συναρμόζων, τῆσ ἐκ Κνίδου ἡκούσησ μόνον τὴν κεφαλὴν λαβών οὐδὲν γὰρ τοῦ ἄλλου σώματοσ γυμνοῦ ὄντοσ δεήσεται·

καὶ μάλιστα, ἐπειδὰν εἰσ τὸ ἀκριβέστατον ἀποτελεσθῇ· τὰ μὲν ἀμφὶ τὴν κόμην καὶ μέτωπον ὀφρύων τε τὸ εὔγραμμον ἐάσει ἔχειν ὥσπερ ὁ Πραξιτέλησ ἐποίησεν, καὶ τῶν ὀφθαλμῶν δὲ τὸ ὑγρὸν ἅμα τῷ φαιδρῷ καὶ κεχαρισμένῳ, καὶ τοῦτο διαφυλάξει κατὰ τὸ Πραξιτέλει δοκοῦν τὰ μῆλα δὲ καὶ ὅσα τῆσ ὄψεωσ ἀντωπὰ παρ’ Ἀλκαμένουσ καὶ τῆσ ἐν κήποισ λήψεται, καὶ προσέτι χειρῶν ἄκρα καὶ καρπῶν τὸ εὔρυθμον καὶ δακτύλων τὸ εὐάγωγον εἰσ λεπτὸν ἀπολῆγον παρὰ τῆσ ἐν κήποισ καὶ ταῦτα. τὴν δὲ τοῦ παντὸσ προσώπου περιγραφὴν καὶ παρειῶν τὸ ἁπαλὸν καὶ ῥῖνα σύμμετρον ἡ Λημνία παρέξει καὶ Φειδίασ· ἔτι καὶ στόματοσ ἁρμογὴν αὐτὸσ καὶ τὸν αὐχένα, παρὰ τῆσ Ἀμαζόνοσ λαβών ἡ Σωσάνδρα δὲ καὶ Κάλαμισ αἰδοῖ κοσμήσουσιν αὐτήν, καὶ τὸ μειδίαμα σεμνὸν καὶ λεληθὸσ ὥσπερ τὸ ἐκείνησ ἔσται· καὶ τὸ εὐσταλὲσ δὲ καὶ κόσμιον τῆσ ἀναβολῆσ παρὰ τῆσ Σωσάνδρασ, πλὴν ὅτι ἀκατακάλυπτοσ αὕτη ἔσται τὴν κεφαλήν. τῆσ ἡλικίασ δὲ τὸ μέτρον ἡλίκον ἂν γένοιτο, κατὰ τὴν ἐν, Κνίδῳ ἐκείνην μάλιστα. καὶ γὰρ καὶ τοῦτο κατὰ τὸν Πραξιτέλη μεμετρήσθω. τί σοι, ὦ Πολύστρατε, δοκεῖ ; καλὴ γενήσεσθαι ἡ εἰκών ; ἔτι γάρ, ὦ πάντων γενναιότατε, καταλέλοιπάσ τι κάλλοσ ἔξω τοῦ ἀγάλματοσ οὕτωσ πάντα εἰσ τὸ αὐτὸ συμπεφορηκώσ.

τί τοῦτο ; οὐ τὸ ^ μικρότατον, ὦ φιλότησ, εἰ μή σοι δόξει ὀλίγα πρὸσ εὐμορφίαν συντελεῖν χρόα καὶ τὸ ἑκάστῳ πρέπον, ὡσ μέλανα μὲν εἶναι ἀκριβῶσ ὁπόσα μέλανα, λευκὰ δὲ ὅσα τοιαῦτα χρή, καὶ τὸ ἐρύθημα ἐπανθεῖν καὶ τὰ τοιαῦτα· κινδυνεύει τοῦ μεγίστου ἔτι ἡμῖν προσδεῖν. πόθεν οὖν καὶ ταῦτα πορισαίμεθ’ ἄν ; ἢ παρακαλέσαιμεν δηλαδὴ τοὺσ γραφέασ, καὶ μάλιστα ὁπόσοι αὐτῶν ἄριστοι ἐγένοντο κεράσασθαι τὰ χρώματα καὶ εὔκαιρον ποιεῖσθαι τὴν ἐπιβολὴν αὐτῶν; καὶ δὴ παρακεκλήσθω Πολύγνωτοσ καὶ Εὐφράνωρ ἐκεῖνοσ καὶ Ἀπελλῆσ καὶ Αἐτίων οὗτοι δὲ διελόμενοι τὸ ἔργον ὁ μὲν Εὐφράνωρ χρωσάτω τὴν κόμην οἱάν τῆσ Ἥρασ ἔγραψεν, ὁ Πολύγνωτοσ δὲ ὀφρύων τὸ ἐπιπρεπὲσ καὶ παρειῶν τὸ ἐνερευθὲσ οἱάν τὴν Κασάνδραν ἐν τῇ λέσχῃ ἐποίησεν τοῖσ Δελφοῖσ, καὶ ἐσθῆτα δὲ οὗτοσ ποιησάτω εἰσ τὸ λεπτότατον ἐξειργασμένην, ὡσ συνεστάλθαι μὲν ὅσα χρή, διηνεμῶσθαι δὲ τὰ πολλά· τὸ δὲ ἄλλο σῶμα ὁ Ἀπελλῆσ δειξάτω κατὰ τὴν Πακάτην μάλιστα, μὴ ἄγαν λευκὸν ἀλλὰ ἔναιμον ἁπλῶσ· τὰ χείλη δὲ οἱᾶ Ῥωξάνησ ὁ Αἐτίων ποιησάτω. μᾶλλον δὲ τὸν ἄριστον τῶν γραφέων Ὅμηρον παρόντοσ Εὐφράνοροσ καὶ Ἀπελλοῦ δεδέγμεθα·

οἱο͂ν γάρ τι τοῖσ Μενελάου μηροῖσ τὸ χρῶμα ἐκεῖνοσ ἐπέβαλεν ἐλέφαντι εἰκάσασ ἠρέμα πεφοινιγμένῳ, τοιόνδε ἔστω τὸ πᾶν ὁ δ’ αὐτὸσ οὗτοσ καὶ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ γραψάτω βοῶπίν τινα ποιήσασ αὐτήν. συνεπιλήψεται δὲ τοῦ ἔργου αὐτῷ καὶ ὁ Θηβαῖοσ ποιητήσ, ὡσ ἰοβλέφαρον ἐξεργάσασθαι· καὶ φιλομειδῆ δὲ Ὅμηροσ ποιήσει καὶ λευκώλενον καὶ ῥοδοδάκτυλον, καὶ ὅλωσ τῇ χρυσῇ Ἀφροδίτῃ εἰκάσει πολὺ δικαιότερον ἢ τὴν τοῦ Βρισέωσ. ταῦτα μὲν οὖν πλαστῶν καὶ γραφέων καὶ ποιητῶν παῖδεσ ἐργάσονται.

ὑπεφαίνοντο γοῦν, αὐτὸ δὴ τὸ τοῦ Ὁμήρου, ἐλέφαντι τῷ πριστῷ ὅμοιοι, οὐχ οἱ μὲν πλατύτεροι αὐτῶν, οἱ δὲ γυροί,^ οἱ δὲ προέχοντεσ ἢ διεστηκότεσ οἱοῖ ταῖσ πλείσταισ, ἀλλά τισ πάντων ἰσοτιμία καὶ ὁμόχροια καὶ μέγεθοσ ἓν καὶ προσεχεῖσ ὁμοίωσ, καὶ ὅλωσ μέγα τι θαῦμα καὶ θέαμα πᾶσαν τὴν ἀνθρωπίνην εὐμορφίαν ὑπερπεπαικόσ. ὃ δὲ πᾶσιν ἐπανθεῖ τούτοισ, ἡ χάρισ, μᾶλλον δὲ πᾶσαι ἅμα ὁπόσαι Χάριτεσ καὶ ὁπόσοι Ἔρωτεσ περιχορεύοντεσ, τίσ ἂν μιμήσασθαι δύναιτο ; θεσπέσιόν τι χρῆμα, ὦ Λυκῖνε, φὴσ καὶ διιπετὲσ ὡσ ἀληθῶσ, οἱο͂́ν τι τῶν ἐξ οὐρανοῦ γένοιτο. τί δὲ πράσσουσαν εἶδεσ αὐτήν ; βιβλίον ἐν ταῖν χεροῖν εἶχεν εἰσ δύο συνειλημένον, καὶ ἐῴκει τὸ μέν τι ἀναγιγνώσκεσθαι αὐτοῦ, τὸ δὲ ἤδη ἀνεγνωκέναι. μεταξὺ δὲ προϊοῦσα διελέγετο τῶν παρομαρτούντων τινὶ οὐκ οἶδα ὅ τι· οὐ γὰρ εἰσ ἐπήκοον ἐφθέγγετο. πλὴν μειδιάσασὰ γε, ὦ Πολύστρατε, ὀδόντασ ἐξέφηνε πῶσ ἂν εἴποιμί σοι ὅπωσ μὲν λευκούσ, ὅπωσ δὲ συμμέτρουσ καὶ πρὸσ ἀλλήλουσ συνηρμοσμένουσ ; εἴ που κάλλιστον ὁρ́μον εἶδεσ ἐκ τῶν στιλπνοτάτων καὶ ἰσομεγεθῶν μαργαριτῶν, οὕτωσ ἐπὶ στίχου ἐπεφύκεσαν ἐκοσμοῦντο δὲ μάλιστα τῷ τῶν χειλῶν ἐρυθήματι. ἔχ’ ἀτρέμασ.

συνίημι γὰρ ἤδη πάνυ σαφῶσ ἥντινα καὶ λέγεισ τὴν γυναῖκα, τούτοισ τε αὐτοῖσ γνωρίσασ καὶ τῇ πατρίδι. καὶ εὐνούχουσ δέ τινασ ἕπεσθαι αὐτῇ ἔφησ. νὴ Δία, καὶ στρατιώτασ τινάσ. τὴν βασιλεῖ συνοῦσαν, ὦ μακάριε, τὴν ἀοίδιμον ταύτην λέγεισ. τί δέ ἐστιν αὐτῇ τοὔνομα; πάνυ καὶ τοῦτο γλαφυρόν, ὦ Λυκῖνε, καὶ ἐπέραστον ὁμώνυμοσ γάρ ἐστιν τῇ τοῦ Ἀβραδάτα ἐκείνῃ τῇ καλῇ· οἶσθα πολλάκισ ἀκούσασ Ξενοφῶντοσ ἐπαινοῦντόσ τινα σώφρονα καὶ καλὴν γυναῖκα. νὴ Δία, καὶ ὥσπερ γε ὁρῶν αὐτὴν οὕτω διατέθειμαι, ὁπόταν κατ’ ἐκεῖνό που ἀναγιγνώσκων γένωμαι, καὶ μονονουχὶ καὶ ἀκούω λεγούσησ αὐτῆσ ἃ πεποίηται λέγουσα, καὶ ὡσ ὥπλιζε τὸν ἄνδρα καὶ οἱά ἦν παραπέμπουσα αὐτὸν ἐπὶ τὴν μάχην. ἀλλ’, ὦ ἄριστε, σὺ μὲν ὥσπερ τινὰ ἀστραπὴν παραδραμοῦσαν ἅπαξ εἶδεσ αὐτήν, καὶ ἐοίκασ τὰ πρόχειρα ταῦτα, λέγω δὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν μορφήν, ἐπαινεῖν τῶν δὲ τῆσ ψυχῆσ ἀγαθῶν ἀθέατοσ εἶ, οὐδὲ οἶσθα ὅσον τὸ κάλλοσ ἐκεῖνό ἐστιν αὐτῆσ, μακρῷ τινι ἄμεινον καὶ θεοειδέστερον τοῦ σώματοσ.

ἐγὼ δὲ συνήθησ γάρ εἰμι καὶ λόγων ἐκοινώνησα πολλάκισ ὁμοεθνὴσ ὤν. καὶ γάρ, ὡσ οἶσθα καὶ αὐτόσ, τὸ ἥμερον καὶ φιλάνθρωπον καὶ τὸ μεγαλόφρον καὶ σωφροσύνην καὶ παιδείαν πρὸ τοῦ κάλλουσ ἐπαινῶ· ἄξια γὰρ προκεκρίσθαι ταῦτα τοῦ σώματοσ· ἐπεὶ ἄλογον ἂν εἰή καὶ γελοῖον, ὥσπερ εἴ τισ τὴν ἐσθῆτα πρὸ τοῦ σώματοσ θαυμάζοι. τὸ δ’ ἐντελὲσ κάλλοσ, οἶμαι, τοῦτό ἐστιν, ὁπόταν εἰσ τὸ αὐτὸ συνδράμῃ ψυχῆσ ἀρετὴ καὶ εὐμορφία σώματοσ. ἀμέλει πολλὰσ ἄν σοι δείξαιμι μορφῆσ μὲν εὖ ἡκούσασ, τὰ δ’ ἄλλα αἰσχυνούσασ τὸ κάλλοσ, ὡσ καὶ μόνον φθεγξαμένων ἀπανθεῖν αὐτὸ καὶ ἀπομαραίνεσθαι ἐλεγχόμενόν τε καὶ ἀσχημονοῦν καὶ παρ’ ἀξίαν συνὸν πονηρᾷ τινι δεσποίνῃ τῇ ψυχῇ. καὶ· αἵ γε τοιαῦται ὅμοιαί μοι δοκοῦσιν τοῖσ Αἰγυπτίοισ ἱεροῖσ· κἀκεῖ γὰρ αὐτὸσ μὲν ὁ νεὼσ κάλλιστόσ τε καὶ μέγιστοσ, λίθοισ τοῖσ πολυτελέσιν ἠσκημένοσ καὶ χρυσῷ καὶ γραφαῖσ διηνθισμένοσ, ἔνδον δὲ ἢν ζητῇσ τὸν θεόν, ἢ πίθηκόσ ἐστιν ἢ ἶβισ ἢ τράγοσ ἢ αἴλουροσ. τοιαύτασ πολλὰσ ἰδεῖν ἔνεστιν. Οὐ τοίνυν ἀπόχρη τὸ κάλλοσ, εἰ μὴ κεκόσμηται τοῖσ δικαίοισ κοσμήμασι, λέγω δὴ οὐκ ἐσθῆτι ἁλουργεῖ καὶ ὁρ́μοισ, ἀλλ’ οἷσ προεῖπον ἐκείνοισ, ἀρετῇ καὶ σωφροσύνῃ καὶ ἐπιεικείᾳ καὶ φιλανθρωπίᾳ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ὁπόσα ταύτησ ὁρ́οσ ἐστίν. οὐκοῦν, ὦ Πολύστρατε, μῦθον ἀντὶ μύθου ἄμειψαι αὐτῷ τῷ μέτρῳ, φασίν ἢ καὶ λώϊον, δύνασαι γάρ, καί τινα εἰκόνα γραψάμενοσ τῆσ ψυχῆσ ἐπίδειξον, ὡσ μὴ ἐξ ἡμισείασ θαυμάζοιμι αὐτήν.

οὐ μικρόν, ὦ ἑταῖρε, τὸ ἀγώνισμα προστάττεισ· οὐ γὰρ ὅμοιον τὸ πᾶσι προφανὲσ ἐπαινέσαι καὶ τὰ ἄδηλα ἐμφανίσαι τῷ λόγῳ. καί μοι δοκῶ συνεργῶν καὶ αὐτὸσ δεήσεσθαι πρὸσ τὴν εἰκόνα, οὐ πλαστῶν οὐδὲ γραφέων μόνον, ἀλλὰ καὶ φιλοσόφων, ὡσ πρὸσ τοὺσ ἐκείνων κανόνασ ἀπευθῦναι τὸ ἄγαλμα καὶ δεῖξαι κατὰ τὴν ἀρχαίαν πλαστικὴν κατεσκευασμένον. καὶ δὴ πεποιήσθω.

αὐτῆσ μᾶλλον ἢ περὶ τοῦ Πυλίου γέροντοσ ἐκείνου ὁ Ὅμηροσ εἴρηκεν. πᾶσ ^ δὲ ὁ τόνοσ τοῦ φθέγματοσ οἱο͂σ ἁπαλώτατοσ, οὔτε βαρὺσ ὡσ εἰσ τὸ ἀνδρεῖον ἡρμόσθαι οὔτε πάνυ λεπτὸσ ὡσ θηλύτατόσ τε εἶναι καὶ κομιδῇ ἔκλυτοσ, ἀλλ’ οἱο͂σ γένοιτ’ ἂν παιδὶ μήπω ἡβάσκοντι, ἡδὺσ καὶ προσηνὴσ καὶ πράωσ παραδυόμενοσ εἰσ τὴν ἀκοήν, ὡσ καὶ παυσαμένησ ἔναυλον εἶναι τὴν βοὴν καί τι λείψανον ἐνδιατρίβειν καὶ περιβομβεῖν τὰ ὦτα, καθάπερ ἠχώ τινα παρατείνουσαν τὴν ἀκρόασιν καὶ ἴχνη τῶν λόγων μελιχρὰ ἄττα καὶ πειθοῦσ μεστὰ ἐπὶ τῆσ ψυχῆσ ἀπολιμπάνουσαν. ὁπόταν δὲ καὶ τὸ καλὸν ἐκεῖνο ᾄδῃ, καὶ μάλιστα πρὸσ τὴν κιθάραν, τότε δὴ τότε ^ ὡρ́α μὲν σιωπᾶν τάχιστα ^ ἀλκυόσι καὶ τέττιξι καὶ τοῖσ κύκνοισ· ἄμουσα γὰρ ὡσ πρὸσ ἐκείνην ἅπαντα· κἂν τὴν Πανδίονοσ εἴπῃσ, ἰδιῶτισ κἀκείνη καὶ ἄτεχνοσ, εἰ καὶ πολυηχέα τὴν φωνὴν ἀφίησιν. Ὀρφεὺσ δὲ καὶ Ἀμφίων, οἵπερ ἐπαγωγότατοι ἐγένοντο τῶν ἀκροατῶν, ὡσ καὶ τὰ ἄψυχα ἐπικαλέσασθαι πρὸσ τὸ μέλοσ, αὐτοὶ ἄν, οἶμαι, εἴ γε ἤκουσαν, καταλιπόντεσ ἂν τὰσ κιθάρασ παρεστήκεσαν σιωπῇ ἀκροώμενοι.

τὸ γὰρ τῆσ τε ἁρμονίασ τὸ ἀκριβέστατον διαφυλάττειν, ὡσ μὴ παραβαίνειν τι τοῦ ῥυθμοῦ, ἀλλ’ εὐκαίρῳ τῇ ἄρσει καὶ θέσει διαμεμετρῆσθαι τὸ ᾆσμα καὶ συνῳδὸν εἶναι τὴν κιθάραν καὶ ὁμοχρονεῖν τῇ γλώττῃ τὸ πλῆκτρον, καὶ τὸ εὐαφὲσ τῶν δακτύλων καὶ τὸ εὐκαμπὲσ τῶν μελῶν, πόθεν ἂν ταῦτα ὑπῆρχε τῷ Θρᾳκὶ ἐκείνῳ καὶ τῷ ἀνὰ τὸν Κιθαιρῶνα μεταξὺ βουκολοῦντι καὶ κιθαρίζειν μελετῶντι; ὥστε ἤν ποτε, ὦ Λυκῖνε, καὶ ᾀδούσησ ἀκούῃσ αὐτῆσ, οὐκέτι τὸ τῶν Γοργόνων ἐκεῖνο ἔσῃ μόνον πεπονθώσ, λίθοσ ἐξ ἀνθρώπου γενόμενοσ, ἀλλὰ καὶ τὸ τῶν Σειρήνων εἴσῃ ὁποῖόν τι ἦν παρεστήξῃ γὰρ εὖ οἶδα κεκηλημένοσ, πατρίδοσ καὶ οἰκείων ἐπιλαθόμενοσ. καὶ ἢν κηρῷ ἐπιφράξῃ τὰ ὦτα, καὶ διὰ τοῦ κηροῦ διαδύσεταί σοι τὸ μέλοσ. τοιοῦτόν τι ἄκουσμά ἐστι, Τερψιχόρησ τινὸσ ἢ Μελπομένησ ἢ Καλλιόπησ αὐτῆσ παίδευμα, μυρία τὰ θέλγητρα καὶ παντοῖα ἐν ἑαυτῷ ἔχον. ἑνί τε λόγῳ συνελὼν φαίην ἄν, τοιαύτησ μοι τῆσ ᾠδῆσ ἀκούειν νόμιζε, οἱάν εἰκὸσ εἶναι τὴν διὰ τοιούτων χειλῶν, δι’ ἐκείνων δὲ τῶν ὀδόντων ἐξιοῦσαν. ἑώρακασ δὲ καὶ αὐτὸσ ἥν φημι, ὥστε ἀκηκοέναι νόμιζε. τὸ μὲν γὰρ ἀκριβὲσ τοῦτο τῆσ φωνῆσ καὶ καθαρῶσ Ιὠνικὸν καὶ ὅτι ὁμιλῆσαι στωμύλη καὶ πολὺ τῶν Ἀττικῶν χαρίτων ἔχουσα οὐδὲ θαυμάζειν ἄξιον πάτριον γὰρ αὐτῇ καὶ προγονικόν, οὐδὲ ἄλλωσ ἐχρῆν μετέχουσαν τῶν Ἀθηναίων κατὰ τὴν ἀποικίαν.

οὐδὲ γὰρ οὐδὲ ἐκεῖνο θαυμάσαιμ’ ἄν, εἰ καὶ ποιήσει χαίρει καὶ τὰ πολλὰ ταύτῃ ὁμιλεῖ, τοῦ Ὁμήρου πολῖτισ οὖσα. μία μὲν δή σοι, ὦ Λυκῖνε, καλλιφωνίασ αὕτη καὶ ᾠδῆσ εἰκών, ὡσ ἄν τισ ἐπὶ τὸ ἔλαττον εἰκάσειεν. σκόπει δὲ δὴ καὶ τὰσ ἄλλασ· οὐ γὰρ μίαν ὥσπερ σὺ ἐκ πολλῶν συνθεὶσ ἐπιδεῖξαι διέγνωκα ‐ ἧττον γὰρ τοῦτο καὶ γραφικόν, συντελεσθὲν· κάλλη τοσαῦτα καὶ πολυειδέσ τι ἐκ πολλῶν ἀποτελεῖν αὐτὸ αὑτῷ ἀνθαμιλλώμενον ‐ ἀλλ’ αἱ πᾶσαι τῆσ ψυχῆσ ἀρεταὶ καθ’ ἑκάστην εἰκὼν μία γεγράψεται πρὸσ τὸ ἀρχέτυπον μεμιμημένη. ἑορτήν, ὦ Πολύστρατε, καὶ πανδαισίαν ἐπαγγέλλεισ. ἐοίκασ γοῦν λώϊον ὡσ ἀληθῶσ ἀποδώσειν μοι τὸ μέτρον. ἐπιμέτρει δ’ οὖν ὡσ οὐκ ἔστιν ὃ τι ἂν ἄλλο ποιήσασ μᾶλλον χαρίσαιό μοι. οὐκοῦν ἐπειδὴ πάντων καλῶν παιδείαν ἡγεῖσθαι ἀνάγκη, καὶ μάλιστα τούτων ὁπόσα μελετητά, φέρε καὶ ταύτην ἤδη συστησώμεθα, ποικίλην μέντοι καὶ πολύμορφον, ὡσ μηδὲ κατὰ τοῦτο ἀπολιποίμεθα τῆσ σῆσ πλαστικῆσ.

καὶ δὴ γεγράφθω πάντα συλλήβδην τὰ ἐκ τοῦ Ἑλικῶνοσ ἀγαθὰ ἔχουσα, οὐχ ὥσπερ ἡ Κλειὼ καὶ ἡ Πολύμνια καὶ ἡ Καλλιόπη καὶ αἱ ἄλλαι ἕν τι ἑκάστη ἐπισταμένη, ἀλλὰ τὰ πασῶν καὶ προσέτι τὰ Ἑρμοῦ καὶ Ἀπόλλωνοσ. ὁπόσα γὰρ ἢ ποιηταὶ μέτροισ διακοσμήσαντεσ ἢ ῥήτορεσ δεινότητι κρατύναντεσ ἐξενηνόχασιν ἢ συγγραφεῖσ ἱστορήκασιν ἢ φιλόσοφοι παρῃνέκασι,^ πᾶσι τούτοισ ἡ εἰκὼν κεκοσμήσθω, οὐκ ἄχρι τοῦ ἐπικεχρῶσθαι μόνον, ἀλλ’ εἰσ βάθοσ δευσοποιοῖσ τισι φαρμάκοισ εἰσ κόρον καταβαφεῖσα. καὶ συγγνώμη, εἰ μηδὲν ἀρχέτυπον ἐπιδεῖξαι ταύτησ δυναίμην τῆσ γραφῆσ· οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅ τι τοιοῦτον ἐν τοῖσ πάλαι παιδείασ πέρι μνημονεύεται. πλὴν ἀλλά, εἴ γε δοκεῖ, ἀνακείσθω καὶ αὕτη· οὐ μεμπτὴ γάρ, ὡσ ἐμοὶ φαίνεται. καλλίστη μὲν οὖν,^ ὦ Πολύστρατε, καὶ πάσαισ ταῖσ γραμμαῖσ ἀπηκριβωμένη. μετὰ δὲ ταύτην ἡ τῆσ σοφίασ καὶ συνέσεωσ εἰκὼν γραπτέα.

ὥστε εἰ καὶ τῇ ὁμοιότητι ἡ αὐτή, ἀλλὰ τῷ μεγέθει γε ἀμείνων αὕτη ὡσ ἂν ἐπὶ πλατυτάτου πίνακοσ καταγεγραμμένη. δεήσει δὲ ἡμῖν ἐνταῦθα πολλῶν τῶν παραδειγμάτων, ἀρχαίων τῶν πλείστων, ἑνὸσ μὲν καὶ αὐτοῦ Ιὠνικοῦ· γραφεῖσ δὲ καὶ δημιουργοὶ αὐτοῦ Αἰσχίνησ Σωκράτουσ ἑταῖροσ καὶ αὐτὸσ Σωκράτησ, μιμηλότατοι τεχνιτῶν ἁπάντων, ὅσῳ καὶ μετ’ ἔρωτοσ ἔγραφον. τὴν δὲ ἐκ τῆσ Μιλήτου ἐκείνην Ἀσπασίαν, ᾗ καὶ ὁ Ὀλύμπιοσ θαυμασιώτατοσ αὐτὸσ συνῆν, οὐ φαῦλον συνέσεωσ παράδειγμα προθέμενοι, ὁπόσον ἐμπειρίασ πραγμάτων καὶ ὀξύτητοσ εἰσ τὰ πολιτικὰ καὶ ἀγχινοίασ καὶ δριμύτητοσ ἐκείνῃ προσῆν, τοῦτο πᾶν ἐπὶ τὴν ἡμετέραν εἰκόνα μεταγάγωμεν ἀκριβεῖ τῇ στάθμῃ· πλὴν ὅσον ἐκείνη μὲν ἐν μικρῷ πινακίῳ ἐγέγραπτο· , αὕτη δὲ κολοσσιαία τὸ μέγεθόσ ἐστιν. πῶσ τοῦτο φήσ ; ὅτι, ὦ Λυκῖνε, οὐκ ἰσομεγέθεισ εἶναί φημι τὰσ εἰκόνασ ὁμοίασ οὔσασ· οὐ γὰρ ἴσον οὐδὲ ἐγγὺσ Ἀθηναίων ἡ τότε πολιτεία καὶ ἡ παροῦσα τῶν Ῥωμαίων δύναμισ. δεύτερον δὲ καὶ τρίτον παράδειγμα Θεανώ τε ἐκείνη καὶ ἡ Λεσβία μελοποιόσ, καὶ Διοτίμα ἐπὶ ταύταισ, ἡ μὲν τὸ μεγαλόνουν ἡ Θεανὼ συμβαλλομένη εἰσ τὴν γραφήν, ἡ Σαπφὼ δὲ τὸ γλαφυρὸν τῆσ προαιρέσεωσ·

τῇ Διοτίμᾳ δὲ οὐχ ἃ Σωκράτησ ἐπῄνεσεν αὐτὴν ἐοικυῖα ἔσται μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄλλην σύνεσίν τε καὶ συμβουλίαν. τοιαύτη σοι καὶ αὕτη, Λυκῖνε, ἀνακείσθω ἡ εἰκών. νὴ Δί’, ὦ Πολύστρατε, θαυμάσιοσ οὖσα.

σὺ δὲ ἄλλασ γράφου. τὰσ τῆσ χρηστότητοσ, ὦ ἑταῖρε, καὶ φιλανθρωπίασ, ἣ τὸ ἥμερον ἐμφανιεῖ τοῦ τρόπου καὶ πρὸσ τοὺσ δεομένουσ προσηνὲσ ; εἰκάσθω οὖν καὶ αὐτὴ Θεανοῖ τε ἐκείνῃ τῇ Ἀντήνοροσ καὶ Ἀρήτῃ καὶ τῇ θυγατρὶ αὐτῆσ τῇ Ναυσικάᾳ, καὶ εἴ τισ ἄλλη ἐν μεγέθει πραγμάτων ἐσωφρόνησε πρὸσ τὴν τύχην. ἑξῆσ δὲ μετὰ ταύτην ἡ τῆσ σωφροσύνησ αὐτῆσ γεγράφθω καὶ τῆσ πρὸσ τὸν συνόντα εὐνοίασ, ὡσ κατὰ τὴν τοῦ Ἰκαρίου μάλιστα εἶναι τὴν σαόφρονα καὶ τὴν περίφρονα ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου γεγραμμένην ‐ τοιαύτην γὰρ τὴν τῆσ Πηνελόπη εἰκόνα ἐκεῖνοσ ἔγραψεν ‐ ἢ καὶ νὴ Δία κατὰ τὴν ὁμώνυμον αὐτῆσ τὴν τοῦ Ἀβραδάτα, ἧσ μικρὸν ἔμπροσθεν ἐμνημονεύσαμεν.

παγκάλην καὶ ταύτην, ὦ Πολύστρατε, ἀπειργάσω, καὶ σχεδὸν ἤδη τέλοσ σοι ἔχουσιν αἱ εἰκόνεσ· ἅπασαν γὰρ ἐπελήλυθασ τὴν ψυχὴν κατὰ μέρη ἐπαινῶν. οὐχ ἅπασαν ἔτι γὰρ τὰ μέγιστα τῶν ἐπαίνων περιλείπεται.

λέγω δὲ τὸ ἐν τηλικούτῳ ὄγκῳ γενομένην αὐτὴν μήτε τῦφον ἐπὶ τῇ εὐπραξίᾳ περιβαλέσθαι μήτε ὑπὲρ τὸ ἀνθρώπινον μέτρον ἐπαρθῆναι πιστεύσασαν τῇ τύχῃ, φυλάττειν δὲ ἐπὶ τοῦ ἰσοπέδου ἑαυτὴν μηδὲν ἀπειρόκαλον ἢ φορτικὸν φρονοῦσαν καὶ τοῖσ προσιοῦσιν δημοτικῶσ τε καὶ ἐκ τοῦ ὁμοίου προσφέρεσθαι καὶ δεξιώσεισ καὶ φιλοφροσύνασ φιλοφρονεῖσθαι τοσούτῳ ἡδίουσ τοῖσ προσομιλοῦσιν, ὅσῳ καὶ παρὰ μείζονοσ ὅμωσ γιγνόμεναι οὐδὲν τραγικὸν ἐμφαίνουσιν. ὡσ ὁπόσοι τῷ μέγα δύνασθαι μὴ πρὸσ ὑπεροψίαν, ἀλλὰ καὶ πρὸσ εὐποιίαν ἐχρήσαντο, οὗτοι καὶ ἄξιοι μάλιστα τῶν παρὰ τῆσ τύχησ δοθέντων ἀγαθῶν ὤφθησαν, καὶ μόνοι ἂν οὗτοι δικαίωσ τὸ ἐπίφθονον διαφύγοιεν· οὐδεὶσ γὰρ ἂν φθονήσειε τῷ ὑπερέχοντι, ἢν μετριάζοντα ἐπὶ τοῖσ εὐτυχήμασιν αὐτὸν ὁρᾷ καὶ μὴ κατὰ τὴν τοῦ Ὁμήρου Ἄτην ἐκείνην ἐπ’ ἀνδρῶν κράατα βεβηκότα καὶ τὸ ὑποδεέστερον πατοῦντα· ὅπερ ι ταπεινοὶ τὰσ γνώμασ πάσχουσιν ἀπειροκαλίᾳ τῆσ ψυχῆσ· ^ ἐπειδὰν γὰρ αὐτοὺσ ἡ τύχη μηδὲν τοιοῦτον ἐλπίσαντασ ἄφνω ἀναβιβάσῃ εἰσ πτηνὸν ι καὶ μετάρσιον ὄχημα, οὐ μένουσιν ἐπὶ τῶν ὑπαρχόντων οὐδ’ ἀφορῶσιν κάτω, ἀλλὰ ἀεὶ πρὸσ τὸ ἄναντεσ βιάζονται. τοιγαροῦν ὥσπερ ι Ἴκαροσ, τακέντοσ αὐτοῖσ τάχιστα τοῦ κηροῦ καὶ τῶν πτερῶν περιρρυέντων, γέλωτα ὀφλισκάνουσιν ἐπὶ κεφαλὴν εἰσ πελάγη καὶ κλύδωνα ἐμπίπτοντεσ· ὅσοι δὲ κατὰ τὸν Δαίδαλον ἐχρήσαντο τοῖσ πτεροῖσ καὶ μὴ πάνυ ἐπήρθησαν, εἰδότεσ ὅτι ἐκ κηροῦ ἦν αὐτοῖσ πεποιημένα, ἐταμιεύσαντο δὲ πρὸσ τὸ ἀνθρώπινον τὴν φορὰν καὶ ἠγάπησαν ὑψηλότεροι μόνον τῶν κυμάτων ἐνεχθέντεσ, ὥστε μέντοι νοτίζεσθαι αὐτοῖσ ἀεὶ τὰ πτερὰ καὶ μὴ παρέχειν αὐτὰ μόνῳ τῷ ἡλίῳ, οὗτοι δὲ ἀσφαλῶσ τε ἅμα καὶ σωφρόνωσ διέπτησαν ὅπερ καὶ ταύτην ἄν τισ μάλιστα ἐπαινέσειε. τοιγαροῦν καὶ ἄξιον παρὰ πάντων ἀπολαμβάνει τὸν καρπόν, εὐχομένων ταῦτά τε αὐτῇ παραμεῖναι τὰ πτερὰ καὶ ἔτι ^ πλείω ἐπιρρεῖν τἀγαθά. καὶ οὕτωσ, ὦ Πολύστρατε, γιγνέσθω·

ἀξία γὰρ οὐ τὸ σῶμα μόνον ὥσπερ ἡ Ἑλένη καλὴ οὖσα,, καλλίω δὲ καὶ ἐρασμιωτέραν ^ ὑπ’ αὐτῷ τὴν ψυχὴν σκέπουσα. ἔπρεπε δὲ καὶ βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ χρηστῷ καὶ ἡμέρῳ ὄντι καὶ τοῦτο μετὰ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, ὁπόσα ἐστὶν αὐτῷ, εὐδαιμονῆσαι, ὡσ ἐπ’ αὐτοῦ καὶ φῦναι γυναῖκα τοιαύτην καὶ συνοῦσαν αὐτῷ ποθεῖν αὐτόν οὐ γὰρ μικρὸν τοῦτο εὐδαιμόνημα, γυνὴ περὶ ἧσ ἄν τισ εὐλόγωσ τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο εἴποι, χρυσείη μὲν αὐτὴν Ἀφροδίτῃ ἐρίζειν τὸ κάλλοσ, ἔργα δὲ αὐτῇ Ἀθηναίῃ ἰσοφαρίζειν. "οὔτ’ ἂρ φρένα οὔτε τι ἔργα. ἀληθῆ φήσ, ὦ Λυκῖνε·

ὥστε εἰ δοκεῖ, ἀναμίξαντεσ ἤδη τὰσ εἰκόνασ, ἥν τε σὺ ἀνέπλασασ τὴν τοῦ σώματοσ καὶ ἃσ ἐγὼ τῆσ ψυχῆσ ἐγραψάμην, μίαν ἐξ ἁπασῶν συνθέντεσ εἰσ βιβλίον καταθέμενοι παρέχωμεν ἅπασι θαυμάζειν τοῖσ τε νῦν οὖσι καὶ τοῖσ ἐν ὑστέρῳ ἐσομένοισ. μονιμωτέρα γοῦν τῶν Ἀπελλοῦ καὶ Παρρασίου καὶ Πολυγνώτου γένοιτ’ ἄν, καὶ αὐτῇ ἐκεινῇ παρὰ πολὺ τῶν τοιούτων κεχαρισμένη, ὅσῳ μὴ ξύλου καὶ κηροῦ καὶ χρωμάτων πεποίηται, ἀλλὰ ταῖσ παρὰ Μουσῶν ἐπιπνοίαισ ^ εἴκασται, ἥπερ ἀκριβεστάτη εἰκὼν γένοιτ’ ἂν σώματοσ κάλλοσ καὶ ψυχῆσ ἀρετὴν ἅμα ἐμφανίζουσα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Imagines, (no name)

(루키아노스, Imagines, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION