Lucian, Alexander, (no name) 33:

βούλομαι δέ σοι καὶ τῶν Ῥουτιλιανῷ δοθέντων χρησμῶν ἐνίουσ εἰπεῖν. πυνθανομένῳ γὰρ αὐτῷ ὑπὲρ τοῦ παιδὸσ ἐκ προτέρασ γυναικόσ, παιδείασ ὡρ́αν ἔχοντοσ, ὅντινα προστήσεται διδάσκαλον τῶν μαθημάτων αὐτοῦ, ἔφη· Πυθαγόρην πολέμων τε διάκτορον ἐσθλὸν ἀοιδόν. εἶτα μετ’ ὀλίγασ ἡμέρασ τοῦ παιδὸσ ἀποθανόντοσ, ὁ μὲν ἠπόρει καὶ οὐδὲν εἶχεν λέγειν πρὸσ τοὺσ αἰτιωμένουσ, παρὰ πόδασ οὕτωσ ἐληλεγμένου τοῦ χρησμοῦ ὁ δὲ Ῥουτιλιανὸσ αὐτὸσ φθάσασ ὁ βέλτιστοσ ἀπελογεῖτο ὑπὲρ τοῦ μαντείου λέγων, τοῦτο αὐτὸ προδεδηλωκέναι τὸν θεὸν καὶ διὰ τοῦτο ζῶντα μὲν κελεῦσαι μηδένα διδάσκαλον ἑλέσθαι αὐτῷ, Πυθαγόραν δὲ καὶ Ὅμηρον πάλαι τεθνεῶτασ, οἷσ εἰκὸσ τὸ μειράκιον ἐν Αἵδου νῦν συνεῖναι. τί τοίνυν μέμφεσθαι ἄξιον Ἀλεξάνδρῳ, εἰ τοιούτοισ ἀνθρωπίσκοισ ἐνδιατρίβειν ἠξίου ;