Lucian, Dialogi Marini, notus and zephuros, chapter 2

Ἡ δάμαλις θεός·? οὐκέτι τὰ κέρατα οὐδὲ οὐρὰ καὶ δίχηλα τὰ σκέλη, ἀλλ᾿ ἐπέραστος κόρη. Καὶ μάλα, ὦ Νότε: ἄρξει τε, ὡς ὁ Ἑρμῆς ἔφη, τῶν πλεόντων καὶ ἡμῶν ἔσται δέσποινα, ὅντινα ἂν ἡμῶν ἐθέλῃ ἐκπέμψαι ἢ κωλῦσαι ἐπιπνεῖν. Θεραπευτέα τοιγαροῦν, ὦ Ζέφυρε, ἤδη δέσποινά γε οὖσα. Νὴ Δἴ: εὐνουστέρα γὰρ ἂν οὕτω γένοιτο. ἀλλ᾿ ἤδη γὰρ διεπέρασε καὶ ἐξένευσεν ἐς τὴν γῆν. ὁρᾷς ὅπως οὐκέτι μὲν τετραποδιστὶ βαδίζει, ἀνορθώσας δὲ αὐτὴν ὁ Ἑρμῆς γυναῖκα παγκάλην αὖθις ἐποίησε· Παράδοξα γοῦν ταῦτα, ὦ Ζέφυρε:?